ตอนที่ 9 แล้วถ้าฉันไม่อยากให้พี่หยุดละคะ

ตอนที่ 9

แล้วถ้าฉันไม่อยากให้พี่หยุดละคะ

หลังจากเดินตลาดกันจนพอใจ และได้ของครบตามที่ตั้งใจ ฟ้าใสกับเพชรก็เดินกลับมาถึงบ้านพักก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า

ฟ้าใสวางของลงในครัวเล็ก ๆ และเริ่มแยกวัตถุดิบออกมาเตรียมทำอาหารเย็น เพชรที่ปกตินั่งเฉย ๆ วันนี้กลับเข้ามาหยิบเขียงกับมีดช่วยหั่นผักแบบเต็มใจ จนฟ้าใสอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขาแล้วยิ้ม

“พี่ทำเป็นด้วยเหรอคะ”

“ก็พอได้มั้ง ถ้าไม่รีบปาดนิ้วตัวเองก่อนนะ” เขาตอบเสียงเรียบ ๆ แต่แววตากลับไม่ได้เย็นชาอย่างเคย

ฟ้าใสหัวเราะเบา ๆ พลางหยิบเนื้อไก่มาหมัก ขณะที่เพชรค่อย ๆ หั่นผักให้เธอ ระหว่างนั้นบรรยากาศก็เงียบลง เหลือเพียงเสียงมีดกระทบเขียง และกลิ่นน้ำมันหอม ๆ ที่เริ่มลอยออกมา

แล้วเพชรก็เป็นฝ่ายถามขึ้น “เธอดูจะชอบที่นี่มากเลยนะ”

ฟ้าใสชะงักมือไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพูดโดยไม่หันกลับไปมองเขา

“ค่ะ ฟ้าใสชอบที่นี่มาก”

“ทำไม”

“เพราะที่นี่ มันทำให้ฉันได้อยู่กับพี่” เธอตอบเสียงนุ่ม ราวกับพูดกับตัวเอง

เพชรหยุดมือกะทันหัน เขาวางมีดลงแล้วหันมามองเธอเต็ม ๆ ตา

“อย่าพูดเล่นแบบนี้ฟ้าใส” น้ำเสียงของเขาไม่ได้แข็ง แต่จริงจังกว่าที่เคยเป็น “ที่นี่มันไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยตลอดไปนะ เธออาจจะเดือดร้อนจริง ๆ ก็ได้”

“ถ้าคนที่ทำให้ฉันเดือดร้อนเป็นพี่ ฉันก็ไม่กลัวค่ะ” เธอพูดทั้งที่ยังคนผัดกับข้าวอยู่ ไม่หันมามอง ไม่เร่ง ไม่ลดน้ำเสียง

แต่คำพูดนั้นกลับกระแทกใจเขาเต็มแรง เพชรมองแผ่นหลังเล็ก ๆ ของเธอ เธอยังคงทำอาหารต่อราวกับไม่ได้พูดอะไรพิเศษ ทั้งที่ประโยคเมื่อครู่มัน แทบจะเปลี่ยนเขาทั้งคน

เขาก้าวเข้าไปยืนข้างเธอ พยายามไม่ให้เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่เริ่มเปลี่ยนจังหวะ

“อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก ถ้าเธอรู้ว่า ฉันพยายามห้ามใจตัวเองแค่ไหน” เขาพูดเบา ๆ

ฟ้าใสหันมาสบตากับเขาช้า ๆ ดวงตาเธอมีประกายอุ่นจนเพชรต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี

“แล้วถ้าฟ้าใสไม่อยากให้พี่ห้ามล่ะคะ”

คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะรอยยิ้มบาง ๆ ที่เธอมอบให้เขา มันได้เปลี่ยนบรรยากาศของห้องครัวให้ร้อนขึ้นกว่าน้ำมันบนเตาเสียอีก

“เธออย่าท้าฉันบ่อยนัก จะหาว่าไม่เตือน” เพชรหันกลับมาพูดพร้อมแววตาคมที่ทำให้ฟ้าใสเผลอกลืนน้ำลายลงคอ

“เตือนแล้วก็ต้องทำสิคะ ไม่งั้นจะไม่น่ากลัวเลย”

เพชรหัวเราะในลำคอ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้เธออีกนิด แต่ก่อนที่อะไรจะเกินเลย เขาก็หยิบฝาหม้อขึ้นมาแล้วปิดเตาแก๊ส

“อาหารจะไหม้แล้วครับ คุณภรรยา” เขาพูดพร้อมส่งยิ้มมุมปากให้เธอ

และครั้งนี้ ฟ้าใสก็เป็นฝ่ายหันหน้าหนีไปซ่อนรอยยิ้มของตัวเองเช่นกัน

หลังจากมื้อเย็นที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทั้งสองช่วยกันล้างจาน เก็บครัว แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำ

วันนี้ฟ้าใสเดินเข้าห้องน้ำก่อนตามปกติ แต่เมื่ออาบน้ำเสร็จ เธอกลับไม่ได้สวมชุดนอนลายตุ๊กตาหมีตัวเดิมอย่างเคย

เธอหยิบ ชุดนอนสายเดี่ยวผ้าบางสีขาว ที่ซื้อไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง ซึ่งเธอยังไม่กล้าใส่สักที มาใส่แทน พร้อมคลุมทับด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีครีมบางเบา เธอหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะบิดลูกบิดประตูแล้วเดินออกมา

เธอไม่ได้เงยหน้ามองเขา แค่เดินผ่านเขาที่กำลังนั่งอยู่ปลายเตียง แล้วตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้งตามปกติ

“พี่” ฟ้าใสทักเสียงเรียบขณะเดินผ่าน แล้วรีบซ่อนสีหน้าร้อนผ่าวไว้หลังแผ่นหลังตรง “ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว”

เพชรเหลือบมองเธอนิดหนึ่ง ชุดคลุมอาบน้ำธรรมดา ไม่มีอะไรน่าสงสัย เขาจึงลุกจากที่นั่ง แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง

ทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำปิดลง ฟ้าใสก็รีบยกมือขึ้นแนบหน้าอย่างตื่นเต้น “เอาว่ะฟ้าใส กล้าใส่ออกมาแล้ว ก็ต้องกล้าจนถึงที่สุดสิ”

เธอสูดหายใจแรง ๆ แล้วค่อย ๆ ถอดชุดคลุมออก ทันใดนั้น เนื้อผ้าเนียนบางแนบผิวกายก็เผยความเย้ายวนทุกสัดส่วนออกมา

เธอขนลุก ไม่ใช่เพราะหนาว แต่เพราะแรงตื่นเต้นจนหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฟ้าใสค่อย ๆ เดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะเริ่มทาครีม หวีผม และทำกิจวัตรของเธออย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้

เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก หัวใจเธอก็เต้นถี่ขึ้นอัตโนมัติ เพราะรู้ว่าเขากำลังจะออกมา

เพชรเดินออกมาด้วยชุดนอนสบาย ๆ ของเขาตามปกติ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดผมที่เปียกผมอย่างลวก ๆ เขาตั้งใจจะตรงไปที่เตียงโดยไม่สนใจอะไร แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับเงาร่างของเธอที่นั่งอยู่หน้ากระจก

เขาชะงักทันที แล้วคำถามก็ดังขึ้นในห้องเงียบ ๆ “เธอใส่ชุดอะไร”

ฟ้าใสหยุดมือที่กำลังหวีผม เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาผ่านกระจก แล้วพูดเสียงเรียบแต่สายตากลับดูร้อนแรง

“ชุดนอนค่ะ แค่ ไม่ใช่ลายตุ๊กตาหมี”

เพชรมองเธอจากบนลงล่าง เนื้อผ้าขาวบางที่แทบมองทะลุได้ รัดรูปพอดีตัวจนเห็นสัดส่วนเว้ากระชับน่าหลงใหล สายเดี่ยวเล็กบางแนบไหล่เนียน รอยเว้าของคอเสื้อที่เปิดมากกว่าปกติ เรียวขาที่โผล่พ้นชายผ้าบางเฉียบ กับความมั่นใจใหม่ในแววตาเธอ

เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว แต่ยังพยายามตั้งสติ “เธอจะใส่อะไรแบบนี้ทำไม ไม่หนาวเหรอ”

ฟ้าใสลุกขึ้นช้า ๆ แล้วหมุนตัวกลับมาหาเขา แสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมข้างเตียงสะท้อนเงาร่างบางอย่างชัดเจน เธอยิ้มจาง ๆ

“ก็พี่เคยบอกว่า ไม่มีอารมณ์กับคนใสชุดนอนลายตุ๊กหมี ฉันเลยอยากรู้ว่าถ้าไม่ใช่ชุดลายตุ๊กตาหมี จะทำให้พี่มีอารมณ์ได้หรือเปล่า” เธอถามด้วยสายตาจริงจัง

เพชรยืนนิ่ง ดวงตาไหววูบ เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอช้า ๆ แต่ฟ้าใสไม่ถอย แม้แต่ก้าวเดียว

จนในที่สุด เขาก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน เพชรก้มลงกระซิบชิดหูเธอ น้ำเสียงแหบต่ำ

“เธอกำลังเล่นกับไฟนะฟ้าใส”

และฟ้าใสก็ตอบกลับด้วยเสียงกระซิบที่สั่นนิด ๆ แต่ชัดเจนว่าแน่ใจ

“ฉันไม่กลัวไฟค่ะ แล้วพี่กลัวไฟหรือเปล่าคะ”