บทที่ 3

บทที่ 3

ม้าที่ถูกวางยา

               รับผิดชอบ!?

               หมายความว่าอย่างไร

               คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของหรงหรานทุกวันทุกคืน

               แม้ในหัวจะเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่จนใจที่นางทำได้เพียงนอนเป็นผักบนเตียง ซ้ำยังพูดไม่ได้ เพราะเลือดอาการเลือดคลั่ง

               ท่ามกลางความสงสัย หรงหรานปล่อยให้ชายหนุ่มเคราดกรักษาตนต่อไป  

               วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า แม้ไม่รู้ว่าช่วงเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผ่านไปแล้วกี่วัน แต่ในที่สุดหรงหรานก็ไม่ต้องนอนเป็นผักอยู่บนเตียงอีกแล้ว

               นางขยับแขนขาได้ ลุกขึ้นมากินโจ๊กได้ แม้แต่เรื่องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านางก็ทำเองได้แล้วเช่นกัน นี่เป็นเรื่องที่นางโล่งใจเป็นอย่างมาก

               แต่อย่างไรก็ตาม นางยังคงต้องรักษาตัวเองต่อในบ้านของเหล่ยเซินอยู่ดี

               หลายวันถัดมา อาการบาดเจ็บของนางหายดี แม้ยังเหลือร่องรอยแผลเป็นนิดๆ หน่อยๆ แต่หมอชราประจำหมู่บ้านบอกว่าหากขยันทายา แผลเป็นเหล่านี้ก็จะจางหายไปเอง

               “จริงสิ เหล่ยเซินได้บอกเจ้าหรือยังว่าม้าที่ตกหน้าผาพร้อมกับเจ้าตายแล้วน่ะนะ”

               ในขณะที่หมอชราประจำหมู่บ้านกำลังนำยาทาแผลภายนอกและยารักษาภายในออกมาวางเรียงบนโต๊ะทีละขวด อีกฝ่ายได้พูดประโยคนั้นกับหรงหราน

               “เขาช่วยม้าไว้ด้วยหรือ” นางถามด้วยความสงสัย

               เห็นหน้าตาโหดเหี้ยมเช่นนั้น ไม่คิดว่าจะใจดีถึงเพียงนี้

               ทว่า

               ถึงนางจะเสียใจที่ม้าตัวนั้นตาย หากก็ช่วยไม่ได้ หน้าผาสูงถึงเพียงนั้น ตกลงมาแล้วไม่ตาย ถือว่าสวรรค์เมตตานางมากแล้ว

               “ใช่แล้ว” หมอชราพยักหน้าตอบ สักครู่ก็ทำหน้าสงสัยไม่ต่างจากหรงหราน “ว่าแต่เจ้าไม่รู้เรื่องนี้หรอกหรือ หลังจากช่วยเจ้าในคืนนั้น เหล่ยเซินได้ย้อนกลับไปที่ใต้หน้าผา แล้วก็พบว่ามีม้าตัวหนึ่งนอนแน่นิ่ง แต่เพราะมันยังหายใจอยู่ ก็เลยพากลับมาให้ข้าช่วยรักษาด้วย ปัดโธ่เอ๊ย! ข้าเป็นหมอคนไม่ใช่หมอสัตว์ จะรักษาม้าตัวนั้นให้รอดก็ค่อนข้างยาก แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ ข้าตรวจอาการของมันแล้วเจอเรื่องแปลกประหลาดอย่างหนึ่งด้วย”

               “อะไรหรือ”

               อดสงสัยไม่ได้ นางจึงถามกลับทันที

               “ม้าของเจ้าถูกวางยาน่ะสิ”

               ร่างกายของหรงหรานแข็งทื่อเมื่อได้ยินอย่างนั้น 

               ถูกวางยา?

               เป็นแบบนั้นจริงหรือ

               ทำไม ใครกัน ถึงได้ทำแบบนั้น

               หรงหรานครุ่นคิดอย่างติดใจสงสัย ถึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ถึงอย่างไรแล้ว นางกลับไม่ได้ตื่นตระหนกมากนัก ม้าตัวนั้นเป็นม้าที่นางขี่ทุกวัน แต่แล้ว จู่ๆ กลับมีอาการตื่นตกใจ วิ่งเตลิดจนผลัดตกเขา อาการเช่นนั้นนับว่าแปลกอย่างมาก

               มิน่าเล่า มันถูกวางยานี่เอง...

