ไม่อยากจ่ายหนี้

ไม่อยากจ่ายหนี้

เมื่อมีเกวียนแปลกตาเข้ามาในหมู่บ้าน ชาวบ้านที่เห็นก็เกิดความสนใจ และพอเห็นว่าหยวนอันอันนั่งมากับเกวียนเล่มนี้ด้วย ใจก็คิดได้ทันทีว่าเธอคงไปซื้อของแน่ ๆ

“นั่นมันหลานสาวบ้านหยวนที่เพิ่งไปมีเรื่องการทวงเงินกับบ้านซูนี่นา” หญิงคนหนึ่งพูดอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเกวียนที่ขับเข้ามาในหมู่บ้านจะมีหยวนอันอันกลับมาด้วย

“ใช้เงินแบบนี้เดี๋ยวก็หมดหรอก เพิ่งทวงเงินมาได้แป๊บเดียวก็ไปซื้อของเข้าบ้านแล้ว ช่างใช้เงินได้เปล่าประโยชน์เสียจริง” หญิงอีกคนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่น้ำเสียงนั้นติดไปทางอิจฉาเล็กน้อย

“จะไปอิจฉาบ้านหยวนทำไมกัน เงินที่ซื้อของเข้าบ้านก็เป็นเงินที่เพิ่งทวงมาได้จากบ้านซู ที่ผ่านมาทุกคนก็รู้ดีว่าหญิงชราบ้านหยวนและหลานสาวมีความเป็นอยู่อย่างไร การที่จะซื้อของเข้าบ้านมากมายอย่างนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะอีกอย่างตอนนี้ หยวนอันอันก็แต่งงานแล้ว อีกทั้งเธอและสามีก็กลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ไม่แน่ว่าเงินที่ซื้ออาจจะเป็นเงินของต้วนหยางเฟยก็ได้"

หญิงคนนี้พูดจบก็ส่ายหน้าอย่างละอากับความคิดของทั้งสองคน

หยวนอันอันไม่ได้สนใจเลยว่าใครจะนินทาหรือพูดจาเกี่ยวกับเธอว่าอย่างไร หญิงสาวได้แต่มองไปทางข้างหน้าได้ยิ้มอย่างพึงพอใจที่วันนี้ขายของได้เงินมาจำนวนไม่น้อยเลย ถึงแม้ว่าจ่ายเงินซื้อของไปเยอะก็ตาม แต่นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจะมอบให้สามีและย่า นั่นเพราะว่าทั้งสองคนคือคนสำคัญที่สุดสำหรับเธออย่างไรล่ะ

เกวียนเล่มนี้ขับเคลื่อนมาไม่นานก็ถึงบ้านหยวน และเมื่อหยวนอันอันลงมาจากเกวียนมองเข้าไปในบ้านกลับพบว่าสามีนั่งอยู่บนแคร่ที่หน้าบ้าน จึงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

‘ทำไมพี่หยางเฟยกลับบ้านแล้วล่ะ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนี่นา’

“กลับมาแล้วเหรอ มาเถอะพี่ช่วยคนของเข้าบ้าน” เมื่อเห็นว่าภรรยากลับมาถึงบ้านแล้ว ชายหนุ่มก็รีบเดินออกมาเพื่อจะช่วยขนของ

“ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับ

หยวนอันอันหันไปจ่ายเงินให้กับเจ้าของเกวียนตามที่ได้ตกลงราคากันไว้ จากนั้นก็ช่วยสามีขนของเข้าบ้าน ใจนั้นคิดว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน เพราะไม่อย่างนั้นแล้วสามีของเธอก็คงไม่กลับมาอยู่ที่บ้านในเวลานี้แน่

หลังจากที่ขนของเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว หยวนอันอันจึงหยิบกำไลข้อมือที่เธอได้ไถ่ถอนมาจากโรงรับจำนำส่งให้ย่าตนเอง

หญิงชราเห็นกำไรอันนี้ก็น้ำตาซึมไม่คิดว่าชาตินี้จะได้มันกลับมาอยู่กับตัว จึงได้มองหลานสาวด้วยความซาบซึ้งใจ

