๔ ไม่ปล่อยเอาไว้

ฮั่วซูเม่ยกะพริบตามองบุรุษตรงหน้าปริบ ๆ โดยไร้ความเกรงกลัว

ในขณะที่โทสะของเซียนหยางชินอ๋องนั้นเพิ่มขึ้นจนคับอก สายตาคมกริบเพ่งมองสตรีเบื้องหน้าอย่างแข็งกร้าว มุมปากหนาพลันหยักยกขึ้นจากนั้นจึงยกมือขึ้นบีบลำคอนางทันที

อึก!

“คิดว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้าหรือ” นัยน์ของเซียนหยางในยามนี้มิต่างจากสัตว์ป่าดุร้ายตนหนึ่ง

คนที่อวดดีเช่นนี้สมควรถูกสั่งสอน

ดวงตาจองนางเบิกโพลงกว้างด้วยความตกใจจนสีหน้าซีดเผือดลงทันที และด้วยสัญชาตญาณนางยกมือโอบกอดหน้าท้องของตนเองไว้ทว่ากับมิได้ขัดขืน

“……”

ฝ่ามือหนายิ่งออกแรงกดบีบมากเรื่อย ๆ เมื่อสตรีผู้นี้ยังเอาแต่จ้องเขม็งไม่ปริปากส่งเสียงวิงวอน

เซียนหยางชินอ๋องเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่านางจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไหร่ “หึ! ใจกล้าอวดดีไม่น้อย”

“เซียนหยางชินอ๋องเพคะ!”

“……”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เหลียวหลังมาตามเสียงจากนั้นจึงผ่อนแรงลงปล่อยมือออกจากลำคอของนาง

“แค่ก ๆ แค่ก!” ทันทีที่เป็นอิสระฮั่วซูเม่ยสำลักน้ำลายสูดอากาศหายใจจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด ทว่าสายตาของยังคงจดจ้องบุรุษตรงหน้าไม่วางตา

“เกรงว่าสวรรค์คงยังไม่รับคนบาปเช่นเจ้า”

มุมปากของนางยกยิ้มเยาะ “บาปหรือ?...แล้วผู้ที่คิดสังหารข้าสังหารบุตรตนเองเช่นนั้นคงต้องไปปรโลกใช่หรือไม่”

“เจ้า!!”

สตรีผู้นี้ช่างต่อล้อต่อเถียงยั่วยุโทสะได้ดีนัก คาดว่าผู้ใดได้ไปเป็นภรรยาก็เสมือนประสบเจอเคราะห์กรรมใหญ่

ภาพของฮั่วซูเม่ยที่ปรากฏอยู่ต่อหน้านางส่วนข้าง ๆ กายมีเซียนหยางชินอ๋องอยู่ทำให้ฮั่วหลิงเฟยโมโหเดือดดาลใจรีบเร่งฝีเท้าเดินไปประข้างทันที

“หลิงเออร์คารวะเพคะ!”

ฮั่วหลิงเฟยแทรกกลางเข้ามาในวงสนทนา ทำตัวเด่นทันที

คราแรกตอนที่ได้ยินสาวใช้เอ่ยรายงานว่าเซียนหยางชินอ๋องมาจวนสกุลฮั่ว นางหลงดีใจว่าต้องมาหานางเอ่ยถามเรื่องงานหมั้นหมายแน่ทว่าพอได้ยินประโยคหลังว่ามาขอพบคุณหนูใหญ่จึงทำให้นางโมโหไม่น้อยจึงต้องรีบมาจัดการ

เซียนหยางหันไปมอง

“คุณหนูฮั่วอย่าได้มากพิธีเพราะถึงอย่างไรแล้วอีกไม่ช้าก็เร็วนักคงได้กลายเป็นคนคุ้นเคยกันแล้ว”

ดูเหมือนว่าประโยคเรียบง่ายเช่นนี้คงจะทำให้อารมณ์ของฮั่วหลิงเฟยพลุ่งพล่านไปไกล นางยืนบิดตัวด้วยความเคอะเขิน “เข้าใจแล้วเพคะชินอ๋อง”

เกรงว่าหนทางที่นางจะได้เป็นหวางเฟยยังสว่างไสวอยู่

“ย่อมต้องเป็นเช่นนี้น” ฮั่วซูเม่ยหลงลืมความโกรธแค้นเมื่อครู่ไปชั่วขณะ นางพลางเดินเข้าไปกอดเกี่ยวแขนของบุรุษต่ำทรามผู้นี้ไว้ ใบหน้าฉีกยิ้มกว้างฝืน ๆ

ใบหน้าของเซียหยางขมวดคิ้วมุ่น “บังอาจ!”

นางปรายสายตามองเพียงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “อีกไม่นานข้าคงย้ายเข้าไปอยู่จวนชินอ๋องแล้วส่วนน้องหญิงนั้นคงมีต้องเรียกเซียนหยางชินอ๋องว่าพี่เขยใช่หรือไม่”

นี่ไม่ใช่แบบที่นางคิดไว้

ฮั่วหลิงเฟยไม่ยอม “พี่หญิงตลกเกินไปแล้ว จะเรียกว่าพี่เขยได้อย่างไรกันเมื่อวานนี้ชินอ๋องได้พามาสื่อมาทาบทามสู่ขอข้าไว้แล้ว” นางหรือจะยอมลงให้ง่าย ๆ ไม่ว่าอย่างฮั่วซูเม่ยต้องอยู่ใต้แทบเท้านางตลอดไป!

รึอาจเกินก่อนแล้วยังคิดกล้าจะใฝ่สูงกว่านางอีกหรือ?

ฮั่วซูเม่ยหัวเราะเสียงดังจนน้ำตาเล็ด

ครู่ต่อมาจึงเงียบลง “มิใช่ว่างานสำคัญเมื่อวันก่อนล่มก่อนที่จะหมั้นหมายมิใช่หรือ” น้ำเสียงของนางเอ่ยถามออกไปอย่างเรียบเฉย

“ฮั่วซูเม่ย!” ฮั่วหลิงเฟยกระแทกเสียง ไม่อาจความคุมโทสะไว้ได้อีกแล้ว มือทั้งสองข้างกำแน่น

เซียนหยางรังเกียจและเบื่อหน่ายสตรี สายตาของเขากลอกตามองบนซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรำคาญอยากจะปรี่ตัวหลีกหนีออกจากตรงนี้

“เจ้านับว่าเป็นสตรีหน้าด้านจริง ๆ ฮั่วซูเม่ย!”

ฮั่วซูเม่ยส่ายหน้าอย่างไม่ใจ “เอาเถอะ ๆ เกรงว่าพวกเจ้าคงมีความหลังที่คงต้องร่ำลากันเช่นนั้นข้าจะไม่รบกวน”

ตราบใดที่นางไม่ยอมรับหรือปล่อยมือจากบุรุษหน้านี้ไม่ว่าสตรีหน้าไหนหรือคุณหนูตระกูลใหญ่โตเพียงใดก็ไม่อาจตบแต่งเป็นหวางเฟยได้หากคนผู้นั้นไม่ใช่นาง

ฮั่วหลิงเฟยมองตาแผ่นหลังพี่สาวต่างมารดาที่เดินไปลิ่ว ๆ ด้วยความโกรธเคือง

หากมีโอกาสเมื่อไหร่นางไม่เอาไว้แน่!

“คุณหนูฮั่ว!” เซียนหยางเอ่ยขึ้น “ทักทายนายท่านฮั่วและฮั่วฮูหยินแทนข้าด้วยได้หรือไม่”

“ย่อมได้เพคะแต่ไฉนชินอ๋องไม่ไปพบเองเล่า มารดาและบิดาของหม่อมฉันยามนี่อยู่ที่จวน”

“เอาไว้วันอื่นเถิด”

“ชินอ๋อง…” สายตาของนางทอดมองบุรุษตรงหน้าด้วยความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด “ชินอ๋องทรงมีใจให้พี่สาวของหม่อมฉันหรือเพคะ”

ฮั่วหลิงเฟยไม่อาจปล่อยให้คำถามนี้ทิ่มแทงจิตใจได้ นางจึงเอ่ยถามออกไปตรง ๆ

มุมปากหนักหยักยิ้มขึ้น นัยน์ตาแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยือกทันที “สตรีเฉกเช่นพี่สาวคุณหนูหรือ…เกรงว่าผู้ใดได้ไปเป็นภรรยาคงดวงซวยไม่น้อย”

