๕ ลงมือจัดการ

เซียนหยางยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

สตรีผู้นี้ยามนอนหลับช่างไม่ต่างจากเด็กน้อยผู้หนึ่งต่างกันลิบลับกับตอนตื่นขึ้นช่างเป็นสตรีที่ไม่ควรจะเข้าใกล้จริง ๆ

“ตายแล้วหรือ!” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแข็งกร้าว

เขาพลางเดินไปตรงหน้าหยุดลงอยู่ข้าง ๆ เตียงจากนั้นจึงโน้มใบหน้าก้มมองใกล้ จู่ ๆ ภายในใจของเซียนหยางชินอ๋องก็รู้สึกพึงพอใจอยู่มาก

ริมฝีปากอวบอิ่ม

จมูกรั้นจิ้มลิ้ม

หรือแพขนตางอนยาว

นางเป็นตุ๊กตาผ้างั้นหรือ?

ฮั่วซูเม่ยหลับสนิท แม้จะมีเสียงรบกวนทว่านางยังคงไม่ตื่นขึ้นมาดูเพียงส่งเสียงสะลึมสะลือราวกับละเมอเท่านั้น “อือ…”

“…..”

เซียนหยางเบิกตากว้างตัวแข็งทื่อ ก่อนจะฉุดคิดไว้ตอนนี้ตนกำลังทำอันใดอยู่จึงดีดตัวยืนเหยียดหลังตรงพลางกระแอมไอเล็กน้อย “เจ้าไม่คิดจะตื่นจริง ๆ หรือ!”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยดังจากคราวก่อนทว่าไม่ถึงกลับดังเกินไปที่จะปลุกคนทั้งจวนตื่นขึ้นมาได้

นางยังคงนอนหลับอย่างสบายใจ

เรื่องเกิดเมื่อหลายเดือนก่อนแล้วอายุครรภ์ของนางในตอนนี้อยู่ราว ๆ สักสี่เดือนเศษได้ แต่ทุกวันนี้ฮั่วซูเม่ยกลับมีนิสัยเกียจคร้านยิ่งนั้นเหมือนสตรีที่ใกล้คลอดแล้ว

ยามกินก็กินจนหนังท้องตรึงพอยามหลับก็หลับลึกเสมือนว่าตายไปแล้ว

“เหอะ! ฮั่วซูเม่ย!”

ความอดทนของเซียนหยางขาดลงในที่สุด เขาพลางเขย่าตัวสตรีผู้นั้นอย่างรุนแรงตั้งใจปลุกให้ตื่น

“อื้มม…”

ฮั่วซูเม่ยถูกปลุกให้ตื่นจากห้วงฝัน ใบหน้าของนางในตอนนี้ง่ววงุนไม่สบอารมณ์นัก “มารดามันเถอะ!” น้ำเสียงหวานสบถคำหยาบคายออกมาอย่างหงุดหงิด

“ไม่เห็นหรือว่าข้านอนอยู่!”

เกรงว่าคงเป็นน้องสาวต่างมารดาของนางแน่ที่ทำเรื่องเช่นนี้ได้ ฮั่วซูเม่ยลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

“…..!!!”

มุมปากของเซียนหยางยักยิ้มมุมปาก พลางยกมือกอด “ข้านึกว่าเจ้าตายไปอย่างสงบแล้ว”

ฮั่วซูเม่ยไม่รู้จะตกใจอันใดก่อนระหว่างถ้อยคำหยาบคายเสมือนเลี้ยงสุนัขไว้ในปากหรือการปรากฏตัวของบุรุษผู้นี้ในเรือนนอนของนาง

จากที่กำลังง่วงงุนอยู่กลายเป็นตื่นเต็มตาทันที

“เจ้าต่ำทราม!”

“โจรชั่วช้า!”

“ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่!”

