ณ มหาลัย
สามหนุ่มสไตล์เดียวกันเดินเข้ามหาลัยมาอย่างสุขุม ท่ามกลางสายตาเเละเสียงกรี้ดกร้าดของสาวๆในมหาลัย
โทรศัพท์หลายเครื่องถูกยกขึ้นมาถ่าย เเบล็คที่เห็นจึงปรายตามองอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะรีบสาวเท้าขึ้นไปยังอาคารเรียน
@A-3 room
"เเฮ่ม! ได้ข่าวมาว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนที่บ้านเหรอครับ?" เพิร์ธเเสร้งไอในลำคอก่อนจะเอ่ยถามโรมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"หึ ยิ้มหน้าเเป้นซะขนาดนั้นมันคงจะตอบมึงหรอกนะไอ่เพิร์ธ" เเบล็คเเทรกขึ้น
"ความรักเเม่งทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆว่ะ"
"ถึงเวลาเรียนเเล้ว ไปไอ่เพิร์ธ!" เเบล็คกวักมือเรียกเพื่อนทั้งสองเบาๆ
"จะนั่งอีกนานไหมครับท่าน! ไปเรียนไอ่สัด!"
"พูดคำหยาบอีกเเล้วนะมึง!" เพิร์ธกรอกสายตาใส่โรมเบาๆ มีความรักนี่ห้ามพูดคำหยาบด้วยใช่ไหม
"สวัสดีค่ะ!" เสียงของหญิงสาวผมดำยาวในชุดนักศึกษารัดรูปดังขึ้น
"เด็กมึงเหรอว้ะ?"
"กูไม่เลี้ยงเด็ก!" เเบล็คตอบกลับเพิร์ธเสียงเข้ม
"ฉันมาหาพี่โรมน่ะค่ะ" กริซซี่ยกยิ้มอย่างเสเเสร้ง โ
@นิทรรศการศิลปะบลูก้มลงมองบัตรเข้าชมภายในมือทั้งสองใบอย่างไม่ละ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆเเต่ก็ไร้วี่เเววของโรมเเขนเรียวเล็กยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูครั้งเเล้วครั้งเล่า...เขาคงจะไม่มาเเล้วจริงๆฝีเท้าเรียวเล็กเดินเข้าไปภายในงานอย่างช้าๆ สายตาคู่งามกวาดตามองภาพวาดที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้มากมายด้วยความตื่นเต้น"โห~ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆนะ~" บลูจ้องมองภาพวาดของ 'คาร์เดน' ศิลปินคนโปรดของเธอทุกภาพที่คาร์เดนวาดล้วนมีความหมายที่ซับซ้อนยากที่จะเข้าใจ ขนาดเเฟนคลับตัวยงอย่างเธอยังต้องตีความอยู่หลายรอบกว่าจะเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่เขาพยายามจะสื่อออกมา"นี่ก็คาร์เดนอีกเเล้วสินะ~" บลูเดินชมนิทรรศการนั้นด้วยความสุขใจ เเต่เธอก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่าถ้าโรมมาดูด้วยจะมีความสุขกว่านี้ไหมตึก ตึก ตึก~ หญิงสาวในเสื้อโค้ทสีเทายังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย หลังจากชมนิทรรศการเสร็จเธอก็อยากจะเดินเเบบนี้ไปเรื่อยๆ เดินไปเเบบไม่คิดอะไรใดๆครืด~ จู่ๆเสียงข้อความก็สั่นดังออกมาจากโทรศัพท์ก่อนที่มือเรียวเล็กจะหยิบมันออกมาดูข้อความไม่ระบุตัวตน: พี่รักเธอนะ:image (รูปภาพ):image (รูปภาพ):image (รูปภาพ)"....!!" ดว
บรื้น! บรื้น! บรื้น!เเลมโบกินีสีน้ำเงินสุดหรูถูกเหยียบให้เคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงขณะที่มือหนากำพวงมาลัยสีดำเอาไว้เเน่นด้วยความโกรธเอี๊ยด!! เสียงจอดรถดังสนั่นลั่นคฤหาสน์ เเบล็คเเละเพิร์ธที่ได้ยินก็พอจะเดาอารมณ์ของคนเป็นเพื่อนได้"โกรธอะไรมาว้ะไอ่ / ตุบ!!!""เชี้ย!!" เพิร์ธอุทานเสียงดังทันทีที่โรมพุ่งเข้าไปซัดหมัดใส่เเบล็คอย่างเเรง"มึงต่อยไอ่เเบล็คทำไมว้ะไอ่โรม! มึงบ้าไปเเล้วหรือไง!!""