ตอนที่ 6 อาบน้ำนานกว่าทุกครั้ง...เพราะอยากล้างบางสิ่งที่ไม่เคยหลุดไป

เสียงฝักบัวดังสม่ำเสมอในห้องน้ำเล็ก ๆไอน้ำลอยฟุ้งเกาะกระจกนิรินยืนก้มหน้ารับสายน้ำบนศีรษะโดยไม่ขยับไปไหนคืนนี้...เธออาบน้ำนานกว่าทุกครั้งฟองสบู่ค่อย ๆ ล้างสิ่งที่เธอไม่อยากจำ

ริมฝีปากยังคงได้กลิ่นน้ำหอมจากร่างผู้ชายคนอื่น

แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยแค่ สัมผัสจากจมูกของพี่บอย...ที่กดลงหน้าผากเธอเบา ๆ

เธอหลับตาปล่อยให้น้ำไหลผ่านตัวเหมือนจะล้างอะไรออกไปจากข้างใน

ภาพเตียงในโรงแรมเสียงหัวเราะฝืด ๆ จากแขกสายตาของผู้ชายที่มองเธอเป็นแค่สินค้า...

ทุกอย่างยังอยู่ในหัวแต่เหมือนมันเริ่มหลุดออกทีละนิด...เพราะจูบเดียวจากเขา

ข้างนอกพี่บอยนั่งพิงผนังข้างเตียง มือถือเงียบเขาไม่ได้เลื่อนจอ ไม่เช็กแอป ไม่โทรหาใคร

แค่นั่งอยู่ตรงนั้น...แบบที่พร้อมจะอยู่เสมอ ถ้าเธอเปิดประตูออกมาเมื่อเสียงฝักบัวหยุดลง

เขาไม่ได้ลุกไปดูแต่เงยหน้าขึ้นนิดหน่อยสบตากับประตูห้องน้ำอย่างแนบแน่น...เหมือนจะบอกเธอว่า

“ไม่ต้องล้างให้หมดก็ได้ พี่รับได้ แม้จะยังเหลือที่ว่างในใจ”

นิรินอยู่ในเสื้อตัวโคร่งของเขา ตัวเดิมที่เขาแขวนไว้เงียบ ๆ ในตะกร้า

เธอมองเขานิ่ง ๆผมยังเปียกตาแดงนิดหน่อยแต่ริมฝีปากเริ่มมีรอยยิ้มจาง ๆ

“อาบน้ำนานเลยนะ”

เขาพูดเบา ๆ เป็นครั้งแรก

“ก็...อยากล้างทุกอย่างให้มันเบาขึ้นหน่อยค่ะ”

“ล้างหมดไหม?”

เธอส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงบนพื้นข้างเขา ตัวเปียกยังพอซับได้ แต่ใจเปียกนี่...ต้องใช้เขาเช็ดเท่านั้น

“ยังล้างไม่หมดหรอกพี่”

“แต่หนูไม่เหนื่อยแล้วนะ ถ้ายังมีพี่อยู่ตรงนี้”

เขาไม่พูดอะไรต่อ

แค่เอื้อมมือไปเช็ดปลายผมเธอเบา ๆ

ฝ่ามืออุ่น ๆ ของเขา...อาจไม่ใช่ผ้าเช็ดตัวแต่มันทำให้หัวใจเธอแห้งเร็วกว่าน้ำในผมเสียอีก

ตัวเธอยังหอมกลิ่นสบู่แต่หัวใจ...กลับอุ่นขึ้นกว่าเดิมมาก

นิรินนั่งอยู่ข้างเขา ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งของเขา ไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลย

พี่บอยยังเงียบเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้...เขาขยับก่อน

เขาโน้มหน้าเข้ามาริมฝีปากกดจูบลงบนหน้าผากเธออีกครั้ง

แต่คราวนี้…จูบนั้นไม่หยุดแค่นั้นริมฝีปากเลื่อนไล้ลงมาที่ปลายจมูกแล้วเคลื่อนช้า ๆ สัมผัสริมฝีปากของเธออย่างนุ่มลึกลมหายใจผสมกันในจังหวะเดียว

นิรินไม่ได้ถอยหนีเธอหลับตา...แล้วจูบเขาตอบกลับมือหนาของเขาวางลงบนต้นขาเธอเบา ๆ

ก่อนจะค่อย ๆ กดร่างเธอลงนอนกับฟูกนุ่มเสียงผ้าห่มยับเบา ๆ ตามแรงกดแต่ไม่มีความรุนแรง ไม่มีความเร่งเร้า

มีแค่ความอ่อนโยน...ที่แน่นเสียยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ

นิรินมองหน้าเขานิ่ง ๆ ขณะพี่บอยค่อย ๆ ถอดเสื้อตัวโคร่งออกจากร่างเธอ

แสงไฟหัวเตียงสลัวจนผิวเธอดูอ่อนและน่าทะนุถนอม

เขาก้มลงใช้ปลายลิ้น จูก ลากผ่านเนินอก

วนช้า ๆ จนเธอเผลอครางในลำคอเบา ๆ

มืออีกข้างของเขาสอดเข้าใต้สะโพก ยกลำตัวเธอขึ้นนิด ก่อนจะก้มลง เลียร่อง อย่างเบามือที่สุด

เธอสั่นนิด ๆแต่ไม่ใช่เพราะกลัวเธอกำลังรู้ว่า...แม้ ของเขาจะใหญ่ โตและแน่นหนา

แต่เขากลับใช้มันกับเธออย่างเบามือที่สุดในชีวิตเธอ

“พี่จะเบา...”

