บทที่ 5 วันหนึ่งข้าจะต้องได้ปกป้องเด็กในท้องของท่าน (1/2)

"ข้าไม่เห็นด้วย!" ซางจี้หยวนเอ่ยเสียงกระด้าง พลางกอดอกขบฟันแน่น 

"ศิษย์พี่ ท่านไม่ได้ยินหรือว่าเขาเป็นโรคประหลาด ไม่ก็เอ่อ...บุรุษตัดแขนเสื้อ" จ้าวหลิงหลิงหลุกหลิกเล็กน้อย เอ่ยต่อว่า "แล้วจะเป็นกังวลไปไย อีกอย่างหากข้าไม่เข้าไปพัวพันในวังหลวง เช่นนั้นจะตามสืบเรื่องครอบครัวของข้าได้เช่นไร" 

ซางจี้หยวนกุมมือเนียนละเอียดไว้แน่น สีหน้าของเขามิสู้ดีนัก เอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน "แต่การคัดเลือกสนม หากเจ้าไม่ได้รับเลือกก็ต้องเข้าไปเป็นนางใน อีกอย่างเมื่อก้าวเท้าเข้าไปแล้วจะเดินออกมาได้อย่างไร ข้า... ข้า... ข้าไม่อาจทนเห็นเจ้าเดินเข้าเพลิงอเวจีได้จริง ๆ ข้าคิดว่าเรายังมีวิธีอื่น เรื่องพวกนั้นเป็นข่าวโคมลอยไม่มีมูล เจ้าเองก็เคยผ่านมา ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะป่วยหรือเป็นบุรุษพวกนั้น" 

"ศิษย์พี่... ท่านเป็นคนบอกข้าเองมิใช่หรือ ว่าให้ข้าอยู่เพื่อทวงความยุติธรรม เช่นนั้นข้ามองไม่เห็นวิธีอื่นแล้ว แม้ท่านไม่เห็นด้วยและไม่ช่วยเหลือก็ไม่เป็นไร ไว้ข้าจะหาหนทางด้วยตนเอง" 

"หลิงเอ๋อร์ ไฉนจึงดื้อรั้นนัก" 

หลังจากถกเถียงกันอยู่พักใหญ่ ซางจี้หยวนก็ต้องจำใจทำตามแผนการของจ้าวหลิงหลิงอย่างเสียไม่ได้ ซางจี้หยวนรู้จักกับตระกูลพ่อค้าร่ำรวยอยู่บ้าง อีกทั้งตระกูลของเขายังมีอิทธิพลต่อตระกูลเหล่านั้นเสียด้วย 

ณ จวนสกุลเฟิง 

"คะ...คุณชาย ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ท่านได้โปรดไตร่ตรองเถิด ทำเช่นนี้เท่ากับว่าตระกูลเฟิงกำลังหลอกลวงเบื้องสูง" เฟิงฟู่เซิ่งเศรษฐีวัยกลางคนตัวสั่นระริก 

ซางจี้หยวนนั่งไขว้ขาพลางจิบชาสบายอารมณ์ ส่วนจ้าวหลิงหลิงแม้ใบหน้าสะสวยพริ้มเพรากลับดูเย็นชาเสียจนน่าหวาดเกรง เศรษฐีเฟิงกวาดสายตามองพวกเขาก็พลอยอกสั่นขวัญแขวน เกรงว่าหากตนทำสิ่งใดไม่ถูกใจอีกฝ่าย นั่นหมายถึงชีวิตที่หลงเหลือเพียงครึ่งของตน 

"เถ้าแก่เฟิง อย่ากลัวไปเลย ท่านก็แค่รับนางเป็นบุตรบุญธรรม เช่นนี้คงไม่นับว่าหลอกลวงเบื้องสูงแล้วกระมัง" 

เฟิงฟู่เซิ่งครุ่นคิด จริงดังอีกฝ่ายว่า เขาเองก็มิได้มีบุตรแต่อย่างใด เป็นตาแก่ทึนทึกมาช้านาน ฮูหยินก็ตายไปเมื่อหลายปีก่อน แต่ทว่าหากนางเข้าไปแล้วก่อความวุ่นวายในวังหลวง เช่นนั้นหายนะจะไม่ย้อนมาถึงตัวเขาหรือ  

ดูเหมือนจ้าวหลิงหลิงมองออกว่าเฟิงฟู่เซิ่งคิดอ่านเช่นไร เสียงใสเอ่ยเรียบเรื่อย "สตรีแต่งงานไปแล้วย่อมนับว่าเป็นคนอื่น ข้ารับรองว่าจะไม่มีเรื่องเดือดร้อนมาถึงตระกูลของท่าน" 

เฟิงฟู่เซิ่งตัวแข็งทื่อด้วยความอึ้งงัน เหงื่อกาฬของเขาแตกพลั่ก นางรู้ความในใจของเขาดุจปีศาจ นางอ่านใจผู้อื่นได้หรืออย่างไร 

"ชะ...เช่นนั้นข้าจะช่วยพวกท่านสักครา" 

ซางจี้หยวนยกยิ้มมุมปาก "แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง" 

.