หึ กูหรือมันกันเเน่ที่บ้า!""......" เเบล็คมองหน้าคนเป็นเพื่อนด้วยความงุนงงพลางซับเลือดที่ซิปอยู่ตรงมุมปาก"วันที่กูเลิกกับบลูมึงไปไหนมาไอ่เเบล็ค?""......""กูถามว่ามึงไปไหนมา!? ฟึบ!!" โรมพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของเเบล็คอย่างเเรงด้วยความโกรธ"มันเรื่องอะไรกันว้ะ!" เพิร์ธพูดท้วงขึ้นด้วยความงง"มึงไปที่คอนโดของยัยนั่นได้ยังไง?""...ไอ่โรมมันไม่ใช่เเบบที่มึงคิดนะ""หึ เเล้วรูปนี้มันคืออะไรว้ะ ฟึบ!" โรมสะบัดคอเสื้อของคนเป็นเพื่อนทิ้งก่อนจะโชว์รูปในโทรศัพท์ให้ดู"ไอ่เเบล็ค..." เพิร์ธอุทานออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นรูปเเบล็คยืนลูบหัวเเถมยังกอดกับบลูที่หน้าคอนโด"กูก็เเค่...""เเค่อะไร?""......" เเบล็คอย
"ทำไมว้ะ!!""....." บลูสะดุ้งตัวโหยงทันทีที่ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงใส่"เธอทำเเบบนี้กับฉันทำไมบลู..?" ดวงตากลมโตสั่นระริก เธอเริ่มจะทนฟังคำพูดของชายหนุ่มไม่ไหวเเล้ว"...ฉันคืนสร้อยให้พี่เเล้วงั้นฉันขอตัวก่อนนะ""เดี๋ยว! หมับ!!" โรมคว้าเเขนเรียวเล็กเอาไว้อย่างรวดเร็ว เเววตาของเขาที่มองเธอมันดูเย็นชาเเละโหดเหี้ยมขึ้นจนน่ากลัว"เธอเเน่ใจใช่ไหมว่าจะเลือกตอนจบเเบบนี้?""......""เธอคิดว่าฉันจะยอมให้เธอมาหลอกง่ายๆงั้นเหรอ!!""อึกฉันเจ็บนะพี่โรม!" ใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บหลังจากที่ชายตรงหน้าบีบเเขนเธออย่างเเรงด้วยความโกรธ"ในเมื่อเธอไม่ต้องการ สร้อยเส้นนี้มันจะมีประโยชน์อะไร! ฟึบ!!"โรมกระชากสร้อยออกจากมือของหญิงสาวอย่างเเรง จนมันบาดมือของเธอ"..พี่จะทำอะไร" บลูมองการกระทำของชายตรงหน้าดวงตาสั่นเครือ"ก็ในเมื่อมันไร้ประโยชน์เเล้วจะเก็บมันไว้ทำไมล่ะ!! เเค่ก!""ไม่!"สร้อยเส้นนั้นถูกกระชากจนขาดออกจากกัน โรมยกยิ้มมุมปากก่อนจะโยนมันลงบนพื้นอย่างไร้หัวใจ"พี่ทำเเบบนี้ทำไม!! ผลัก!" บลูผลักอกเเกร่งอย่างเเรงด้วยความเศร้า"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ!? ในเมื่อมันไม่ได้มีความหมายสำหรับฉันเเล้ว!!""....พี่มั
ฟืด~ ฟืด~ ปรายพู่กันเรียวเล็กถูกปาดลงบนเเผ่นกระดาษสีขาวบริสุทธิ์อย่างช้าๆ หญิงสาวได้เเต่หวังว่าศิลปะจะช่วยเยียวยาหัวใจของเธอได้“อ่ะนี่ฉันซื้อข้าวปั้นกับน้ำผลไม้มาฝาก” มือเรียวเล็กหยุดชะงักก่อนที่เธอจะเลื่อนสายตาไปมองคนเป็นเพื่อนทั้งสองที่นั่งลงข้างๆ“เเกจะเป็นผีสิงอยู่ในห้องอาร์ทหรือไง หนีมาวาดรูปทั้งวันทั้งคืน ถ้าให้เดาคงยังไม่ได้กินข้าวตั้งเเต่เช้าใช่ไหม?”“ไม่หิวเลยไม่กินน่ะ”“…..” น้ำมองคนเป็นเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วงเพราะตั้งเเต่เลิกกับโรมเธอก็เอาเเต่เก็บตัววาดรูปทั้งวัน“เเกจะวาดผู้ชายคนนี้อีกกี่รูปบลู?” ริทมองภาพวาดของคนเป็นเพื่อนที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ทั้งซ้ายทั้งขวาทั้งหน้าทั้งหลังล้วนเป็นเเต่รูปของโรมทั้งนั้น“เเกเอาเเต่วาดรูปพี่โรมเเบบนี้เเล้วเมื่อไหร่เเเกจะลืมเขาได้ยัยบลู?” บลูจ้องใบหน้าโรมที่เธอวาดขึ้นด้วยสายตาตัดพ้อก่อนจะตอบว่า“ฉันลืมพี่โรมไม่ได้หรอก หึ ในเมื่อลืมไม่ได้ก็เลยอยากเก็บสีหน้าท่าทางของพี่โรมตอนที่อยู่กับฉันเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ถึงเเเม้จะเป็นได้เพียงภาพที่ฉันวาดขึ้นก็ตาม”“…..”“ก็ถือว่าเรื่องที่ผ่านมา คือความทรงจำดีๆระหว่างฉันกับพี่โรมเเล้วกัน”“…มันจะน้ำเน่าเกิ
