บทที่ 1

บทที่  1 หน้ามึน

"น้ำฝน~" เสียงสดใสของเพื่อนรักอย่างไอริณเอ่ยเรียกจนน้ำฝนต้องหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังเร่งรีบ เธอค่อยๆหมุนตัวกลับไปมองหน้าเพื่อนรักช้าๆ

"รีบไปไหนเหรอคะ?" ไอริณถามเสียงใสและเธอก็ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ๆเพื่อนรักจนสายตาไปปะทะกับรอยแดงๆที่แขนของน้ำฝน

"แล้วแขนไปโดนอะไรมาคะเนี่ย?" ไอริณจับแขนเพื่อนขึ้นมาดูด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยแดงขีดยาวและมีเลือดซิบออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นเพื่อนทักแบบนั้นความเจ็บปวดก็ทำให้ใบหน้าสวยเหยเก

"ก่อนหน้านี้ฉันไม่เจ็บเลยนะ" เธอมองบาดแผลด้วยแววตาสั่นระริก ไอริณล้วงกระเป๋าหยิบพลาสเตอร์ลายการ์ตูนมาปิดบาดแผลให้เพื่อน ด้วยความเป็นห่วง

น้ำฝนยกมือขึ้นมาลูบผมเพื่อนรักอย่างเอ็นดูในความน่ารักของเธอก่อนที่จะกอดคอไอริณแล้วเดินเข้าลิฟท์ไป

"เดี๋ยว!!!" เสียงที่คุ้นเคยอีกเสียง แมนนี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในลิฟท์ ทั้งสามยืนมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะกรี๊ดเสียงหลงและสวมกอดกันแน่น

"ปิดเทอมนานคิดถึงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย..." แมนนี่คือเจ้าของคำพูดที่ดูมีจริต "หนูก็คิดถึงน้ำฝนกับแมนนี่มากๆเลยค่ะ" ไอริณยิ้มสดใสให้เพื่อนทั้งสอง

"แหมๆ คิดถึงแต่ไม่ยอมมาหาเลยนะลูก...กกหลัวอยู่นั่นแหละ" ไอริณยู่ปากเข้าหากันอย่างเขินอายกับคำพูดของเพื่อน

"แล้วแกล่ะยายฝนปิดเทอมไปไหนมาเหรอ?" แมนนี่ถาม "ก็ไปญี่ปุ่นอะ ไปทำงานกับคุณพ่อมาค่ะ" เธอตอบเพื่อนพลางล้วงกระเป๋าหยิบของฝากที่ซื้อมาจากญี่ปุ่น ให้เพื่อน

"ให้ค่ะ.." ยื่นของฝากให้เพื่อนทั้งสอง ไอริณรับขอบฝากมาอย่างดีใจก่อนที่จะกล่าวขอบคุณเพื่อน

"ถูกใจไหมคะ?" ถามเพื่อนๆเสียงใส แมนนี่ยิ้มกว้างและยกกล่องน้ำหอมแบรนด์ดังขึ้นมาระดับใบหน้า "ของฟรีแมนนี่ชอบมากค่ะ" ทั้งสามคนหัวเราะคิกคักอย่างมีจริตก่อนทั้งสามจะเบนสายตาไปมองเมื่อประตูลิฟท์เปิดออก

@ใต้ถุนอาคารเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์

"ทำหน้าให้มันดีๆ ดิ๊กูเห็นล่ะรำคาญลูกตา" บอมพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเพื่อนรัก ตั้งแต่เข้าพบอาจารย์เมื่อเช้าล่ะหน้ายังอยู่ทรงเดิม

"ใครใช้ให้มึงมอง!" ตอบกลับเสียงเกรี้ยวกราดพร้อมผลุนผลันลุกขึ้นจนบอมต้องมองตามหลังเพื่อน

"นั่นมึงจะไปไหน!!" บอมตะโกนถามตามหลัง ทว่าเขาไม่ได้รับคำตอบกลับมาแต่ได้นิ้วกลางที่เรียวสวยมาแทน

"ไอ้ห่านี่แจกนิ้วกูอีกแล้วมึง!!" บอมว่าตามหลังเป้ที่เดินออกไปก่อนจะตวัดสายตามามองหน้าเพื่อนอีกคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ

"แล้วมึงล่ะไอ้ห่านั่งอมฟันอยู่นั้น!" อาทิตย์ยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจก่อนจะยกมือขึ้นมาตบหัวบอมไม่แรงนัก "ขึ้นเสียงใส่เพื่อน..." เค้นเสียงลอดไรฟันแต่ก็ยิ้มเมื่อได้แกล้งเพื่อน

"เดี๋ยวนี้กูมันไม่สำคัญแล้วนิ จะรังแกกูยังไงก็เชิญเลย~" คำพูดน้อยใจของบอมทำให้อาทิตย์ต้องส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เขาผลุนผลันลุกขึ้นอีกคน

