Share

บทที่ 11

Author: จันทร์กระจ่างภูผา
ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า “มีเหตุผล! แต่ว่า จะตามหาผู้อยู่เบื้องหลังอย่างไร?”

หลี่หลงหลินยิ้ม “ง่ายมาก! เจ้าหกร่วมมือกับโม่เป่ยเผ่าหมาน ต้องมีการส่งจดหมายหากันอย่างแน่นอน! จดหมายเหล่านี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะซ่อนในห้องหนังสือ! ขอเพียงลอบเข้าไปในห้องหนังสือ ขโมยจดหมายออกมา ก็จะได้หลักฐาน!”

ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเป็นปม “ง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ?”

หลี่หลงหลินยักไหล่ “มิเช่นนั้นเล่า? เมียจ๋า หรือเจ้ามีความคิดอื่นที่ดีกว่านี้?”

ดวงหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงฉายความโมโห “ขืนท่านเรียกข้าว่าเมียจ๋าอีก ข้าจะฆ่าท่านทิ้ง!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ย “พอแล้วๆ! พวกเจ้าสองสามีภรรยาหยุดทะเลาะกันได้แล้ว! ข้าคิดว่า ความคิดเห็นหลงหลิน ก็ใช้ได้! แต่ว่า ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!”

“เฟิ่งหลิง ด้วยความสามารถของเจ้า ลอบเข้าไปในห้องหนังสือขององค์ชายหก ขโมยจดหมาย ไม่ใช่เรื่องยากกระมัง?”

ซูเฟิ่งหลิงลังเลเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องยากเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่รู้ว่าผังจวนขององค์ชายหกเป็นเช่นไร ไม่รู้แม้กระทั่งว่าห้องหนังสืออยู่ที่ใด”

หลี่หลงหลินตบแผงอกแล้วพูด “เรื่องนี้ง่าย! เมื่อก่อนข้าไปจวนพี่หกบ่อยครั้ง หลับตาก็รู้ว่าห้องหนังสืออยู่ที่ใด! ข้าไปกับเจ้าเอง!”

ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง “ท่านเนี่ยนะ?”

มองสีหน้ายิ้มแย้มของหลี่หลงหลิน ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกว่าเขาพึ่งพาไม่ได้แม้แต่น้อย!

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีทางเลือกอื่น

รอกระทั่งกลางดึก ซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนเป็นชุดสีดำ ใช้ผ้าปิดหน้า แล้วตรงไปยังจุดนัดพบ

สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงฉายความดูแคลน “ท่านทำได้หรือไม่กันแน่!”

หลี่หลงหลินกลับมองตนด้วยสีหน้าหลงใหล จิปาก คล้ายกำลังวิจารณ์รูปร่างของตน

ซูเฟิ่งหลิงโมโหยิ่งนัก แต่ไม่อาจทำอะไรหลี่หลงหลินได้ “ไม่เอาไหนจริงๆ! นึกไม่ถึงว่าข้าจะเชื่อท่าน ตาบอดไปแล้วจริงๆ! อย่าเป็นตัวถ่วงของข้า อยู่ข้างนอกคอยดูลาดเลาให้ข้าด้วย! ห้องหนังสืออยู่ที่ทิศทางใด ข้าเข้าไปคนเดียว!”

หลี่หลงหลินชี้ไปทิศทางหนึ่ง

ซูเฟิ่งหลิงหมดความอดทนนานแล้ว ใช้วิชาตัวเบา กระโดดข้ามกำแพง

นางหันกลับมามอง โมโหเป็นฟืนเป็นไฟแทบจะในทันที

เพียงชั่วพริบตา หลี่หลงหลินหนีไปอย่างไร้ร่องรอย!

“ช่างเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ!”

ซูเฟิ่งหลิงเพียงคิดว่าตนต้องแต่งงานกับคนไม่เอาถ่านเช่นนี้ นางกระวนกระวายใจยิ่งนัก

ฟู่!

ซูเฟิ่งหลิงพ่นลมหายใจ ร่างอรชนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วภายใต้แสงจันทร์ เพียงไม่นานก็เข้าไปในจวนขององค์ชายหก

ตามทิศทางที่หลี่หลงหลินชี้ ซูเฟิ่งหลิงหาห้องหนังสือเจออย่างรวดเร็ว ลักลอบเข้าไปผ่านช่องหน้าต่าง

“จดหมาย...จดหมาย...”

ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งมาถึงโต๊ะหนังสือ ยังไม่ได้เริ่มหา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก

ออกไปทางช่องหน้าต่าง เห็นชัดว่าไม่ทันแล้ว

ภายใต้ความเร่งรีบ ซูเฟิ่งหลิงซ่อนตัวหลังม่าน

หลี่เซวียนผลักประตูเข้ามา สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก ทั้งยังด่าทอไม่หยุด “สารเลว! เจ้าเก้า เจ้าเก้าสารเลวจริงๆ! กล้าทำลายแผนการของข้า! ข้าต้องหั่นร่างมันเป็นชิ้นๆ จึงจะบรรเทาความคับแค้นใจของข้าได้!”

หลี่เซวียนอารมณ์เสีย โยนแจกันบนโต๊ะทิ้งจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉีกภาพอักษรจีนราคาแพงบนกำแพง ระบายความโกรธแค้นในใจ!

“เอ๊?”

หลี่เซวียนพบว่าหน้าต่างเปิดค้างไว้ สาวเท้าเดินมา

เขาจำได้ดีว่า ตอนตนออกไป หน้าต่างปิดสนิท

หรือถูกลมพัดจนหน้าต่างเปิดเช่นนั้นหรือ?

ซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจบีบรัดจนแทบกระดอนออกมา

กลางดึก ลอบขโมยของในห้องหนังสือองค์ชาย แม้กระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็ไม่อาจแก้ตัวได้!

อีกทั้ง หลี่เซวียนกล่าวหาว่านางลอบสังหารองค์ชายก็ได้ แม้กระทั่งตระกูลซูก็ต้องเดือดร้อนไปด้วย!

ทำอย่างไรดี...ทำอย่างไร...

ขณะที่ซูเฟิ่งหลิงอับจนหนทาง คิดว่าจะถูกจับได้แล้วนั้น ด้านนอกมีคนมารายงาน “องค์ชาย! องค์ชายเก้ามาขอพบ กล่าวว่ามีเรื่องจะหารือพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เซวียนชะงักฝีเท้า ขมวดคิ้วเป็นปม “เจ้าเก้า? คนไม่เอาถ่านเช่นเขาจะมีเรื่องสำคัญอะไร? ให้เขาเข้ามา!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง

หลี่หลงหลินมาถึงห้องหนังสือ ทันทีที่เดินเข้ามาเขาเช็ดน้ำมูกและเช็ดน้ำตา “พี่หก! พี่หก! ข้าสำนึกผิดแล้วขอรับ!”

หลี่เซวียนฉงน “เจ้าเก้า! เจ้าเป็นอะไร? สำนึกผิด? เจ้าทำอะไรผิด?”

ใบหน้าของหลี่หลงหลินฉายความเศร้าหมอง “ข้าไม่ควรแย่งสตรีกับพี่หก! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่า พี่หกชอบเสือร้ายอย่างซูเฟิ่งหลิง!”

หลี่เซวียนเข้าใจทันที

ฟูมฟายตั้งนาน หลี่หลงหลินมาเพราะเรื่องนี้นี่เอง!

น้องเก้าคนนี้ของตน ไม่เอาถ่านจริงๆ!

กระทั่งเวลานี้ เขายังไม่รู้อีกหรือว่า ซูเฟิ่งหลิงเป็นหมากตัวสำคัญ ในแผนการก่อกบฏที่ตนวางไว้?

เดิมทีหลี่เซวียนคิดว่า หลี่หลงหลินทำลายแผนการของตน ด้วยความตั้งใจ

ดูเหมือนว่าตนจะคิดมากเกินไปแล้ว!

หลี่เซวียนรีบพูด “แท้จริงแล้ว ข้าก็ไม่ได้ชอบซูเฟิ่งหลิง เพียงแต่ข้าเห็นว่าเสด็จพ่อตกที่นั่งลำบาก อยากจะช่วยเสด็จพ่อแบ่งเบาก็เท่านั้น! คิดไม่ถึงว่า ฮูหยินผู้เฒ่าซูคิดแต่อยากจะให้หลานสาวแต่งงานกับเจ้า!”

“ในเมื่อเสด็จพ่อพระราชทานสมรส เป็นเรื่องที่ตัดสินใจแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลง”

“เจ้ากลับไปเถอะ! พี่ไม่เก็บมาใส่ใจ...”

แต่หลี่หลงหลินกลับยังคงไม่ยอม เขาพูด “เสด็จพ่อพระราชทานสมรสแล้วอย่างไรขอรับ? เสือสาวนั่นดุร้ายยิ่งนัก ไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย ชายคนใดจะชอบนาง! พรุ่งนี้ข้าจะหย่ากับนาง ยกนางให้พี่หกขอรับ!”

ซูเฟิ่งหลิงซ่อนตัวหลังม่าน โมโหจนแทบจะขาดสติแล้ว

คำพูดเหล่านี้ของหลี่หลงหลิน เจตนากระมัง?

ต้องตั้งใจแน่นอน!

ข้าแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ?

เรือนร่างและรูปโฉมของข้า สิ่งใดบ้างที่ไม่ดีเลิศ?

อีกเรื่องหนึ่ง ข้าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สินค้า

เจ้าคิดอยากจะทิ้งก็ทิ้ง คิดอยากยกให้คนอื่นก็ยกให้คนอื่นเช่นนั้นหรือ?

สิ่งที่ทำให้ซูเฟิ่งหลิงบ้าคลั่งยิ่งกว่าก็คือ นึกไม่ถึงว่าหลี่เซวียนจะปฏิเสธ “เจ้าเก้า ความหวังดีของเจ้า ข้ารับไว้แล้ว! แต่ว่าสตรีดุร้ายดั่งเสืออย่างซูเฟิ่งหลิงคนนี้ ข้าก็ไม่อยากได้ เจ้าเก็บไว้คนเดียวเถอะ!”

“ดึกมากแล้ว ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าเองก็กลับไปพักเถอะ!”

หลี่เซวียนไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับหลี่หลงหลิน จึงไล่แขก พาตัวเขาออกไป

หลังจากนั้น หลี่เซวียนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ชักดาบขึ้นมา เดินไปตรงหน้าต่าง ไม่พูดไม่จา แทงทะลุม่านหน้าต่าง!
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1518

    แสงเย็นของดาบคมกริบวาววับทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตกใจจนหน้าเผือดซีด แทบจะฉี่ราดกางเกงเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้เหตุผลถึงเพียงนี้ทว่าก็ใช่สามารถทำเรื่องขุดสุสานพรรค์นี้ออกมาได้ ย่อมไม่ใช่คนดีอะไร!เสียงทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสั่นๆ “สองแคว้นต่อสู้กัน ไม่ฆ่าทูต นี่เป็นกฎ...”หลี่หลงหลินยิ้มเย็นชา “กฎ? ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไร้อารยธรรมอย่างพวกเจ้าก็คู่ควรเอ่ยกฎระเบียบกับต้าเซี่ยกระนั้น?”สิ้นคำ กระบี่ในมือก็เลื่อนขึ้นไปข้างหน้าปลายกระบี่คมกริบเฉือนคอของทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ โลหิตสายหนึ่งค่อยๆ ซึมตามรอยกระบี่ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงรู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ ทันใดนั้นว้าวุ่นแล้วเห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินไม่ได้ล้อเขาเล่นนี่คือคิดจะเอาชีวิตของเขาจริง!จางไป่เจิงเห็นสถานการณ์ก็รีบพูด “องค์ชาย ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ! นี่คือสมรภูมิรบ นับแต่โบราณเป็นต้นมาไม่มีตัวอย่างการฆ่าทูตมาก่อน”หลี่หลงหลินเหล่มองจางไป่เจิงแวบหนึ่ง “หุบปาก! ในเมื่อไม่มีตัวอย่าง เช่นนั้นวันนี้ข้าจะเป็นตัวอย่างให้! ข้าเป็นรัชทายาท ทำอันใดยังต้องให้เจ้าสอนกระนั้น?”ทันใด

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1517

    สูญเสียเยี่ยนอวิ๋นสิบสามเมืองไป นอกจากราชสำนักต้าเซี่ยลี้ภัยลงใต้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก!หากราชสำนักเคลื่อนย้ายลงใต้ เช่นนั้นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ไม่ต้องเปลืองแรงยึดครองทั้งแดนเหนือของต้าเซี่ยต้าเซี่ยถูกบีบให้ถอยร่นไปทางใต้ ไม่มีวันพลิกสถานการณ์ได้อีก!นี่ต่างอันใดจากแคว้นล่มสลาย?ต้นตอของหายนะทั้งหมดนี้ก็คือรัชทายาทหลี่หลงหลิน!ส่วนจางไป่เจิงจะกลายเป็นนักโทษนับพันปี ถูกคนด่าว่านับหมื่นชาติ“รัชทายาท ท่านทำร้ายข้าได้อนาถนัก!”จางไป่เจิงคล้ายกินหวงเหลียนเข้าไปคำใหญ่ ความขมแผ่กระจายเต็มท้อง เสียใจอย่างสุดซึ้งแต่ไหนแต่ไรมาต้าเซี่ยเอาชนะด้วยเหตุผล ทีแรกจางไป่เจิงคิดจะเจรจากับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือด้วยเหตุผลทว่าเขาเป็นขุนนางบู๊ ไม่ถนัดใช้ถ้อยคำ กอปรกับครั้งนี้การกระทำของหลี่หลงหลินไร้เหตุผลเกินไปทันใดนั้นจางไป่เจิงถอนหายใจ ถึงขั้นพูดไม่ออกแม้ประโยคเดียวทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเห็นสถานการณ์แล้ว วางอำนาจข่มผู้อื่นมากขึ้น ยิ้มเย็นพูดว่า “แม่ทัพจาง เงื่อนไขเหล่านี้ที่พวกเราชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเสนอล้วนมีเหตุผล ไม่รับปากก็ต้องรับปาก!”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางต

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1516

    จางไป่เจิงได้ยิน ก็ขมวดคิ้วแน่นทันทีเจรจา?ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาถามหาเอาความกระมัง!ทันใดนั้นสีหน้าของเขาไม่สบอารมณ์สุดขีดเขากลับไม่กลัวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงแต่หลี่หลงหลินขุดศพในสุสาน เรื่องนี้ต่ำช้าเกินไปหากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแพร่กระจายข่าวนี้ออกไปจนถึงเมืองหลวง ฝ่าบาทจะคิดเช่นไร เหล่าขุนนางจะคิดเช่นไร?รัชทายาทต้าเซี่ยผู้ยิ่งใหญ่ขุดศพอย่างต่ำช้าต้าเซี่ยจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ใด?“เฮ้อ...”จางไป่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ลงท้ายข้ายังต้องตามเช็ดก้นให้รัชทายาทสินะ!”เรื่องมาถึงขั้นนี้ จางไป่เจิงเองก็อับจนหนทาง เดินมาถึงกระโจมใหญ่แห่งหนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พบทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้ยโสโอหัง สีหน้าเย่อหยิ่ง เห็นจางไป่เจิงเดินเข้ามา ทันใดนั้นยิ้มเย็นพูดว่า “แม่ทัพจาง พวกเราเองก็เป็นคนคุ้นเคยกัน ได้พบหน้ากันในสนามรบหลายครั้ง ข้าไม่ขอพูดไร้สาระแล้ว!”“รัชทายาทของพวกเจ้าทำอันใด เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ!”“วันนี้เจ้าจะต้องมอบคำอธิบายให้พวกเราชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออย่างหนึ่ง!”สีหน้าจางไป่เจิงไม่สบอารมณ์ ลอบร้อง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1515

    หลี่หลงหลินเดินเข้ามา ดึงซูเฟิ่งหลิงไปข้างหลัง สบมองจางไป่เจิง “มีเรื่องใดก็มาหาข้า! รังแกสตรี ใช้ได้ที่ไหนกัน!”จางไป่เจิงชี้ทางศพกองเท่าภูเขาของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ถามไล่เรียงว่า “องค์ชาย ตกลงท่านทำอันใด?”หลี่หลงหลินผายมือ “อย่างที่เจ้าเห็น ขุดศพอย่างไรเล่า!”จางไป่เจิงโมโหจนหัวเราะออกมา “ขุดศพ? องค์ชาย ปกติท่านทำตัวเหลวไหลไร้สาระในเมืองหลวงก็ช่างเถอะ! แต่ที่นี่คือดินแดนทางเหนือ พวกเรามาออกรบ ไม่ใช่เล่นสนุก!”หลี่หลงหลินยิ้มเย็นแล้วพูดว่า “เล่นสนุก? แม่ทัพจาง เจ้าดูเหมือนไม่พอใจข้ามาก! เจ้าพูดว่าข้ากำลังเล่นสนุก แม่ทัพจางอย่าได้ลืมเล่า ใครเป็นคนรักษาเมืองซั่วเป่ยแห่งนี้เอาไว้ได้!”จางไป่เจิงพูดไม่ออกในทันใดทุกคนบนโลกล้วนคิดว่าเขาจางไป่เจิงรักษาเมืองซั่วเป่ย ต่อต้านชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ทำให้ต้าเซี่ยสงบสุขทว่าจางไป่เจิงกลับรู้ดีอยู่ภายในใจผู้ที่รักษาเมืองซั่วเป่ยเอาไว้ได้ แท้จริงแล้วไม่ใช่ตนเอง แต่เป็นรัชทายาทการกระทำเหลวไหลไร้สาระตรงหน้าท่านนี้เมืองซั่วเป่ยตกอยู่ในสถานการณ์คับขันถึงสองครั้ง เกือบจะเสียเมืองไปครั้งแรกหิมะตกหนัก อากาศหนาวเหน็บเป็นหลี่หลงหล

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1514

    เช้าตรู่จางไป่เจิงนั่งอยู่ภายในค่ายเพียงลำพัง ใบหน้าเปี่ยมกังวล รินเองดื่มเองยิ่งสุราไหลลงกระเพาะก็ยิ่งโศกเศร้ามากเท่านั้น!โจมตีเมืองซั่วเป่ยได้ยากยิ่ง!ช่วยเหลือภรรยาและลูกที่ถูกลักพาตัวไปกลับยากเทียมฟ้าทว่าทำให้จางไป่เจิงเป็นกังวลที่สุดกลับเป็นพวกเพี้ยนซูเฟิ่งหลิงและหลี่หลงหลินคู่นี้เขาได้รับข่าวว่าเมื่อคืนทั้งสองคนพาทหารห้าร้อยนายฉวยโอกาสยามวิกาลออกจากค่าย ก็ไม่รู้ไปทำอันใด จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมา“เฮ้อ...”จางไป่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ยกจอกเหล้าดื่มรวดเดียวจนหมด “ฝ่าบาทตรากตรำต่อสู้มาครึ่งชีวิต ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน ถึงขั้นให้รัชทายาทมาเป็นผู้ตรวจการกองทัพที่แนวหน้า สร้างความวุ่นวายให้ข้า!”“ไม่ได้การ...”“รอพวกเขากลับมาแล้ว ข้าจะต้องสั่งสอนแรงๆ สักที!”“ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องไล่พวกเขากลับไป!”“ที่นี่อันตรายเกินไป ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาสมควรอยู่!”หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท โอรสสวรรค์ของต้าเซี่ยซูเฟิ่งหลิงเป็นเลือดเนื้อที่ยังเหลืออยู่ของสกุลซูหากเกิดอันใดขึ้นกับสองคนนี้ จางไป่เจิงรับผิดชอบไม่ไหวยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองคนยังเหลวไหลไร้สาระเกินไป...ชั่วขณะนี้เอง อง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1513

    “ขุด!”ซูเฟิ่งหลิงออกคำสั่งแม้ว่าเหล่าทหารมีความสงสัยภายในใจ แต่คำสั่งทหารสำคัญดุจขุนเขา ไม่อาจขัดคำสั่งได้พวกเขาฉวยโอกาสตอนดาวอ่อนแสง เหวี่ยงจอบในมือ ขุดศพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือออกมา โยนลงบนรถม้า ส่งกลับเข้าค่ายใหญ่ทหารรักษาการณ์ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือบนเมืองซั่วเป่ย ในที่สุดก็พบการเคลื่อนไหวในสุสานร้าง รีบไปแจ้งเซียวหง“อะไรนะ?”หลังเซียวหงได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไป ไม่กล้าเชื่อหูของตน “เจ้าพูดว่าเมื่อคืนรัชทายาทต้าเซี่ยพาคนมาขโมยศพในสุสานร้าง?”“ไป!”“ตามข้าไปดูให้เห็นเองกับตา!”เซียวหงพาแม่ทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทั้งหมดมาบนกำแพงเมือง ทอดสายตามองไป ปรากฎว่ามองเห็นคนต้าเซี่ยกลุ่มหนึ่งกำลังทำลับๆ ล่อๆ ที่สุสานร้าง ขุดศพออกมาแล้วใส่ในรถม้าผู้เป็นหัวหน้า ก็คือแม่ทัพหญิงผู้สง่างามซูเฟิ่งหลิง ยังมีรัชทายาทต้าเซี่ยผู้น่าเกรงขามหลี่หลงหลิน“สารเลว!”ทันใดนั้นดวงตาเซียวหงแดงก่ำ สบถด่าออกไป “หลี่หลงหลิน เจ้าไม่ใช่คน! แม้แต่รัชทายาทต้าเซี่ยก็ทำเรื่องต่ำต้อยอย่างขโมยศพพรรค์นี้ได้ นี่ก็คิดออกมาได้! ยิงธนู! รีบยิงธนูให้ข้า ยิงหลี่หลงหลินให้ตาย!”เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status