ตอนที่ 4 ยืนยันเป้าหมาย

ตอนที่ 4

ยืนยันเป้าหมาย

“เมฆ เหรอ เธอแน่ใจนะ”

สิงห์ถามย้ำอีกครั้ง เมฆาหรือเมฆที่พวกเขาพูดถึงคือพี่ชายฝาแฝดของน่านฟ้า แต่เมฆไม่ได้อยู่กับน่านฟ้า ทั้งสองคนถูกจับแยกกันตั้งแต่เด็ก เมฆาอยู่กับพ่อ น่านฟ้าอยู่กับแม่

“แน่ใจสิ ถึงฉันจะเคยเจอหมอนั่นตัวเป็นๆ แค่สองครั้ง แต่ฉันจำแววตาหมอนั่นได้ ฉันมั่นใจ”

พลอยสวยตอบอย่างมั่นใจ ฟ้าใสเองก็พยักหน้ายืนยัน

“นายจำได้มั้ย ฉันเคยบอกว่าพวกนายสองคนมีแววตาเหมือนกันมาก”

พลอยสวยหันไปบอกน่านฟ้า แต่น่านฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่อ่ะ ฉันจำไม่ได้ว่าเธอเคยพูดแบบนั้น”

“จำไม่ก็ช่างนายสิ แต่ฉันจำได้แม่นเลย ฉันคิดอยู่ตั้งนานว่าฉันเคยเห็นหน้าหมอนั่นที่ไหน ที่แท้ก็เคยเห็นจากบ้านนาย”

ฟ้าใสมองหน้าของพลอยสวยที่ทะเลาะกับน่านฟ้าสลับไปมา

“ตอนแรกที่ฉันเห็นหน้านาย ฉันตกใจมากนึกว่านายจะมาฆ่าฉัน เพราะแววตาของนายเหมือนกับคนที่อยู่บนรถมาก แต่พอลองมาคิดดูอีกที นายไม่น่าจะเลวถึงขั้นทำเรื่องแบบนั้นได้ เพราะฉะนั้นคนที่จะทำเรื่องนี้เลยมีแค่หมอนั่นคนเดียว”

ตอนนี้สีหน้าของน่านฟ้ามีความสับสนและงง คนพวกนี้พูดเรื่องอะไรกัน

“เดี๋ยวก่อนที่จะพูดถึงไอ้เวรนั่น ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยว่านี่มันเรื่องเหี้ยอะไร”

เพชรพยักหน้าให้พลอยสวย เพื่ออนุญาติให้เธออธิบายเรื่องทั้งหมดให้น่านฟ้าฟัง

“กูว่าแล้ว...ว่าสักวันเมียมึงต้องซวยเพราะความขี้เสือก เสือกดี เสือกเก่ง เป็นไงละ เกือบตาย”

ทันทีที่ฟังเรื่องจบ น่านฟ้าก็หันไปพูดกับสิงห์

“เขาไม่ได้เรียกว่าเสือกย่ะ เขาเรียกว่าความใส่ใจตามประสาคนไทย”

พลอยสวยรีบแก้ตัว ถึงมันจะฟังไม่ขึ้นก็ตาม

“แล้วยัยเด็กนี่ละ อย่าบอกนะเพราะว่าขี้เสือกเหมือนกัน”

น่านฟ้าหันไปถามฟ้าใส เพราะเพชรบอกว่าฟ้าใสก็เหมือนกับพลอยสวย คือเป็นเป้าหมายของเมฆ

“คล้ายๆ แต่ยัยนี่หนักว่าหน่อย ตรงที่ถูกไอ้เวรนั่นหลอกให้เอาระเบิดเข้างาน แล้วพวกนายก็เลิกเรียกเธอว่ายัยเด็กนี่ได้แล้ว เธอก็อายุเท่าพลอยสวยนั่นแหละ แค่ชอบทำตัวปัญญาอ่อน”

พลอยสวยมองหน้าฟ้าใส ก่อนจะถามฟ้าใสด้วยความตกใจ

“แล้ว...เธอทำยังไงถึงรอดมาได้เนี่ย”

“พอดีฉันจะเอาขนมไปส่งให้เพื่อนของคุณพ่อที่สถานทูตค่ะ ที่นั่นมีที่ตรวจวัตถุระเบิด พอฉันเดินเข้าไป มันก็ร้องลั่นเลยค่ะ” ฟ้าใสตอบด้วยรอยยิ้มสดใส

“เกือบจะติดคุกอยู่แล้ว ยังมายิ้มปัญญาอ่อนอยู่ได้”

