บ้านเหรินเห็นแก่ตัว

บ้านเหรินเห็นแก่ตัว

เมื่อออกมาจากร้านรับจำนำ หวนอันอันจึงนั่งรถกลับเพื่อที่จะไปซื้อของเข้าบ้าน ที่ไม่ซื้อตรงนี้เพราะไม่อยากถือของหนัก ‘ถ้าเอาเข้ามิติคงจะมีคนสงสัยไม่น้อย’

หยวนอันอันเดินเขามาซื้อเครื่องปรุงในร้านค้าของรัฐ เธอจ่ายเงินโดยมาสนใจเลยว่าสิ่งที่ซื้อนั้นจะราคาแพงหรือเปล่า และเมื่อสายตาเหลือบเห็นเสื้อผ้าก็เดินตรงเข้าไปดู

ร้านค้าสหกรณ์ของรัฐมีขายทุกอย่าง โดยที่ร้านจะจัดไว้เป็นหมวดหมู่เพื่อที่ลูกค้าจะได้สะดวก

“เสื้อตัวนี้ราคาเท่าไรเหรอ ขอดูได้ไหม” เธอถามพนักงานของร้าน โดยที่สายตายังคงเลือกเสื้อผ้าต่อ เพราะตรงนี้มีทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย

“สิบหยวน ดูได้อย่างเดียวห้ามจับ ที่นี่มีแต่ของดี ๆ กลัวว่าจะเกิดปัญหา” พนักงานร้านพูดอย่างดูถูกเพราะเห็นการแต่งตัวของหยวนอันอันที่ไม่เหมือนคนมีฐานะ เลยไม่คิดจะสนใจ

“ถ้าไม่ให้ดูจะขายทำไม คนซื้อต้องขอดูได้สิ หรือว่าเวลาเธอซื้อเสื้อผ้าไม่ขอดูว่าขนาดไหนและเนื้อผ้าเป็นอย่างไร เรื่องเงินเธอไม่ต้องกลัว ฉันนะมีจ่าย” หยวนอันอันเริ่มไม่พอใจเหมือนกัน

พอถูกโต้กลับพนักงานคนนี้เริ่มไม่พอใจ จึงไม่ยอมหยิบเสื้อผ้าให้ จนพนักงานที่ขายเครื่องปรุงต้องเดินเข้ามาด้วยตัวเอง

“คุณต้องการดูเสื้อตัวนี้ใช่ไหม เดี๋ยวฉันเอาลงมาให้ดูค่ะ”

“เอ๊ะ หล่อนมาตัดหน้าฉันได้อย่างไร ฉันไม่ให้เอาลงมา” พนักงานคนเดิมไม่พอใจที่สหายในร้านคิดต่างจากตนเอง

“ฉันคือพนักงานของร้านนี้ ลูกค้าต้องการดูอะไรก็ต้องเอามาให้ เรื่องที่จะซื้อหรือไม่ก็แล้วแต่ลูกค้า” พูดจบก็หยิบไม้ยาวเพื่อจะเอาเสื้อตัวนี้ลงมาให้ลูกค้าดู

เมื่อหยวนอันอันเห็นแล้วก็พอใจมาก คิดว่าเหมาะกับย่าของเธอ ก่อนจะซื้อเพิ่มอีกสองตัวขนาดเดียวกัน รวมถึงเสื้อผ้าผู้ชายอีกสามตัว “ฉันเอาทั้งหมดนี้แหละคิดเงินได้เลยนะ”

พอได้ยินว่าหยวนอันอันจะซื้อทั้งหมด พนักงานคนแรกจึงเดินมาแย่งเอาเสื้อทั้งหมดไป เพราะต้องการจะขายเอง

“ฉันไม่ต้องการซื้อกับเธอ ฉันต้องการซื้อกับเธอคนนี้” หยวนอันอันไม่ยอม เธอต้องการซื้อกับพนักงานที่ดูแลเธอมากกว่าพนักงานคนแรกที่พูดจาไม่ดีและดูถูกลูกค้า อย่าหวังว่าจะได้เงินจากเธอ

“ขอบคุณนะคุณลูกค้า ว่าแต่ต้องการรับอะไรเพิ่มไหม ฉันขอแนะนำชุดกระโปรงนี้ เหมาะกับรูปร่างของคุณมากเลย” พูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อผุ้ดกระโปรงของผู้หญิงมาสองชุด แล้วยื่นให้ “เข้าไปลองดูก่อนได้นะคะ แต่ฉันเชื่อว่าคุณต้องใส่ได้ค่ะ”

