บทที่ 7

บทที่ 7

ถึงเมืองหลวง

                แม้การกลับบ้านครั้งนี้จะมีเหล่ยเซินตามมาด้วย แต่พอเอาเข้าจริง สำหรับหรงหรานแล้วกลับไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อันที่จริง นางรู้สึกอุ่นใจด้วยซ้ำที่มีเขาอยู่เคียงข้าง

               เหล่ยเซินย้อนกลับไปที่บ้านเพื่อนำเงินซึ่งเก็บเอาไว้มาเป็นค่าเดินทาง

               ด้วยรู้สึกแปลกใจผสมความใคร่รู้ หรงหรานจึงเอ่ยถามชายหนุ่มตรงๆ

               “ท่านมีเงินเก็บด้วยหรือ”

               คำถามของหรงหรานไม่ใช่การดูแคลนคนอื่น เพียงแต่นางที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางป่ากลางเขามาได้สักระยะ เห็นว่าผู้คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่เข้าป่าล่าสัตว์ ทั้งยังปลูกผักไว้กินเอง ไม่ได้ประกอบอาชีพใดเลย

               ก่อนหน้านี้ นางยังเคยนึกสงสัยว่าคนที่นี่รู้จักเงินกันบ้างหรือไม่ และแน่นอน ความสงสัยนั้นเด่นหลาเต็มใบหน้าของนาง   

               “คนในหมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉางต่างก็ใช้เงินไม่ต่างจากคนในเมืองนั่นแหละ พวกเราเข้าเมืองขายของป่า ถ้ามีหนังสัตว์ก็ขายหนังสัตว์ ถึงอย่างไร มีเงินย่อมดีกว่าไม่มี” เขาอธิบาย

               “อย่างนี้นี่เองหรือ” 

               “เดินทางกันเถอะ”

               เพราะไม่อยากชักช้าจนค่ำมืด หลังจากพูดคุยกันจบ เหล่ยเซินก็นำทางหรงหรานออกจากป่า

               ระหว่างเดินทาง ชายหนุ่มช่างเอาอกเอาใจอย่างยิ่ง คอยถามนางว่าเหนื่อยหรือไม่ ทั้งยังคอยกุมมือนางเสียแน่น ราวกับกลัวว่านางจะหนีหายไปจากเขาอีก 

               หัวใจของหรงหรานเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ซ้ำยังอุ่นซ่านไปทั้งดวง 

               ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันเพื่อเดินทางออกจากป่า เมื่อมาถึงหน้าประตูเมืองเล่อฉาง ตรงจุดนี้จะมีรถม้าให้เช่า เหล่ยเซินเช่ารถม้าคันหนึ่ง พอตกลงราคาและจ่ายเงินแล้ว ทั้งสองก็มุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง

               ด้วยเหตุนี้เอง ตอนที่ทั้งสองมาถึงจวนสกุลโจวจึงเป็นปลายยามซวี[1]

               หรงหรานเงยหน้ามองประตูไม้อันแสนคุ้นเคยด้วยดวงตาแดงก่ำ พร้อมกับสูดจมูกทีหนึ่ง

               นางไม่ได้กลับบ้านมานานแค่ไหนแล้วนะ...แต่ เรื่องนั้นช่างก่อนเถอะ นางอยากเจอหน้าท่านพ่อท่านแม่เหลือเกินแล้ว 

               คิดจบ หรงหรานก็เดินเข้าไปเคาะประตูไม้หนาหนักระรัว

               “ท่านพ่อท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว”

               นางตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือจวนเจียนจะร้องไห้

               เวลาผ่านไปไม่นาน พ่อบ้านโจวออกมาเปิดประตูต้อนรับ พอเห็นว่าเป็นคุณหนูโจวที่หายตัวไปเป็นเวลานานกลับมา ชายชราก็ปล่อยโฮทันที

               “คุณหนูโจวกลับมาแล้ว!” พ่อบ้านโจวร้องออกมาด้วยความดีใจ 

               จากนั้นไม่กี่อึดใจต่อมา ทั่วทั้งจวนสกุลโจวที่แต่เดิมเต็มไปด้วยบรรยากาศเศร้าซึม บัดนี้กลับมีเสียงแสดงความยินดี เนื่องจากคุณหนูโจวซึ่งใครต่อใครต่างคิดว่าตกหน้าผาสิ้นชีพไปแล้ว ได้กลับสู่อ้อมกอดของบิดามารดาอีกครั้ง แม้ว่าชุดที่นางสวมใส่จะเก่าโทรมมากๆ หากกระนั้น นางกลับดูแข็งแรงและแทบไม่มีร่องรอยของบาดแผลตามร่างกายเลย

