บทที่ 22 น้ำนิ่งไหลลึก (2)

จูจวิ้นอี๋ย้ายสายตามายังหญิงสาวฝั่งตรงข้าม “น้องสะใภ้ ที่ศาลาริมน้ำมีงานเลี้ยงจิบน้ำชาร่วมด้วย เจ้าอยากไปนั่งผ่อนคลายกับข้าหรือไม่ นานทีปีหนได้อยู่กันประสาหญิงสาว เจ้าต้องดูแลน้องชายสามีข้าที่ตาบอดไร้กำลัง คงลำบากแย่แล้ว”

แค่พ่นวาจากลิ่นเหม็นเน่าก็โชยมาตามสายลม คิดว่าไป๋เฉินเซียงโง่จนฟังไม่ออกหรือว่าอีกฝ่ายกำลังถากถางตนอยู่

ไป๋เฉินเซียงปรายตามองไปทางสระบัวขนาดกว้างก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือเรียวที่ประสานกันบริเวณหน้าท้องกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ คนที่ผ่านความตายมาแล้วหนหนึ่งย่อมฝังใจเป็นเรื่องธรรมดา หากไม่จำเป็น ไป๋เฉินเซียงไม่อยากเฉียดเข้าใกล้แม่น้ำใดเลยแม้เพียงครึ่งก้าว

จูจวิ้นอี๋สังเกตอาการประหลาดของไป๋เฉินเซียง ก็เอ่ยปากซ้ำ “น้องสะใภ้ เจ้ามีเรื่องลำบากใจหรือ”

ไป๋เฉินเซียงยิ้มตอบ ทั้งที่แผ่นหลังเปียกโซมไปด้วยเหงื่อเย็น “เปล่าเจ้าค่ะ”

จูจวิ้นอี๋ “เช่นนั้นเดินไปคุยไปดีหรือไม่”

ไป๋เฉินเซียงพยักหน้า

จูจวิ้นอี๋ยิ้มไม่ถึงดวงตาให้เถียนชิงคล้ายต้องการบอกใบ้บางสิ่ง

เถียนชิงมองตอบ “เช่นนั้นเดี๋ยวข้าตามไปนะเจ้าคะ เห็นว่าคุณหนูถังมาถึงแล้