ตอนที่  9  วิธีทำให้หายกลัวฟ้าร้อง (NC)

 

อวี้หยางนั่งนิ่งไปทันที นี่นางกำลังจะบอกว่า “นางชอบเขา” งั้นหรือ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ เรียกชายหนุ่มมาดื่มจนเมาขนาดนี้ อีกอย่างที่เขาพึ่งจะรู้ นางรู้ตัวมาตลอด ว่าเขาแอบจูบนางในทุกค่ำคืนที่นอนร่วมเตียงกัน

“นี่เจ้า… ชอบข้าหรือ”

“อุ๊บ! ข้าเผลอพูดออกไปแล้ว เจ้าอย่าไปบอกเขาเชียวนะ เขาน่ะ.. ชอบขัดใจข้า เห็นคนอื่นดีกว่าข้า”

“ใครบอก! ข้าไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ ที่ข้าทำทุกอย่าง ก็เพราะเป็นห่วงเจ้าทั้งนั้น”

“จริงหรือ”

“ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไม อันหลินที่เจ้าพูดมาเมื่อครู่นี้…อันหลิน!”

“ข้าอยาก…อาเจียน!”

เขารีบอุ้มนางไปที่หน้าต่าง พลันลูบหลังเมื่อนางอาเจียนหลังจากที่ดื่มสุราเข้าไปมากกว่าสามไห คืนนี้ช่างวุ่นวายยิ่งนัก เขาเอื้อมมาหยิบน้ำให้นางบ้วนปากอยู่หลายครั้ง สุดท้ายดูเหมือนว่าองค์หญิงจะเริ่มสร่างเมาแล้ว

“ขอบใจมาก… เจ้าเองหรือ เหตุใดไม่พักผ่อน ข้าบอกเจ้าแล้วว่าไม่ต้องมาสนใจข้า”

อวี้หยางดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด อันหลินเซถลาเข้ามาอย่างง่ายดายเพราะยังไม่สร่างเมา เมื่อถูกเขากอดเช่นนี้ หัวใจนางก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง

“อะ อวี้หยางเจ้าจะทำอะไร”

“ในเมื่อท่านเองก็รู้แล้วว่าข้าจะทำอะไร เหตุใดยังต้องถามอีก”

“เจ้า…”

"เปรี้ยง!!

“กรี๊ด!!”

นางโผเข้ากอดเขาแน่นกว่าเดิม จู่ ๆ ฝนก็ตกหนักและด้านนอกก็ลมแรงและฟ้าคะนอง อวี้หยางกอดนางเอาไว้แน่น คืนนี้เขาคงไม่ต้องลำบากที่จะแอบจูบนางอีกแล้ว

“องค์หญิง”

“ข้ากลัว”

“ข้ามีวิธีที่จะทำให้ท่านหายกลัว ดีกว่าการดื่มสุราจนเมา แล้วหลับไปเสียอีก”

“ทำเช่นไร”

อวี้หยางจับคางนางเชยขึ้นมา เมื่อสบตานางอีกครั้งก็รู้ได้ทันทีว่า เขาตกหลุมรักนางเข้าเสียแล้วโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน อันหลินเองก็เหมือนจะพึ่งรู้ตัวเช่นกัน

“หนาวหรือไม่”

“ข้า… หนาวนิดหน่อย”

“เช่นนั้นค่ำคืนนี้ ข้าจะมอบความอบอุ่นให้เจ้าเอง”

“เจ้าหรือ เหตุใด…จึง เรียกข้า… เช่นนั้น…อื้มม…”

นางพูดติด ๆ ขัด ๆ จนเขาก้มลงมา ประทับริมฝีปากของนางเอาไว้ เมื่อเขาเริ่มขยับบดเบียดกายแน่นขึ้น นางก็เผลอโอบรัดรอบคออย่างว่าง่าย ลิ้นอุ่นเกี่ยวตวัด ท่ามกลางเสียงพายุฝน ที่อันหลินมิได้สนใจอีกต่อไป

“หากเจ้าไม่ยินยอม และอยากจะให้ข้าหยุด ก็จงรีบผลักไสข้าเสียแต่ตอนนี้ หาไม่แล้วจากนี้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีก”

อันหลินอึกอัก แม้นางจะมิได้เตรียมใจ แต่ในใจก็รู้ดีว่า ทั้งหัวใจของนาง มอบให้คนตรงหน้าไปตั้งนานแล้ว อันหลินเม้มปากและไม่ตอบเขา อวี้หยางตัดสินใจรวบร่างบางขึ้นมา และพาเดินไปที่ห้องนอน เสียงฟ้าร้องยังคงดังต่อเนื่อง นางโอบรอบคอเขาแน่น จนถูกวางที่เตียงนุ่มด้านใน ม่านรอบเตียงถูกดึงออกมาปกปิดไว้มิให้นางกลัว

“อันหลิน… ข้ารักเจ้า”

“อวี้หยาง… ท่านพูดจริงหรือ”

“ตลอดเวลาที่อยู่กับเจ้า ข้าไม่เคยคิดจะโกหกเลยแม้แต่ครั้งเดียว”

‘เพียงแต่บางเรื่อง ข้ายังมิอาจบอกเจ้าได้เท่านั้น... จ้าวอันหลิน’

“ข้าเองก็…”

“พูดไม่ออกหรือ เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“อ๊ะ!…อื้อ”

มือของเขาเริ่มดึงชุดนางออกทีละชิ้น ไม่นานอาภรณ์ทั้งหลายก็เริ่มหลุดออกจากตัวทั้งสอง รวมถึงเขาด้วย แต่เมื่ออันหลินหันไปเห็นร่องรอยแผลเป็นตามร่างกาย ของบุรุษหนุ่มตรงหน้า นางก็นึกแปลกใจไม่น้อย

เขาเป็นนักดนตรีอยู่ในหอหรูเยว่ แต่เหตุใดจึงมีบาดแผลตามร่างกายไม่ต่างกับขุนศึกนักรบ อีกทั้งร่างกำยำที่ซ่อนรูปนี้ ทำเอานางเผลอมองจนหลงลืมทุกอย่างเสียสิ้น

“สายตาของเจ้า ลามกเหลือเกินนะองค์หญิง”

“ข้าเปล่านะ ข้าก็แค่…อื้อ เบาหน่อย อ๊าา”

เขาใช้ฟันดึงสายชั้นในสีเข้มของนาง ซึ่งอยู่ด้านในออกมา อันหลินสั่นสะท้านไปทั้งเรือนกาย ไม่นานเมื่อชั้นในถูกปลดออก ริมฝีปากเขาก็เปลี่ยนเป้าหมาย มาที่ซอกคอระหงของนางอีกครั้ง

“งดงามยิ่งนัก อันหลิน อาา…”

เสียงกระซิบอ่อนหวาน ทำให้หัวใจของอันหลินอ่อนระทวยในอ้อมกอดแข็งแกร่งของเขา บัดนี้ตัวตนที่ผงาดออกมาจากกางเกงสีอ่อน ทำให้นางตกใจเล็กน้อย อวี้หยางแปลกใจเล็กน้อยจนต้องเอ่ยถาม

“ทำไมหรือ ไม่เคยเห็นอะไรที่ใหญ่มากขนาดนี้มาก่อนงั้นหรือ”

“ท่านช่างหยาบคายนัก!”

อวี้หยางยิ้มและจูบนางอีกครั้ง อันหลินไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ครั้งแรกของนางจะเป็นเขา นักดนตรีชายจากหอคณิกาชื่อดัง แต่ความรักมิได้แบ่งแยกฐานันดร นางรักเขาจากใจจริง และยินยอมเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“อ๊ะ อวี้หยาง อ๊าา”

เสียงฟ้าร้องด้านนอก มิได้ทำให้นางกลัวอีกต่อไปแล้ว ลิ้นหนากำลังดูดดึงที่หน้าอกคู่งามตรงหน้า ราวกับกระหายน้ำหยดสุดท้ายจากสวรรค์ อวี้หยางไม่คิดเลยว่า เรือนร่างขององค์หญิงจะเติมเต็มเขา ที่ห่างหายจากเรื่องนี้มานานแสนนานได้

“หวาน… หวานมากเหลือเกิน หวานจนมิอาจหักห้ามใจได้เลย เจ้างามนักอันหลิน”

“อื้อ…เฮือก!”

นิ้วที่มักจะใช้ดีดพิณและเครื่องดนตรี ค่อย ๆ เกลี่ยกลีบผกาอ่อนไหวด้านล่างให้เปิดทาง เขานึกอยากจะมองมันให้เต็มตา เพราะรู้สึกราวกับว่า มันปิดสนิท เหมือนไม่เคยมีผู้ใดแตะต้องมาก่อน

เมื่อพรมจูบไปทั่วเรื่อนกายตรงหน้า ผิวขาวนุ่มละเอียดก็ทำให้เขาแทบคลั่ง แม้นจะเคยสัมผัสสตรีมามากมาย แต่กลับไม่มีผู้ใด งดงามชวนมองเท่ากับอันหลินมาก่อน

“ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่าเจ้า…”

เขามั่นใจอย่างแน่นอน ด้วยประสบการณ์ที่เคยผ่านสตรีมามาก เมื่อใช้นิ้วคลี่กลีบบุปผาตรงหน้าออก ก็พบว่ามันปิดสนิท และไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนอย่าง เขาเป็นคนแรกของนาง!

“อันหลิน เจ้ากำลังจะทำให้ข้าคลั่งตาย รู้หรือไม่”

“อย่ามองนะคนบ้า อ๊าา ท่านทำอะไรอย่านะ! อ๊าา!!”

นางกรีดร้องเสียงหลง แต่เขากลับรู้สึกว่าหัวใจพองโต แทบจะกระโจนออกมาได้ เมื่อเริ่มใช้นิ้วแหย่เข้าไป ในร่องรักที่ตอดรับ และดูดดันนิ้วของเขา เพียงเท่านี้ก็ตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา หากเป็นลิ้นเล่า อยากรู้ว่ามันจะหวานมากเพียงใดกันนะ

“ไม่นะอวี้หยาง ข้า… ร้อน อ๊าา!!”

เพียงปลายลิ้นที่เริ่มแตะสัมผัส เขาก็รู้ว่าที่คิดเอาไว้ และสิ่งที่เห็นไม่ผิดเลย นางเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว นับจากนี้ไป เขาจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาแตะต้องนางแม้นปลายเส้นผม

“อ๊าา อวี้หยาง อ๊าา"

มือเรียวเอื้อมมาจับศีรษะเขา และจิกทึ้งเบา ๆ เพราะนางรู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก ลิ้นของเขาเริ่มล้วงลึกเข้าไปภายใน พร้อมกับนิ้วที่บดขยี้เม็ดทับทิมสีเข้มด้านนอก นางจนไม่ไหวแล้ว อีกเพียงนิดก็อาจจะตายได้

“อ๊าา อวี้หยางข้า…”

“ปลดปล่อยออกมาเถิดคนดีของข้า ไม่ต้องอาย”

“อ๊าา!!”

นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ไม่รู้เลยว่าอวี้หยางทำอะไรกับร่างกายของนาง ถึงได้เป็นเช่นนี้ ร่างบางเกร็งกายเอนขึ้นตามจังหวะของลิ้นและนิ้วของเขา น้ำหวานใส ๆ พวยพุ่งออกมาเล็กน้อยตามแรงกระตุ้น เขาดูดกลืนทุกอย่างที่ออกมาอย่างไม่นึกรังเกียจ เสียงกรีดร้องครางดังกลบเสียงฟ้าคะนองด้านนอก ในตอนนี้ศึกรักในห้อง คะนองมากกว่าพายุเสียอีก

“แฮก แฮก”

“เจ้าเหนื่อยแล้วหรือไม่”

“ท่านทำอะไรกับข้า เหตุใด อ๊าา หยุดก่อน พอก่อนข้าไม่ไหวแล้ว”

“เจ้ากำลังรู้สึกดี แต่ทำปากแข็งใช่หรือไม่”

ลิ้นของเขาวนอยู่ที่หน้าอกของนางอีกครั้ง นิ้วยังไม่ถอดออกมาจากร่องรักด้านล่าง  อันหลินไม่รู้เลยว่าควรจะทำเช่นไรดีในตอนนี้ ไม่คิดมาก่อนเลยว่า อวี้หยางจะชำนาญเรื่องบนเตียงมากเช่นนี้

“อวี้หยาง เราพอแค่นี้…ดีหรือไม่ อ๊าา!!”

แต่คนตัวโตกำลังเริ่มจุดไฟติด นางห้ามผิดจังหวะไปเสียแล้ว เพราะบัดนี้ แก่นกายด้านล่างของเขามันแข็งเกร็ง และกำลังต้องการระบายออก

“ช้าไปเสียแล้วองค์หญิง ข้าเตือนเจ้าแล้วอย่างไรว่า หากไม่อยากทำให้ผลักไสข้าตั้งแต่แรก ตอนนี้เราเหลืออีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ข้าหยุดไม่ได้แล้ว….”