EP.5: บังคับ

หลังเลิกเรียนรรินกำลังยืนรอวิวที่เดินแยกไปคุยโทรศัพท์อีกทาง ครืดดดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของรรินดังขึ้น ทำให้เธอต้องหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลกไม่มีชื่อและเบอร์ไม่คุ้น เธอลังเลอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“สวัสดีค่ะ”

“เลิกเรียนยัง”

“ใครคะ??”

“อยู่ไหน”

“ใครคะ??”

“ตอบมา” เสียงตอบกลับจากปลายสายติดจะหงุดหงิดและดุ จนเธอต้องจำใจยอมว่าบอกตัวเองอยู่ที่ไหน ซึ่งรรินเองก็ตอบกลับไปแบบงงงง

“เลิกแล้วค่ะ กำลังจะกลับตอนนี้อยู่ที่คณะ”

“รออยู่หน้าคณะกำลังจะขับรถไปรับ ห้ามไปไหน”

พอเขาพูดจบก็วางสายทันที รรินได้แต่ยืนงงมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่แบบนั้น ใครโทรมาแถมบอกให้เธอรออยู่เพราะเขากำลังมารับ พอดีกับที่วิวเดินมาบอกว่ารรินต้องรีบก่อนเพราะที่บ้านโทรตามให้กลับบ้านด่วนมีธุระสำคัญ

“วิวไปก่อนนะริน บาย บาย”

“บาย บาย เจอกันพรุ่งนี้นะ”

รรินโบกมือลาวิวที่เดินแยกไปอีกทาง พอเธอเดินมาถึงหน้าคณะก็เห็นรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่ พอดีกับที่มีคนเปิดประตูรถออกมาแล้วเดินตรงมาทางที่เธอยืนอยู่ เธอมองหน้าเขาแล้วทำให้นึกออกในทันที

“ขึ้นรถ” เขาพูดพร้อมมองหน้าเธอ

“จะไปไหนคะ” รรินถามแล้วมองหน้าเขาพร้อมกับทำหน้างงงง

“จะพาไปซื้อแว่นตา”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เองไม่ต้องซื้อคืนก็ได้” เธอเข้าใจได้ทันที เขาคงจะมาแสดงความรับผิดชอบเรื่องแว่นตาที่เพื่อนเขาเป็นคนทำพัง

“ขึ้น รถ!!” เขาพูดเสียงดุพร้อมกับดึงมือรรินให้เดินไปที่รถของเขาก่อนจะเปิดประตูด้านข้างคนขับออกแล้วดันเธอให้เข้าไปนั่งในรถก่อนจะปิดประตูรถแล้วตัวเขาก็เดินอ้อมไปขึ้นรถทางคนขับแล้วขับรถออกไปทันที

“ชื่ออะไร”

“รรินค่ะ”

“สายฟ้า” เขาหันมาถามเธอก่อนที่เขาจะเอ่ยชื่อออกมาลอย ๆ แล้วหันกลับไปตั้งใจขับรถเหมือนเดิม เป็นการแนะนำตัวที่สั้นดีจริง ๆ รรินได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกมาให้เขาได้ยินเพราะกลัวเขาจะดุเธออีก

“จะพาไปที่ไหนเหรอคะ” รรินถามขึ้น เขาไม่ตอบอะไรแต่หันหน้ามามองเธอแว็ปหนึ่งแล้วก็หันกลับไปมองถนนต่อ ‘คนอะไรประหยัดคำพูดจังเลยแล้วแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย = = รรินเศร้า’ เมื่อรถเลี้ยวเข้ามาจอดรถที่ห้างหรูแห่งหนึ่ง เขาลงรถแล้วเดินมาเปิดประตูข้างที่เธอนั่งอยู่

“ไป” เขาพูดขึ้นแล้วจับมือเธอให้เดินตามเขาเข้าไปในห้าง หรือจะเรียกว่าลากจะดีกว่าเพราะเขาเดินเร็วมากด้วยความที่เธอขาสั้นกว่าเขามากเลยเดินตามเขาแทบไม่ทันทำให้ต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินจนรู้สึกเหนื่อยจนหอบ