พอตั้งสติได้ฮั่วซูเม่ยก็พ่นคำด่าหยาบคายออกมามากมายโดยไม่สนใจว่าจะมีผู้ใดตื่นขึ้นมาดูหรือไม่ ภายในใจของนางในตอนนี้เดือดดาลขั้นสุด

เซียนหยางชินอ๋องยังคงยืนมองนางเงียบ ๆ ทว่าสายตาของเขากับกำลังจดจ้องหน้าท้องของนางที่นูนออกมา

ยามปกติแล้วเขาเห็นตอนที่สวมใส่อาภรณ์หนาหลายชิ้นเท่านั้นจึงมองไม่ค่อยออกว่านางคือสตรีตั้งครรภ์ ทว่าตอนนี้สตรีตรงหน้ากับสวมใส่ชุดนอนผืนบางที่มองเห็นหมดทุกส่วน

“…..”

“เจ้าได้ตายจริง ๆ แน่!”

ในขณะที่ฮั่วซูเม่ยโมโหจนอยากหยิบดาบขึ้นมาแทงบุรุษตรงหน้าให้ตายสิ้นลมหายใจไปซะ

“อายุครรภ์ของเจ้านานเพียงใดแล้ว” ราวกับประโยคด่าทอก่อนหน้านี้ไม่ได้เข้าโสตประสาทเซียนหยางเลยแม้แต่น้อย

เขากลับเอ่ยคำถามในสิ่งที่ค้างคาใจออกไปแทน

ฮั่วซูเม่ยได้ยินแล้วจึงชะงักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองนั้นอยู่สภาพที่ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่านั้น “เจ้าคิดจะข่มเหงข้าอีกหรือไร!”

“เหอะ! สภาพของเจ้าสมควรทำให้ข้าลุ่มหลงงั้นหรือ”

“นี่! แล้วมันผู้ใดกันที่ไม่รู้จักอิ่มจักพอรังแกข้าทั้งคืน” นางเองก็ไม่ยอมรับเช่นกัน

ความผิดในวันนั้นตกเป็นของเซียนหยางทั้งสิ้น

สายตาคมกริบจ้องสตรีตรงหน้าไม่ว่างตา “ข้าเห็นเจ้าอยู่หอคณิกาคงคิดว่าเป็นท่านป้าร้านน้ำเต้าหู้กระมัง” เซียนหยางยอมรับว่าในวันนั้นแม้เขาจะเมามายแต่ความงามของนางกลับสะดุดตาจนมิอาจหักห้ามจิตใจได้

บุรุษหนุ่มวัยฉกรรณ์เห็นสาวงามหากอดทนได้ย่อมไม่ใช่บุรุษแล้ว

“นี่เจ้า!” ฮั่วซูเม่ยยกมือขึ้นชี้หน้า

บุรุษผู้นี้ไม่ว่าจะตอนเมามายหรือมีสติดีก็จัดได้ว่าเป็นคนหื่นกระหายหยาบคายจริง ๆ

เซียนหยางถอนหายใจพลางมองไปทางอื่น

หากเอาแต่ต่อปากต่อคำกับสตรีผู้นี้อีกเกรงว่าวันนี้คงไร้ประโยชน์อีก “ไม่ได้ยินที่ข้าถามหรือไรกัน…ท้องของเจ้ามีก้อนเลือดอาศัยอยู่นานเพียงใดแล้ว”

“เหอะ!” ฮั่วซูเม่ยแสยะยิ้ม

“สนใจแล้วหรือเพคะว่าบุตรในครรภ์ของข้าหรือทายาทของชินอ๋องจริง ๆ”

“ข้าตอบไฉนไม่ตอบ”

ความอดทนของเขาก็มีไม่มากนัก

“สี่เดือนเศษแล้ว” นางเอ่ยขึ้นพลางหลุมตาต่ำก้มมองหน้าท้องที่ขยายใหญ่ขึ้น

เซียนหยางชินอ๋องเอ่ย “ข้ามีสัมพันธ์กับเจ้าเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

ใช่!