.

"ฝ่าบาท ภาพวาดของเหล่าคุณหนูจากขุนนางและบรรดาเศรษฐีพ่ะย่ะค่ะ" หร่านจิ้งเหยาหอบม้วนภาพวาดเข้ามามากมายจนท่วมศีรษะ 

เดิมทีเรื่องการคัดเลือกพระสนมล้วนเป็นการเฟ้นหาสตรีอันเพียบพร้อมจากไทเฮา ทว่ายามนี้หาได้มีไทเฮา เพราะตั้งแต่ฮ่องเต้องค์ก่อนสิ้นพระชนม์พระนางก็ตรอมใจตามสวามี ทิ้งบัลลังก์มังกรนี้ไว้ให้เวินเยี่ยนเฉินอย่างโดดเดี่ยว 

เจ้าของใบหน้าวสันต์ทว่าเคร่งเครียดละมือจากงานเบื้องหน้า "เอากลับไปให้กงหนี่ว์ ^[1] เถิด สตรีห้าคนให้นางเลือกเลยแล้วกัน ไว้ถึงวันนั้นข้าจะไปด้วยตนเองอีกครั้ง" 

"พ่ะย่ะค่ะ" 

จังหวะที่หร่านจิ้งเหยาค้อมศีรษะลงภาพม้วนหนึ่งพลันร่วงหล่นลงบนพื้น จากนั้นกลิ้งหลุน ๆ เสียจนภาพวาดคลี่ออก นัยน์ตาคมกริบตวัดมองชั่วประเดี๋ยว ก็ต้องนิ่งงั้นตื่นตะลึง อกด้านซ้ายเต้นดังโครมคราม 

ภาพสตรีนางนี้...

"ฝ่าบาท กระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ" หร่านจิ้งเหยาค้อมศีรษะอีกคราด้วยความเร่งร้อน เขาก้มหยิบม้วนภาพเสมือนขึ้นหมายนำกลับไปรวมกับภาพอื่น ๆ 

"จิ้งเหยา เดี๋ยวก่อน" 

"พ่ะย่ะค่ะ" 

"ภาพเมื่อครู่ เอามาให้ข้า" 

"พ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ตัวสูงจึงวางม้วนภาพที่พะเนินเทินทึกดุจภูเขาเลากาบนอ้อมแขนลง จากนั้นยื่นม้วนที่ผู้เป็นนายต้องการไปเบื้องหน้า 

เวินเยี่ยนเฉินกวาดสายตาสำรวจทุกรายละเอียดจากองคาพยพบนใบหน้าของสตรีในม้วนภาพอย่างใคร่รู้ หัวใจที่เฉยชามานานพลอยกระเพื่อมไหวอย่างน่าฉงน ความทรงจำบางอย่างสาดสะท้อนเสียจนอกซ้ายเจ็บแปลบ ความผิดบาปกำลังถาโถมกัดกินจิตใจ คิ้วเข้มเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม 

เหมือน...เหมือนเหลือเกิน

เวินเยี่ยนเฉินแหงนหน้าขึ้นแช่มช้า "สตรีนางนี้คือใคร" 

"ทูลฝ่าบาท นางคือบุตรบุญธรรมของเศรษฐีเฟิงพ่ะย่ะค่ะ" 

เวินเยี่ยนเฉินนิ่วหน้า 

บุตรบุญธรรมงั้นหรือ เช่นนั้นแท้จริงนางคือลูกเต้าเหล่าใคร

"รู้หรือไม่ว่านางมีที่มาอย่างไรก่อนเศรษฐีเฟิงจะรับเป็นบุตรบุญธรรม" 

หร่านจิ้งเหยาครุ่นคิด "นางเคยเป็นเด็กกำพร้าไร้พ่อขาดแม่ เศรษฐีเฟิงเห็นแล้วเกิดนึกเวทนาจึงเก็บนางมาเลี้ยง ทว่ากลับมิได้เลี้ยงดูนางที่เมืองหลวงจึงไม่มีผู้ใดรู้จัก เห็นว่านางเติบโตจากที่อื่น ไม่นานมานี้นางเพิ่งได้กลับมาช่วยกิจการเศรษฐีเฟิงพ่ะย่ะค่ะ" 

คิ้วเข้มเลิกขึ้น "งั้นหรือ" 

บนโลกใบนี้จะมีคนที่หน้าตาละม้ายกันราวกับแกะได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ คนอื่นอาจมิได้ใส่ใจ ทว่าวันนั้นเขาเห็นทุกอย่างกระจะตา สตรีวัยแรกแย้มหน้าตางดงามหมดจดนอนจมกองโลหิตตระกองกอดมารดาสิ้นใจอยู่บนพื้นท่ามกลางสายฝนอย่างน่าเวทนา

เชิงอรรถ

^{^}กงหนี่ว์ (宮女) หรือนางกำนัลรับใช้ภายในวังหลวง คอยทำหน้าที่รับใช้องค์จักรพรรดิ พระภรรยาต่าง ๆ และเชื้อพระวงศ์ รวมถึงทำงานจิปาถะต่างๆ ทั้งหมดภายในวัง