เขากระซิบเบา ๆ ขณะจับขาเธอแยกออกอย่างใจเย็น

แล้วค่อย ๆดันแท่งเนื้อใหญ่เข้าไปช้า ๆ ลึกๆทีละนิ้ว

เธอขยุ้มผ้าปูเตียงแน่นหายใจติดขัดเล็กน้อย

“ช้าอีกนิดนะคะ...มันใหญ่มาก”

เขาจูบขมับเธอ แล้วพึมพำ

“รู้...แต่จะไม่ให้เจ็บ”

แท่งเนื้อทั้งลำแน่นเต็มร่องกลีบของเธออยางช้า ๆจนกระทั่งแนบสนิททั้งลำ

เธอสั่นทั้งตัวแต่กลับรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดเขาขยับช้าไม่เร่งไม่กระแทก

มีแต่เสียงหายใจหนัก กับมือที่ลูบผมเธอตลอดทุกการกระแทกเบา ๆ ของเขา

คือการกอดเธอจากข้างในทุกครั้งที่เขากดลึก...เธอรู้สึกเหมือนเขากำลังปิดรอยร้าวในใจให้เธอทีละชั้น

เธอครางชื่อเขาเบา ๆ

“พี่บอย…”

เขาโน้มตัวลงจูบริมฝีปากเธออีกครั้ง

ก่อนจะกระซิบกลับด้วยเสียงที่เบากว่าลมหายใจ

“คืนนี้หนูไม่ต้องทำอะไรเลย...แค่มีพี่อยู่...พอก็พอแล้ว”

และเขาก็ใช้แท่งเนื้อทั้งลำของเขา...กล่อมให้เธอหลับ

ในจังหวะที่อบอุ่น อ่อนโยน และแน่นหนา…เหมือนเธอไม่เคยถูกใครทำร้ายมาก่อนเลย

แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดม่านเข้ามาแตะปลายเท้านิรินรู้สึกถึงอ้อมแขนอุ่น ๆ ที่กอดเธอแน่นจากด้านหลัง

กลิ่นสบู่ของพี่บอยยังอยู่ชัดเจนไหล่ของเขายังเป็นที่พักศีรษะที่แน่นหนาเธอขยับตัวเบา ๆ

แต่แขนของเขากลับรัดแน่นขึ้น…เหมือนจะบอกว่า

“ยังไม่ให้ลุกไปไหน”

เมื่อคืนเขาไม่พูดมาก

แค่ใช้ทั้งร่างกายสื่อสารทุกอย่างกับเธอ

และปล่อยให้ ของเขา…เป็นคำตอบสุดท้ายนิรินหันหน้ากลับไปมองเขา

พี่บอยยังหลับตาอยู่ ใบหน้าขรึมแนบนิ่งกับหมอนมือของเขายังกุมมือเธอแน่น ใต้ผ้าห่มผืนบางที่ห่มร่วมกัน

เธอกระซิบเบา ๆ

“พี่บอย…”

เขาลืมตาช้า ๆ มองเธอโดยไม่พูดแต่เธอกลับเป็นฝ่ายพูดก่อนครั้งแรก

“คืนนี้...ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายใช่มั้ยคะ?”

เขาไม่ตอบทันทีแต่ยื่นมือมาลูบผมเธอแผ่ว ๆแล้วกดจูบลงที่หน้าผากอีกครั้ง เหมือนคืนก่อนหน้า

“แล้วแต่หนู…”

“แต่พี่...ยังอยู่ตรงนี้”

เธอยิ้มบาง ๆ แล้วซุกเข้าอกเขาหัวใจเธอเต้นแรงแต่ไม่ใช่เพราะเขาเร้าใจ

เพราะเขา…ไม่เคยปล่อยเธอให้เหงาเลย แม้สักวินาทีเมื่อเธอลุกไปอาบน้ำเขาก็จัดเตียงอย่างเงียบ ๆ

ล้างแก้วน้ำพับเสื้อผ้าที่เธอถอดเมื่อคืนวางไว้อย่างเรียบร้อยไม่มีเสียงใดในห้อง

แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขา…เริ่มดังขึ้นในใจทีละน้อย

และตอนที่เธอออกมาจากห้องน้ำเขาก็ยังอยู่ตรงนั้น ใส่เสื้อวินเดิม

พร้อมพาเธอไปเรียนอีกวันเหมือนเดิม

แต่ใจเธอ...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกสบายใจหรือปลอดภัย แต่มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น เป็นความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ และมั่นคงในทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้กัน