ตอนที่ 6 คืนแรก

ตอนที่ 6

คืนแรก

            “ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว พี่ไปอาบต่อได้เลยค่ะ” ฟ้าใสบอก เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอน

เพชรมองฟ้าใสที่อยู่ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีครีมลายตุ๊กตาหมี มีระบายที่แขน กับกางเกงขาสั้นลายเดียวกัน ที่คอของเธอมีผ้าขนหนูผืนเล็กผาดอยู่ ถ้าเขาไม่รู้ว่าเธออายุเท่ากับน้องสาวของเขา เขาคงคิดว่าเธอเป็นแค่เด็กสาวมอปลาย

“อืม” เพชรตอบรับ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ

เขาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมา เพชรมองฟ้าใสที่ยังคงนั่งทาครีมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งยังไม่เสร็จ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่ด้านข้างของเตียง แล้วมองหญิงสาวผ่ากระจก

“ที่นี่มีเตียงเดียว” เพชรพูดขึ้น

ฟ้าใสมองสบตาเขาผ่านกระจกก่อนที่จะตอบ “ใช่ค่ะ” เธอวางกระปุกครีมลงก่อนจะหันกลับมามองหน้าเพชร

“ก็เราเป็นสามรภรรยากัน จะนอนแยกห้องกัน มันไม่แปลกเหรอคะ หรือว่าพี่ไม่อยากนอนเตียงเดียวกันกับฉัน” ฟ้าใสเอียงคอแล้วถามด้วยใบหน้าใสซื่อ

“ถ้าพี่ไม่นอนเตียงแล้วพี่จะไปนอนที่ไหน โซฟานั่นก็ไม่น่าจะยาวพอที่พี่จะนอนได้” ฟ้าใสมองไปที่โซฟากลางห้อง “หรือว่าพี่จะนอนที่พื้น แต่ที่นี่กลางคืนจะเย็นมาก ผ้าห่มก็มีแค่ผืนเดียว อีกอย่างยุ่งที่นี่ก็เยอะ พี่จะนอนนอกมุ้งได้ยังไงค่ะ โดนยุงตายกันพอดี”

“เธอพูดมาขนาดนี้ คือจะบอกว่ายังไงฉันก็ต้องนอนเตียงเดียวกับเธองั้นเหรอ” เพชรถาม เพราะหญิงสาวเล่นยกเหตุผลที่เขาไม่ควรจะนอนที่อื่นนอกจากเตียงมาซะขนาดนั้น จะให้เขาคิดยังไง

“ไม่ได้เหรอค่ะ” ฟ้าใสยังคงตอบ “หรือว่าพี่นอนดิ้น” เพชรส่ายหน้าปฏิเสธ

“หรือว่าพี่นอนกรน” เพชรก็ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ

“หรือว่า...พี่กลัวอดใจไม่ไหว แล้วจะทำอะไรฉัน” ฟ้าใสถามด้วยใบหน้าเจ้าเหล์  

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีอารมณ์กับคนใส่ชุดนอนลายตุ๊กตาหมีหรอก”

“หมายความว่าถ้าฉันไม่ใส่ชุดนอนลายตุ๊กตาหมี พี่จะมีอารมณ์เหรอคะ” ฟ้าใสถามเสียงนิ่งๆ

“ฝันไปเถอะ จะลายไหนฉันก็ไม่ทำทั้งนั้น” เพชรพูด

เขาหยิบหมอนขึ้นมาหนึ่งใบก่อนจะโยนลงไปที่ข้างเตียง แล้วเขาก็ล้มตัวลงไปนอนอย่างหงุดหงิด

ฟ้าใสมองคนที่นอนบนพื้นอย่างไม่เข้าใจ เธอพูดไปตั้งเยอะแยะเขายังจะดื้อลงไปนอนที่พื้นอีก เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปนั่งยองๆ ข้าง ๆ เขาที่นอนอยู่ที่พื้น

“พื้นขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ อย่านอนตรงนี้เลยข้างล่างทั้งยุงเยอะทั้งหนาว เดี๋ยวไม่สบายนะ ฉันสัญญาฉันจะไม่แก้ลงพี่แล้ว” ฟ้าใสบอก แต่เพชรก็ยังคงนอนเฉย เธอเลยเอื้อมมือไปเขย่าแขนเขาเบาๆ

