ตอนที่ 10 ความบังเอิญ2

สิ้นเสียงวายุที่บอกว่าคุณกรณ์จะหมั้นนั้นก็ทำให้เคนประหลาดใจแต่ที่ตกใจมากกว่าก็คือทิศแฟนเก่าไอรินที่จำหน้าคุณกรณ์ได้ในคืนนั้นตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ว่าคู่หมั้นของคุณกรณ์ต้องเป็นไอรินแน่ๆ

“เฮ้ยจริงดิ นี่กูกลับไทยมาคราวนี้มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์ทั้งนั้นเลยแต่เรื่องมึงพีคสุด ว่าแต่สาวที่ไหนได้ครอบครองหัวใจมึงวะ” สีหน้าท่าทางดูลนลานของทิศบ่งบอกถึงความกระวนกระวายใจพูดแทรกขึ้น

“คุณวายุครับ ถ้าไม่ได้คุยเรื่องงานแล้วผมขอกลับก่อนได้มั้ยครับ”

“จะรีบกลับไปไหนล่ะ กับข้าวยังเต็มโต๊ะอยู่เลย” ทิศไม่ได้ตอบอะไรวายุพร้อมกับหยิบแก้วยกดื่มแบบไม่ยั้งกับสิ่งที่ได้ยินทำเอาร้อนใจอย่างมากจนไม่ทันได้สังเกตว่าสามสาวมะขาม ฟ้าใส ปิ่น อยู่ถัดไปอีกสองโต๊ะ

“ร้านนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อาหารอร่อยเพลงก็เพราะ” มะขามพูดขึ้น

“แต่กูอยากเต้นอะ”

“ดึกๆ พวกเราค่อยไปต่อกันที่คลับดีกว่าเผื่อไอรินมันจะเปลี่ยนใจ”

“หนุ่มๆ ที่นี้ก็ใช้ได้อยู่นะพวกมึง” มะขามพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วๆ จนรอบร้านแต่กับมาสะดุดตาเข้าให้ที่โต๊ะนึง

“เฮ้ย…นั่นมันไอ้พี่ทิศใช่ปะวะพวกมึง”

“ไหนวะ” ทั้งสามคนต่างพากันมองไปทางที่มะขามบอก

“เออ…ใช่จริงด้วยแต่เดี๋ยวนะนั่นมันคุณกรณ์ด้วยหรือเปล่า”

“ทำไมมานั่งโต๊ะเดียวกันได้วะหรือว่าจะรู้จักกัน”

“ไม่มีทางอะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้กูว่าถ่ายรูปส่งไปให้ไอรินมันดูดีกว่า” ฟ้าใสพูดขึ้น

“เออค่อยๆ ถ่ายนะมึงระวังพี่ทิศจะเห็นเข้า” มะขามค่อยๆ ยกมือถือของตนขึ้นมาถ่ายภาพทำเนียนถ่ายตัวเองกับเพื่อนๆ

“พวกมึงแสงทางนี้ดีมากถ่ายรูปฝั่งนี้กันดีกว่า” มะขามพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เป็นที่หน้าสงสัย

หนึ่งสองซั่ม…แชะ

บ้านไอริน

ไอรินที่กำลังนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดว่าจะเปลี่ยนใจออกไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ ดีไหมสักพักเสียงแชทข้อความในโทรศัพท์มือถือดังขึ้นไอรินยื่นแขนไปหยิบมือถือที่อยู่บนหัวเตียง

“ยัยมะขามส่งแชทมาตามอีกแน่ๆ เลย” ไอรินพูดขึ้น

เมื่อกดดูแล้วก็เห็นกับรูปของยัยพวกนี่ถ่ายรูปส่งมาให้ดูทำไมกันก็คนไม่อยากไปชวนอยู่ได้ไม่ไหวเลยจริงๆ เพื่อนฉัน ไอรินได้แต่บ่นรำพึงรำพันอยู่ในห้องนอนของตนเองไม่ทันได้สังเกตรูปที่มะขามส่งมานั้นด้านหลังของพวกเค้าถ่ายติดพี่ทิศกับคุณกรณ์มาด้วย

สถานบันเทิงที่หนึ่ง

ผู้คนในร้านเริ่มพลุกพล่านสามสาวมะขามฟ้าใสปิ่นนั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะอย่างระวังเพราะกลัวถ้าลุกขึ้นเต้นแล้วเดี๋ยวพี่ทิศจะเห็นเอาได้

“พวกมึงอย่าละสายตาเด็ดขาดเลยนะเดี่ยวกูไปน้ำห้องก่อนฉี่จะแตกอยู่แล้ว” มะขามพูดขึ้นพร้อมกับลุกไปเข้าห้องน้ำทันที