พอได้ยินถ้อยคำนี้ความในใจของนางจึงคลายกังวลลง

“แล้วเรื่องงานหมั้นหมาย…”

“วางใจเถอะคุณหนูฮั่ว..เรื่องนี้ข้าย่อมจัดการให้เสร็จสิ้น ทว่าข่าวลือในยามนี้เกรงว่าจะทำให้คุณหนูเสื่อมเสียเอาได้”

ว่ากันตามตรงแล้วผลประโยชน์นี้เซียนหยางไม่ต้องการแล้วหากได้เกี่ยวพันกับสตรีผู้นั้นและตอนนี้เขาต้องเร่งหาวีธีถอนตัวออกมาให้โดยด่วน

เขาเองก็เริ่มเบื่อหน่ายแล้ว

สตรีตรงหน้าในตอนนี้ก็เช่นกัน

ฮั่วหลิงเฟยพยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่าง่าย

 

ช่วงยามจื่อ (23:00 – 01:00 น.)

ความแค้นยังคงค้างคาอยู่ในใจ เขาจะทำใจสงบได้อย่างไร

เขามีความคิดว่าเขาต้องเร่งกำจัดสตรีผู้นี้ให้ออกไปจากชีวิตก่อนที่เรื่องในวันข้างหน้าจะยุ่งวุ่นวายไปมากกว่านี้

ตุบ!

คือนี้เซียนหยางกลับเข้ามายังจวนสกุลฮั่วอีกครั้ง

บุรุษหนุ่มสวมใส่อาภรณ์สีดำอำพรางตัวปกปิดทุกส่วนในร่างกายแม้กระทั่งใบหน้าเหลือเพียงดวงตาที่มองเห็นเท่านั้น การกระทำของเซียนหยางชินอ๋องในยามนี้ไม่ต่างจากโจรผู้หนึ่งนัก

ในยามที่พระจันทร์ตั้งเด่นตระหง่ากลางท้องฟ้าเข่นนี้เป็นที่เหมาะสมที่สุด

เซียนหยางมีฐานะเป็นถึงชินอ๋องย่อมได้รับการฝึกฝนวรยุทธ์มาเป็นอย่างดี ซ้ำเมื่อหลายปีก่อนยังได้จับดาบออกร่วมรบกับกองทัพอยู่บ่อยครั้ง

ดังนั้นเรื่องเช่นนี้จึงไม่ยากเกินความสามารถ

ถึงแม้ภายในจวนยามนี้จะดับตะเกียงหมดแล้ว มืดสนิทแทบมองไม่เห็นอันใดแต่การเคลื่อนไหวในความมืดของเซียนหยางนั้นมิต่างจากการปลอกกล้วยเข้าปาก

สกุลฮั่วนับว่าเก่าแก่และใหญ่โต ภายในจวนจึงเต็มไปด้วยเรือนหลังย่อย ๆ มากมายจึงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

ไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทร

เซียนหยางเดินตามทางอยู่ในความมืด สายตาคมกริบกวาดมองทั่วบริเวณสังเกตในสิ่งที่พอจะคาดเดาและเป็นไปได้

นางเอ่ยปากว่าตนเองตั้งครรภ์อยู่

เช่นนั้นยามหลับนอนเพื่อความปลอดภัยตอนตื่นคงจะไม่ดับตะเกียงแน่!

เรือนของฮั่วซูเม่ยไม่ได้มีขนาดใหญ่นักค่อนข้างเล็กไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับคุณหนูใหญ่ตระกูลอื่น ทว่านางกลับไม่ปริปากเรียกร้องอันใดเพราะตั้งอยู่หลังจวนห่างจากผู้คน

ฮั่วซูเม่ยยังคงนอนหลับพริ้มบนเตียงอย่างสบายใจ

ในขณะที่อันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาไกลเรื่อย ๆ ความพยายามของเขาย่อมสำเร็จ

เซียนหยางชินอ๋องมองเห็นเป้าหมายแล้วจึงทำการเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าทว่ากับรวดเร็ว จนกระทั่งในตอนนี้เขาปืนเข้ามาในห้องนางได้แล้ว

“หลับลึกเพียงนี้เกรงว่าหากมีผู้มาสังหารคงไม่รู้ตัว”