บทที่ 23 ชนักติดหลังของผู้อื่นไยข้าต้องมารับแทน (1)

บรรดาคุณหนูจากตระกูลใหญ่ล้วนมารวมตัวกันที่ศาลาริมน้ำ ไป๋เฉินเซียงสาวเท้าเข้ามาก็แทบหงายท้องตึง เพราะกลิ่นเครื่องหอมของพวกนางตีกันจนตลบอบอวลชวนเวียนศีรษะ

“สะใภ้ใหญ่หลาน” หญิงสาวหน้าตาสะสวยนางหนึ่งยอบกายพินอบพิเทาให้จูจวิ้นอี๋ จากนั้นก็ย้ายสายตามายังไป๋เฉินเซียง แววตาที่มองมาที่นางกลับเจือไปด้วยความเฉยชาเกลียดชัง “สะใภ้รองหลาน เจ้าก็มาเช่นกันหรือ”

ไป๋เฉินเซียงไม่ต้องแนะนำตัวให้มากความพวกนางย่อมรู้จักวูหลิงอีเป็นอย่างดี วูหลิงอีหาได้เป็นที่ชมชอบในกลุ่มสตรี ทว่ากลับเป็นที่ชิงชังเสียมากกว่า เพราะพวกนางมองว่าวูหลิงอีมักทำตัวหยิ่งผยอง ยกตนข่มท่าน ^[1] โดยอาศัยบารมีบิดา

แต่ไป๋เฉินเซียงกลับคิดว่าวูหลิงอีมิใช่คนเช่นนั้น ที่วูหลิงอีไม่เห็นหัวผู้ใดเพราะนางรู้ดีว่าเหล่าคุณหนูพวกนี้มีแต่นิสัยปากว่าตาขยิบ ^[2] ผู้ใดจะอยากเอาทองไปรู่กระเบื้อง ^[3] ให้เสียเวลา

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ชอบวูหลิงอี เพราะยามที่ค