เพชรหันไปว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา ก่อนจะหันมาพูดกับน่านฟ้า

“ความจริง ตำรวจเองก็รู้ชื่อของมันแล้ว แต่แค่ยังไม่มีหลักฐานยืนยันพอที่จะจับกุมมันได้”

“ฉันไง ฉันเห็นหน้าของมัน ตอนที่มันสั่งให้เอาสร้อยที่มีระเบิดไปส่ง ฉันก็ได้ยิน” พลอยสวยรีบเสนอตัว

“แค่นั้นยังไม่พอหรอก แค่มันจ้างทนายเก่งๆ มาสักคน มันก็รอดแล้ว ถ้าอยากจะจับมันเราต้องมีหลักฐานแน่นหนากว่านี้”

เพชรบอก เขาเองก็อยากจะจับมันเหมือนกัน แต่ก็ทำไม่ได้

“นายแน่ใจจริงๆ ใช่มั้ย ว่าเมฆคือคนร้ายจริงๆ” สิงห์ที่นั่งฟังเรื่องทั้งหมดเงียบๆ อยู่นานพูดขึ้น

“ใช่ ทั้งจากสายข่าว จากปากของฟ้าใสที่รับสร้อยจากมัน และจากที่พลอยสวยบอก ตอนนี้หน้าจะชัวร์แล้วว่าเมฆ คือคนร้ายจริงๆ” เพชรตอบ

หลังจากเพชรคุยและกินข้าวเย็นกับพลอยสวยเสร็จ เขาก็ขอตัวกลับ เพราะต้องเตรียมตัวเดินทางพาฟ้าใสไปซ่อนตัวเหมือนกับพลอยสวย

ตอนแรกพลอยสวยก็เสนอให้เขาพาฟ้าใสมาซ่อนตัวที่นี่ก็ได้ แต่เพชรปฏิเสธ เพราะถ้าเป้าหมายอยู่ที่เดียวกัน มันจะกำจัดง่ายกว่าแยกกัน การให้อยู่แยกกันดีที่สุดและง่ายต่อการคุ้มกันด้วย

พลอยสวยเดินไปส่งเพชรกับฟ้าใสที่รถ เธอยืนคุยกับฟ้าใสสักพักก่อนที่ฟ้าใสจะเดินขึ้นรถ

“คุยอะไรกัน” เพชรถามทันทีที่ฟ้าใสขึ้นรถมา

“เรื่องของผู้หญิงค่ะ” ฟ้าใสตอบ

เพชรมองฟ้าใสอย่างจับผิด แต่ฟ้าใสก็ทำเป็นไม่สนใจ เขาเลยต้องขับรถออกมาโดยที่ไม่ได้คำตอบว่าทั้งสองคุยอะไรกัน

หลังจากที่เพชรขับรถมาได้สักพัก ฟ้าใสก็หันไปถามถึงเรื่องที่เขาบอกกับพลอยสวย

“ที่คุณสารวัตรพูดกับพลอยสวย หมายถึงอะไรเหรอคะ”

“พูดเรื่องอะไร” เพชรถามทั้งที่สายตาไม่ได้ละจากถนน

“ก็เรื่องที่บอกว่าต้องพาฟ้าใสไปซ่อนตัวยังไงละคะ หมายถึงอะไร”

“อ่อ เรื่องนั่นเหรอ เพราะเธอเป็นพยานไง แถมยังเป็นพยานที่มีหลักฐานในมือ เพราะฉะนั้นเธอถึงต้องได้รับความคุ้มครอง”

เพชรอธิบายให้ฟ้าใสฟัง หลังจากที่ได้รับคำยืนยันจากพลอยสวยแล้ว ว่าคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังการวางระเบิดครั้งนี้คือเมฆจริงๆ ผู้การเลยสั่งให้เขาพาฟ้าใสไปซ่อนตัวที่เซฟเฮ้าส์ที่ท่านจัดไว้ให้ เพราะฟ้าใสเป็นพยานที่สำคัญที่จะทำให้เมฆดิ้นไม่หลุด

“หมายความว่า ฟ้าใสก็จะได้ไปซ่อนตัวแบบพลอยสวยเหรอคะ” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“คุณจะมาตื้นเต้นอะไร คุณถูกกันไว้เป็นพยานแบบนี้หมายความว่าคุณกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ ยังจะมาดีใจอีก”

“ก็มันน่าตื่นเต้นดีนี่ค่ะ เหมือนกับหนังเลย”

“นี่คุณจะมองโลกในแง่ดีเกินไปหรือเปล่า นี่มันชีวิตจริงนะ ถ้าตายก็ตายจริง”

