ไม่ต้องรีบเร่ง 1/2

เมืองอี้โจวอยู่ห่างจากเมืองหลวงหลายร้อยลี้ แต่ก็ยังนับว่าเป็นเมืองใหญ่  ถนนสายหลักปูด้วยหินสีหม่นทอดยาว ผู้คนสัญจรไปมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงเรียกขายสินค้าดังคลอเคล้าไปกับกลิ่นอาหารหอมกรุ่นที่ลอยอบอวลอยู่ทั่ว

ในยามที่เดินผ่านแถวร้านรวง อันไป๋เล่อหันไปถามอาเหมยเสียงเรียบ   “พวกเราเหลือเงินอยู่เท่าไร”

อาเหมยรีบตอบ “คุณหนู...มีอยู่เพียงสิบกว่าตำลึงเจ้าค่ะ”

นางเว้นไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง  “เช่นนั้น...คงต้องนำเครื่องประดับออกไปขายอีก...ไม่เช่นนั้นคงไม่พอใช้จ่าย”

“เช่นนั้นก็ไปขายกันเถอะ”

อันไป๋เล่อเอ่ยเสียงราบ พลางยกข้อมือขึ้น ดึงกำไลหยกสีเขียวอ่อนที่สวมอยู่ออกมา  แสงแดดสะท้อนบนผิวหยกใส หญิงสาวยิ้มพอใจ ดูแล้วน่าจะได้ราคาดี 

นางเหลือบไปยังป้ายเขียนด้วยอักษรสีทองว่า “หอหงส์ชิง”  แล้วก็ก้าวเดินออกไป อาเหมยที่เดินเคียงอยู่ข้าง ๆ รีบเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

“คุณหนู...ให้ข้าไปจัดการเถอะเจ้าค่ะ ท่านไม่จำเป็นต้อง...”

อันไป๋เล่อส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนก้าวเท้าไปข้างหน้า

“ไม่เป็นไร...ไปด้วยกันเถอะ”

ภายในร้ายมีลูกค้าพูดคุยกันหลายกลุ่ม เมื่ออันไป๋เล่อก้าวเข้าสู่หอหงส์ชิง ใบหน้าอันโดดเด่นของนางพลันดึงสายตาหลายคู่แอบเหลือบตามมาอย่างอยากรู้อยากเห็น

เจ้าของร้าน  ชายร่างท้วมในชุดผ้าไหมสีน้ำตาลหม่นเดินออกมารับตัวตนเอง    “ฮูหยินท่านนี้มีสิ่งใดให้ หอหงส์ชิง รับใช้หรือขอรับ”

อันไป๋เล่อวางกำไลลงบนผ้ากำมะหยี่ที่พนักงานปูรองแล้วพูด “ท่านให้ราคาได้เท่าไร”

เขาหยิบกำไลขึ้นอย่างระมัดระวัง พลิกดูทีละมุม  จนแสงจากช่องหน้าต่างกระทบผิวหยกเกิดประกายเย็นตา

เมื่อเห็นตราประทับในวังหลวง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองนางอีกครั้ง แต่ก็ไม่เอ่ยถาม

“ของดี...ชั้นเลิศ หายากนัก...แต่ข้าให้ท่านได้แค่ร้อยตำลึงเท่านั้น”

อาเหมยที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับชะงัก กำไลหยกวงนี้มิใช่ของธรรมดาเป็นของพระราชทานจากฮ่องเต้เมื่อครั้งตระกูลเผยรุ่งโรจน์

ต่อมา นายท่านรองเผยถึงได้นำมามอบให้อี้เหนียงสี่

...อนุคนโปรดในวันวาน

ความอัดอั้นพุ่งขึ้นทันที อาเหมยจึงเอ่ยเสียงขุ่น “จะร้อยตำลึงได้อย่างไร! เถ้าแก่เองก็เห็นว่ามันเป็นของจากช่างในวัง  ราคาอย่างน้อยก็น่าจะห้าร้อยตำลึงเป็นอย่างต่ำ!”

เถ้าแก่หัวเราะแห้ง ๆ พลางส่ายหน้า “แม่นางน้อย...ข้าทำการค้า ของซื้อมาก็ต้องขายไป ของชิ้นนี้ แม้จะเป็นของจากช่างในวัง แต่ที่ห่างไกลเมืองหลวงเช่นนี้ จะขายออกนับว่ายากยิ่ง”

อันไป๋เล่อเอ่ย น้ำเสียงใจเย็น  “อาเหมย...อย่าเสียมารยาท”

จากนั้นจึงหันไปหาเถ้าแก่  “ท่านเพิ่มได้หรือไม่?”

เถ้าแก่ขมวดคิ้วครู่หนึ่ง ก่อนตอบ“ร้อยห้าสิบตำลึง...ข้าให้ได้เท่านี้”

อันไป๋เล่อเพียงยิ้มบาง ๆ พยักหน้า  “เช่นนั้น ข้าไปร้านอื่นก็ได้”

นางเอื้อมมือเก็บกำไลหยกกลับใส่มือ ราวกับไม่เดือดร้อน

เถ้าแก่ที่ได้ยินเช่นนั้นรีบโพล่งขึ้นทันที

“สองร้อย! สองร้อยตำลึง!”

อันไป๋เล่อเลิกคิ้วน้อย ๆ แล้วยิ้มอ่อน  “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”

หลังจากรับถุงเงินจากเถ้าแก่เรียบร้อย อันไป๋เล่อก็หมุนตัวก้าวออกจากหอหงส์ชิงทันที เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วและกลิ่นขนมอบจากร้านข้างทางต้อนรับนางกลับสู่ความคึกคักของตลาดอีกครั้ง

นางหันไปหาอาเหมย “พาข้าไปร้านเครื่องครัว”

 ไม่นาน ทั้งสองก็เดินมาถึงร้านใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมถนนสายหลัก

แผงวางเรียงรายด้วยหม้อดินสีเข้ม กระทะเหล็กเงามัน เขียงไม้หนา และตะกร้าสานหลากขนาด  มีเสียงตีฆ้อนและขัดเหล็กดังมาจากด้านใน เป็นสัญญาณว่ามีช่างกำลังทำของอยู่

อันไป๋เล่อกวาดตามองอย่างพิจารณา

เธอเลือกหม้อดินขนาดกลางสองใบ กระทะเหล็กก้นลึกหนึ่งใบ เขียงไม้เนื้อแข็ง ตะหลิวไม้ และตะกร้าไม้ไผ่สำหรับล้างผัก

รวมทั้งถ้วยชามดินเผาเรียบ ๆ หลายชุด

แม่ค้าสาวเจ้าของร้านยกยิ้ม พูดเสียงใส

“แม่นางเลือกของดีทั้งนั้น รับรองทนทาน ใช้นานหลายปีเจ้าค่ะ”

อันไป๋เล่อเพียงพยักหน้า ก่อนควักถุงเงินส่งให้

“ห่อให้เรียบร้อย แล้วให้คนของเจ้าส่งตรงไปที่ตระกูลเผยตั้งอยู่ทิศตะวันออก”   แม่ค้ารับคำด้วยสีหน้ายินดี รีบสั่งให้เด็กชายในร้านไปเตรียมเกวียนเล็กสำหรับขนของ

อาเหมยมองภาพนั้นแล้วอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้

แม้จะเพิ่งขายกำไลหยกที่มีคุณค่าสูง แต่ผู้เป็นนายของนางกลับใช้เงินอย่างมีแบบแผนและไม่ฟุ่มเฟือย  ปกตินางจะเลือกไปนั่งดื่มกินอาหารที่ร้านใหญ่ ๆ