"จะตามไอ้ห่าเป้ไปอีกคน?" บอมถาม

"กูจะไปหาเมียโว้ย!!" สิ้นเสียงเกรี้ยวกราดของอาทิตย์บอมก็เบ้ปากใส่เขาอย่างหนักพร้อมทำปากขมุบขมิบ

"เออ!! หนีกูไปกันหมดเดี๋ยวกูจะงอนบ้างคอยดูเถอะไอ้เพื่อนเวร.." บอมบอกอย่างน้อยใจก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าเป้เล็กๆ เขายืนขึ้นและหันซ้ายหันขวาเลือกทางว่าจะเดินตามเพื่อนคนไหนไปดี

"กูขอเดินตามทางกูดีกว่า" ว่าจบก็เดินตรงออกมาจากตรงนั้นทั้งที่เพื่อนทั้งสองต่างแยกย้ายกันไปคนละทางกับเขา

"แยกกันตรงนี้นะ...บายพรุ่งนี้เจอกันที่เดิม" น้ำฝนร่ำลาเพื่อนรักทั้งสองและเดินแยกออกมาเพราะวันนี้เธอมีนัดทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอ

หญิงสาวเดินอมยิ้มมาตามทางที่จะไปลานจอดรถ ทว่าเธอต้องหยุดฝีเท้าเมื่อมีคนเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านหน้า น้ำฝนเงยหน้าขึ้นมามองก็ทำท่าทางตกใจเพราะเป้ยืนขวางทางเธออยู่

น้ำฝนไม่ได้พูดอะไรแต่กลับเดินเลี่ยงออกไปอีกทางเพราะไม่อยากมีปากเสียงกับเขาอีก ทว่าเธอกลับเป็นฝ่ายที่โดนเขารั้งเอาไว้ด้วยแขนกำยำที่ยกขึ้นมาขวางหน้าเธอเอาไว้

สายตาจ้องมองกรอบหน้าคมคายอย่างไม่ยอมก่อนจะผลักมือของเป้ให้ออกห่างจากใบหน้าของตัวเอง

"เป็นบ้ารึไงฮะ!" แหวเสียงแหลมๆใส่เมื่อเหลือบตาไปเห็นสีหน้าล้อเลียนของเป้ น้ำฝนกำหมัดแน่นและสะบัดตัวหนีแต่ก็โดนเป้รั้งเอาไว้

"นายจะเอายังไงกับฉัน!!" น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัวไม่พอใจที่ชายหนุ่มตามตอแยแบบนี้ เธอหันหน้ามาสบตากับเขาอย่างเอาเรื่อง ทว่าคนโดนถามกลับยิ้มยียวน

"จะให้เอา! ยังไงล่ะเอาข้างหน้าหรือข้างหลังดี?"

"ไอ้ลามก!!!" น้ำฝนตะเบ็งเสียงใส่พร้อมยกมือขึ้นมาผลักใบหน้ายียวนของเป้ออกห่างอย่างแรง เธอมองเขาตาเขม็งในตอนที่เป้ทำท่าจะเข้ามาหาเธออีก

"เล่นตัวนักนะแม่คุณ!! นี่แต่งตัวแบบนี้มาขายตัวหรือมาเรียน?" กอดอกถามคำถามที่ทำเอาคนฟังโกรธจนหน้าดำหน้าแดง น้ำฝนค่อยๆถอยห่างจากเขาหนึ่งก้าวและ...

ปึก!!

"โอ้ย!!ไข่ฉัน!!" เป้ล้มพับลงไปกองกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมกล่องดวงใจของตัวเองไว้แน่นและรีบยกมือขึ้นมาห้ามเมื่อเห็นว่าน้ำฝนจะเตะเข้ามาอีก

"ผู้ชายปากหมาๆอย่างนายมันต้องโดนแบบนี้แหละ!!" เธอเหยียดยิ้มร้ายกาจและนึกสะใจที่เห็นเป้ร้องครางโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

"สักวันเถอะยายตัวแสบ...สักวันเธอจะต้องเป็นฝ่ายร้องโอดโอย" เข็ดเขี้ยวชี้หน้าน้ำฝนอย่างโกรธจัด ทว่าน้ำฝนกลับยิ้มหวานให้เขาและสะบัดผมยาวสวยเดินลอยหน้าลอยตาออกไป

สายตาของนักศึกษาต่างมองมาทางเป้กันเป็นตาเดียว ด้วยความอายและความเจ็บและจุกเขาต้องรีบลุกขึ้นและเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

"อย่าให้เจออีกนะยายซาดิสม์!!" กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นก่อนจะก้าวเข้ามาในรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว

"ฟู่ว~ให้ตายสิวันนี้วันเปิดภาคเรียนวันแรกทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้นะ" น้ำฝนปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าพลางบ่นอุบถึงเหตุการณ์วันนี้ทั้งที่เป็นวันเปิดเทอมวันแรกแท้ๆแต่ดันเจอเรื่องน่าเบื่อสะได้