เพชรพูดเตือนเพื่อให้ฟ้าใสคิดถึงความเป็นจริง แต่ฟ้าใสก็ยังคงไม่สนใจ

เพชรพาฟ้าใสมาเจอกับท่านผู้การที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ท่านผู้การให้กระเป๋าเดินทางที่ใส่ของใช้จำเป็นสำหรับเธอ ที่ท่านให้คนไปจัดเตรียมไว้ให้ เพื่อให้หญิงสาวไปซ่อนตัว

“นี่ของใช้ของหนูลุงให้คนเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนพ่อกับแม่ของหนูลุงบอกทั้งสองคนให้แล้ว และทั้งสองก็เห็นชอบที่จะให้หนูไปซ่อนตัว” ผู้การบอก

“แล้วฟ้าใสต้องไปซ่อนตัวที่ไหนเหรอคะ ฟ้าใสจะได้ไปซ่อนตัวแบบพลอยสวยหรือเปล่า” ฟ้าใสถามด้วยความตื่นเต้น

“คุณจะต้องไปซ่อนตัวที่เซฟเฮ้าส์ที่ทางตำรวจจัดไว้ให้” เพชรตอบ

“ทำไมละคะ ทำไมฟ้าใสถึงได้ไปซ่อนตัวที่เซฟเฮ้าส์ แต่พลอยสวยได้ไปซ่อนตัวที่ไร่คุณสิงห์” ฟ้าใสถาม

“ก็ที่ไร่ของไอ้สิงห์มันปลอดภัยไง เพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปหาเรื่องมันถึงในไร่” เพชรตอบ

“แต่คุณสิงห์บอกว่าคุณเมฆเข้าไปถึงในไร่ และรู้ว่าพลอยสวยอยู่ที่นั่น แล้วทำไมพลอยสวยถึงยังไม่เปลี่ยนที่ซ่อนละ”

ฟ้าใสเองก็เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“เพราะว่า........” เพชรกำลังจะเถียงกลับ แต่ท่านผู้การก็ขัดขึ้นก่อน

“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว” ท่านผู้การห้าม “หนูฟ้าใสไม่อยากไปพักที่เซฟเฮ้าส์เหรอ”

“ใช่ค่ะ ทำไมฟ้าใสถึงไปอยู่แบบพลอยสวยไม่ได้ละคะ”

“เพราะสถานการณ์ของเธอกับพลอยสวยต่างกันนะสิ”

เพชรพูดแทรกขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย ที่ฟ้าใสยังคงดื้อไม่ยอมเข้าใจ

“พลอยสวยแค่ได้ยินมันคุย แถมยังเห็นหน้าไม่ชัด แต่เธอถึงขั้นเคยคุยกับมัน เธอคิดว่าใครมันจะเป็นอันตรายกับมันมากกว่ากัน ระหว่างเธอกับพลอยสวย”

เพชรอธิบายยืดยาวเขาหวังว่าเธอจะยอมเข้าใจสักทีจะได้รีบออกเดินทาง เพราะยิ่งช้าก็เท่ากับรอให้เมฆรู้ตัวทัน

“แล้วคุณสารวัตรมั่นใจได้ยังไงคะ ว่าเซฟเฮ้าส์นั่นจะปลอดภัยจริงๆ”

ฟ้าใสพูดพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของเพชร ด้วยสายตาจริงจัง

“เพราะถ้าให้ฟ้าใสเดาสาเหตุที่พลอยสวยได้ไปอยู่ที่นั่นเพราะว่าเซฟเฮ้าส์นั้นไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ”

เพชรรู้สึกพูดไม่ออกกับคำพูดของฟ้าใส เพราะว่ามันเป็นเรื่องจริงตามที่เธอพูด

“พูดไม่ออกเพราะว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่หรือเปล่าละคะ คุณสารวัตร”

ฟ้าใสถามพร้อมกับส่งยิ้มให้เพชร แต่รอยยิ้มนี้ของฟ้าใสเพชรรับรู้ได้ว่าเธอกำลังเยาะเย้ยเขา

“แล้วถ้าหนูไม่ไปซ่อนตัวที่เซฟเฮ้าส์ แล้วหนูจะไปซ่อนตัวที่ไหน หรือว่าหนูมีที่ที่มันปลอดภัยกว่านี้เหรอ”

ท่านผู้การถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม หวังว่าจะให้สถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดตอนนี้ดีขึ้น

ฟ้าใสหันไปมองผู้การ เธอส่งยิ้มหวานให้ท่านก่อนจะพูดออกมา

“มีสิค่ะ”