ฮั่วซูเม่ยนางเป็นถึงนายหญิงของหอคณิกาจะพลาดพลั้งลืมกินน้ำแกงห้ามครรภ์ได้อย่างไรกัน แต่เจ้าเด็กนี่ต่างหากที่อยากดื้อรั้นมาเกิดในท้องของนาง

น้ำเสียงหวานเต็มไปด้วยความหยอกล้อ “เกรงว่าชินอ๋องคงแข็งไม่น้อยเพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถมอบบุตรให้ข้าแล้ว”

เซียนหยางชินอ๋องพอยิ่งได้ฟังแล้วยิ่งปวดหัวตุบ ๆ แทบจะเป็นลมล้มพับไป

“เจ้าจะทำเช่นไรต่อไป”

นางเองก็ไม่ได้อยากเลี้ยงร้องอันใด เพียงแค่รายรับของโรงเตี๊ยมไป๋ชานก็ทำเงินให้นางได้มากโขลงแล้ว ทว่าบุรุษผู้นี้ดันเกี่ยวกับกับจวนสกุลฮั่ว

เช่นนั้นนางขอเล่นสนุกหน่อยเถอะ

“จะไม่รับผิดชอบหม่อมฉันหรือเพคะ” สีหน้าของนางเหม่อมองลงอย่างเสแสร้ง

ฮั่วซูเม่ยลุกขึ้นจากเตียงก็จะค่อย ๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าบุรุษผู้นี้พลางยกมือหนาขึ้นแนบแก้มตนเอง สายตาที่ทอดมองนั้นราวกับกำลังออดอ้อน

หัวคิ้วของเขาพลันขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นการกระทำของนาง

สตรีผู้นี้อารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายยิ่งนัก!

เซียวหยางสะบัดมือออกก่อนจะก้าวเท้าถอยหลังออกห่างสามก้าว “บังอาจ!” น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

กลับกันแล้วฮั่วซูเม่ยกับหัวเราะคิกคักชอบใจ

“เขินอายอันใดกันเพคะชินอ๋องเพียงแค่จับมือถือแค่เท่านั้น…แม้แต่แนบกายใกล้ชิดยังทำมาแล้ว”

ฮั่วซูเม่ยพร่ำพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปจ้องมองในดวงตาคมกริบคู่นั้น เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของบุรุษผู้นี้เกรี้ยวกราดไม่น้อย

ในชั่วจังหวะเดียวกันนั้น จมูกของเขาก็พลันสูดกลิ่นหอมคุ้นเคยจากตัวนานอยู่นานสองนาน ก่อนที่เซียนหยางจะจับไหล่อีกฝ่ายไว้พลางถอยหลังก้าวกลับเตียงดังเดิม

“เจ้าคิดจะทำอันใด” นางร้องด้วยความต้อง

มุมปากหนายกยิ้มร้าย “พิสูจน์ความจริง”

ฮั่วซูเม่ยไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร

เซียนหยางไม่ได้ออกแรงบังคับนางมานักเกรงว่าอาจจะผิดพลาดอันตรายถึงบุตรในครรภ์ได้

สีหน้าและท่าทางงุนงงของสตรีเบื้องหน้าทำให้เขาหลุดขำออกมากลั้นเอาไว้ไม่อยู่ “เหอะ! เจ้าบอกว่าบุตรในครรภ์เจ้าคือทายาทชินอ๋องมิใช่หรอกหรือ”

กึก!

ฮั่วซูเม่ยพยักหน้าหงึก ๆ จากนั่งจึงค่อย ๆ ย่นก้นนั่งลงบนเตียงเกรงว่านางจะล้มเอาได้ สองมือพลางประคองท้องไว้

ในตอนนี้นางเข้าใจแล้ว

“โง่งมนัก! ไม่ว่าเจ้าจะพิสูจน์อย่างไรเด็กในครรภ์ข้าก็คือลูกของเจ้าแน่!”

ดวงตาคมกริบเพ่งมองเรือนร่างของนางด้วยความเจ้าเล่ห์ เซียหยางชินอ๋องเปล่งเสียงหัวเราะเยือกเย็น “เช่นนั้นข้าต้องได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง”

“ได้!”