๒๐ แสงจันทร์นำทาง

เดือนสี่ ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบ

ยามราตรีแห่งป่าลึกปกคลุมด้วยความเงียบสงัด เสียงแมลงครางระงมแผ่วเบาดุจเพลงกล่อมโลก ตู้เยี่ยนอวี่ และกู้เหยียนหลงยังคงเดินทางลึกเข้าไปในป่าที่มืดมิดและไร้ผู้คน ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลอดกิ่งก้านต้นไม้ใหญ่ลงมายังพื้นดิน เส้นทางเบื้องหน้านั้นเต็มไปด้วยหินผาและต้นไม้สูงใหญ่ที่ขึ้นปกคลุมอย่างหนาแน่น

“ที่ซ่อนของผลึกแห่งความมืดอยู่ที่นี่” กู้เหยียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชี้ไปที่ภูเขาหินขนาดใหญ่เบื้องหน้า “มันถูกซ่อนอยู่ในถ้ำลับใต้ภูเขาลูกนี้”

ตู้เยี่ยนอวี่มองไปที่ภูเขาหินลูกนั้น ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของนางฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

“ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่ามันอยู่ที่นี่ ?”

กู้เหยียนหลงพยักหน้า “ข้าเคยถูกนำตัวมาที่นี่ครั้งหนึ่ง แม้จะอยู่ในความมืดมิด แต่ข้าก็จำเส้นทางได้”

ทั้งสองเริ่มเดินเข้าไปใกล้ภูเขาหินอย่างระมัดระวัง อากาศเริ่มเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อย ๆ และมีกลิ่นอายแปลก ๆ ลอยอบอวลในอากาศ กู้เหยียนหลงพยายามจดจำเส้นทางที่เขาเคยถูกนำตัวมาที่นี่ พลางตร