จรจากลา

เมื่อรับศีลรับพรจากปู่พ่อมั่นวัดป่า ระย้าแก้วและพระพรายก็ถวายของต่างๆที่จำเป็นแด่หลวงปู่มั่น

"หากโยมทั้งสองจักออกเดินทางไกล อาตมาก็ขออวยชัย อวยพร อย่าให้ได้มีอุปสรรคอันใดมากล้ำกายโยมทั้งสอง

"สาธุเจ้าค่ะ/ขอรับ"

"หลวงปู่ขอรับ หากหลานจักขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากหลวงปู่ พอจักมีให้หลานหรือไม่ขอรับ"

"ได้สิเดี๋ยวจักให้เจ้ามานีไปเอามาให้ รดน้ำมนต์เสร็จเรียบร้อย ก็มิน่าจักมีอันใดแล้วล่ะ"

"คุณพี่เจ้าค่ะ น้องออกมารอด้านนอกหนาเจ้าคะประเดี๋ยวน้องจักไปไหว้พระประธานเสียหน่อย"

"ไปสิ แล้วอย่าไปที่ใดไกลหนา หากเกิดอันใดขึ้นกับเจ้า พี่จักโดนคุณป้าศรีนวลเอ็ดเอาได้"

"น้องสัญญาเจ้าค่ะ"

ไอ้สิงห์ที่พายเรือตามมาอยู่ห่าง ๆ จนมาถึงวัดป่าที่มันมิคุ้นตาเท่าใดนัก เพราะมันไม่ค่อยได้มาทางนี้สักเท่าใด จึงเดินสะกดรอยตามระย้าแก้วและพระพายตามมาติดๆ มิห่าง จนกระทั่งสบโอกาสเห็นระย้าแก้วอยู่คนเดียวมันจึงได้เดินไปประชิดตัว

"เหตุใดวันนี้เจ้าจึงมากับไอ้หน้าอ่อนนี่อีกหนา..!"ไอ้สิงห์ถามด้วยความไม่พอใจ

ระย้าแก้วที่นั่งพับเพียบ ไหว้พระขอพรอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู จึงรู้ทันทีว่าเป็นผู้ใด นางจึงมิอยากจะตอบหรือทำอันใดตอบโต้ไอ้สิงอีกแล้ว

"เหตุใดข้าพูดกับเอ็ง เอ็งจึงมิพูดกับข้า..ระย้าแก้วหรือจะต้องให้ข้ามีน้ำโห!"

"ต่อให้ข้าจักตอบพี่ หรือมิตอบพี่ พี่ก็โมโหใส่ข้าตลอดเพลาหนา"ระย้าแก้วตอบกลับ

"แล้ววันนี้เจ้ามาทำอันใด กับไอ้หน้าอ่อนนั่น ข้าเห็นมันกางร่มให้กับเจ้าด้วยหนา เหตุใดเจ้าจึงปล่อยให้มันใกล้ชิดเจ้าเยี่ยงนี้"

"พี่พระพรายเป็นคนดีจิตใจดี มิเหมือนบางคนดอกหนา ที่คิดอกุศลแม้กระทั่งในวัดในวา"

พระพรายที่สนทนาธรรมกับหลวงปู่มั่นเสร็จก็เดินออกจากศาลาวัดมา เพื่อมาหาระย้าแก้วเขากลับเห็นไอ้สิงห์ที่กำลังทำท่าทำทีหาเรื่องระย้าแก้วอีกแล้ว พระพรายจึงรีบวิ่งมาโดยไม่คิดถึงสิ่งใด

"หยุดประเดี๋ยวนี้นะ ไอ้สิงห์ เหตุใดเอ็งจึงตามน้องระย้าแก้วมาถึงที่นี่ได้ เอ็งจะตามนางทำอันใดหนักหนา"พระพรายเองก็เริ่มไม่พอใจ

"มันมิใช่ธุระโกงการอันใดของมึง"

"แต่หากน้องระย้าแก้วมากับข้า หากเป็นเช่นนี้น่าจะเป็นธุระโกงการของข้าได้แล้วกระมัง"

"ไปเถิดระย้าแก้วกับเรือนเสีย อยู่กงนี้ก็รังแต่ทำให้เจ้ามิสบายใจเปล่าๆ"