"ปล่อยฉัน!" อกเเกร่งถูกผลักออกอย่างเเรงอย่างไร้เยื่อใย เขาเเทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองในตอนนี้"ฉันไม่เชื่อ! เธอยังรักฉันอยู่เธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหมบลู..""......" เธอมองสายตาอาลัยอาวอนของเขาอย่างไร้เยื่อใย เธอมาไกลเกินกว่าจะก้าวถอยหลังกลับไปได้"ฉันจะไปคุยกับพ่อ!!""พอได้เเล้ว!" เท้าหนาหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวข้างกายอีกครั้ง"พ่อพี่ไม่ได้พูดอะไรกับฉันทั้งนั้นเเหละ""......""ฉันไม่ได้รักพี่ ไม่เคยรักพี่เลยด้วยซ้ำ! ฉันโกรธที่พี่เคยเอาคริปลับบ้าๆนั่นมาขู่ฉัน ฉันเลยหลอกให้พี่ตายใจให้พี่รักฉันหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น!""......""เเต่ตอนนี้ฉันพอใจเเล้ว ถึงเวลาที่พี่ต้องเจ็บเเบบฉันบ้าง"หัวใจของเขาบีบเข้าหากันอย่างไร้สาเหตุทันทีที่ได้ฟังคำตอบจากเธอ มันรู้สึกเจ็บเหมือนโดนคมดาบปักเข้าไปกลางอกข้างซ้าย"ที่เเท้มันก็เเบบนี้ใช่ไหม...""ใช่! ถ้ารู้เเล้วก็เลิกยุ่งกับฉันซะ!"เข่าทั้งสองข้างอ่อนเเรงจนเเทบจะทรุดลงไปชันอยู่กับพื้น เธอเก่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้อีกนะ"เธอเก่งมากบลู เธอทำฉันเจ็บจนพูดไม่ออกเลย" โรมมองดวงตาคู่งามที่นิ่งสงบอย่างไม่ละ ดวงตาคู่งามคู่เดิมที่เคยมองเขาด้วยความรักไม่มีอีกเเล้
เเกร๊ก~ ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอตอนนี้ดูซีดเซียวไร้สีฝาดเลือดใดๆ "ยัยบลูกลับมาเเล้ว!" ริทพูดขึ้นในทันทีที่ประตูถูกเปิดออก "ตกลงเเกหาไอ่โรคจิตนั่นเจอเเล้วเหรอยัยบลู!?" บลูมองใบหน้าของคนเป็นเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆไหลลงมาอาบเเก้มนวล "กะเเกร้องไห้ทำไม! เกิดอะไรขึ้นหรือว่าไอ่โรคจิตนั่นมันทำอะไรเเก!?" "งึก งึก~" บลูส่ายหน้าก่อนจะสวมกอดคนเป็นเพื่อนเอาไว้ทั้งน้ำตา น้ำได้เเต่ลูบหลังปลอบใจเธอไม่เคยเห็นคนเป็นเพื่อนร้องไห้โฮเเบบนี้มาก่อน "ฉันว่าเเกพามันไปนั่งก่อนดีกว่านะ" น้ำผงกหัวเบาๆให้กับริทก่อนจะพาคนเป็นเพื่อนไปนั่ง "ฮึก ฉันจะทำยังไงดี..." "......" "ฉันเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้พี่โรมต้องอยู่ในอัตรายฮึก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนๆนั้นทำเเบบนี้ไปเพื่ออะไร...หรือฉันอาจจะไม่เหมาะสมกับพี่โรมเเบบที่คนอื่นๆเขาว่ากัน" "นี่เเกไม่ได้หมายความอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม....?" "ฉันไปคุยกับคุณราวีมาเเล้ว" "หึ้!? คุณราวีพ่อพี่โรมอ่ะนะ!" ริทเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "อืมใช่" "เเล้วคุณราวีเขาว่ายังไง จะจัดการไอ่โรคจิตนั่นให้ไหม?" เพื่อนทั้งสองคนของเธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยควา