LOGINShare
บทที่ 742
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 752
มิน่าแปลกใจที่ชายวัยกลางคนจะตกใจเสียขวัญถึงเพียงนั้น เพราะกระแสพลังฝ่ามือที่ฉินซูปล่อยออกไปอย่างมิใส่ใจนั้นรุนแรงเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการไว้หลายโยชน์เขามิสงสัยเลยว่า หากรับฝ่ามือนี้เต็ม ๆ ตัวเขาซึ่งอยู่ในขั้นกลางระดับปฐพีคงไม่มีโอกาสรอดชีวิตแน่นอนอีกทั้งในยามนี้เขายังลอยอยู่กลางอากาศ แม้ต้องการหลบหลีกก็ไม่มีทางได้เปรียบบัดนี้เขาทำได้เพียงหลับตารอความตาย!ทว่าในตอนนั้นเอง ฉินซูก็สะบัดแขนเสื้อ สายลมอ่อนโยนแซงมาถึงตัวก่อน!ชายวัยกลางคนรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยกระแสพลังฝ่ามือที่อ่อนโยน จากนั้นก็ร่อนลงสู่พื้นราวกับขนนกที่เบาหวิวร่างเพิ่งจะแตกพื้น เจ้าอ้วนและคนอื่น ๆ ก็รีบถามอย่างกระวนกระวายว่า “ท่านประมุข ท่านมิเป็นกระไรใช่หรือไม่ขอรับ?”ชายวัยกลางคนโบกมือ “ข้ามิเป็นไร!”ปากกล่าวเบา ๆ ทว่าในยามนี้หน้าผากของเขากลับชุ่มโชกด้วยเหงื่อเย็น หลังเสื้อก็เปียกชื้นด้วยเหงื่อเป็นวงใหญ่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และมองฉินซูอย่างหวาดผวาเขาประจักษ์แก่ใจว่า หากเมื่อครู่นี้ฉินซูมิปรานี เขาคงสิ้นลมหายใจไปแล้วเมื่อคิดได้ดังนั้น ชายวัยกลางคนก็ประสานมือคารวะฉินซู กล่าวด้วยท่าทีจริงใ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 751
ชายวัยกลางคนหรี่ตาลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "น้องชาย การถือกำเนิดของเทพศาสตราวุธถือเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเราทั้งเป่ยเยี่ยนมิว่าเจ้าจะมาจากสำนักใดก็มิอาจครอบครองเทพศาสตราวุธได้แต่เพียงผู้เดียวฟังคำข้าเถิด ส่งมาให้ข้าเสีย มิเช่นนั้นหากคนจากสำนักอื่นมาถึง จะไม่มีผู้ใดพูดจาดีเช่นข้าอีก”ฉินซูถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าว "ข้าพูดความจริง ไฉนพวกท่านจึงมิเชื่อเล่า?"“ท่านประมุข เห็นแล้วใช่หรือไม่ เจ้าหนุ่มนี่มันหัวแข็ง พูดเท่าไรก็มิฟัง พวกเรามิต้องเสียเวลาพูดกับเขาแล้ว หักแขนหาเจ้านี่เสียเถิด ข้ามิเชื่อว่าเขาจะมิยอมสารภาพ”“ใช่แล้ว ท่านประมุข กว่าเราจะสลัดคนของพรรคอื่นไปได้นั้นยากเข็ญนัก ขืนชักช้าอีกนิด พวกเราจะเหนื่อยเปล่านะขอรับ”ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงต่ำอีกครั้งว่า “น้องชาย เจ้าจะมิยอมมอบให้ข้าจริง ๆ หรือ?”ฉินซูมีสีหน้าอับจนหนทาง ข้าไม่มีของอะไรสักอย่าง ท่านจะให้ข้ามอบกระไรเล่า?เห็นฉินซูมิไหวติง ชายวัยกลางคนเปลี่ยนสีหน้าเป็นเหี้ยมโหด กล่าวเสียงเข้มว่า “ลงมือ!”ชายร่างอ้วนและคนอื่น ๆ เผยสีหน้าดุร้ายพร้อมชูอาวุธในมือพุ่งเข้าใส่ด้วยความโหดเหี้ยมฉินซูขมวดคิ้ว กำลังจะลงมือแต่ก็พ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 750
ยามนี้ ผืนน้ำแข็งของหนองน้ำอัสดงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกจาง ๆรอบข้างเงียบสงัดผิดปกติ เสียงน้ำตกกระทบโขดหินในหุบเขาใกล้ ๆ ดังชัดเจนฉินซูถามด้วยความสงสัยเต็มประดาว่า “พวกเรามาทำกระไรที่นี่?”ซ่างกวนอวิ๋นซีมิได้ตอบคำถาม ดวงตาทั้งสองกำลังมองไปรอบ ๆ มิได้หยุดนิ่งทันใดนั้นใต้ชั้นน้ำแข็งของหนองน้ำที่อยู่ไกลออกไปก็มีแสงสีแดงสดใสเจิดจ้าทะลุผ่านผิวน้ำแข็งพุ่งตรงสู่ท้องฟ้าจากนั้นก็พลันดับวูบลง เพียงครู่เดียว ก็สว่างขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหันหมอกบนผิวน้ำแข็งยิ่งดูงดงามและน่าพิศวงจากแสงกะพริบสีแดงฉินซูมองไปยังทิศทางที่แสงสีแดงปรากฏขึ้น ในทันทีก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมาจากใต้ชั้นน้ำแข็งนั้น!ขณะที่ฉินซูกำลังจะถามอีกครั้ง พื้นดินใต้เท้าก็พลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!ครืน ครืน!ผิวน้ำแข็งในทะเลสาบใกล้แสงสีแดงแตกออกตามแรงสั่น น้ำในทะเลสาบที่มืดมิดและลุ่มลึกปรากฏขึ้นตรงหน้าซ่างกวนอวิ๋นซีกล่าวเตือนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “เฝ้าทางเข้าให้ดี อย่าให้ผู้ใดเข้ามา! อีกอย่าง อย่าฆ่าคน อย่าให้เลือดตกยางออก จำไว้!”มิทันที่ฉินซูจะได้ถาม ซ่างกวนอวิ๋นซีก็กระโดดลงไปในผิวน้ำเย็นเยียบสิ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 749
ที่แท้คือจอมยุทธ์ครึ่งก้าวย่ำสวรรค์ชายสามคนที่อยู่ด้านหลังชายชราผู้นั้นคือจอมยุทธ์ขั้นต้นระดับปฐพีหนึ่งคน และขั้นปลายระดับซวนสองคนชายชราที่อยู่เบื้องหน้าคือผู้ที่เมื่อครู่ถูกเรียกว่า ผู้อาวุโสหวังเขามองสำรวจฉินซูและซ่างกวนอวิ๋นซีที่กำลังนั่งผิงไฟอยู่ สีหน้าพลันเคร่งขรึมขึ้นเพราะเขาได้สัมผัสถึงกลิ่นอายอันตรายบางอย่างจากร่างของฉินซูส่วนซ่างกวนอวิ๋นซีนั้นยิ่งมิต้องกล่าวถึง เพียงแค่เห็นก็ทำให้ใจเขาสั่นสะท้านแล้ว!เขารีบประสานมือ กล่าวอย่างนอบน้อมยิ่งว่า “ข้าน้อยคือหวังโม่ ผู้อาวุโสแห่งสำนักสุริยุปราคา บังเอิญผ่านมาพร้อมศิษย์ หากล่วงเกินประการใด ขอทั้งสองท่านโปรดให้อภัย”ฉินซูยิ้มบาง ๆ “มิเป็นไร หากพวกท่านหนาว ลงจากม้ามาผิงไฟด้วยกันก็ได้”“มิจำเป็น พวกข้าน้อยยังต้องรีบเดินทาง ขอตัวลาก่อน”ผู้อาวุโสหวังประสานมือแล้วนำคนจากไปเมื่อเดินไปไกลแล้ว ชายหนุ่มผู้หนึ่งก็อดถามมิได้ว่า “ผู้อาวุโสหวัง เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงสุภาพกับสองคนนั้นถึงเพียงนั้นหรือขอรับ?”“ใช่แล้วผู้อาวุโสหวัง ท่านเป็นถึงครึ่งก้าวย่ำสวรรค์ จำเป็นต้องสุภาพกับคนรุ่นหลังสองคนนั้นด้วยหรือ?”“ตามที่ข้าเห็น ทั้งสองคนน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 748
