บทที่ 2

บทที่ 2 ผู้ชายโรคจิต

"อ้าวลูกมาแล้วเหรอคะ" เสียงหวานของวิยดาทำให้น้ำฝนต้องปรับสีหน้ายิ้มแย้มจากที่บูดบึ้ง เธอไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่

"วันนี้เราจะไปทานข้าวกันแค่สามคนใช่ไหมคะ?" น้ำฝนแหงนคอมองหน้าผู้เป็นแม่ "เปล่าค่ะเราจะไปกับครอบครัวของพี่ราเชนทร์" น้ำฝนถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างเหนื่อยหน่ายใจ

"ไม่เอานะคะไม่ทำหน้าแบบนั้น" มือบางของวิยดาเชยคางมนของลูกสาวเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เธอรู้ว่าน้ำฝนไม่ชอบราเชนทร์แต่ทั้งสองก็โตมาด้วยกัน

"คุณแม่ก็รู้นะคะว่าหนูไม่ชอบพี่เขาเท่าไหร่" เธอบอกตรงๆและขยับตัวนั่งตรงๆ วิยดาถอนหายใจหนักๆกับท่าทางปั้นปึ่งของลูกสาว

มือบางลูบผมน้ำฝนเบาๆอย่างเอ็นดูความเอาแต่ใจของลูกสาวตัวน้อย

"คุณแม่รู้นะคะว่าลูกไม่ชอบพี่เขาแต่พี่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยนะคะลูก" คำพูดปลอบประโลมของผู้เป็นแม่ทำให้เธอต้องหันหน้ามาสบตาแม่ "นี่คุณแม่จะจับคู่หนูกับพี่ราเชนทร์ใช่ไหมคะ?"

"หนูลองคบกับพี่เขาดูสิ คุณแม่เห็นพี่เขามาตั้งแต่เด็กพี่เขานิสัยดีนะ" น้ำฝนถอนหายใจหนักๆและผลุนผลันลุกขึ้นเดินหนีวิยดาไปทันที

"เหมือนพ่อไม่มีผิด" เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจกับนิสัยของลูกสาวแต่กันนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อย

"แต่งตัวแบบนี้คุณลุงกับคุณป้าไม่ตกใจแย่เหรอลูก..." วิยดาเอามือทาบอกเมื่อเห็นชุดที่ลูกสาวสวมใส่จะไปทานข้าว เมื่อโดนแม่ทักน้ำฝนก็ก้มมองชุดตัวเองและเงยหน้าขึ้นมายกยิ้มมุมปากให้วิยดา

"หนูชอบค่ะ" เธอตอบแบบลอยหน้าลอยตาแล้วเดินผ่านวิยดาไปทันที ผู้เป็นแม่แทบกุมขมับกับชุดของลูกสาวที่มันโชว์แผ่นหลังจนเกือบจะเห็นก้นของเธออย่างกลุ้มใจ

"แม่ชักจะสงสารพี่ราเชนทร์แล้วสิ" น้ำฝนหันมามองหน้ามารดาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เธอไม่เห็นต้องแคร์ถ้ารับไม่ได้ก็จบแค่นั้น

"คุณแม่ต้องสงสารหนูสิ แล้วอีกอย่างหนูก็เป็นตัวของหนูค่ะใครไม่ชอบก็ช่าง...." วิยดาชี้หน้าลูกสาวเชิงปรามเมื่อรู้ว่าคำพูดต่อไปเธอจะพูดอะไร

"เดี๋ยวคุณแม่ต้องให้คุณพ่ออบรมหนูบ้างแล้วนะคะเนี่ย" วิยดาเอ็ดลูกสาวเสียงเบาเมื่อเห็นริมฝีปากอวบอิ่มเบ้คว่ำไป น้ำฝนไม่ได้สนใจเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อจนถึงร้านอาหารที่ครอบครัวของเธอได้จองเอาไว้

"แล้วนี่คุณพ่อจะมาตอนไหนเนี่ย?" เธอหันหน้าไปถามมารดาที่กำลังก้าวเท้าลงจากรถ น้ำฝนเดินเข้าไปพยุงตัววิยดาและพาเธอเดินเข้ามาในร้านอาหารทั้งที่ยังไม่ได้คำตอบจากปากของมารดา

ทันทีที่เดินเข้ามาในร้านอาหารสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับแผ่นหลังกว้างของใครบางคนที่เธอแสนจะคุ้น

"ให้ตายสิ!!" พูดเสียงเบาแต่วิยดาที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินเต็มสองหู เธอตีแขนลูกสาวไม่เบานักเพื่อปรามเธอ "คุณแม่ขาเรารีบเดินเถอะค่ะอากาศตรงนี้มันร้อน" ว่าจบก็รีบพยุงร่างของมารดาเข้าไปในโซนที่จองโต๊ะอาหารเอาไว้พร้อมกันนั้นก็ยกกระเป๋าสะพายมาปิดบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้