“ลองได้เหรอ” หยวนอันอันไม่คิดว่าเสื้อผ้าจะลองได้

“ได้สิคะ เข้าไปลองทางนั้นเลยค่ะ” พนักงานยิ้มให้แล้วชี้ไปที่ห้องลองเสื้อด้วยท่าทีอ่อนน้อม

หยวนอันอันพยักหน้าให้พร้อมกับรับมาทั้งสองชุด ซึ่งเธอเองก็ชอบเหมือนกัน เพราะเธอไม่มีชุดสวย ๆ เลย อีกอย่างแต่งงานมาหลายวันแล้วยังไม่ได้ไปรับหนังสือรับรองการแต่งงานเลย ได้เสื้อผ้าใหม่ไปก็ดีเหมือนกัน

และเมื่อได้ลองก็จริงอย่างที่พนักงานพูด เธอสามารถใส่เสื้อผ้าทั้งสองชุดได้อย่างพอดีตัว เลยตัดสินใจซื้อมาทั้งสองชุด

จะว่าไปแล้วการเข้าร้านสหกรณ์ในวันนี้หญิงสาวจ่ายเงินไปเกือบร้อยหยวน แต่ก็คุ้มค่าเพราะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ก่อนจะเดินออกจากร้าน เธอไม่ลืมที่จะให้อะไรบางอย่างกับพนักงานคนนี้

“ฉันชื่ออันอัน เธอชื่ออะไรเหรอ”

“ฉันชื่อเสี่ยวหรูค่ะ”

“เอานี่ ฉันให้พิเศษที่เธอดูแลฉันดี ขอบใจนะ คราวหลังฉันจะมาซื้อของกับเธออีก วันนี้ฉันไปก่อน” หยวนอันอันยื่นเงินให้อีกฝ่ายเพราะน้ำใจที่เธอได้รับจากพนักงานคนนี้

เสี่ยวหรูเองไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจะได้เงินพิเศษด้วย เลยดีใจจนน้ำตาซึม

หยวนอันอันไม่อยากซึ้งมากเท่าไร จึงเดินออกมาพร้อมกับถือข้าวของมากมาย และคิดว่าควรจะนั่งรถโดยสารกลับบ้าน

ย้อนกลับมาที่หมู่บ้าน หลังจากที่หยวนอันอันออกไปได้ไม่นาน ก็มีคนที่ยืมเงินไปเกิดหัวหมอไม่อยากจ่ายเงิน เลยมาหาย่าหยวนเพื่อเจรจาและขอสัญญาคืน

“ฉันให้ไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้สัญญาและรายละเอียดทั้งหมดอันอันเก็บไว้ หากจะคุยหรือเจรจาเรื่องหนี้สินก็รอให้อันอันกลับมาก่อน”

“ได้อย่างไรกัน ฉันต้องการเจรจาและต้องการสัญญากู้ยืมเงินคืนตอนนี้” ลูกชายและลูกสะใภ้ของบ้านเหรินบอกอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อเห็นว่าหยวนอันอันไม่อยู่ก็ยิ่งเหิมเกริมเข้าไปอีก

“ก็ฉันบอกแล้วอย่างไรล่ะว่าอันอันไม่อยู่ อยากจะพูดหรือบอกอะไรก็รอหลานสาวฉันกลับมาก่อน ตอนนี้ที่ฉันไม่มีเอกสารอะไรทั้งนั้น” ย่าหยวนเริ่มไม่พอใจจนต้องพูดเสียงดัง นางรู้ว่าคนพวกนี้ตั้งใจจะมาหาเรื่องและแย่งชิงสัญญากลับไป

ตอนที่คนบ้านเหรินมาที่บ้านหยวน ก็มีเด็กชายคนหนึ่งวิ่งไปตามต้วนหยางเฟยกลับมาเพราะรู้ว่าหยวนอันอันนั้นเข้าเมือง

“ไม่คิดว่าคนบ้านเหรินจะเห็นแก่ตัวจนต้องมาหาเรื่องย่าของพวกเรา” ต้วนหยางเฟยกลับมาทันได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ สายตาคมเข้มของเขามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

