หนี้รักบังตา 8

คำสารภาพของ คิณณ์ ที่ว่า "ผมต้องการคุณจริงๆ คุณอิงฟ้า ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน" ยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจของอิงฟ้า เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ความรู้สึกหลากหลายตีกันมั่วไปหมด ทั้งโกรธที่ถูกหลอก เจ็บปวดที่โดนปิดบัง และประหลาดใจกับคำพูดที่เขาเอ่ยออกมา สถานการณ์นี้มันซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะรับไหวจริงๆ

อิงฟ้ามองหน้าคิณณ์ ใบหน้าของเขาจริงจัง แต่แววตากลับฉายแววปรารถนาและอ่อนโยนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"ท่านประธานกำลังพูดเรื่องอะไรคะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ท่านประธานเป็นเจ้าหนี้ของดิฉัน! ท่านประธานหลอกให้ดิฉันจำนองบ้านกับบริษัทของท่านประธานเอง! แล้วท่านประธานจะมาพูดว่าต้องการดิฉันได้ยังไงคะ!" อิงฟ้าพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกเหมือนโดนเล่นตลกกับชีวิต

คิณณ์ยื่นมือออกไปราวกับจะแตะใบหน้าของเธอ แต่อิงฟ้าก็สะบัดหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

"ผมรู้ว่าผมทำผิดที่ไม่ได้บอกความจริงกับคุณตั้งแต่แรก" คิณณ์พูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณเลยแม้แต่น้อย"

"ไม่ทำร้ายเหรอคะ! การที่ดิฉันต้องมานั่งกินไม่ได้นอนไม่หลับ กังวลเรื่องบ้านแทบตาย โดยที่ท่านประธานรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วเนี่ยนะคะ คือการไม่ทำร้าย!" อิงฟ้าตะโกนกลับด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยคิดเลยว่าเจ้านายที่เธอเคารพจะทำกับเธอได้ขนาดนี้

คิณณ์เงียบไปครู่หนึ่ง เขากำหมัดแน่น ราวกับกำลังอดทนกับอะไรบางอย่าง

"ตอนแรกที่เลขาผมส่งเรื่องของคุณเข้ามา..." คิณณ์เริ่มต้นอธิบาย เสียงของเขาจริงจังและหนักแน่นขึ้น "ผมแค่ต้องการช่วยคุณจริงๆ คุณอิงฟ้า"

"ช่วยเหรอคะ? ช่วยด้วยการซ่อนเร้นความจริงอย่างนั้นเหรอคะ!" อิงฟ้าตัดบท เธอไม่เชื่อในคำพูดของเขาอีกแล้ว

"ฟังผมก่อนคุณอิงฟ้า!" คิณณ์พูดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย "คุณคิดว่าผมจะทำอะไรกับบ้านของคุณ? ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่พวกแก๊งเงินกู้นอกระบบ ผมไม่เคยคิดจะยึดบ้านของคุณเลย"

"แล้วทำไมท่านประธานถึงต้องสืบเรื่องส่วนตัวของดิฉันคะ! ทำไมถึงรู้เรื่องหนี้สินของพ่อแม่ดิฉัน! ทำไมถึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับดิฉัน!" อิงฟ้าถามกลับด้วยความสงสัยระคนหวาดกลัว

คิณณ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเดินไปยืนข้างหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปนอกอาคารสูงระฟ้า ก่อนจะหันกลับมาสบตาอิงฟ้าอีกครั้ง

"คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้นะคุณอิงฟ้า แต่ผมจะบอกความจริงกับคุณทุกอย่าง" คิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่หนักแน่นไปด้วยความจริงใจ "ผมได้ยินเรื่องของคุณครั้งแรกจากทีมงานที่ดูแลเรื่องหนี้นอกระบบ"

อิงฟ้าขมวดคิ้ว "ทีมงานหนี้นอกระบบ?"

"ใช่" คิณณ์พยักหน้า "บริษัทของผมมีนโยบายช่วยเหลือสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีของลูกหนี้ที่ถูกพวกแก๊งเงินกู้นอกระบบเอาเปรียบ ผมส่งทีมเข้าไปสืบค้นข้อมูลในพื้นที่ และบังเอิญไปเจอเคสของคุณเข้า"

"แล้วทำไมถึงมาถึงดิฉันได้คะ?" อิงฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ

"ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าคงเป็นเคสทั่วไปที่ต้องเข้าไปช่วยเหลือ" คิณณ์พูดต่อ "แต่พอผมเห็นชื่อของคุณ เห็นประวัติของคุณ ผมก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที"

เขาเดินเข้ามาใกล้อิงฟ้าอีกครั้ง สายตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่เข้มข้นขึ้น

"คุณคือพนักงานใหม่ในบริษัทของผม คุณเป็นคนขยัน ฉลาด และมีความตั้งใจในการทำงานสูงมาก" คิณณ์พูด "ผมไม่เคยเจอใครแบบคุณมาก่อน"

"ท่านประธานกำลังชมดิฉันงั้นหรือคะ!" อิงฟ้าพูดอย่างไม่เชื่อ

"ผมกำลังพูดความจริง" คิณณ์ตอบเสียงหนักแน่น "เมื่อผมรู้ว่าบ้านของคุณกำลังจะถูกพวกเจ้าหนี้โหดยึด ผมก็ตัดสินใจทันทีว่าจะต้องช่วยคุณ"

"ด้วยการรับจำนองบ้านดิฉันไว้เองอย่างนั้นหรือคะ!" อิงฟ้าถามย้อน

"ใช่! ผมรับจำนองบ้านของคุณไว้เอง เพื่อให้คุณยังคงมีที่อยู่อาศัย และได้ผ่อนชำระกับผมโดยตรงในเงื่อนไขที่ยุติธรรมกว่า" คิณณ์พูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย "คุณคิดว่าผมจะทำอะไรกับบ้านของคุณได้มากกว่าแค่เก็บดอกเบี้ยที่ยุติธรรมงั้นหรือ? ผมแค่ต้องการให้คุณปลอดภัยจากพวกนั้น และมีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่"

อิงฟ้าเงียบไป เธอพยายามประมวลผลสิ่งที่เขาพูด หากเป็นเช่นนั้นจริง คิณณ์ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเธอเลย

"แล้วทำไม... ทำไมไม่บอกความจริงกับดิฉันตั้งแต่แรกคะ" อิงฟ้าถามเสียงแผ่วลง

คิณณ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ผมขอโทษในเรื่องนั้น ผมรู้ว่าผมผิด" เขาเดินเข้ามาใกล้เธออีกหนึ่งก้าว มือของเขาเอื้อมมาแตะแขนของเธอเบาๆ "ผมไม่กล้าบอกคุณ เพราะผมกลัวว่าคุณจะเข้าใจผิด คิดว่าผมกำลังเอาเปรียบคุณ หรือคิดว่าผมกำลังใช้โอกาสนี้เข้ามาใกล้ชิดคุณ"

"แล้วตอนนี้ล่ะคะ... ท่านประธานก็กำลังทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ" อิงฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ

คิณณ์สบตาอิงฟ้าอย่างจริงจัง "ผมไม่ได้ต้องการแค่บ้านของคุณ คุณอิงฟ้า" เขากระชับมือที่แขนของเธอเบาๆ "ผมต้องการหัวใจของคุณ"

คำพูดนั้นทำให้โลกทั้งใบของอิงฟ้าหยุดหมุนอีกครั้ง เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่ดูเย็นชาและเด็ดขาดอย่างคิณณ์จะสารภาพความรู้สึกกับเธอได้ตรงไปตรงมาขนาดนี้

"ท่านประธานพูดอะไรคะ!" อิงฟ้าถามเสียงสั่น ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปหมด

"ผมรู้ว่ามันอาจจะดูเร็วไป แต่ผมไม่สามารถเก็บความรู้สึกนี้ไว้ได้อีกต่อไปแล้ว" คิณณ์พูดต่อ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและความจริงใจ "ผมชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นคุณในบริษัท คุณเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง ฉลาด และมีเสน่ห์"

อิงฟ้ารู้สึกสับสนอย่างหนัก เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อเขาดีไหม หรือนี่เป็นแค่คำพูดสวยหรูที่เขาใช้เพื่อบงการเธอต่อไป

"ท่านประธานกำลังเล่นเกมอะไรกับดิฉันอยู่คะ" อิงฟ้าถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ

คิณณ์ส่ายหน้าช้าๆ "ผมไม่ได้เล่นเกมอะไรกับคุณเลยคุณอิงฟ้า ผมพูดความจริงทุกอย่าง" เขาถอนหายใจอีกครั้ง "ผมรู้ว่าการที่ผมเป็นเจ้าหนี้ของคุณ มันทำให้คุณรู้สึกอึดอัด และไม่ไว้ใจผม"

"แล้วท่านประธานจะทำยังไงคะ" อิงฟ้าถาม

คิณณ์เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา เขาเปิดลิ้นชักออกและหยิบกุญแจดอกหนึ่งออกมา มันคือกุญแจบ้านของเธอ!

"ผมจะยกเลิกสัญญาจำนองบ้านของคุณ" คิณณ์พูดเสียงหนักแน่น "และผมจะคืนกุญแจบ้านให้คุณ"

อิงฟ้าเบิกตากว้าง เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง "ท่านประธาน... พูดจริงเหรอคะ"

"ผมพูดจริง" คิณณ์พยักหน้า "ผมไม่ต้องการให้เรื่องนี้มาเป็นอุปสรรคระหว่างเรา" เขาวางกุญแจบ้านลงบนโต๊ะ และเลื่อนมันมาตรงหน้าอิงฟ้า "ผมไม่ได้ต้องการบ้านของคุณ ผมต้องการคุณ"

อิงฟ้ามองกุญแจบนโต๊ะสลับกับใบหน้าของคิณณ์ ความรู้สึกหลากหลายตีกันมั่วไปหมด ทั้งโล่งใจที่บ้านของเธอจะไม่ตกอยู่ในมือของใครอีกต่อไป แต่ก็ยังคงสับสนกับคำสารภาพของคิณณ์ เขาทำไปเพื่ออะไรกันแน่? เขาต้องการอะไรจากเธอ? และเธอควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกประหลาดนี้ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจเธอเช่นกัน?

"ท่านประธานกำลังทำอะไรอยู่กันแน่คะ!" อิงฟ้าถามด้วยน้ำเสียงที่สับสนอย่างที่สุด

คิณณ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้ง เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอิงฟ้า และจับมือของเธอขึ้นมาประสานไว้ในมือของเขา

"ผมกำลังพยายามทำให้คุณเชื่อใจผม คุณอิงฟ้า" คิณณ์พูดเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ "ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณ นอกจากความเชื่อใจของคุณ"

อิงฟ้ามองมือของคิณณ์ที่จับมือของเธอไว้แน่น หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าสถานการณ์นี้จะพัฒนาไปไกลถึงขนาดนี้ เธอควรจะเชื่อเขาดีไหม? หรือนี่เป็นเพียงแค่เกมอีกเกมหนึ่งที่เขากำลังเล่นกับเธอ? และเธอควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกประหลาดนี้ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจเธอเช่นกัน?