Share

บทที่ 11

Author: จันทร์กระจ่างภูผา
ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า “มีเหตุผล! แต่ว่า จะตามหาผู้อยู่เบื้องหลังอย่างไร?”

หลี่หลงหลินยิ้ม “ง่ายมาก! เจ้าหกร่วมมือกับโม่เป่ยเผ่าหมาน ต้องมีการส่งจดหมายหากันอย่างแน่นอน! จดหมายเหล่านี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะซ่อนในห้องหนังสือ! ขอเพียงลอบเข้าไปในห้องหนังสือ ขโมยจดหมายออกมา ก็จะได้หลักฐาน!”

ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเป็นปม “ง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ?”

หลี่หลงหลินยักไหล่ “มิเช่นนั้นเล่า? เมียจ๋า หรือเจ้ามีความคิดอื่นที่ดีกว่านี้?”

ดวงหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงฉายความโมโห “ขืนท่านเรียกข้าว่าเมียจ๋าอีก ข้าจะฆ่าท่านทิ้ง!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ย “พอแล้วๆ! พวกเจ้าสองสามีภรรยาหยุดทะเลาะกันได้แล้ว! ข้าคิดว่า ความคิดเห็นหลงหลิน ก็ใช้ได้! แต่ว่า ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด!”

“เฟิ่งหลิง ด้วยความสามารถของเจ้า ลอบเข้าไปในห้องหนังสือขององค์ชายหก ขโมยจดหมาย ไม่ใช่เรื่องยากกระมัง?”

ซูเฟิ่งหลิงลังเลเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องยากเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่รู้ว่าผังจวนขององค์ชายหกเป็นเช่นไร ไม่รู้แม้กระทั่งว่าห้องหนังสืออยู่ที่ใด”

หลี่หลงหลินตบแผงอกแล้วพูด “เรื่องนี้ง่าย! เมื่อก่อนข้าไปจวนพี่หกบ่อยครั้ง หลับตาก็รู้ว่าห้องหนังสืออยู่ที่ใด! ข้าไปกับเจ้าเอง!”

ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง “ท่านเนี่ยนะ?”

มองสีหน้ายิ้มแย้มของหลี่หลงหลิน ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกว่าเขาพึ่งพาไม่ได้แม้แต่น้อย!

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีทางเลือกอื่น

รอกระทั่งกลางดึก ซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนเป็นชุดสีดำ ใช้ผ้าปิดหน้า แล้วตรงไปยังจุดนัดพบ

สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงฉายความดูแคลน “ท่านทำได้หรือไม่กันแน่!”

หลี่หลงหลินกลับมองตนด้วยสีหน้าหลงใหล จิปาก คล้ายกำลังวิจารณ์รูปร่างของตน

ซูเฟิ่งหลิงโมโหยิ่งนัก แต่ไม่อาจทำอะไรหลี่หลงหลินได้ “ไม่เอาไหนจริงๆ! นึกไม่ถึงว่าข้าจะเชื่อท่าน ตาบอดไปแล้วจริงๆ! อย่าเป็นตัวถ่วงของข้า อยู่ข้างนอกคอยดูลาดเลาให้ข้าด้วย! ห้องหนังสืออยู่ที่ทิศทางใด ข้าเข้าไปคนเดียว!”

หลี่หลงหลินชี้ไปทิศทางหนึ่ง

ซูเฟิ่งหลิงหมดความอดทนนานแล้ว ใช้วิชาตัวเบา กระโดดข้ามกำแพง

นางหันกลับมามอง โมโหเป็นฟืนเป็นไฟแทบจะในทันที

เพียงชั่วพริบตา หลี่หลงหลินหนีไปอย่างไร้ร่องรอย!

“ช่างเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ!”

ซูเฟิ่งหลิงเพียงคิดว่าตนต้องแต่งงานกับคนไม่เอาถ่านเช่นนี้ นางกระวนกระวายใจยิ่งนัก

ฟู่!

ซูเฟิ่งหลิงพ่นลมหายใจ ร่างอรชนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วภายใต้แสงจันทร์ เพียงไม่นานก็เข้าไปในจวนขององค์ชายหก

ตามทิศทางที่หลี่หลงหลินชี้ ซูเฟิ่งหลิงหาห้องหนังสือเจออย่างรวดเร็ว ลักลอบเข้าไปผ่านช่องหน้าต่าง

“จดหมาย...จดหมาย...”

ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งมาถึงโต๊ะหนังสือ ยังไม่ได้เริ่มหา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก

ออกไปทางช่องหน้าต่าง เห็นชัดว่าไม่ทันแล้ว

ภายใต้ความเร่งรีบ ซูเฟิ่งหลิงซ่อนตัวหลังม่าน

หลี่เซวียนผลักประตูเข้ามา สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก ทั้งยังด่าทอไม่หยุด “สารเลว! เจ้าเก้า เจ้าเก้าสารเลวจริงๆ! กล้าทำลายแผนการของข้า! ข้าต้องหั่นร่างมันเป็นชิ้นๆ จึงจะบรรเทาความคับแค้นใจของข้าได้!”

หลี่เซวียนอารมณ์เสีย โยนแจกันบนโต๊ะทิ้งจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉีกภาพอักษรจีนราคาแพงบนกำแพง ระบายความโกรธแค้นในใจ!

“เอ๊?”

หลี่เซวียนพบว่าหน้าต่างเปิดค้างไว้ สาวเท้าเดินมา

เขาจำได้ดีว่า ตอนตนออกไป หน้าต่างปิดสนิท

หรือถูกลมพัดจนหน้าต่างเปิดเช่นนั้นหรือ?

ซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจบีบรัดจนแทบกระดอนออกมา

กลางดึก ลอบขโมยของในห้องหนังสือองค์ชาย แม้กระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็ไม่อาจแก้ตัวได้!

อีกทั้ง หลี่เซวียนกล่าวหาว่านางลอบสังหารองค์ชายก็ได้ แม้กระทั่งตระกูลซูก็ต้องเดือดร้อนไปด้วย!

ทำอย่างไรดี...ทำอย่างไร...

ขณะที่ซูเฟิ่งหลิงอับจนหนทาง คิดว่าจะถูกจับได้แล้วนั้น ด้านนอกมีคนมารายงาน “องค์ชาย! องค์ชายเก้ามาขอพบ กล่าวว่ามีเรื่องจะหารือพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เซวียนชะงักฝีเท้า ขมวดคิ้วเป็นปม “เจ้าเก้า? คนไม่เอาถ่านเช่นเขาจะมีเรื่องสำคัญอะไร? ให้เขาเข้ามา!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง

หลี่หลงหลินมาถึงห้องหนังสือ ทันทีที่เดินเข้ามาเขาเช็ดน้ำมูกและเช็ดน้ำตา “พี่หก! พี่หก! ข้าสำนึกผิดแล้วขอรับ!”

หลี่เซวียนฉงน “เจ้าเก้า! เจ้าเป็นอะไร? สำนึกผิด? เจ้าทำอะไรผิด?”

ใบหน้าของหลี่หลงหลินฉายความเศร้าหมอง “ข้าไม่ควรแย่งสตรีกับพี่หก! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่า พี่หกชอบเสือร้ายอย่างซูเฟิ่งหลิง!”

หลี่เซวียนเข้าใจทันที

ฟูมฟายตั้งนาน หลี่หลงหลินมาเพราะเรื่องนี้นี่เอง!

น้องเก้าคนนี้ของตน ไม่เอาถ่านจริงๆ!

กระทั่งเวลานี้ เขายังไม่รู้อีกหรือว่า ซูเฟิ่งหลิงเป็นหมากตัวสำคัญ ในแผนการก่อกบฏที่ตนวางไว้?

เดิมทีหลี่เซวียนคิดว่า หลี่หลงหลินทำลายแผนการของตน ด้วยความตั้งใจ

ดูเหมือนว่าตนจะคิดมากเกินไปแล้ว!

หลี่เซวียนรีบพูด “แท้จริงแล้ว ข้าก็ไม่ได้ชอบซูเฟิ่งหลิง เพียงแต่ข้าเห็นว่าเสด็จพ่อตกที่นั่งลำบาก อยากจะช่วยเสด็จพ่อแบ่งเบาก็เท่านั้น! คิดไม่ถึงว่า ฮูหยินผู้เฒ่าซูคิดแต่อยากจะให้หลานสาวแต่งงานกับเจ้า!”

“ในเมื่อเสด็จพ่อพระราชทานสมรส เป็นเรื่องที่ตัดสินใจแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลง”

“เจ้ากลับไปเถอะ! พี่ไม่เก็บมาใส่ใจ...”

แต่หลี่หลงหลินกลับยังคงไม่ยอม เขาพูด “เสด็จพ่อพระราชทานสมรสแล้วอย่างไรขอรับ? เสือสาวนั่นดุร้ายยิ่งนัก ไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย ชายคนใดจะชอบนาง! พรุ่งนี้ข้าจะหย่ากับนาง ยกนางให้พี่หกขอรับ!”

ซูเฟิ่งหลิงซ่อนตัวหลังม่าน โมโหจนแทบจะขาดสติแล้ว

คำพูดเหล่านี้ของหลี่หลงหลิน เจตนากระมัง?

ต้องตั้งใจแน่นอน!

ข้าแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ?

เรือนร่างและรูปโฉมของข้า สิ่งใดบ้างที่ไม่ดีเลิศ?

อีกเรื่องหนึ่ง ข้าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สินค้า

เจ้าคิดอยากจะทิ้งก็ทิ้ง คิดอยากยกให้คนอื่นก็ยกให้คนอื่นเช่นนั้นหรือ?

สิ่งที่ทำให้ซูเฟิ่งหลิงบ้าคลั่งยิ่งกว่าก็คือ นึกไม่ถึงว่าหลี่เซวียนจะปฏิเสธ “เจ้าเก้า ความหวังดีของเจ้า ข้ารับไว้แล้ว! แต่ว่าสตรีดุร้ายดั่งเสืออย่างซูเฟิ่งหลิงคนนี้ ข้าก็ไม่อยากได้ เจ้าเก็บไว้คนเดียวเถอะ!”

“ดึกมากแล้ว ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าเองก็กลับไปพักเถอะ!”

หลี่เซวียนไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับหลี่หลงหลิน จึงไล่แขก พาตัวเขาออกไป

หลังจากนั้น หลี่เซวียนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ชักดาบขึ้นมา เดินไปตรงหน้าต่าง ไม่พูดไม่จา แทงทะลุม่านหน้าต่าง!
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1651

    ข้างแท่นบูชามีขุนนางฝ่ายพิธีการสองสามคนนั่งอยู่พวกเขาฝนหมึกเตรียมพู่กันไว้พร้อมแล้ว และเริ่มลงมือบันทึกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปหลี่หลงหลินกล่าวช้า ๆ “วันนี้โอรสแห่งสวรรค์แห่งต้าเซี่ยไม่ได้เสด็จมา ดังนั้นเราจึงเป็นตัวแทนของพระองค์ในการยอมรับการสวามิภักดิ์และการคุกเข่าคารวะจากชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือและทุกชนเผ่า”ข่านรีบพยักหน้า “ไม่มีปัญหา!”“พิธีสาบานตน เริ่มต้น ณ บัดนี้!”ข่านออกคำสั่งบรรยากาศที่เคยจอแจก็เงียบสงบลงในทันทีหัวหน้าเผ่าและชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต่างคุกเข่าลงกับพื้น เงียบสงัด บรรยากาศดูขรึมขลังอย่างยิ่งเหลือเพียงเสียงลมที่พัดผ่านข่านคุกเข่าบนแท่นบูชา โค้งคำนับฟ้าดินสามครั้งด้วยใบหน้าที่เปี่ยมศรัทธา “สวรรค์เบื้องบน!”“วันนี้ พวกข้าชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือขอสวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์ต้าเซี่ยด้วยความเต็มใจ”“ขอยกย่องโอรสแห่งสวรรค์แห่งต้าเซี่ยองค์ปัจจุบันเป็นข่าน และจะเชื่อฟังคำบัญชาของพระองค์!”ชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่อยู่ใต้แท่นบูชาต่างยกมือประสาน แล้วกล่าวทวนคำพูดของข่านเมื่อครู่นี้เสียงดังกึกก้องกัมปนาท จนแทบหูดับเซียวฮ่าวยืนอยู่

