ログイン共有
ความจริงที่เจ็บปวด
最終更新日:
2025-05-23 17:08:54
最新チャプター
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ความอบอุ่นที่ปฏิเสธไม่ได้
“ผมขอโทษ ผมสัญญาจะไม่ทำให้คุณต้องคิดมากอีกแล้ว ขอโทษที่ทิ้งคุณให้จมอยู่กับความเศร้า” ซูจ๋ายยิ้มบางๆ ยกมือเฉิงซีหยวนขึ้นแนบที่แก้มขาวซีด“ไม่ต้องขอโทษ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณที่คุณยังอยู่ด้วยกันคุณยังไม่ทิ้งกัน” เฉิงซีหยวนกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ก้มลงจูบที่หน้าผากของซูจ่ายเบาๆ“ไม่มีทางผมไม่มีทางจะทิ้งคุณ เชื่อเถอะผมยังมีคุณคนเดียวในใจ” กอดรวบร่างซูบซีดของซูจ่ายไว้ในอ้อมแขนซูจ๋ายปล่อยน้ำตาไหลรินในแบบที่ไม่ต้องกักเก็บมันอีกต่อไปณ บ้านบนเขา ชาไช้กำลังช่วยเหรินเหมยรดน้ำดอกไม้วันนี้เหรินเหมยไม่มีอาการแพ้ท้องตื่นมาด้วยสีหน้าสดใส หรืออาจเพราะทำใจได้บ้างแล้วว่าเฉิงซีหยวนไม่มา บัวรดน้ำอยู่ในมือ ชาไช้รีบคว้าบัวรดน้ำไว้เพราะกลัวว่าจะหนักเกินไปเกินกว่าคุณแม่อุ้มท้องจะยกไหวมือของทั้งสองเกือบจะสัมผัสกันในจังหวะหนึ่ง เหรินเหมยชะงัก แต่ก็ไม่ได้ดึงมือกลับในทันที ชาไช้ยิ้ม“เฮ้อ ….กลัวผมขนาดนั้นเลยหรือ” ชาไช้พูดขึ้นดังๆ“คุณน่ากลัวนี่” พูดยิ้มๆ“เอาน่าถือว่าช่วยๆ กันงานดูแลคุณนี่คืองานแรกของผมเลยนะ” เหรินเหมยอมยิ้ม“จะไม่ผ่านโปรเอาน้าาา” เหรินเหมยยิ้ม รู้สึกผ่อนคลายเวลาที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป มีเพียงชาไ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ไม่มีใครไม่เจ็บปวด
ในเช้าวันฝนตกพรำๆ เธอกำลังเลือกดอกคาร์เนชั่นสีขาวเพื่อนำไปเยี่ยมสุสานของแม่ มือหนึ่งถือร่ม อีกมือแตะกลีบดอกอย่างอ่อนโยน“เหรินเหมย”เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลัง เสียงทุ้มต่ำที่ทำให้ขมวดคิ้วเฉิงซีหยวนอย่างนั้นหรือ เธอหันกลับมา พลันสบตากับชาไช้ในชุดสูทที่เปียกฝนเล็กน้อยจากการวิ่ง“คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เหรินเหมยถามน้ำเสียงแผ่ว“ผมแวะผ่านมา…และคิดว่าคุณน่าจะอยู่ตรงนี้” เขาตอบเรียบง่าย ก่อนจะเดินเข้ามากางร่มให้เธอแทน“คุณมาคนเดียวอีกแล้ว” เขาว่า พลางช่วยถือช่อดอกไม้จากมือเธอเหรินเหมยไม่ตอบ แค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง“คุณมาคนเดียวใช่ไหม” เธอพูดเบา ๆ เหมือนกับบอกกับตัวเองมากกว่าตอบเขาชาไช้ไม่ซักถาม ไม่ตำหนิ ไม่แม้แต่จะปลอบประโลมด้วยถ้อยคำพร่ำเพรื่อ เขาแค่ยืนข้างเธอ ยื่นร่มให้ครอบหัวทั้งสองไว้ไม่ให้เปียกฝน“ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ” เขาพูดเบาๆ“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ…”“แต่ผมอยากจะยืนข้างๆ คุณ” ชาไช้พูด สีหน้าของเขานิ่งแต่ชัดเจนเหรินเหมยมองเขาอย่างลังเล ก่อนจะยอมปล่อยให้เขายืนเคียงข้างที่หน้าหลุมศพเรียบง่ายในสุสานชานเมือง สองคนยืนเงียบงัน ฝนยังโปรยปราย ราวกับท้องฟ้าเองก็รั
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ห่าง
