ตอนที่ 4 ท่านไม่ใช่คุณหนูของข้า

ตอนที่ 4 ท่านไม่ใช่คุณหนูของข้า

     ฝั่งด้านหวังหมิงหลังจากที่เขาเดินออกมาจากตำหนักของพระชายารองเขากลับมาที่ห้องของตนเองเปลี่ยนอาภรณ์เตรียมออกไปด้านนอก

“ท่านจะออกไปที่ใดกันจะทิ้งพระชายารองตั้งแต่วันแรกที่แต่งนางเข้ามาเลยหรือขอรับ” เสียงในเงามืดดังขึ้นพร้อมเดินออกมาจากด้านหลัง

“ข้าไม่ได้ทิ้งนางแต่นางต่างหากที่ปฏิเสธข้า แต่ก็ดีเช่นเดียวกัน ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ฝั่งนั้นจะแอบดำเนินการเมื่อข้าใช้เวลาอยู่ในห้องหอ วันนี้เราจะต้องออกไปจัดการคนเหล่านั้นเจ้าเองก็ไปเตรียมเรียกคนของเราเอาไว้ ข้าจะไม่ยอมให้แผนการของคนพวกนั้นทำร้ายข้าได้” เจิงหลงชายคนสนิทที่เป็นเหมือนข้ารับใช้ สหายคนรู้ใจที่เล่นและคอยอยู่เคียงข้างหวังหมิงมาตั้งแต่ยังเยาว์ ยิ้มเยาะก่อนจะน้อมรับคำสั่งของหวังหมิงและเอ่ยถามเขาเรื่องพระชายารองอีกครา

“ขอรับ ข้าจะรีบไปทำตามที่ท่านสั่งเดี๋ยวนี้ แต่ว่าข้าอดสงสัยมิได้พระชายารองที่งดงามไม่สามารถมัดใจท่านให้เข้าหอได้เลยหรือ? เมื่อครู่ท่านบอกนางปฏิเสธ ใบหน้าเช่นท่านนะหรือ? สตรีใดเห็นต่างพากันลุ่มหลง ไม่น่าจะเป็นไปได้"

“เพราะนางไม่เหมือนสตรีใดในใต้หล้านะสิ” เพียงแค่คิดใบหน้าของหวังเมิงพลันเปลี่ยนสียิ้มเยาะอย่างพึงพอใจนางแตกจากสตรีที่เขาได้พบเจอมา เพราะทุกคนต่างอยากเข้าหา แต่นางกลับไม่สนใจและพยายามหาข้ออ้างไม่เข้าห้องหอกับตนอีกด้วย เดิมทีเขารู้และเคยเห็นใบหน้าของซูอี้หานหลายต่อหลายครั้ง  มีหรือที่เขาจะไม่สืบเรื่องของผู้ที่จะเข้ามาเป็นพระชายารอง ครั้นเมื่อใต้เท้าซูเข้ามาหาอ้อนวอนให้เขาช่วยเหลือตระกูลซูไม่ว่าเขาต้องการอันใดใต้เท้าซูยอมให้ทุกอย่าง หวังหมิงได้ยินเรื่องเกี่ยวกับบุตรสาวคนรองของใต้เท้าซู จึงขอให้เขายกนางให้กับตน หากใต้เท้าซูยอมยกนางให้จริง ๆ ตระกูลของนางยามนี้เขาจะช่วยเหลือ ใต้เท้าซูเริ่มคิดหนักแต่เมื่อหมดสิ้นหนทางจึงยอมตกลงยกซูอี้หานให้กับชินอ๋องหวังหมิง  ชินอ๋องยอมยกสมบัติของตนที่มีมอบให้แก่ใต้เท้าซูหนึ่งส่วนสี่ของตน หากเมื่อได้ปรองดองกันจริงๆ อำนาจของชินอ๋องจะทำให้ตระกูลซูกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องราวในวังหลวงแต่เขาก็ยังเป็นชินอ๋องอำนาจล้นมือ 

“ข้าเองก็อยากจะรู้ว่านางจะทำเช่นนี้ได้อีกนานเพียงใด ลูกไม้ตื้น ๆ ของนางคิดหรือว่าข้าจะดูไม่ออก ช่วงนี้ปล่อยให้นางได้ทำตามใจไปก่อนเพราะเรามีเรื่องที่สำคัญกว่าจะต้องทำ” ดวงตาของชินอ๋องแข็งกร้าวเมื่อกล่าวถึงเรื่องที่เขากำลังจะออกไปทำต่อจากนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจเรื่องในวังหลวง ทว่ายังมีใต้เท้าบางส่วนที่เกรงกลัวว่าเขาจะก่อการกบฏล้มล้างราชวงศ์เพื่อขึ้นไปเป็นใหญ่ปกครองใต้หล้า วางแผนกำจัดเขาใส่ร้ายทุกทางเพื่อให้ฮ่องเต้เข้าใจว่าเขาต้องการแย่งชิงบัลลังก์ ตลอดเวลาหวังหมิงจึงทำเป็นไม่สนใจเรื่องในวังหลวงเลย และทำเป็นว่าตนเองเป็นเพียงชินอ๋องบ้ากามมัวเมาในตัณหา แท้ที่จริงแล้วที่นั่นเป็นเพียงที่ให้เขาหารือกับคนที่จงรักภักดีและหาหนทางวางแผนรับมือทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เหมือนกันเขากำลังออกไปขัดขวางไม่ให้แผนการที่ฝั่งนั้นได้ใส่ความเขา หากครั้งนี้เขาพลาดมีหวังฝ่าบาทคงเชื่อความเรื่องราวที่เกิดขึ้นแน่ ๆ หวังหมิงออกไปจากจวนพร้อมทหารส่วนตัวบอกกับสาวใช้หน้าตำหนักของตนว่าจะออกไปหอนางโลม สาวใช้เงยหน้ามองเพียงครู่ก่อนจะก้มลงพยักหน้ารับรู้ นางคิดว่าชินอ๋องเป็นบุรุษที่บ้าตัณหาจริง ๆ ขนาดคืนเข้าหอกับพระชายารองยังไม่ทำให้เขาพึงพอใจจนต้องออกไปหานางโลมที่หอคณิกานั่นคือสิ่งที่เขาต้องการให้ทุกคนกล่าวขานถึงเช่นนั้น 