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1650

    เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวฮ่าวก็รีบคืนไหกระเบื้องนั้นให้แก่ทหารต้าเซี่ย แล้วพูดอย่างรำคาญว่า “เข้าไปกันให้หมด!”ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือศรัทธาในเทพเจ้าเป็นที่สุดในสายตาของพวกเขาเทพเจ้าคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มิอาจล่วงละเมิดได้สุราชั้นเลิศที่ใช้ถวายแด่เทพเจ้าเหล่านี้ พวกเขาไม่กล้ายุ่งเกี่ยวแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าจะถูกสวรรค์ลงโทษ!หลี่หลงหลินเข้าใจในอารยธรรมของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นอย่างดีตอนที่เขาสร้างระเบิดขวดเพลิง เขาจึงไม่เลือกใช้น้ำมันดินแต่กลับใช้สุราเหินเวหาอันมีค่าดั่งทองพันชั่งแทนทั้งหมดนี้อยู่ในแผนการของหลี่หลงหลินแม้สุราเหินเวหาจะมีค่ามหาศาล แต่นั่นก็เป็นเพียงสำหรับคนอื่นสำหรับหลี่หลงหลินแล้ว เขาต้องการเท่าไหร่ ก็มีได้เท่านั้นไม่อาจเรียกว่าล้ำค่าได้เลยหากจะพูดถึงสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในโลกนี้คำตอบก็มีเพียงหนึ่งเดียวผืนดิน!หลี่หลงหลินกวาดสายตามองไป ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล ม้าศึกที่ควบตะบึง วัวแพะที่อ้วนพีสำหรับต้าเซี่ยแล้ว สิ่งเหล่านี้ต่างหากคือสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดหลังจากวันนี้เป็นต้นไปดินแดนทางเหนือแห่งนี้ก็คือดินแดนทางเหนือของต้าเซี่ย!ท

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1649

    หลี่หลงหลินเพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้แท่นบูชา ก็มีทหารเผ่าหมานหลายนายออกมายืนขวางทาง“ท่านข่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ แท่นบูชานี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเรา”“เป็นสถานที่ที่ชนเผ่าของเราใช้สื่อสารกับเทพเจ้า”“เพื่อแสดงความเคารพต่อเทพเจ้า อาวุธทุกชนิดมิได้รับอนุญาตให้นำเข้าไป”“ขอท่านข่านผู้ศักดิ์สิทธิ์โปรดเข้าใจด้วย”ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลนี่ชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกำลังขุดหลุมพรางทีละก้าว ๆ!เริ่มจากให้กองทัพใหญ่ตั้งค่ายอยู่นอกเมือง แล้วยังจะมายึดอาวุธของเหล่าทหารอีกหากไม่มีอะไรผิดพลาดก้าวต่อไป ตนเองก็จะกลายเป็นลูกแกะที่รอวันถูกเชือด!มีเพียงอาวุธอยู่ในมือ คำพูดจึงจะมีน้ำหนักข้อเรียกร้องให้ปลดอาวุธนี้นับว่าเกินไปจริง ๆไม่ว่าจะอย่างไรก็ยอมรับไม่ได้เด็ดขาดแต่ยังไม่ทันที่ซูเฟิ่งหลิงจะได้เอ่ยปากหลี่หลงหลินก็กล่าวขึ้นว่า “ก่อนที่จะเข้าเมือง ข้าได้กำชับเหล่าทหารแล้ว พวกเขาไม่ได้พกพาอาวุธใด ๆ ติดตัวมาเลย”เซียวฮ่าวถึงกับตกตะลึงนี่หลี่หลงหลินจะเป็นอัจฉริยะที่ไร้ผู้เทียมทานในใต้หล้าได้อย่างไร?นี่มันโง่

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1648

    เซียวฮ่าวเผยสีหน้าได้ใจออกมา “องค์รัชทายาทหากตอนนี้ท่านต้องการได้รับการยอมรับในฐานะท่านข่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ ก็มีเพียงทางเดียวคือต้องปล่อยตัวเสด็จพ่อของข้า”“ในบรรดาชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ มีเพียงคำพูดของเขาเท่านั้นที่ถือเป็นที่สุด!”จางไป่เจิงขยับเข้าไปใกล้หลี่หลงหลิน แล้วกระซิบเสียงต่ำ “องค์รัชทายาทท่านจะเชื่อคำพูดไร้สาระของเขามิได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”“หากตอนนี้ปล่อยตัวข่านไป ก็เท่ากับปล่อยเสือเข้าป่า!”“ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้น!”หลี่หลงหลินเพียงยิ้มบาง ๆ แล้วโบกมือคราหนึ่ง “ปล่อย!”“จะกลัวอะไร?”“เราเพียงต้องการจะยอมรับการคุกเข่าคำนับจากพวกเจ้าชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออย่างสง่าผ่าเผยและเปิดเผย!”“เพื่อให้เจ้ายอมรับเราในฐานะท่านข่านผู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างเต็มใจ!”“ถ่ายทอดคำสั่งของเรา ปล่อยตัวข่านทันที!”จางไป่เจิงยังคิดจะเอ่ยปากทัดทานแต่คำพูดที่มาถึงริมฝีปากแล้ว สุดท้ายก็ต้องกลืนกลับลงไปตอนนี้ไม่ว่าเขาจางไป่เจิงจะพูดอะไร ก็ล้วนแต่เป็นการสร้างขวัญกำลังใจให้ผู้อื่น และบั่นทอนอำนาจของตนเองต่อให้ร้อนใจเพียงใด เขาก็ไม่อาจทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้ได้แต่การที่หลี่หลง

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1647

    เมื่อข่านเห็นราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เขาก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง “ดูนั่น! ข้างหน้านั่นคือราชสำนักของเรา!”หลี่หลงหลินทอดสายตามองไป และพบว่าราชสำนักนั้นแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิงนี่มันราชสำนักที่ไหนกัน?มันก็แค่พื้นที่กระโจมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่อย่างกระจัดกระจายบนทุ่งหญ้าทั่วทุกหนแห่งเต็มไปด้วยมูลวัว ม้า และแพะในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นนานาชนิดหลี่หลงหลินอดที่จะทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าเผ่าหมานพวกนี้ถึงได้คิดแต่จะรุกรานต้าเซี่ยของเราเป็นเพราะพวกเขาอิจฉา พวกเขาริษยา!นี่มันใช่ที่ที่คนจะอยู่อาศัยได้หรือ?หลี่หลงหลินนำทัพใหญ่เดินหน้าต่อไปนอกราชสำนัก ปรากฏชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจำนวนมหาศาลยืนอยู่กันอย่างเนืองแน่นในอ้อมแขนของชาวบ้านต่างก็อุ้มของต่าง ๆ นานาไว้มีทั้งเนื้อวัว เนื้อแพะ สุราชั้นเลิศ นมสด...เมื่อเห็นทหารต้าเซี่ยมาถึง พวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหลี่หลงหลินพร้อมเพรียงกัน ขวางเส้นทางเอาไว้ชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือชูของที่นำมาขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกล่าวด้วยสำเนียงต้าเซี่ยที่ไม่ค่อยคล่องแคล่วนักว่า “ขอต้อนรั

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1646

    นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฟิ่งหลิงได้ยินคำว่า “แพง” จากปากของหลี่หลงหลิน นางจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกตะลึง “องค์รัชทายาท การจะสร้างระเบิดขวดเพลิงขึ้นมาสักขวดหนึ่ง มันสิ้นเปลืองถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “ก็จริงอย่างที่เขาว่า ไม่ได้เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว ย่อมไม่รู้คุณค่าของข้าวของเครื่องใช้”เขาชี้ไปยังลังน้ำตาลทรายขาวที่อยู่ข้าง ๆ แล้วกล่าวว่า “น้ำตาลทรายขาวพวกนี้คือวัตถุดิบพื้นฐานในการทำระเบิดขวดเพลิง เป็นน้ำตาลทรายขาวบริสุทธิ์สูงที่ข้าตั้งใจนำมาจากทะเลตงไห่โดยเฉพาะ เพียงแค่น้ำตาลพวกนี้ก็มีราคาทัดเทียมกับทองคำแล้ว!”ทุกคนต่างตกตะลึง“ทัดเทียมกับทองคำ?”“นี่เป็นเพียงวัตถุดิบพื้นฐานที่สุดน่ะหรือ?”“ไม่น่าเชื่อเลย!”ซุนชิงไต้เอ่ยอย่างทอดถอนใจ “มิน่าเล่าองค์รัชทายาทถึงไม่ยอมให้ข้ากินน้ำตาลพวกนี้ ที่แท้ก็แพงถึงเพียงนี้นี่เอง!”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ที่สำคัญที่สุดก็คือสุราเหินเวหาพวกนี้!”“ระเบิดเพลิงแต่ละลูกต้องใช้สุราเหินเวหาครึ่งไห”ชื่อเสียงของสุราเหินเวหานั้นโด่งดังไปทั่วแคว้นต้าเซี่ยตั้งแต่หญิงชราวัยแปดสิบไปจนถึงเด็กน้อยวัยสามขวบ ทุกคนต่างรู้ดี

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status