“อันอัน นี่หลานเอาเงินไปไถ่กำไรมาให้ย่าเหรอ มันสิ้นเปลืองเกินไปนะลูก”

“นี่คือของต่างหน้าที่ปู่ทิ้งไว้ให้กับย่า สิ่งนี้คือสิ่งสำคัญที่สุดค่ะ ฉันอยากให้ย่าเก็บไว้กับตัวเพื่อจะได้ระลึกถึงปู่ ต่อไปนี้ฉันจะทำงานให้หนักขึ้น ย่าจะได้ไม่ต้องเอาทรัพย์สินไปจำนำอีก และฉันก็ไม่ลืมที่จะทวงหนี้คนต่อไป อย่าลืมนะคะว่าลูกนี้ของเรามีเยอะ” เธอยิ้มแต่งเจ้าเล่ห์ออกมา

นี่เพียงแค่บ้านซูเท่านั้นที่ได้ไปทวงเงิน ยังมีบ้านอื่นอีกเป็นสิบบ้านที่ยังคงเป็นหนี้สินย่าของเธอ อย่าลืมสิว่ารวม ๆ แล้วเงินที่คนพวกนั้นยืมไปเป็นสามพันหยวน

‘ถึงแม้ว่าจะตั้งใจเป็นคนดีหลังจากที่ได้โอกาสกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ดีสำหรับคนที่ควรจะดีเท่านั้น พวกลูกหนี้ที่ไม่ยอมคืนเงินอย่าหวังว่าฉันจะดีด้วย’ หญิงสาวได้แต่คิดในใจ

ต้วนหยางเฟยมองภรรยาก็รู้สึกดี ไม่คิดว่าเธอจะเอาเงินที่ทวงหนี้มาได้ไปไถ่ถอนกำไลที่เป็นสิ่งทดแทนของปู่หยวนที่ให้ไว้กับย่าหยวน

หญิงชราน้ำตาซึมไม่คิดว่าตอนนี้หลานสาวดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น “ขอบใจมากนะ แต่อย่าลืมว่าตอนนี้อันอันมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว”

“อย่าคิดมากเลยครับย่า ย่าคือญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของอันอัน ก็ไม่ต่างกับเป็นญาติผู้ใหญ่ของผมเหมือนกัน พวกเราคือครอบครัวเดียวกันครับ” ชายหนุ่มพูดเสริมขึ้นมา เขาไม่ได้มองว่าหญิงชราตรงหน้าเป็นคนอื่น

หยวนอันอันหันมาสบตาเขาเป็นการขอบคุณ “ขอบคุณมากนะคะ”

“จะขอบคุณทำไม ในเมื่อเราเป็นครอบครัวเดียวกัน

อีกอย่างตอนนี้เราสองคนแต่งงานแล้ว ย่าของอันอันก็คือย่าของพี่เหมือนกัน จริงสิ ก่อนที่อันอันจะกลับมา คนบ้านเหรินเพิ่งจะกลับไป”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ชายหนุ่มจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ภรรยาฟังอย่างไม่ปิดบัง และไม่มีคำใดที่ตกหล่นเลยแม้แต่น้อย ทันทีที่เธอได้ยินอย่างนั้น คิ้วก็หมดเป็นปมด้วยความไม่พอใจไม่คิดว่าคนบ้าน

เหรินจะกล้ามาหาเรื่องในเวลาที่เธอไม่อยู่

“พี่จัดการอย่างนั้นถูกต้องแล้วล่ะค่ะ รอดูว่าพรุ่งนี้เที่ยงคนบ้านเหรินจะนำเงินมาคืนหรือเปล่า เพราะฉันเองก็จะทวงเงินจากทุกคนที่ยืมไป แล้วพี่ก็มีสิทธิ์เท่าเทียมกับฉันเหมือนกัน จริงสิ วันนี้ฉันซื้อเสื้อผ้ามาฝากพี่และย่าด้วยนะ”

หญิงสาวรีบบอกเรื่องที่เธอซื้อของมา พร้อมกับเทถุงที่ใส่เสื้อออกมาเพื่อให้ทั้งสองคนดู