เหรินเหมยเดินช้าๆ มาตามทางดินปูด้วยหินเล็ก เสียงรองเท้ากระทบพื้นแผ่วเบา ในมืออุ้มกล่องพัสดุที่คนส่งไม่ได้ลงชื่อ แต่เธอรู้ทันทีตั้งแต่เห็นลายมือบนโน้ตแผ่นเล็ก“ดื่มก่อนนอน สบายท้องดี”ข้อความสั้นๆ แต่ทำให้หัวใจเหรินเหมยไหววูบกล่องใบนี้คือหนึ่งในหลายกล่องที่ส่งมาทุกๆวัน บ้างเป็นขนมที่เธอชอบ บ้างเป็นผลไม้ที่เหมาะสำหรับคุณแม่ตั้งครรภ์ บางครั้งเป็นหมอนรองขา หรือเทียนหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ที่ช่วยให้นอนหลับง่ายยามแพ้ท้องหนักเขาไม่เคยมาด้วยตัวเองอีกเลยนับจากคืนนั้นแต่การหายไปของเขา ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าเขา หายไปจริงๆทุกกล่อง ทุกข้อความ ทุกความใส่ใจจากระยะไกล คือหลักฐานว่าหัวใจของเขายังวนเวียนอยู่รอบเธอไม่ห่าง“คุณจีขา คุณเฉิงส่งของมามากขนาดนี้เกือบจะเต็มบ้านแล้ว คุรเแิงเขาห่วงคุณจีจริงๆนะคะ”เสี้ยวจี้พูดขึ้น เหรินเหมยถอนหายใจยาว“เขาแค่ทำไปตามหน้าที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันใช้จริงหรือเปล่ามีเงินก็แค่ซื้อแล้วก็ส่งเงินเขาเยอะอยู่แล้วเรื่องแค่นี้ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก”“แต่คุณจีขาเขาใจดีจริงๆนะคะแต่ก่อนเสี่ยวจี้ตกงานเขาก็รับอย่างไม่ลังเลทั้งที่ไม่รู้ว่าจะรับไปทำไมด้วยซ้ำ”เหรินเหมยพักหน้าขึ้นลงอี
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ความเจ็บปวดที่ไม่อาจเก็บซ่อน
ณ บ้านบนเขา ท่ามกลางอากาศกำลังเย็นสบายเสียงลมพัดผ่านใบไม้แผ่วเบากระต่ายน้อยวิ่งหยอกเย้ากันที่สนามหน้าบ้าน แต่นั่นกลับไม่อาจทำให้บรรยากาศตึงเครียดภายในบ้านหลังเล็กคลายลงได้เหรินเหมยนั่งอยู่ตรงเก้าอี้สนามสีขาวสะอาดตาตัดกับทุ่งหญ้าสีเขียว เขียนบันทึกบางอย่างลงในสมุดด้วยท่าทางนิ่งเงียบ ใบหน้าของเธอเรียบเฉย หากแต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความสับสนและกดดัน เหมือนพยายามควบคุมบางอย่างไม่ให้ไหลทะลักออกมาเฉิงซีหยวนยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าคมเข้มของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขาถือถุงขนมที่เธอชอบขนมขบเคี้ยวบรรเทาอาการแพ้ท้อง ซุปบำรุงที่เขาให้คอยดูแลป้าจูต้มเองกับมือ แต่กลับไม่กล้าขยับเข้าไปวางบนโต๊ะ รสจูบหวานนั่นยังติดที่ริมฝีปากถึงขาจะโทษว่าเพราะเขาเมาในค่ำคืนนั้นแต่นั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาจงใจเข้าใกล้เหรินเหมยเฉิงซีหยวนสาวเท้าไปยังโต๊ะสีขาว"ทำไมช่วงนี้เธอถึงหลบหน้าฉัน" เขาถามขึ้นในที่สุด น้ำเสียงแผ่วแต่หนักแน่น วางถ้วยซุปลงบนโต๊ะ "เธอโกรธฉันเรื่องนั้นใช่ไหม เรื่องที่ฉันจูบเธอ"เหรินเหมยไม่ตอบ เธอยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนต่อ ทั้งที่ใจเธอกำลังสั่นระรัว"เหรินเหมย" เขาเดินเข้าไปใกล้อีกนิด “ฉันอยากจะบอกว่
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ความจริงที่เจ็บปวด
เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องรับแขกเบาๆ แต่ความเงียบในบรรยากาศนั้นหนักหนาซูจ๋ายนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในบ้านตระกูลเฉิงริมฝีปากเม้มแน่น สายตาจ้องมองสามีของเธอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม“ซีหยวนน้ำหอมของคุณที่เคยใช้ประจำมันหมดไปแล้วหรือ”เฉิงซีหยวนชะงัก มือที่กำลังถือถ้วยกาแฟนิ่งค้างกลางอากาศ“ทำไมถามอย่างนั้น” เขาตอบเรียบๆ ซูจ๋ายหัวเราะในลำคอเสียงหัวเราะที่ไม่ใช่เพราะขำ แต่เหมือนมีบางอย่างกำลังกัดกินเธออยู่ข้างใน“เพราะกลิ่นนี้ไม่ใช่ White Vetiver ที่ฉันเลือกให้คุณไง…กลิ่นนั้น คุณใช้มาตลอดตั้งแต่เราคบกัน…แล้วอยู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็น Cedarwood & Roseน้ำหอมกลิ่นอ่อนที่ไม่เหมาะกับผู้ชายแบบคุณเลย”เฉิงซีหยวนวางถ้วยกาแฟลงช้าๆ ใบหน้านิ่งสงบ แต่แววตากลับมีไหวสะท้าน“กลิ่นเดิม...