      รุ่งเช้าวันต่อมา 

อี้หานตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่แต่งหน้าอย่างเช่นเคยเหมือนเมื่อวาน เพราะวันนี้นางจะต้องเข้าเฝ้าพระชายาเอกตามขนบธรรมเนียม ซูซูส่ายหน้าไปมาไม่เข้าใจคุณหนูตัวเองสักนิดทำไมต้องแต่งใบหน้าที่งดงามให้กลายเป็นสตรีอัปลักษณ์เช่นนี้ 

“ตอนนี้ข้าแต่งหน้าเสร็จแล้ว เราจะเดินทางไปที่ตำหนักพระชายาเอกได้หรือยัง”

“ยังเพคะ พระชายาต้องเสวยอาหารเช้าเสียก่อนได้ยินมาจากหัวหน้าห้องเครื่องว่าวันนี้ท่านชินอ๋องจะมาเสวยอาหารเช้าพร้อมท่านเพคะ” 

“เมื่อคืนนี้หนีไปอย่างนั้นคิดว่าจะรังเกียจข้าจนไม่กล้ามาเจอหน้าเสียอีกคงเห็นไม่ชัดสินะ ได้วันนี้ข้าจะทำให้เห็นว่าข้ามิได้อัปลักษณ์แค่เพียงใบหน้าแต่ข้าอัปลักษณ์ไปทั้งร่างกาย ” รอยยิ้มมีเลศนัยเปื้อนบนใบหน้านวล ทว่าซูซูกลับรู้สึกว่าคุณหนููของตนต้องทำให้เกิดเรื่องขึ้นอีกแน่ ๆ ตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่านี่มิใช่นิสัยเดิมของคุณหนูซูอี้หาน วันนี้นางจะต้องถามให้ได้ว่าผู้ที่อยู่ในร่างของคุณหนูของนางคือผู้ใด แล้วตอนนี้คุณหนูตัวจริงอยู่ที่ใด 

“พระชายาเพคะ ข้าตามรับใช้คุณหนูตั้งแต่ยังเยาว์จำได้แม้กระทั่งลมหายใจของท่าน ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมคุณหนูซูอี้หานของข้ามิได้หายใจเร็วและถี่เช่นนี้ แม้แต่วาจาในการเอ่ยก็ต่างออกไปคุณหนูไม่เคยเอ่ยวาจาพิลึกและไม่เคยมีแววตาเช่นที่เป็นอยู่ตอนนี้ กิริยาท่าทางแม้แต่การก้าวเท้าเดินเสมือนสตรีชั้นสูงก็ไม่มีเหลืออยู่ ท่านเดินเหมือนกับตนเองเป็นหญิงชาวบ้านตระโดกกระเดกไร้การอบรมบ่มสอนเช่นนี้เหมือนไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน ท่านเป็นผู้ใดกันแน่เจ้าคะแล้วคุณหนูของข้าอยู่ที่ใด” อี้หานคิ้วขมวดเข้าหากัน พร้อมเอ่ยความจริงให้กับซูซูได้รับรู้เพราะนางเองก็ไม่อยากจะโกหกหลอกลวงกับคนที่จะต้องอยู่กับนางจนกว่านางจะได้ทะลุมิติกลับไปที่โลกเดิมของตนเอง 

“หากข้าบอกเจ้า เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่? ข้ามิใช่คุณหนูซูอี้หานของเจ้าจริง ๆ เพราะข้าคือหญิงสาวที่มาจากมิติอื่นนะสิ ตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้นมาเมื่อวานนี้ข้าบอกเจ้าไปแล้ว พวกเจ้าไม่เชื่อข้าเองส่วนคุณหนูของเจ้าตอนนี้ไปอยู่ที่ใดข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ”

“แล้วทำไมท่านถึงรู้จักทุกคนหากท่านมิใช่คุณหนูของข้า”

"เฮ้อ ! ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าคงไม่ค่อยเชื่อ เพราะมันคือเรื่องเหลือเชื่อขนาดข้าเองที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ยังแทบไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างก็เป็นอย่างเจ้าเห็น ข้านะรับรู้ถึงความทรงจำของคุณหนูซูอี้หานอย่าว่าแต่รับรู้ความทรงจำความรู้สึกที่นางมีต่อทุกคนข้ารับรู้ได้ทั้งนั้นไม่ว่าจะรักหรือว่าโกรธผู้ใดอยู่ก่อนหน้านี้ และเรื่องการแต่งงานครั้งนี้นางมิได้เต็มใจแต่ความกตัญญูต่อท่านพ่อและตระกูลซู นางจึงยอมแต่งเข้าจวนชินอ๋องใช่หรือไม่" ทันทีที่เอ่ยจบซูซูดวงตาเอ่อแดงทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ทั้งตกใจและเป็นห่วงว่าตอนนี้นคุณหนูของตนเองอยู่ที่ใด ทำเอาอี้หานตกใจทำอะไรไม่ถูก