ตอนที่ 1 (2/2)

“ทานให้อร่อยนะครับ” เขายิ้มตอบให้เฮียชลก่อนจะก้มมองอาหารจานโปรดของตนชนิดที่ว่าเอาปูอลาสก้าตัวล่ะหมื่นห้ามาแลกก็ไม่ยอม แต่ไหงวันนี้สีสันของมันถึงได้ดูจัดจ้านเป็นพิเศษสงสัยเฮียชลคงปรับสูตรกระมัง

“แค่กๆ!” ทันทีที่ข้าวคำแรกเข้าปากอรรถกรณ์ก็แทบจะคายออกในทันทีถ้าไม่ติดว่าเฮียชลมองเขาอยู่เลยทำได้แค่ฝืนกลืนมันลงไป ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยแต่มันเผ็ด! เผ็ดมากขนาดที่ข้าวคำเดียวเขาต้องดื่มน้ำตามเป็นขวดไม่รู้เฮียชลทำพริกคว่ำลงไปในกระทะหรืออย่างไรมันถึงได้เผ็ดขนาดนี้ แล้วอีกอย่างที่ไม่เหมือนทุกทีก็คือวันนี้ไม่มีน้ำซุปที่ปกติจะเสิร์ฟคู่กันกับข้าวตลอด

“ไม่อร่อยเหรอครับคุณอัฐ” ชโลธรถามเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของอรรถกรณ์ ใบหน้าของเขาแดงก่ำพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายออกมาตามกรอบหน้าจนชุ่มไปหมด

“อะ.. อร่อยครับ แต่ผมขอน้ำเปล่าเพิ่มอีกขวดละกันครับ” ฝ่ามือหนาปาดเหงื่อตามใบหน้าแล้วรีบตักข้าวเข้าปากไวๆ หลังจากที่เฮียชลเดินหันหลังไปหยิบน้ำเปล่าที่ตู้เขาหวังว่าถ้ากินไวความเผ็ดมันก็คงจะไม่มากเท่าไหร่แต่มันไม่ใช่แบบที่คิดเพราะยิ่งกินมันก็ยิ่งเผ็ดขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องสูดปากยกใหญ่แล้วนี่ทำไมเฮียชลถึงไปหยิบน้ำนานนักตู้ก็อยู่แค่นั้น

กะเพราหมูกรอบเผ็ดนรกแตกหมดลงในชั่วพริบตา อรรถกรณ์นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ในเวลานี้ทั้งน้ำหูน้ำตาพากันไหลเลอะเปรอะใบหน้าไปหมดไม่เหลือเค้าของคุณอัฐผู้สง่างามเลยแม้แต่น้อยอย่าว่าแต่หน้าเลยที่เปียกตอนนี้ตัวเขาก็เหงื่อโชกไปหมดฝ่ามือหนายกขึ้นพัดที่ใบหน้าริมฝีปากก็เป่าลมออกมาไม่หยุด

ถ้วยใส่น้ำซุปใบเล็กๆ ถูกวางลงตรงหน้าของอรรถกรณ์พร้อมกับน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด เขาไม่รอช้าคว้าน้ำขวดนั้นเปิดฝาแล้วกระดกรวดเดียวหมดขวด

“ผมลืมไปเลยครับว่ายังไม่ได้เอาน้ำซุปให้คุณอัฐ.. อ้าว! นี่คุณอัฐทานข้าวหมดแล้วเหรอครับงั้นให้ผมไปทำเพิ่มให้อีกจานดีไหมครับ” อรรถกรณ์รีบยกมือห้ามชโลธรเอาไว้เสียก่อน

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับผมอิ่มพอดีเลย.. เดี๋ยวน้ำซุปนี่ผมทานเลยครับ” เขาว่าเท่านั้นก่อนจะใช้ช้อนตักน้ำซุปในถ้วยขึ้นมาพิจารณาอยู่สักพัก เขารู้สึกลังเลขึ้นมาที่จะเอามันเข้ามาในปากกลัวว่ารสชาติมันจะประหลาดพิลึกเหมือนกะเพราของเขาในวันนี้

โชคดีหน่อยที่พอเขาลองทานน้ำซุปเข้าไปแล้วรสชาติของมันยังคงกลมกล่อมและอร่อยเหมือนทุกที เขาเลยตักเข้าปากเรื่อยๆ ไม่หยุดรู้ตัวอีกทีความเผ็ดในตอนแรกมันก็หายไปจนหมดแล้วพร้อมๆ กับน้ำซุปในถ้วยที่หมดลงเช่นกัน อรรถกรณ์วางช้อนลงอย่างเบามือก่อนจะหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดตามใบหน้าและริมฝีปากด้วยท่าทีสุภาพและขยำมันทิ้งลงในขยะที่อยู่ใต้โต๊ะ ต่างจากคนบางประเภทที่พอเช็ดเสร็จแล้วกลับทิ้งทิชชู่ไว้บนจานอาหารซึ่งมันดูไม่น่ามองเลยสักนิด

อรรถกรณ์เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาของชโลธรที่จ้องเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตานิ่งๆ แบบที่ไม่เคยใช้มองเขามาก่อนจนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกว่าคอมันแห้งฝืดไปหมดใช่แน่ๆ วันนี้เขาต้องไปทำอะไรให้เฮียชลคนนี้ไม่ถูกใจแน่ๆ

“เอ่อคือ.. เฮียชลมีอะไรก็พูดมาได้เล-”

“คุณอัฐชอบลูกสาวผมเหรอครับ”

“ครับ?”