“เดินช้ากว่านี้ได้ไหมคะ รินเดินตามไม่ทันหรือไม่พี่ก็ปล่อยมือรินก่อน” เธอพูดบอกเขาไปพร้อมกับอาการหายใจเหนื่อยหอบ

“ขอโทษ” เขาตอบกลับมาพร้อมกับเดินให้ช้าลงแต่ไม่ยอมปล่อยมือเธอ พอเดินเข้ามาด้านในห้างเขาก็พาเธอเดินเข้าไปในร้านแว่นตาร้านหนึ่งก่อนจะมีพนักงานในร้านที่ออกมาต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ สนใจรุ่นไหน แบบไหนดีคะ” เมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเดินเข้ามาในร้านพนักงานก็รีบออกมาต้อนรับด้วยคำพูดประจำของร้าน

“ถอดแว่นตามา”

“นี่ค่ะ” เขาพูดพร้อมแบมือขอแว่นตาจากรริน เธอส่งแว่นตาให้เขาก่อนที่เขาจะยื่นให้พนักงานดู

“อันนี้ซ่อมไม่ได้แล้วค่ะ แล้วที่ร้านไม่มีแว่นแบบนี้ขายด้วย” พนักงานพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

“ครับ” สายฟ้ารับแว่นตาคืนพร้อมกับพาเธอเดินออกมาจากร้านแว่นตาทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องซื้อให้ใหม่ก็ได้ รินมีแว่นอยู่ที่บ้านอีกหลายอัน” เธอพูดกับเขาพร้อมส่งยิ้มให้เป็นการสื่อความหมายว่าไม่เป็นไรจริง ๆ

“ไม่ได้ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก”

“งั้นทานข้าวก่อนแล้วค่อยกลับ” สายฟ้าหันมาบอกพร้อมกับพาเธอเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง

“กี่ท่านคะ”

“2”

“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานต้องรับเดินเข้ามาหาเมื่อทั้งสองเข้ามาในร้านแล้ว ก่อนที่พนักงานจะเดินนำไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่

“สั่งเลย” เมื่อนั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วสายฟ้าพูดพร้อมกับยื่นเมนูอาหารที่รับมาจากพนักงานส่งให้ แต่เธอส่ายหน้าพร้อมยิ้มให้เขาแล้วตอบกลับไป

“พี่สั่งเลยค่ะ รินทานอะไรก็ได้” สายฟ้าเลยเป็นคนสั่งอาหารเอง เมื่อพนักงานรับออเดอร์เสร็จแล้วก็เดินออกไปทันที

หลังจากทานอาหารเสร็จก็ออกจากห้างเดินมาที่รถ เขาถามว่าพักอยู่ที่ไหนเขาจะไปส่งเพราะว่ามืดแล้วกลับเองมันอันตราย เธอบอกทางกลับบ้านเขาก็ขับรถมาตามทางที่บอก ระหว่างที่ขับรถมาตามทางที่รรินบอกอยู่ ๆ สายฟ้าก็ถามขึ้นมา

“อยู่กับใคร”

“อยู่คนเดียวค่ะ”

“มีแฟนหรือยัง”

“ยังค่ะ... พี่ถามทำไมคะ”

“พี่สายฟ้า”

“คะ?”