“รีบมาล่ะ”

“.……………”

โต๊ะคุณกรณ์

“พวกมึงคุยกันไปก่อนนะกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” เสียงวายุพูดขึ้น

“นัดสาวคนไหนไว้วะ” เคนพูดแซววายุพรางสายตามองไปรอบๆร้าน

“กูปวดเยี่ยวเดี๋ยวมา”

“คุณวายุครับ” เสียงของทิศเรียกวายุเพื่อที่จะขอกลับก่อน

“อย่าพึ่งหนีกลับนะรอฉันกลับมาก่อน” ทิศได้ยินที่วายุพูดก็รู้สึกเซ็งๆ ที่ต้องนั่งอยู่กับสองคนนี้อึดอัดชะมัดเลยจะทะเลาะกันตอนไหนอีกก็ไม่รู้เรื่องหมางใจระหว่างคุณกรณ์และเคนมันหน้าสงสัยจริงๆ คงไม่พ้นเรื่องผู้หญิงเป็นแน่เพราะได้ยินที่สองคนนี้ทะเลาะกันก่อนหน้านี้ ทิศครุ่นคิดในใจ

“ไอ้กรณ์…นี่มึงไม่สงสัยหน่อยเหรอว่ะว่าครีมกลับไทยมาทำไม” จู่ๆ เคนก็เอ่ยปากถามคุณกรณ์ไปแบบโต้งๆ พลางสายตามองคุณกรณ์กับน้ำเสียงยียวนชวนหน้าหมั่นไส้แถมพูดไปหัวเราะไปจงใจจะปั่นประสาทคุณกรณ์ชัดๆ

“ไอ้เคน ถ้ากูไม่นึกถึงไอ้วายุที่เป็นคนชวนมึงมานะป่านนี้มึงได้แดกเลือดแทนเหล้าไปแล้ว” คุณกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสนิทแต่สายตาของเขานั้นบงบอกถึงความอดกลั้นพร้อมที่จะระเบิดทุกเมื่อ

“………….….”

ทางเดินไปห้องน้ำของร้านนี้ค่อนข้างแคบผู้คนพลุกพล่านวายุไม่ทันระวังชนเข้ากับมะขามที่กำลังเดินไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน มะขามหันมาขอโทษวายุแล้วรีบเดินตรงไปเข้าห้องน้ำอย่างไววายุยังไม่ทันเอ่ยปากขอโทษตอบเธอก็เดินไปเสียแล้ว

นั้นกิ๊ฟติดผมของเธอหนิ ที่ชนกันเมื่อกี้ทำให้กิ๊ฟที่ติดกับผมของมะขามตกอยู่ที่พื้นวายุก้มลงไปเก็บขึ้นมา…สักพักหลังออกมาจากห้องน้ำวายุยืนรอมะขามเพื่อที่จะคืนกิ๊ฟที่หล่นจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นวายุมัวแต่ก้มหน้าก้มตารับโทรศัพท์ ทำให้คลาดกันกับมะขามที่เดินออกจากห้องน้ำพอดี สายนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นทิศผู้จัดการวายุโทรมาเพื่อที่จะขอกลับก่อนน้ำเสียงฟังดูร้อนรน

เสียงโทรศัพท์ดัง

“ฮัลโหลว่าไง”

“คุณวายุครับ…ผมต้องกลับก่อนนะครับมีธุระสำคัญต้องไปจัดการต่อน่ะครับ”

“เอางั้นก็ได้แต่คราวหน้าฉันไม่ให้กลับก่อนแล้วนะ”

“ครับผมไว้คราวหน้าผมสัญญา” เรื่องสำคัญของทิศที่ว่านั้นก็ไม่พ้นเรื่องของไอรินแฟนเก่าของเขาที่กำลังจะไปหมั้นกับคนอื่นร้อนใจรีบขับรถออกไปทันที

โต๊ะคุณกรณ์

“มาสักที…ทำไมมึงไปนานจังวะผู้จัดการมึงออกไปเมื่อกี้ร้อนรนดูท่าธุระสำคัญ” เคนพูดกับวายุที่พึ่งกลับจากห้องน้ำ

“มันโทรบอกกูแล้ว…ว่าแต่พวกมึงสองคนทะเลาะกันอีกหรือเปล่า”

“ใครมันอยากจะไปทะเลาะกับมันล่ะ กูก็แค่ถามเฉยๆ ว่ามึงไม่อยากรู้เรื่องครีมเหรอว่ากลับไทยมาทำไมมันก็โมโหใส่กู”