               ในหลายวันถัดมา ร่างกายของหรงหรานแข็งแรงขึ้นแล้ว นางตั้งใจว่าจะเดินทางกลับจวนสกุลโจวทันที มิคาดว่า ทันทีที่เปิดประตูก้าวเท้าออกจากบ้าน ผู้คนทั้งหมู่บ้านกลับมายืนหน้าสะลอนที่หน้าบ้านของเหล่ยเซิน ทั้งยังหอบหิ้วหมูเห็ดเป็ดไก่มาร่วมแสดงความยินดี

               “ยินดีด้วยนะแม่นาง” ท่านป้าคนหนึ่งยื่นตะกร้าผักมาให้

               หรงหรานรับมาเพราะคิดว่าถ้าปฏิเสธจะเป็นการเสียมารยาท

               “ส่วนนี่คือของขวัญของข้า รับไว้สิ”

               ชายคนนั้นยื่นไก่ที่ถูกรีดเลือดออกจนหมดตัวมาให้

               “ของข้าด้วย ช่วยรับไว้ทีนะ”

               “ข้าด้วย”

               จากนั้น พวกเขาต่างแห่มอบของขวัญมากมายมาให้นาง

               “เอ๊ะ!?” ตอนแรก นางร้องด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ นางก็ยิ้มเขินให้กับชาวบ้านที่มายืนออกัน ก่อนจะตอบรับความห่วงใยของทุกคน “พวกท่านช่างใจดียิ่งนัก ไม่เห็นจะต้องมายินดีที่ข้าหายจากอาการบาดเจ็บเลย ลำบากพวกท่านแล้ว”

               ทั้งที่ไม่รู้จักกันแท้ๆ แต่คนพวกนี้กลับมีน้ำใจ ถึงขั้นแสดงความยินดีหลังจากที่นางรักษาตัวจนหาย ช่างน่าซาบซึ้งใจเสียจริง

               ชาวบ้านที่มานี้ มีทั้งเด็กและคนแก่ พวกเขาต่างยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรพร้อมยัดข้าวของต่างๆ ใส่มือหรงหราน พอมอบของให้นางเสร็จ กล่าวคำยินดีไม่กี่ประโยค ก็ทยอยกลับบ้านของตนไป

               มาเร็วไปเร็วราวกับพายุ

               ถึงอย่างนั้น นางกลับไม่คิดรับเกียจ ตรงข้าม นางยกมือถูจมูกด้วยความเขิน ก่อนจะถือข้าวของมากมายไปเก็บในครัว

               ตอนอยู่จวนสกุลโจว นอกจากครอบครัวของนางแล้ว ก็ไม่เคยมีใครแสดงความยินดีกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ด้วยความจริงใจเหมือนผู้คนในหมู่บ้านนี้เลย   

               พวกเขาช่างใจดีและเป็นมิตรอย่างไม่น่าเชื่อ  

               ในตอนนั้นเอง เหล่ยเซินกลับมาจากข้างนอกพอดี

               เพราะอารมณ์ดีอยู่ หรงหรานจึงชวนอีกฝ่ายคุย

               “เมื่อครู่คนในหมู่บ้านนำอาหารมาให้ ข้าเอาไปเก็บในครัวแล้ว”

               บอกตรงๆ ถึงตอนแรกนางจะไม่ชอบชายเคราดกคนนี้เท่าไร แต่ตราบใดที่ยังอาศัยเขาอยู่ อาศัยเขากิน สำคัญกว่านั้น เขายังเป็นคนช่วยชีวิตของนางเอาไว้ นางจึงต้องพูดคุยกับเขาเพื่อแสดงความเป็นมิตร  

               ชายหนวดดกตอบกลับมาสั้นๆ ว่า “อืม”

               หรงหรานถอนหายใจเบาๆ แต่นอกจากนั้นก็ไม่ได้ถือสากับคำตอบ

               ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่หรงหรานทำใจยอมรับนิสัยด้านนี้ของเหล่ยเซิน

               “ข้าอยากกินไก่ตุ๋น เจ้าทำอาหารเป็น ทำให้ข้าด้วยแล้วกัน”

               นางบอกความต้องการออกไป เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ถือสาหากนางเรียกร้อง หลายวันที่อยู่ด้วยกันก็เป็นแบบนี้เสมอ

               ชายหนุ่มยังคงเสมอต้นเสมอปลาย ตอบรับสั้นว่า “อืม”

               นางไหวไหล่เบาๆ อย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน