3 เหลือเชื่อ

“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”

แพรไหมถามด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้

“ก็ช่วยคุณไง ให้ผมทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียวผมทำไม่ลงหรอกและผมก็ต้องรีบไปพรีเซนต์งานให้ทันบ่ายนี้ด้วย”

เขาดึงเธอที่ไม่มีแรงขัดขืนขึ้นขี่หลังอย่างง่ายดายเพราะเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เมื่ออยู่ในท่าที่พร้อมเรียบร้อย เขาจึงพาหญิงสาวเดินกลับทางเดิมที่วิ่งมา

“ขอบคุณนะคะ”

“ผมสิต้องเป็นฝ่ายขอบคุณคุณ ขอบคุณมากครับที่ช่วยผมเอาไว้วันนี้ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปส่งที่ป้ายรถเมล์ที่เราวิ่งมา”

เขาบอกพร้อมกับขยับร่างเธอให้สูงขึ้นเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะตก

“คุณนี่ตัวเล็กแค่นี้วิ่งเร็วและอึดมากเลยนะรู้มั้ย เป็นนักวิ่งหรือไง” เขาถามเพื่อชวนเธอคุยและด้วยความอยากรู้

“เอาความจริงนะ ฉันว่าสมองของฉันมันคงมีปัญหาหรือเอ๋อไปแล้วแน่ ๆ ที่บ้าวิ่งตามคนร้ายให้คุณแบบนั้นน่ะถ้าย้อนกลับไปได้ฉันก็จะไม่ทำ”

เธอว่าตัวเองจนชายหนุ่มได้แต่ยิ้มกับคำพูดตรง ๆ ของเธอแต่ก็เข้าใจในคำพูดนั้นของเธอ โชคดีที่วันนี้เธอไม่เป็นอะไรอดคิดไม่ได้ว่าหากเขาวิ่งตามไปช้ากว่านี้เธอจะเป็นอย่างไรอาจถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บมากกว่าการวิ่งจนเหนื่อยหมดแรงแบบนี้ก็เป็นได้ เขารู้สึกขอบคุณในความใจกล้าของเธอจริง ๆ

“ว่าแต่คุณเนี่ยเป็นผู้ชายทำไมให้เขาขโมยของสำคัญไปได้ง่าย ๆ ละคะแถวนี้โจรเยอะต้องระวังให้ดีเผลอไม่ได้เลย”

“ผมไม่ทันระวัง รู้ตัวอีกทีก็โดนกระชากกระเป๋าไปแล้ว พอตั้งสติได้คนร้ายก็วิ่งไปไกลแล้วจริง ๆ ในกระเป๋าไม่มีของมีค่าอะไรเลยมีเพียงแฟลชไดรฟ์ที่สำคัญกับผมมากเท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นโชคดีของผู้ชายคนนั้นที่ไม่ได้กระเป๋าของคุณไป ไม่อย่างงั้นป่านนี้คงได้นั่งร้องไห้อาละวาดเป็นแน่” เธอบอกอย่างติดตลกทำเอาเขาอดขำ กับความคิดของเธอไม่ได้

"ฮ่า ๆ คุณนี้ขนาดไม่มีแรงยังตลกออกเลยนะ ว่าแต่ทำไมคุณถึงหายใจแรงจัง”

“ก็ฉันเหนื่อยนิ เหนื่อยมากและหิวมากด้วยตอนนี้” พูดแล้วหญิงสาวก็กลืนน้ำลายเพื่อยืนยันความหิวโหยของตัวเอง พร้อมกับเสียงท้องที่ร้องดังมายืนยันคำพูดของเธอเมื่อสักครู่อีกเสียง

“ถ้าอย่างนั้นคุณพักก่อนถึงแล้วผมจะบอก แล้วจะหาอะไรให้คุณทาน”

“อืม”

หญิงสาวรับคำด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เธอที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเพราะเฝ้าไข้บิดาที่โรงพยาบาลและก็ยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืน แถมยังต้องใช้พลังงานที่มีไปกับการช่วยคนแปลกหน้าทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“ถึงแล้วครับ”

“...”

“คุณ คุณ นี่หลับหรอกเนี่ยเหลือเชื่อเลย” ชายหนุ่มทึ่งกับหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักที่นอนหลับอยู่บนหลังคนแปลกหน้าได้อย่างสบายใจ เธอคงเหนื่อยมากจริง ๆ เขาคิด

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวหลับสนิทชายหนุ่มจึงยืนนิ่งไม่ปลุกปล่อยให้เธอได้หลับอยู่บนหลังของเขาต่อสักพัก เธอคงเหนื่อยมากจริง ๆ ขนาดเขาที่เป็นผู้ชายทั้งแท่งยังเหนื่อยขนาดนี้ เวลาผ่านไปไม่นานชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวหลับไปนานเขาจึงตัดสินใจปลุกให้เธอตื่นไม่เช่นนั้นเขาเองก็คงจะไปพรีเซนต์งานไม่ทันเป็นแน่

“คุณ คุณครับ”

นคินทร์พยายามเรียกปลุกหญิงสาวที่หลับอยู่อย่างนุ่มนวลที่สุด หากไม่ติดว่ามีธุระเขาจะปล่อยให้เธอได้หลับยาว ๆ ไปเลย เพราะดูท่าแล้วเธอกำลังหลับสบายเชียว

“อื้อ. .”

คนหลับที่ถูกกวนใจทำเสียงอื้ออึงอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะสะดุ้งตัวขึ้นมาเมื่อได้สติว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหนเวลานี้

“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ให้ฉันลงที”

เธอบอกด้วยท่าทางร้อนรนเมื่อลงจากหลังเขาได้หญิงสาวก็ควานหาโทรศัพท์มือออกมาดูเวลา ราวกับคนรีบร้อนอะไรอย่างนั้น ซึ่งก่อนหน้านี้ดูเธอยังชิว ๆ อยู่เลย

“คุณอยากทานอะไรเดี๋ยวผมเลี้ยงถือเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยผมในวันนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะฉันต้องไปแล้ว”

   “เมื่อกี้คุณบอกว่าหิวนิ”

   “หิวค่ะ แต่ฉันต้องรีบไปแล้ว “

   “หาอะไรง่าย ๆ แถวนี้ทานก่อนดีมั้ยครับผมเลี้ยงเอง”

ชายหนุ่มยังคงตื้อหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งเพราะเขาอยากขอบคุณเธอจริง ๆ

“ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้ฉันสายมากแล้ว” เธอปฏิเสธเสียงแข็งขณะที่สายตาก็มองรถบัสโดยสารที่กำลังมาจอดเทียบท่าอย่างใจจดจ่อ

“มีเรื่องด่วนหรือครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอเบอร์ติดต่อคุณไว้ติดต่อเลี้ยงข้าวคุณเป็นการขอบคุณวันหลัง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ครั้งหน้ามีโอกาสได้เจอกันอีก คุณค่อยเลี้ยงฉันตอนนั้นก็แล้วกัน วันนี้ฉันไม่สะดวกจริง ๆ ไปก่อนนะคะ”

เธอปฏิเสธอีกครั้งในขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่รถบัสคันที่กำลังจะแล่นมาจอดเทียบท่า ด้วยความรีบร้อน จึงบอกปัดไม่ให้เขารบเร้าถามต่ออีก ก่อนจะก้าวเดินตรงไปขึ้นรถบัสคันดังกล่าวด้วยความรวดเร็ว

“บายครับ” ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไร ทำได้เพียงแต่มองตามหลังคนตัวเล็กที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อและเบอร์โทรติดต่อก่อนโบกมือลาเธอ

“บายค่ะ”