“เรียกว่าพี่สายฟ้า”

“ค่ะ พี่สายฟ้า”

“ที่ถามเพราะพี่จะจีบเรา”

“......”  รรินได้แต่มองหน้าเขาด้วยความตกใจ ตะลึง งง และสงสัย นี่เขาพูดออกมาแบบนี้กับคนที่เพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ กลับมาบอกว่าจะจีบง่าย ๆ แบบนี้ เขาเห็นเธอเงียบไม่พูดอะไรออกมาจนเขาต้องพูดย้ำออกมาอีกครั้ง

“พี่พูดจริง ห้ามให้ใครจีบ”

สายฟ้าพูดจบพร้อมกับรถที่จอดหน้าบ้านเธอพอดี รรินกล่าวขอบคุณก่อนจะลงจากรถเดินเข้าบ้านปิดประตู เมื่อเขาเห็นว่าเธอเข้าบ้านแล้วจึงขับรถออกไป วันนี้เธอไม่ได้ไปทำงานแต่เธอได้โทรบอกทางร้านแล้วว่าขอลา 1 วัน ทางร้านก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากอาบน้ำเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอน เสียงข้อความเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอบ่นเบา ๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

“ใครแอดมานะ”

“พี่สายฟ้าเหรอ”

‘นอนยัง’ เมื่อเธอกดรับแอดเขาก็ทักเข้ามาทันที

‘กำลังจะนอนค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ’

‘ไม่มี... ฝันดีนะ’

“ห๊ะ... พี่เขาบอกฝันดี คนเย็นชาพูดน้อยอย่างพี่สายฟ้าเนี่ยนะ” รรินร้องออกมาอย่างตกใจกับการกระทำของเขาอย่างมาก วันนี้เขาทำเธอแปลกใจหลายรอบแล้ว

‘ฝันดีค่ะ’ เธอตอบกลับเขาเสร็จก็วางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วหลับไปในที่สุด

อีกด้าน ณ ผับหรูที่ประจำของกลุ่มเพื่อนสายฟ้า เขานั่งดื่มอยู่กับเพื่อน พอคุยโทรศัพท์เสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนทั้งสอง ที่จ้องหน้าเขาอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม

“คุยกับใครวะ หน้าตามีความสุขเชียว”

“เสือก”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ แค่สงสัยครับไอ้คุณเพื่อน”

“สงสัยจะคุยกับสาวว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ท่าทางจะจริงแม่งมองตาขวางเลย” พูดจบเพื่อนทั้งสองก็พากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน ที่ทำให้คนอย่างสายฟ้าแสดงอารมณ์ออกมาได้

ผ่านไปไม่นานก็มีสาว ๆ เดินมาที่โต๊ะของสามหนุ่ม พวกเธอยิ้มพร้อมกับเอ่ยทักทายทั้งสามหนุ่ม

“สวัสดีค่ะ ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ”

“เชิญครับสาว ๆ” พอกายพูดจบสามสาวก็นั่งลงข้าง ๆ สามหนุ่มโดยแยกนั่งประกบกันเป็นคู่

“สวัสดีค่ะพี่กาย พี่พายุ พี่สายฟ้า ไม่คิดว่าจะเจอพวกพี่ที่นี่เลยนะคะ” สายฟ้าไม่สนใจสาวที่เอ่ยทักทายไปมากกว่าแก้วเหล้าในมือ เพราะตอนนี้เขามีผู้หญิงที่เขาสนใจแล้วคนอื่นไม่จำเป็นต้องสนใจ

“รู้จักพวกพี่ด้วยเหรอครับ” พายุพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มไปให้กับสาว ๆ จะรู้จักก็ไม่แปลกเพราะพวกเขาค่อนข้างดัง

“พวกพี่ดังขนาดนั้นไม่รู้จักสิแปลก”

“พวกพี่ดังขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ค่ะ”

หลังจากทำความรู้จักกันแล้ว ทั้งหมดพากันดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นสายฟ้าที่นั่งดื่มและฟังอย่างเดียวไม่ร่วมวงสนทนาด้วย หลังจากที่ดื่มกันมาพอสมควรแต่ละคนเริ่มที่จะมึนพวกเขาก็ต่างพากันแยกย้าย เพื่อนทั้งสองของสายฟ้าไปต่อกับสองสาว ส่วนตัวเขาปฏิเสธที่จะไปต่อกับสาวอีกคนที่ชวนเขาแล้วกลับคอนโดทันที