บทที่8 ขึ้นเขาล่าหมูป่า

เธอขึ้นเขามาได้ประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ ซึ่งก็ถือว่าเข้ามาลึกพอสมควรเลยทีเดียว เธอก็ทำการเทน้ำที่กรอกมาจากลำธารในมิติแล้วปีนขึ้นไปบนต้นใหม่ที่อยู่ใกล้ๆเพื่อรอดูว่าจะมีสัตว์มาติดหรือเปล่า

รอไม่นานเธอก็เห็นหมูป่าตัวใหญ่น้ำหนักประมาณเกือบ100กิโลมากินน้ำที่เธอเทไว้ เธอจึงนำธนูที่สั่งทำตอนไปตลาดออกมา แล้วเล็งไปที่หมูป่าตัวนั้น

ฟิ้ว! ฉึก!

พอเห็นหมูป่าสิ้นใจตายเธอก็ทำการเก็บหมูป่าใส่ในมิติแล้วเดินออกจากป่าทันทีเพราะเห็นว่าเป็นเวลาเริ่มเย็นแล้ว หากช้ากว่านี้จะมืดค่ำเอาได้แล้วจะเป็นอันตรายกว่าเดิม

เดินออกมาถึงทางออกป่าเธอก็นำหมูป่าออกจากมิติแล้วทำการลากกลับบ้านเพื่อตบตาคนอื่น ชาวบ้านที่อยู่ตามข้างทางก็มองด้วยสายตาตกใจ ปนอิจฉา เพราะด้วยความที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานของพวกชาวบ้านพอดี แต่เธอก็ไม่ได้สนใจทำเพียงก้มหน้าก้มตาลากหมูป่าไปจนถึงหน้าบ้านจนได้ เธอมีอาการเหนื่อยหอบนิดหน่อย ตอนแรกเธอก็ตกใจที่ลากหมูหนักประมาณ100กิโลไหว แต่ก็เข้าใจว่าคงเป็นเพราะน้ำวิเศษในมิตินั่นแหละ!

เมื่อถึงหน้าบ้านไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงนางจางวิ่งตึงตังออกมาจากตัวบ้าน

“ นังอิงอิง นังตัวขี้เกียจ นี่เจ้าออกไปไหนมาห้ะ?! ทำไมเจ้าถึงไม่ทำงานบ้านที่ข้าสั่ง ไม่คิดจะกินข้าวที่บ้านแล้วใช่มั้ย! ” เสียงนางจางโวยวายเสียงดังลั่น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยตอบเสียงพี่สะใภ้จอมเอาเปรียบก็พูดขึ้นมา

“ ท่านแม่เจ้าคะ ใจเย็นก่อนเถิดเจ้าคะ ดูสิ…น้องสะใภ้คงไปหาอาหารมา อุ้ย! นี่น้องสะใภ้ล่าหมูป่ากลับมาเลยเหรอเนี่ย? ” ตอนแรกก็แสร้งพูดดีกับนางจาง แต่พอหันมาเห็นหมูป่าก็ตกใจ แล้วทำสายตาแวววาวออกมา

“ นี่เจ้าได้หมูป่ามารึ ดี! เอามาให้ข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ เสี่ยวเกินกำลังอยากกินเนื้อสัตว์อยู่พอดี ” เมื่อวานลูกชายคนโตเธอพึ่งบ่นอยากกินเนื้อสัตว์อยู่พอดี เมื่อเห็นหมูป่าก็เกิดความโลภ

“ แต่นี่มันคือหมูป่าที่ข้าล่ามาได้นะเจ้าคะ ถ้าท่านแม่อยากได้จริงๆข้าจะแบ่งขายให้ในราคาถูกๆก็แล้วกัน ” อย่าคิดว่าจะได้กินของเธอฟรีๆเชียว

“ นี่ข้าเป็นแม่สามีของเจ้านะ! ทำไมข้าจะต้องจ่ายเงินด้วย ข้าไม่มีแล้วก็ไม่คิดจะจ่ายอะไรทั้งนั้นแหละ ”

“ นั่นสิน้องสะใภ้ เหตุใดล่าหมูป่าได้แล้วเจ้าไม่คิดจะนำมาแบ่งให้ท่านพ่อกับท่านแม่สักหน่อยเล่า เดี๋ยวคนอื่นเขาจะหาว่าเจ้าอกตัญญูต่อท่านพ่อท่านแม่ได้นะ ” เหมือนจะเป็นห่วง แต่ก็คอยเสี้ยมอยู่ข้างหลังหึๆ!