“พี่”

“เลิกเรียกได้แล้ว ไปปิดไฟจะได้นอน” เพชรบอก แล้วเขาก็พลิกตัวหนี

ฟ้าใสถอนหายใจเบา ๆ เธอลุกขึ้นเดินไปปิดไฟตามที่เพชรบอก ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงฝั่งของเธอ แล้วเธอก็หยิบหมอนกับผ้าห่มขึ้น ก่อนจะเดินกลับมาฝั่งที่เพชรนอน เธอทิ้งหมอนกับผ้าห่มลงข้างๆ เขาก่อนจะนั่งลงเพื่อนอน

เพชรเด้งตัวลุกขึ้นมามองฟ้าใสทันที ถึงฟ้าใสจะปิดไฟไปแล้ว แต่ก็ยังมีแสงไฟจากโคมไฟที่ฟ้าใสเปิดไว้ เพื่อไม่ให้ห้องมืดเกินไป

“นี่เธอจะทำอะไร” เพชรถามคนที่ทิ้งตังลงนอนข้าเขาด้วยความตกใจ

“ก็นอนไงค่ะ พี่ก็นอนเถอะค่ะ วันนี้เราเดินทางมาทั้งวันแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอคะ” ฟ้าใสตอบพร้อมกับแบ่งผ้าห่มให้เขา

“แล้วเธอจะมานอนอะไรตรงนี้ ไม่ขึ้นไปนอนบนเตียง”

“ก็ผ้าห่มมีผืนเดียว ถ้าไม่นอนด้วยกันจะห่มกันหมดได้ยังไงค่ะ”

“เธอก็ห่มไปสิ ฉันไม่ห่มก็ได้” เพชรพูด ตอนนี้น้ำเสียงของเขาเองก็เริ่มหงุดหงิด ตอนนี้เขาอยากนอนไม่ได้อยากมานั่งเถียงกับใคร

“จะไม่ห่มได้ยังไงค่ะ พี่ดูอุณหภูมิบ้าง นี่แค่ไม่กี่ทุ่มยังเย็นขนาดนี้ แล้วดึกๆ รับรองหนาวกว่านี้แน่ พี่จะนอนได้ยังไง” ฟ้าใสลุกขึ้นมาเถียง

“นี่มันหน้าหนาวกลางเดือนธันวาเลยนะคะ ถึงกรุงเทพจะไม่หนาวแต่ไม่ใช่กับที่นี่ เพราะที่นี่ในตอนกลางคืนหนาวมาก ฉันไม่อยากตื่นมาแล้วเห็นพี่นอนแข็งตาย เพราะฉะนั้นถ้าพี่จะนอนข้างล่างฉันก็จะนอนด้วย” พูดจบฟ้าใสก็ทิ้งตัวลงนอนที่เดิม ไม่สนใจคนที่กำลังมองเธอด้วยความโมโห

“เวรเอ๊ย” เพชรสบดออกมาด้วยความหัวเสีย

“ว๊าย” ฟ้าใสร้องตกใจ

เพชรช้อนตัวฟ้าใสขึ้นมาทั้งผ้าห่ม ก่อนจะโยนเธอลงบนเตียงอย่างไม่เบามือจนตัวเธอกระเด้งเกือบตกเตียง ก่อนที่เขาก้มลงไปหยิบหมอนแล้วโยนลงที่เตียงฝั่งของเขา กับโยนไปให้เธอ เขาทิ้งตังลงนอนบนเตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม

“พอใจแล้วใช่มั้ย” เพชรถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที่

“ค่ะ” ฟ้าใสตอบอย่างพอใจ

“ถ้าพอใจแล้วก็นอน”

ฟ้าใสทิ้งตังลงนอนตามที่เพชรบอก เธอแอบยิ้มให้กับแผ่นหลังของคนที่นอนหันหลังให้เธอที่ห่างกันไม่ถึงคืบ “นึกว่าจะจัดการยากกว่านี้ ที่แท้ก็ไม่เท่าไรจริงๆ ด้วย” ฟ้าใสคิดในใจ ก่อนที่จะหลับตาลง เพราะเธอเองก็เหนื่อยกับการเดินทางไม่แพ้กัน