"เจ้าค่ะคุณพี่"

พระพายถือร่มในมือแล้วกางให้กับระย้าแก้วทันทีที่นางเดินออกจากหน้าพระประธานทิ้งให้ไอ้สิงห์มองตามตาละห้อยทำอันใดมิได้

"หากคืนนี้ข้าจะลงโทษเอ็งให้หลาบจำ ว่าอย่าหมางเมิน เหมือนข้ามิมีตัวตนเช่นนี้อีกระยาแก้ว" ไอ้สิงห์โมโหเกินกว่าที่จะควบคุมอารมณ์และความรู้สึกที่มีต่อระย้าแก้วอย่างรุนแรงมันจึงคิดหวนคืนกลับไปหานางอีกในคืนนี้

ระหว่างที่อยู่บนเรือระย้าแก้วปรึกษาพระพรายมิรู้อันใดดลใจ จึงได้พูดคุยเรื่องการออกเดินทางในวันพรุ่งเลื่อนมาเป็นคืนนี้เลยจักดีหรือไม่

"หากเจ้ามีความคิดเห็นเช่นนั้น พี่ก็มีติดอันใดลองไปปรึกษาคุณลุงกับคุณป้าเสียก่อน"

"น้องก็ว่าดีเจ้าค่ะ ออกเดินทางเร็วสักหน่อยจักได้ไปถึงเร็วขึ้น เพราะน้องก็มิติดอันใดที่นี่แล้วเจ้าค่ะ" คำว่ามิติอันใดของระยะแก้วแปลว่านางได้ทำใจทุกเรื่องเอาไว้หมดสิ้นแล้ว

"งั้นก็ดีพี่จักได้เตรียมขบวนเตรียมเกวียนแลม้า"

"แต่พี่อยากขอเจ้าอย่างหนึ่ง พี่อยากให้เจ้าปลอมตัวเป็นชาย สวมชุดเหมือนผู้ชาย มวยผมรัดเกล้าให้เรียบร้อย ได้รือไม่"

"ด้วยเหตุอันใดกันเจ้าคะ"

"หากแต่การข้างหน้า พี่มิรู้ว่าเราจะประสบพบเจออันใดบ้าง หากเป็นสตรีมันจะเป็นที่จ้องตาจ้องใจของบุรุษเพศ แต่หากเจ้าเป็นบุรุษ เจ้าก็จะปลอดภัยขึ้นไปอีกเท่าตัวหนึ่ง"

*ก็ดีเจ้าค่ะน้องเห็นด้วย"

"ฝีพายเอ็งเร่งพายเสียหน่อยเถิดแดดเริ่มแรงขึ้นแล้วหนา"

"ขอรับ"

ผ่านไปมินานระย้าแก้วแลพระพรายก็กลับมาถึงเรือนของระย้าแก้ว พระพรายและระย้าแก้วกลับขึ้นเรือนพร้อมกับความสงบและสบายใจ

พระพรายจึงได้เอ่ยปากบอกถึงความต้องการของระย้าแก้วแด่คุณลุงและคุณป้าได้ทราบ

"ก็ดีเหมือนกัน หากเป็นเช่นนั้น ก็จงเตรียมตัวเถิดอีกสักสองชั่วยาม เจ้าทั้งสองก็พากันออกเดินทางเสียเถิด"

แม่ศรีนวลที่ได้นั่งฟังก็รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากแม้ปากจะบอกว่าหางลูกสาวได้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

"โถ่คุณแม่เจ้าค่ะ..ลูกไปเพียงเพื่อร่ำเรียนวิชาตำรับตำราหมอ จักได้เอามาช่วยชาวบ้านที่นี่ได้ไงเจ้าคะ"

"แต่จริง ๆ เจ้าเป็นสตรี เจ้ามิต้องเรียนอันใดเดี๋ยวเจ้าก็ออกเรือนไปกับสามีของเจ้านะลูก"

"คงมิมีผู้ใดอยากได้ลูกไปเป็นภรรยาดอกเจ้าค่ะ ฮิ ฮิ งั้นลูกขอไปร่ำเรียนเอาวิชาความรู้ใส่ตัวเสียหน่อย"