ต้วนหยางเฟยนิ่งค้างไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะซื้อของมาให้เขาด้วย แม้จะไม่พูดอะไรแต่ใบหน้านั้นปรากฎรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ซึ่งย่าหยวนก็เหมือนกัน ดูจะพอใจกับเสื้อใหม่ที่หลานสาวซื้อมาให้อย่างมาก

เมื่อเห็นว่าย่าและสามีดูจะพอใจกับสิ่งที่เธอซื้อมาให้จึงรีบบอกอีกครั้งว่า “เดี๋ยวฉันเข้าครัวไปทำมื้อเย็นก่อนนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปหาฟืนก่อนดีกว่า เหมือนว่าจะมีน้อยแล้ว” ต้วนหยางเฟยเองก็ตั้งใจจะไปหาฟืนมาเก็บไว้สักหน่อย ดูเหมือนว่าที่บ้านจะเหลือน้อยแล้ว

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวไม่อยากขัด เพราะฟืนในบ้านเหลือน้อยแล้ว วันก่อนเธอหามานิดเดียวแค่พอใช้เท่านั้น

เมื่อแบ่งหน้าที่กันแล้ว สองสามีภรรยาก็แยกย้ายกันไปทำงาน ภายในบ้านมีย่าหยวนที่นั่งอมยิ้มอย่างพอใจที่ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของหลานสาวและหลานเขยจะพัฒนาไปมากกว่าเก่า

ย้อนกลับมาที่บ้านเหริน สองสามีภรรยารีบกลับมาบ้านทันทีเมื่อได้รับคำขู่ของต้วนหยางเฟย และเมื่อมาถึงก็ถูกหญิงชราในบ้านสอบถามอย่างอยากรู้

“เป็นอย่างไร ได้สัญญากู้เงินมาไหม”

“ไม่ได้น่ะสิแม่ หลานเขยของบ้านหยวนกลับมาก่อน แถมเจ้านั่นยังให้เวลาแค่พรุ่งนี้เที่ยงในการคืนเงิน ไม่อย่างนั้นจะเอาเรื่องที่เราเป็นหนี้ไปร้องเรียนที่สำนักงานตำรวจ หากเป็นอย่างนั้นเราจะต้องเสียดอกเบี้ยตามกฎหมายกำหนดด้วย”

เหรินฮ่าวรีบบอกกับแม่ตัวเอง เรื่องนี้เขาไม่สามารถตัดสินใจได้เพราะเงินทั้งหมดแม่เป็นคนเก็บไว้ และในสัญญาก็ชื่อแม่ของเขา

พอได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น หญิงชรามีหน้าหน้าไม่พอใจ

ที่ลูกชายและลูกสะใภ้ทำงานที่สั่งไม่สำเร็จ และดูเหมือนว่า

บ้านเหรินของนางจะต้องจ่ายเงินคืนโดยไม่เต็มใจ

“ไม่ได้เรื่อง พวกแกไม่ได้เรื่อง งานที่สั่งให้ทำก็ทำไม่สำเร็จ แล้วนี่จะต้องเสียเงินห้าร้อยหยวนเหรอ หากจ่ายไปบ้านเราก็แทบไม่มีเงินเหลือเลย”

“แล้วจะทำอย่างไรล่ะแม่ ในสัญญาก็ชื่อแม่นะ อย่าลืมสิว่าหยวนอันอันจัดการบ้านซูอย่างไร แม่อยากให้บ้านเราขายหน้าเหมือนบ้านซูเหรอ”

คนเป็นลูกสะใภ้บอกออกมาอย่างไม่พอใจ เรื่องยืมเงินบ้านหยวนเธอพอจะรู้เพราะตอนนั้นแต่งเข้ามาบ้านเหรินแล้ว แต่ถ้าต้องจ่ายหนี้ตอนนี้เธอก็ไม่อยากทำเหมือนกัน

หญิงชราได้ยินอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจ นางเสียดายเงินที่ต้องจ่ายบ้านหยวนไม่น้อยเหมือนกัน