               โจวจิ้งรุยกับโจวฮูหยินวิ่งออกมาจากเรือนใหญ่ เมื่อเห็นบุตรสาวยืนยิ้มแฉ่งหน้าประตูจวน ทั้งคู่ถึงกับร้องไห้ ก่อนจะดึงบุตรสาวเข้าสู่อ้อมกอด เป็นภาพชวนซาบซึ้งอย่างยิ่ง หากทว่า...

               “นั่นเจ้าพาใครมาด้วย นายพรานนำทางหรือ?”

               โจวฮูหยินเอ่ยถามหลังจากปาดน้ำหูน้ำตาแล้ว 

               “เขา...เอ่อ...”

               ในขณะที่หรงหรานอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ เหล่ยเซินกลับพูดแทรก

               “ข้าเป็นสามีของนาง” 

               “หา!?” 

               “ไม่จริงใช่หรือไม่”

               โจวจิ้งรุยขมวดคิ้วถามย้ำกับบุตรสาว

               ผู้ชายร่างหมี หนวดเคราดกดำ ท่าทางป่าเถื่อนผู้นี้น่ะหรือจะเป็นสามีของบุตรสาวตน ไม่จริง ไม่มีทาง!

               ขนาดโจวจิ้งรุยที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ โลดแล่นในสนามรบมาเป็นเวลานาน มองปราดเดียวยังรู้ว่าชายเคราดกตรงหน้านี้น่ากลัวและไม่ธรรมดา

               อย่างไรก็ตาม บุตรสาวของเขาแม้ไม่ใช่สตรีอ่อนหวานแช่มช้อยเหมือนสตรีบ้านอื่น แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้เหมาะสมกับบุตรสาวของตนเลยสักนิด

               ความเงียบที่ปกคลุมทั่วทั้งสกุลโจวเป็นการบอกกลายๆ ว่าไม่ยอมรับเหล่ยเซิน ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มกลับยืนนิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้าน ตรงข้ามกับหรงหรานที่รู้สึกสับสน มือทั้งสองข้างที่ตกข้างลำตัวกำกระโปรงที่ทั้งเก่าทั้งโทรมแน่น นางรู้สึกอึดอัดลำบากใจเพราะไม่รู้จะอธิบายกับบิดามารดาถึงที่มาที่ไปนี้อย่างไรดี    

               “เอาอย่างนี้แล้วกัน พวกเราเข้าบ้านกันก่อนเถอะ นะ” โจวฮูหยินออกหน้าทำลายความอึดอัดของบรรยากาศ ทั้งยังหันไปแตะแขนของสามี “ท่านพี่ ข้าเชื่อว่ากว่าหรงหรานจะเดินทางกลับมาถึงบ้าน นางคงลำบากไม่น้อย ควรให้นางได้พักผ่อน กินอาหารอุ่นๆ ก่อนไม่ดีกว่าหรือ” 

               ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของโจวจิ้งรุยเปลี่ยนจากขึงขังเป็นอ่อนโยน ถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่จะทำให้ตกใจ แต่ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของบุตรสาวอีกแล้ว 

               “อืม” 

               ชายสูงวัยพยักหน้า ก่อนจะหันไปสั่งให้พ่อบ้านโจวจัดเตรียมอาหารและเรือนรับรองสำหรับแขก

               “ท่านพ่อ คือว่า เขา...” 

               หรงหรานอยากจะอธิบายเรื่องของเหล่ยเซิน แต่จนแล้วจนรอด นางก็ยังลังเล และไม่มีอะไรหลุดจากปากนอกจากคำว่า 'เขา' 

               “คืนนี้ให้แขกของเจ้าพักที่เรือนรับรองก็แล้วกัน ส่วนเจ้า พักที่เรือนของเจ้าดังเดิม” โจวจิ้งรุยตัดบท 

               ก่อนทั้งคู่จะถูกจับแยกไปคนละทาง สายตาของทั้งสองได้สบประสานอย่างโหยหาโดยไม่รู้ตัว  

[1] ยามซวี เท่ากับเวลา 19.00 น. จนถึง 20.59 น.