คืนนั้นฉินซูปีนขึ้นเตียงแล้วกำลังจะเป่าเทียนให้ดับเพื่อเข้านอนทว่าทันใดนั้นเอง ประตูห้องกลับถูกผลักเปิดออก!เขาเพ่งดูผาดหนึ่งก็เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจเต็มใบหน้าว่า “ซ่างกวนอวิ๋นซี ดึกดื่นป่านนี้มิหลับมินอน วิ่งมาที่ห้องข้าคิดจะทำสิ่งใด?”ขณะที่ถาม ในใจเขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมายายเฒ่าบ้าผู้นี้คงมิได้เปลี่ยวใจ เลยคิดจะ...หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาจะต่อต้าน หรือมิต่อต้านดีเล่า?“ไปกันได้แล้ว พวกเราจะออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเย็นชาของซ่างกวนอวิ๋นซีดับความฝันในใจของฉินซูโดยพลันฉินซูชะงักไปแล้วถามว่า “ดึกดื่นป่านนี้ จะออกเดินทางไปที่ใด?”ซ่างกวนอวิ๋นซีตอบสั้น ๆ ได้ใจความว่า “ดินแดนรกร้าง!”“ไปยามนี้รึ? ท่านมิได้บอกว่าจะออกเดินทางเช้าวันพรุ่งหรอกรึ?”“ดินแดนรกร้างห่างจากเมืองหลวงจินหลิงมาก พวกเรารีบไปจะได้รีบกลับ”และแล้วฉินซูจึงก็จำต้องติดตามซ่างกวนอวิ๋นซีออกไปด้วยประการฉะนี้แต่เมื่อมองไปยังนอกประตูที่ว่างเปล่า ฉินซูขมวดคิ้วถามว่า “ม้าเล่า?”ซ่างกวนอวิ๋นซีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา จากนั้นมือหยกก็จับที่ไหล่ของเขาจากนั้น...วูบ!!ร่างของทั้งสองพลันพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าดุจ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 747
“ดินแดนรกร้าง? สถานที่นั้นอยู่ที่ใดหรือ?” ฉินซูถามซักไซ้อย่างใจร้อน“ทางตะวันตก แต่สถานที่นั้นประหลาดยิ่งนัก หากเจ้าเข้าไปโดยมิคุ้นเคยกับเส้นทาง เกรงว่าจะต้องหลงทางแล้วตายอยู่ในนั้นก็เป็นได้”“ท่านพูดเกินจริงไปกระมัง? ข้ามิใช่คนหลงทิศหลงทาง จะหลงได้อย่างไร?”“เชื่อมิเชื่อก็แล้วแต่เจ้า ผู้อาวุโสสูงสุดมีวรยุทธ์แข็งแกร่งกว่าข้า ท่านยังเคยติดอยู่ในดินแดนรกร้างถึงครึ่งเดือนกว่าจะหาทางออกมาได้ เจ้ายังคิดว่าข้าพูดเกินจริงอีกหรือไม่?”“แข็งแกร่งกว่าท่าน ยังติดอยู่ครึ่งเดือนเชียวหรือ?” ฉินซูแทบมิเชื่อหูตนเองซ่างกวนอวิ๋นซีพยักหน้า “ถูกต้อง ข้าไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเจ้าเรื่องขุมทรัพย์ที่ปรมาจารย์สำนักเล็ก ๆ ฝังไว้หรอก”ฉินซูลูบคางพลางครุ่นคิดครู่ต่อมา เขากลอกตาไปมาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม แล้วกล่าวว่า “ซ่างกวนอวิ๋นซี หากวรยุทธ์ของข้าสามารถพัฒนาได้ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อท่านด้วย ใช่หรือไม่?”ซ่างกวนอวิ๋นซีขมวดคิ้ว กล่าวอย่างเย็นชาว่า “มีกระไรก็ว่ามาตามตรง อย่ามาอ้อมค้อม!”“หึ ๆ ข้ากำลังคิดว่า หรือให้ท่านพาข้าไปค้นหาขุมทรัพย์นี้ดี? บางทีภายในนั้นอาจมีวิชายุทธ์ที่เหมาะกับข้าก็ได้ หากข้าแข็งแกร่ง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 746
ซ่างกวนอวิ๋นซีมองฉินซูด้วยสีหน้ากังขา “เจ้าใจดีถึงเพียงนั้นเชียวรึ?”ฉินซูตอบโต้อย่างท่าทีเป็นเหตุเป็นผล “น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ข้าย่อมเข้าใจดีอยู่แล้ว!”ซ่างกวนอวิ๋นซีมองเขาล้ำลึก จากนั้นก็ตะโกนออกไปนอกประตูว่า “ใครก็ได้ นำแผนที่ฝั่งตะวันออกของเป่ยเยี่ยนมาให้บุตรแห่งนักปราชญ์!”ยังมิทันที่บ่าวรับใช้ข้างนอกจะตอบรับ ฉินซูก็กล่าวขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน “ข้าต้องการแผนที่เป่ยเยี่ยนทั้งหมด แผนที่เต็ม!”ด้วยกลัวว่าซ่างกวนอวิ๋นซีจะสงสัย เขาจึงอธิบายเพิ่มเติม“อ๋องเซียงหยางแห่งแคว้นฉีอาจจะยกทัพมารุกรานในภายหน้า เมื่อข้ารู้จักตำแหน่งที่ตั้งของเป่ยเยี่ยนของพวกท่านแล้ว บางทีอาจจะช่วยได้บ้าง”เมื่อนึกได้ว่าฉินซูสามารถยึดครองแคว้นหนานเยวี่ยได้อย่างง่ายดาย ซ่างกวนอวิ๋นซีก็มิได้ซักไซ้ต่อไป แต่กลับจดจำเอาไว้ขึ้นใจ!นางจึงพยักพเยิดให้บ่าวรับใช้ข้างนอกประตูอีกฝ่ายก็รับคำด้วยความเคารพ มินานก็นำแผนที่หนังวัวแผ่นใหญ่มาให้ฉินซูฉินซูเปิดดูผาดหนึ่งแล้วกล่าวกับบ่าวรับใช้ผู้นั้นว่า “เอาไปแขวนไว้ที่ห้องข้าเถิด”บ่าวรับใช้ชะงักไป มองซ่างกวนอวิ๋นซีเป็นเชิงสงสัยอีกฝ่ายพยักหน้าเล็กน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 745
ฉินซูยิ้มเล็กน้อยแต่มิได้พูดกระไร พูดกันตามตรง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของราชสำนักเป่ยเยี่ยน เขาย่อมขี้คร้านจะสอดมือไปยุ่งเกี่ยวเป็นธรรมดาหลังจากพูดคุยกันอีกครู่หนึ่งมู่หรงโม่ก็เอ่ยลาออกไปด้วยท่าทีหนักใจส่วนฉินซูก็กลับมายังหอดารารักษ์เขาตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอนพร้อมปิดประตูแน่น แล้วจึงนำหยกขาวที่ซื้อมาจากพ่อค้าแผงลอยออกมามองดูตัวอักษรจีนตัวย่อคุ้นตาที่สลักอยู่บนนั้น เขาก็อดมิได้ที่จะรู้สึกสะท้อนใจข้ามมิติมาที่นี่เพียงสามเดือน แต่บัดนี้กลับรู้สึกเหมือนผ่านไปชั่วชีวิตตัวอักษรหลายตัวบนหยกขาวนี้เลือนรางจากการกัดเซาะของกาลเวลาจนมองเห็นได้มิชัดเสียแล้วแต่ฉินซูก็ยังพอจะอ่านได้คร่าว ๆสิ่งที่บันทึกอยู่บนหยกขาวนี้ คือที่ตั้งของมรดกตกทอดของผู้ยิ่งใหญ่ท่านหนึ่งเพียงแต่ชื่อสถานที่ มีเพียงตัวอักษรคำว่า 'รกร้าง' เพียงสองคำเท่านั้น ส่วนที่เหลือถูกลมและทรายกัดเซาะจนยากจะแยกแยะและสิ่งที่ทำให้ฉินซูคาดมิถึงที่สุดก็คือ มุมล่างขวาของหยกขาวนี้ยังสลักรูปทรงคล้ายกุญแจไว้อีกด้วยเมื่อเห็นรูปทรงนี้ ฉินซูก็นึกถึงตอนที่อยู่ในแคว้นหนานเยวี่ย และได้รับแผนที่ขุมทรัพย์จากเจ้าสำนักอสนีบาตรูปทรงภา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 744
ฉินซูพูดอย่างจริงจัง "ตงอี๋ติดกับเป่ยเยี่ยนและต้าเหยียน พวกท่านกับแคว้นตงอี๋ถูกคั่นด้วยทิวเขาสูงชัน มิเหมาะแก่การเดินทัพกลับกันต้าเหยียนของเรา ติดกับตงอี๋บริเวณพื้นที่ราบ หากตงอี๋ต้องการจะรุกราน การยกทัพโจมตีต้าเหยียนของเราจะมิง่ายกว่าหรือ?อีกอย่างเมื่อหลายสิบปีก่อน หลังจากตงอี๋พ่ายแพ้ในสงคราม ก็ยกเมืองหลายเมืองให้ต้าเหยียนของเรา บัดนี้ท่านกลับบอกว่าพวกเขาจะยกทัพโจมตีเป่ยเยี่ยนของพวกท่าน ข้ามิเข้าใจเลยจริง ๆ""รายละเอียดแน่ชัดข้าเองก็มิค่อยแน่ใจนัก อย่างไรเสีย เสด็จพ่อก็ตรัสเช่นนี้กับข้าเมื่อวาน" มู่หรงโม่เองก็รู้สึกสงสัยในเรื่องนี้เป็นอันมากเช่นกันฉินซูเลิกคิ้วถามว่า "เป็นเพราะกังวลว่าทางตงอี๋จะยกทัพบุกเข้ามา เสด็จพ่อของท่านถึงให้มู่หรงฟู่พักอยู่ที่ต้าเหยียนมิต้องกลับมาหรือ?""ถูกต้อง เป็นเช่นนั้น"ฉินซูลูบคางพลางทำท่าครุ่นคิด จากนั้นก็มองมู่หรงโม่ด้วยแววตาเคลือบแคลง ท่าทางคล้ายอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็ลังเลเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น มู่หรงโม่อดถามมิได้ "สหายฉิน ท่านคิดกระไรออก อยากจะบอกกระไรหรือ?"ฉินซูถามกลับอย่างใจเย็น "สหายมู่หรง ท่านกับพวกน้องชายของท่าน ความสัมพันธ์เป็นอย่า
You may also like
ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา622 viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย342.8K viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง183.0K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล281 viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน244.0K viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ552.1K viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์24 viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา451 views