พอเห็นว่าหลานเขยกลับมาทั้งที่ควรจะอยู่ทำงานที่กองพลน้อย สองสามีภรรยาจากบ้านเหรินใบหน้าซีดเผือด

“นะ นายมาได้อย่างไรกัน ไม่ใช่ว่าเวลานี้ต้องทำงานเหรอ” 

“คุณไม่ต้องมาถาม การที่แอบมาบ้านหยวนโดยไม่บอกล่วงหน้า อีกทั้งท่าทางยังลุกลี้ลุกลน แบบนี้คงไม่ได้มาดีแน่นอน คุณมีเรื่องอะไรก็พูดกับผมได้” ต้วนหยางเฟยบอกอย่างเย็นชา

เขาไม่สนใจหรอกว่าจะทำให้คนบ้านเหรินจะมีท่าทีอย่างไร

 “ฉันไม่คุยกับนายหรอกนะ นายก็แค่คนนอก” คนบ้าน

เหรินไม่ยอมที่จะคุยกับต้วนหยางเฟย เวลานี้ต้องจัดการเรื่องสัญญาเงินกู้ให้ได้เสียก่อน และเรื่องนี้ไม่ควรให้ต้วนหยางเฟยเข้ามายุ่งเกี่ยว

“อาเฟยไม่ใช่คนนอก เขาคือหลานเขยฉัน และมีสิทธิ์เท่าเทียมกันทุกอย่างในบ้าน เรื่องหนี้สินที่พวกเธอมายืม ฉันให้อันอันและอาเฟยจัดการ ไม่ว่าหลานทั้งสองคนจะจัดการอย่างไรฉันยินดีทั้งนั้น” พูดจบย่าหยวนจึงเดินเข้าบ้านเพราะได้รับสัญญาณจากหลานเขย

สองสามีจากบ้านเหรินตกใจไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นอย่างนี้ ใจนั้นคิดว่าเรื่องนี้คงหลบเลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว

ต้วนหยางเฟยมองทั้งสองคนอย่างไม่เป็นมิตร “ในเมื่อพวกคุณมาที่บ้านนี้ด้วยตัวเอง ย่อมต้องรู้แล้วว่าเป็นหนี้บ้านหยวนเท่าไร เช่นนั้นควรจะรีบหาเงินมาคืน ก่อนที่เรื่องนี้จะไปจบที่สำนักงานตำรวจ”

“อะไรนะ! นายจะแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจเหรอ” คนเป็นสามีพูดอย่างตกใจ ไม่คิดว่าตอนนี้เรื่องจะเข้าตัวเองแล้ว

“ครับ ผมให้เวลาแค่พรุ่งนี้เที่ยง หากไม่มีการคืนเงินจากบ้านเหริน ผมและอันอันจะเข้าเมืองไปแจ้งเรื่องนี้ที่สำนักงานตำรวจ” ชายหนุ่มตอบอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดอีกว่า “แล้ววันเวลาก็ล่วงเลยมาหลายปี พวกคุณจะต้องจ่ายดอกเบี้ยตามกฎหมาย เรื่องนี้เจ้าหน้าที่เขาจะจัดการเอง”

“จะบ้าไปแล้วเหรอ ให้เวลาแค่ถึงพรุ่งนี้เที่ยง พวกฉันจะไปหาเงินมาจากไหนตั้งมากมายขนาดนั้น”

“เรื่องนั้นผมต้องรับรู้ไหม หากวันนี้คุณไม่มาหาเรื่องย่าก่อน คุณจะเดือดร้อนกันหรือเปล่าล่ะ ก่อนจะโทษคนอื่นช่วยโทษตัวเองก่อนนะ” ต้วนหยางเฟยไม่สนใจหรอกว่าคนบ้านเหรินจะเอาเงินจากไหนมาคืน แต่พรุ่งนี้บ้านหยวนต้องได้เงิน!

จากนั้นต้วนหยางเฟยไม่กลับไปทำงานอีกและตอนที่วิ่งกลับมาเขาได้บอกพี่ชายแล้วว่าให้ไปแจ้งคนลงชื่อว่าเขาไม่ทำงานทั้งวัน

ที่ไม่อยากกลับไปเพราะกลัวว่าลูกหนี้คนอื่นจะมาหาเรื่องย่าของภรรยาอีก