“เอาน่า…ไอ้กรณ์เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าครีมกลับมาทำไมวะไอ้เคน”

“กูได้ยินกลุ่มเพื่อนๆ คุยกันบอกว่าทะเลาะกับไอ้เศรษฐีนั้นกลับไทยมาขนาดนี้สงสัยจะเรื่องใหญ่” เคนพูดกับวายุพลางสายตามองไปที่คุณกรณ์เพื่อดูปฏิกิริยาว่ายังรู้สึกกับครีมแฟนเก่าของตนเองอยู่มั้ยแต่สีหน้าท่าทางของคุณกรณ์นั่นนิ่งเฉยคงจะพยายามคุมอารมณ์อยู่พอสมควร

“อ้าว…แล้วในมือมึงไปเอากิ๊ฟของใครเค้ามาวะ” เคนพูดพลางมองไปเห็นในมือของวายุที่ถือกิ๊ฟติดผมอยู่

“อ้ออออ อันนี้กูชนกับผู้หญิงคนนึงตรงทางไปเข้าห้องน้ำ”

“แล้วทำไมมึงไม่เอาไปคืนเขาวะ จะเก็บมาไว้เป็นที่ระลึกเหรอ” เคนพูดแซววายุ

“กูจะคืนแล้วแต่หาเค้าไม่เจอไม่รู้นั่งอยู่โต๊ะไหน” วายุพูดพลางสายตามองไปรอบๆร้าน

“นัดสาวไว้ก็บอกกูมาเถอะ” เคนยังคงแซววายุไม่เลิก

“นั้นไง ผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวกูมานะพวกมึง อยู่กันสองคนแล้วอย่าตีกันล่ะ” วายุมองไปทั่วร้านจนเจอโต๊ะของสามสาวพลางบอกคุณกรณ์และเคนว่าอย่าทะเลาะกันอีก อุส่าระวังตัวแล้วแท้ๆ แต่เป็นมะขามที่ชักศึกเข้าบ้าน วายุลุกจากโต๊ะของเขาเดินดุ่มๆ ตรงมาที่โต๊ะของพวกเธอทั้งสามคน ฟ้าใส มะขามและปิ่นต่างมองเป็นตาเดียวกันอย่างตกใจลุ้นระทึกกันสุดๆ ว่าเขาจะเดินมาที่โต๊ะของพวกเธอมั้ย

“เฮ้ย พวกมึงคนนั้นที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับไอ้พี่ทิศมันเดินมาทำไมวะ”

“จริงด้วยว่ะ” ทั้งสามคนต่างพากันอกสั่นขวัญแขวนเพราะเพียงไม่กี่อึดใจวายุก็เดินมาถึงโต๊ะของพวกเธอเสียแล้วเสียงร่าเริงเมื่อครู่นั้นปรับเปลี่ยนอารมณ์แทบจะไม่ทันเลยทีเดียว

“สวัสดีครับ อันนี้ของคุณใช่ไหมครับทำหล่นไว้ผมเก็บได้เลยเอามาคืนครับ” วายุเดินมาหยุดตรงหน้ามะขามที่โต๊ะของพวกเธอ ยื่นมือที่ถือกิ๊ฟติดผมของมะขามให้กับมะขามดูว่าเป็นของเธอไหม จะไม่ใช่ของเธอได้ไงเพราะวายุจำใบหน้าของมะขามได้ตอนเธอทำกิ๊ฟตกอยู่ทางเดินไปห้องน้ำ เลยแกล้งถามเพื่อให้มีการสนทนาเกิดขึ้น นิสัยจอมเจ้าเล่ห์ของวายุก็คงไม่แพ้คุณกรณ์เป็นแน่

“ใช่ค่ะ ของฉันเอง ขอบคุณนะคะ” มะขามพลางมือลูบที่ผมของตนเพื่อเช็คดูว่ากิ๊ฟเธอหล่นหายจริงๆ แต่สายตาของเพื่อนสาวทั้งสองคนนั้นฟ้าใสและปิ่นพลางมองมะขามตาเขียวปั้ดที่ชักศึกเข้าบ้าน อุส่าห์ไม่ลุกขึ้นเต้นแล้วแท้ๆ มะขามได้แต่ส่งแววตาเว้าวอนขอโทษสองคนนั้นผ่านสายตากลับไป~

“ถ้าไม่รังเกียจคืนนี้ผมขอเลี้ยงพวกคุณได้ไหมครับ”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ พวกเราเกรงใจ” มะขามพูดขึ้น