"แม่รู้ ว่าแม่ห้ามเจ้ามิได้ แต่เจ้าจะต้องดูแลตนเองให้ดีนะระย้าแก้ว"

"อีแตง มึงจะต้องดูแลลูกกู ให้ดีเท่าชีวิตมึงเลยหนาอย่าปล่อยให้นางลำบาก อย่าปล่อยให้ผู้ใดมารังแกนางได้"

"บ่าวให้คำสัตย์สาบานด้วยชีวิตของบ่าว จักดูแลคุณหนูระย้าแก้วยิ่งกว่าชีวิตของบ่าวเองเจ้าค่ะ"

"งั้นเจ้าทั้งสองก็ไปเตรียมตัวเถอะ"

"แล้วพ่อพระพราย จักมารับน้องด้วยเรือหรือรถเกวียนเล่า" พ่อหมอไทยบิดาของระย้าแก้วเอ่ยถาม พระพรายด้วยวิธีการเดินทาง

"หลานจักมารับระย้าแก้วด้วยเรือของหลานแลหลังจากนั้นก็จะล่องจนออกแม่น้ำใหญ่ พอถึงแม่น้ำใหญ่แล้ว หลานจักเปลี่ยนเป็นใช้รถเกวียนแลม้าที่ได้เตรียมเอาไว้ แลเสบียงต่างๆ ก็เตรียม รอตรงคุ้งน้ำที่เรือจอดเทียบท่าขอรับ

"พ่อนี่รอบคอบเสียเหลือเกินหนาพ่อพระพราย"

"ส่วนเรื่องที่จักให้น้องแต่งตัวเป็นบุรุษนั้นก็ด้วยความปลอดภัยของน้องเองขอรับ หากสตรีเดินทางกลางป่า เขาหลานว่าคุณลุงน่าจะทราบดีว่ามันก็อันตรายมากเพียงใด"

"ลุงเข้าใจในความห่วงใยที่พ่อพระพรายมีให้ ระย้าแก้วพ่ออยากทำเช่นใดก็ทำเถิด"

"งั้นหลานขอตัวลาคุณลุง เพื่อไปเตรียมตัวก่อนหนาขอรับ ในอีกสองชั่วยามข้างหน้าหลานจะมาที่เรือน หลานลาขอรับ"

"ไปดีมาดีเถิดพ่อ"

ส่วนระย้าแก้วก็ไปเตรียมตัวและข้าวของหีบเครื่องใช้ก่อนหน้านี้ก็ถูกพระพายขนไปไว้ที่รถเกวียนที่ไปรอตรงคุ้งน้ำนอกหมู่บ้านตั้งแต่วันสองวันแรก ระย้าแก้วจึงจัดการมวยผมตัวเองด้วยภาพโพกหัวและเปลี่ยนใส่เสื้อม่อฮ่อมกางเกงขายาว

"พี่แตงข้าดูเป็นเยี่ยงใรบ้าง"ระย้าแก้วเห็นตัวเองในลุคของบุรุษก็ถึงกับอดขำมิได้

"คุณหนูหน้าตาหล่อเหลามากเจ้าค่ะ"อีแตงถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

"โถ่..! พี่แตงก็พี่ก็เช่นกันหนา ไปเปลี่ยนชุดเป็นบุรุษเยี่ยงข้าเลย ข้าซื้อเตรียมไว้ให้พี่เรียบร้อยแล้ว"

"บ่าวด้วยรือเจ้าคะ..!! คุณหนูระย้าแก้ว"

"พี่ก็ต้องเปลี่ยนด้วยสิ หากพี่เป็นสตรีหนึ่งเดียวในขบวนรถมันจะดูมิแปลกรือ"

"เออ..ก็จริงของคุณหนูหนาเจ้าคะ งั้นเดี๋ยวบ่าวจักลงไปเปลี่ยนที่เรือนบ่าวด้านล่าง แล้วจะรีบมาหาคุณหนูหนาเจ้าคะ"

"ไปเถอะพี่"

สิ้นคำของระย้าแก้วอีแตงก็รีบคว้าเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ระย้าแก้วซื้อมาให้ลงไปเปลี่ยนที่เรือนทาสทันที