"จะมาทำอะไรที่เดียวกันวะ!" น้ำฝนพึมพำเบาๆและหลบหน้าหลบตาจนวิยดาต้องเหลือบมองไปตามสายตาของลูกสาว

"หนูเป็นอะไร?" เธอถามน้ำฝนเสียงติดดุเล็กน้อย น้ำฝนส่ายหน้าไปมาและเอาสมุดเมนูอาหารมาปิดหน้าปิดตาแทน วิยดาที่เห็นแบบนั้นก็ส่ายหน้าไปมากับท่าทางแปลกๆของลูกสาว

ไม่นานครอบครัวของราเชนทร์กับคุณพ่อของเธอก็เดินเข้ามา ทันทีที่ราเชนทร์เห็นก็รีบเดินเข้าไปทักทายหญิงสาวทันที

"พี่ราเชนทร์" น้ำฝนเรียกชื่อเขาเสียงเบาพลางหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่ของราเชนทร์ด้วย "นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน" ราเชนทร์ยิ้มหวานให้สาวตรงหน้าด้วยท่าทางเป็นมิตร

"ค่ะนานมากนานจนหนูจะลืมพี่แล้วเนี่ย" น้ำฝนพูดเย้าแหย่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และราเชนทร์ก็ยิ้มตอบเธอเหมือนกัน ทั้งคู่นั่งข้างๆกันและพูดคุยกันอย่างขบขันท่ามกลางสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

วิยดาหันไปยิ้มหวานให้กับสามีเมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยมีท่าทีสนิทสนมกับราเชนทร์มากขึ้น

"หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ"

"ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม?" ราเชนทร์เอ่ยถาม "ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูมา" เธอยิ้มหวานให้ราเชนทร์และปลีกตัวออกมาทันที

ร่างบอบบางเดินพริ้วมาเข้าห้องน้ำ เธอแต่งเติมลิปสติกที่ปากและแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย เมื่อทำธุระเสร็จน้ำฝนก็เดินออกมา ทว่าเธอไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนฉุดแขนไปจนร่างบอบบางถลาไปหาหน้าอกแกร่งอย่างช่วยไม่ได้

"โอ้ย!!" น้ำฝนร้องเสียงหลงเมื่อหน้าผากชนกับอกแข็งแรงของใครบางคน เธอยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากปอยๆและค่อยๆแหงนหน้ามองหน้าคนตรงหน้า

"ไอ้....!!" ไม่ทันได้พ่นคำด่าปากก็โดนมือหนาปิดเอาไว้แน่นจนเธอต้องดีดดิ้นขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา

"แต่งตัวมาหาเสี่ยเหรอน้อง" คำถามยียวนทำให้น้ำฝนดิ้นแรงขึ้นและเป้ก็ยิ้มกอดเธอไว้แน่นขึ้น ทำให้บั้นท้ายของน้ำฝนบดเบียดกล่องดวงใจของเขาอย่างช่วยไม่ได้

อาวุธร้ายที่หลับไหลมันตึงแน่นขึ้นเมื่อบั้นท้ายงามงอนบดเบียดลงมาเร็วๆและแรงๆ

"ยิ่งดิ้นก้นเธอยิ่งบดเบียดน้องชายฉันนะ!" กระซิบเสียงแหบพร่าปนครางนิดๆ น้ำฝนที่กำลังดีดดิ้นต้องหยุดชะงักไปทันที

"เฮ้อ~" เมื่อปากหลุดจากพันธนาการเธอก็รีบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆและถอนหายใจหนักๆ "ไอ้ชั่วไอ้โรคจิต!!" คำด่าถูกพ่นออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แต่นั้นกลับทำให้เป้ยกยิ้มมุมปากอย่างยียวน

"หลังขาวเนียนดีนี่หว่า..." นอกจากจะไม่สำนึกแล้วเขายังทำตัวเหมือนคนโรคจิตจริงๆ มือหนาหยาบกร้านไล่เกี่ยไปตามเรียวแขนของน้ำฝน ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันแน่น

"ไอ้ชั่ว!!!"

ผัวะ!!

"เธอ!!!"

"อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!!" แหวใส่อย่างเหลืออดและตั้งท่าจะต่อยเข้าไปอีกหมัดแต่โดนเป้จับข้อมือเอาไว้ทัน

"อื้อ......" ริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มจนลิปสติกที่เพิ่งทามาใหม่เปรอะเปื้อนไปบนกลีบปากหนาของเป้

น้ำฝนเบิกตากว้างพยายามกำหมัดทุบไปที่หน้าอกแกร่งของเขาเพราะเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ

ปึก ปึก ปึก

"หึ!" เป้ถอนจูบออกมานาทีต่อมา เขายกมือขึ้นมาปาดเช็ดลิปสติกที่เปื้อนริมฝีปากออกลวกๆแล้วเดินออกมาจากหน้าห้องน้ำทันทีทันใด

น้ำฝนได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆมีเพียงเปลือกตาที่ยังกระพริบตาถี่ ๆ

"อะ...ไอ้ชั่ว!"