“เกรงใจอะไรกันล่ะ ดีซะอีกมื้อนี้เราจะได้ประหยัดขอบคุณนะคะ” เสียงของฟ้าใสพูดขึ้นดูเหมือนว่ายัยฟ้าใสจะมีจุดประสงค์บางอย่างแอบแฝง

“งั้นดีเลยครับ เอางี้ดีมั้ยไปนั่งโต๊ะผมเพื่อนผมอีกสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะครับ” วายุพูดขึ้นพลางสายตาชักชวนพร้อมชี้นิ้วไปที่โต๊ะของพวกเขาที่มีคุณกรณ์นั่งอยู่ด้วย

“ตามมานะครับ” วายุเดินนำสามสาวไปที่โต๊ะของเขาเคนหันไปพูดกับคุณกรณ์ให้มองไปดูตรงข้างหน้าว่าวายุมันไปนัดสาวๆ เป็นอย่างที่ตนคิดไว้

“เฮ้ย…ไอ้กรณ์ดูไอ้วายุดิมันไปพาสาวที่ไหนมาวะ” คุณกรณ์พลางสายตามองไปทางที่เคนบอกปรากฏว่าเป็นเพื่อนของไอรินคู่หมายของตนเองอะไรมันจะ เหมาะเจาะขนาดนี้ยิ่งมีไอ้เคนอยู่ด้วยกลัวมันจะปากพล่อยพูดอะไรออกมาไม่คิด คุณกรณ์ครุ่นคิดในใจ

“นี่มึงคิดจะทำอะไรของมึงวะ” มะขามกระซิบข้างหูของฟ้าใสด้วยความสงสัย

“ก็ไปสืบหาความจริงไงว่าคุณกรณ์กับไอ้พี่ทิศรู้จักกันหรือเปล่า…มึงไม่อยากรู้กันเหรอ ไปรีบเดิน” น้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบของฟ้าใสพูดกับมะขามและปิ่นต่อมอยากรู้เริ่มทำงานพากันเร่งฝีเท้าเดินตามหลังวายุมาอย่างรวดเร็ว วายุกวักมือเรียกพนักงานมาต่อโต๊ะให้เป็นโต๊ะเดียวกันเพื่อเพิ่มที่นั่งให้กับสาวๆ คุณกรณ์ชะเง้อคอสอดส่ายสายตาเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง

“มึงมองหาอะไรวะ” เคนพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยพร้อมพลางสายตามองตามคุณกรณ์

“ไม่มีอะไรหรอก” คุณกรณ์ตอบเคนด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งสามสาวต่างพากันนั่งลงที่โต๊ะแววตาหลุกหลิกท่าทางดูลนลานของพวกเธอนั้นไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย จนคุณกรณ์ก็เลิ่กลั่กพลางยกแก้วดื่มแล้วดื่มอีก

“เชิญนั่งครับ” โทนเสียงนุ่มลึกและรอยยิ้มโปรยเสน่ห์ของวายุเชิญทุกคนนั่งลงพลางสายตาแพรวพราวมองไปที่มะขาม

“ขอแนะนำให้รู้จักนะครับเริ่มจากผมคนแรกเลยดีกว่า ผมวายุนะครับ คนนี้ชื่อเคน ซ้ายมือชื่อกรณ์ เพื่อนของผมเองครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณชื่ออะไรกันบ้างครับ”

“ฉันฟ้าใสค่ะ คนนี้ชื่อปิ่น ส่วนคนนี้มะขาม

วายุไล่แนะนำชื่อเพื่อนของตนแต่ละคนจนครบพลางถามสามสาวด้วยว่าชื่ออะไรเพราะตนสนใจมะขามเป็นพิเศษ ฟ้าใสแนะนำทุกคนให้รู้จักชื่อกันและกันแต่ถ้าว่า ฟ้าใสก็ถามขึ้น

“แล้วเพื่อนอีกคนไปไหนแล้วเหรอคะเห็นตอนแรกมีสี่คน” ยัยฟ้าใสถามเข้าประเด็นเรื่องไอ้พี่ทิศเลยเพราะเป็นเรื่องที่อยากรู้ที่สุดว่าคุณกรณ์กับพี่ทิศแฟนเก่าไอรินเพื่อนของพวกเธอนั้นรู้จักเป็นการส่วนตัวมั้ย ถ้าไม่รู้จักก็จะเป็นเรื่องที่ดีแต่ถ้าเกิดรู้จักกันขึ้นมาล่ะไม่อยากจะคิดแทนไอรินเลยที่คู่หมั้นของตนนั้นจะเป็นแฟนเก่าเพื่อน เพราะสิ่งนี้เลยคิดหาเหตุผลมาอ้างกับความอยากรู้ของพวกเธอ