“ใช่หรือไม่ครับ แค่นั้นที่ผมอยากรู้” ชโลธรพูดน้ำเสียงเรียบล

“ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าชอบได้หรือเปล่าครับ.. ถึงจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกันแต่ผมรู้สึกถูกชะตากับเธอแบบที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมานานแล้วครับ” อรรถกรณ์ตอบโดยที่สบตากับชโลธรโดยตรงอยากให้ชโลธรได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเขาพูดนั้นเป็นความจริงไม่ได้แอบแฝงอะไรไว้ภายใน

“ผมสารภาพตามตรงครับว่าที่รสชาติกะเพราวันนี้เป็นแบบนั้นเพราะผมตั้งใจ และที่บอกว่าลืมน้ำซุปนั่นผมก็ตั้งใจ ตอนที่ได้เห็นสายตาของคุณที่มองลูกสาวผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่าคุณกำลังสนใจลูกสาวผมอยู่แน่ๆ เพราะมันเหมือนกับสายตาที่ผมมองแม่ของเฌอในตอนที่ได้เจอเธอครั้งแรกก็เลยอดไม่ได้ที่จะแอบรู้สึกหวงลูกสาวขึ้นมานิดหน่อย เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยครับที่ทำให้ผมรู้สึกว่าการตกหลุมรักใครสักคนมันเป็นแบบนี้นี่เอง..” นัยน์ตาของชโลธรไหววูบรู้สึกได้ถึงความเศร้าและเหงารวมไปถึงความคิดถึงในแววตาคู่นั้น

“แล้วแม่ของเธออยู่ที่ไหนเหรอครับตอนนี้” อดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“เธอเสียแล้วครับ หลังจากคลอดเฌอเธอติดเชื้อในกระแสเลือดครับ..”

“ผมขอโทษครับ.. ผมไม่ทราบจริงๆ”

“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษหรอกครับ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วแค่เวลาพูดถึงเธอแล้วในใจมันก็รู้สึกเหงาๆ นิดหน่อยน่ะครับ.. ผมมีเฌอตอนที่ผมอายุแค่ 18 ปี ผมไม่เคยคิดเลยสักครั้งเดียวว่าเฌอคือความผิดพลาดแต่เฌอคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผม เฌอเป็นเด็กน่ารักครับไม่เคยทำให้ผมหนักใจเลยสักครั้ง” สายตาของชโลธรทอดมองไปยังลูกสาวของตนที่กำลังยืนเช็ดเตาพร้อมกับปาดเหงื่อที่ผุดตามใบหน้างามออกพร้อมกับรอยยิ้ม

“…” อรรถกรณ์ทำได้เพียงมองและยิ้มตามชโลธรกับภาพผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าที่ทำงานอย่างขะมักเขม้นไม่มีแม้เสียงปริปากบ่นมีเพียงแค่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“ผมไม่คิดจะกีดกันนะครับถ้าคุณจะรู้สึกดีกับลูกสาวผม ยังไงผมก็มั่นใจว่าคุณสามารถดูแลลูกสาวผมได้ดีอยู่แล้วแต่อันนี้ก็ต้องแล้วแต่เฌอมันแล้วล่ะครับว่ามันรู้สึกยังไงกับคุณ คนเป็นพ่อแบบผมก็เลี้ยงมันได้แต่ตัวแหละครับจะให้ไปบังคับหัวใจมันด้วยก็ใช่เรื่อง ยังไงก็สู้ๆ นะครับคุณว่าที่ลูกเขย” ชโลธรตบบ่าของอรรถกรณ์ไปสองสามทีก่อนจะเก็บจานและลุกออกไป

“อย่าห่วงไปเลยครับ.. เฌอจะต้องชอบผมอย่างแน่นอน” อรรถกรณ์พึมพำกับตัวเองบนริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เขาหยิบเอาแบงค์พันจากกระเป๋าออกมาหนึ่งใบวางไว้บนโต๊ะแล้วเอากระปุกช้อนทับไว้ก่อนจะเดินออกไป

ชญาดาที่เดินมาเช็ดโต๊ะทันทีหลังจากที่เห็นเขาลุกออกไปก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจในตอนที่สายตาไปสะดุดเข้ากับใบสีเทาๆ บนโต๊ะเธอหยิบมันขึ้นมาแล้วตรงดิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพ่อที่หลังครัว

“พ่อๆ คุณอัฐเขาลืมตังค์ทอนหรือเปล่า หนูเห็นเขาวางแบงค์พันไว้บนโต๊ะแล้วก็ลุกออกไปเลยอะ”

“หึ! สงสัยคงจะลืมนั่นแหละ พรุ่งนี้พ่อว่าจะหยุดไปนั่งฟังพระท่านเทศน์ที่วัดสักวันด้วยสิ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็เอามาให้เขาหน่อยละกันไปๆ เก็บของทำความสะอาดจะได้กลับบ้าน” ชโลธรมองแบงค์พันในมือก่อนจะแค่นยิ้มออกมา ‘ร้ายไม่เบานะคุณอรรถกรณ์’