ผมรู้สึกว่ามันแรงไป” เขาตอบเสียงเบา“ก่อนนั้นคุณใช้มาตลอดนี่ไม่เห็นเคยบอกว่ากลิ่นมันแรงไป” ซูจ๋ายย้ำคำซูจ๋ายไม่ใช่คนโง่บรรยากาศเงียบงัน ซูจ๋ายขบกรามแน่นจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ น้ำตาคลอ แต่เธอยังพยายามไม่ให้มันไหลออกมา“คุณเปลี่ยนน้ำหอม…ในวันที่ภรรยาของคุณกำลังป่วย” ซูจิงเดินเข้ามาข้างในเฉิงซีหยวนถอนหายใจช้าๆ ไม่เถียง เขาไม
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ความจริงภายใต้สัญญา
แต่ มันไม่ใช่สิ่งที่จะทำเพราะทุกอย่างแค่เพียงความรู้สึกในใจเท่านั้นไม่ควรแสดงมันออกมานั่นจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไป ถึงเหรินเหมยจะบอกว่าสมัยนี้ก็แค่ความพอใจของตัวเองไม่ต้องมาสนใจในเมื่ออยากเป็นของเขาจึงเป็นทั้งคู่เงียบไปนาน...สุดท้ายเฉิงซีหยวนเป็นคนยิ้มออกมา ยิ้มเจือความปวดร้าวที่ซ่อนทุกความรู้สึก“กลับเข้าไปเถอะ อากาศเย็นลงมากแล้ว” เขาว่าแล้วเอื้อมมือให้เธอลุกเหรินเหมยมองมือเขาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือตัวเองวางลงไปบนมือเฉิงซีหยวนเบาๆทั้งที่รู้ว่าไม่ควร...แต่ใจเธอกลับไม่ยอมปล่อยมือเขาเสียทีเฉิงซีหยวนเดินมาส่งเหรินเหมยที่ประตูห้อง เหรินเหมยหันหลังเดินเข้าห้องไป เขากลับคว้าข้อมือไว้“ฝันดี” เหรินเหมยหันมายิ้มบางๆ เฉิงซีหยวนดึงร่างเล็กกระแทกอกแล้วดันคนตัวเล็กติดข้างฝา กดริมฝีปากกับปากอวบอิ่มนั้นบดเบียดอย่างคนที่หิวกระหายที่สุด เหรินเหมยกำมัดแน่นจะบอกว่าไม่ถูกต้องที่ทำแบบนี้แต่ใจกลับรู้สึกต้องการให้เขาทำมากกว่านั้นจูบเร่าร้อนรุนแรงจนเหรินเหมยแทบละลายกลิ่นบรั่นดียังติดที่ปลายลิ้นจนกระทั่งร่างเล็กอ่อนระทวยในอ้อมแขนแข็งแรงนั้น“ขอโทษ..ฉันแค่…ไม่รู้ว่าจะห้ามตัวเองอย่างไรเพราะนานเหลือเกินแล
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ใจที่อยากจะเอื้อมแต่มือห้ามคว้า
เฉิงซีหยวนกลับถึงบ้านหลังจากเลิกงาน ทั้งวันเขาแทบไม่ได้หยุดคิดถึงสิ่งที่ควรจะเป็น…ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่เขาพยายามสร้างขึ้นกับซูจ่าย ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเชื่อว่าจริงด้วยสิเขากำลังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบลูกแฝดของเขากับซุจ่ายในท้องเหรินเหมย แค่คิดว่าจะได้เห้นหน้าลูกเขาก็อดอมยิ้มไม่ได้ รถเลี้ยวเข้าไปในบ้านเฉิง เฉิงซหียวนวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ ตรงเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำชำระร่างกาย เขาแยกมานอนอีกห้องเพื่อจะได้ๆ ไม่รบกวนซูจ่ายแต่วันนี้เฆ้นจะต้องรบกวนเสียหน่อยนานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้…ทำหน้าที่สามีภรรยาเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องนอน กลับเห็นร่างของซูจ๋ายนอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียว ผ้าห่มคลุมถึงคาง“ซีหยวนคุณกลับมาแล้วเหรอ...” เสียงเธอแผ่วเบาและอ่อนแรงเฉิงซีหยวนพยักหน้าเบา ๆ แม้จะพยายามเข้าใจ แต่ความเหนื่อยล้าและความว่างเปล่าในใจกลับพอกพูนมากขึ้นนั่งลงข้างเตียงเอนกายลงนอนกอดซูจ๋ายไว้จูบที่แก้มเบาๆ มืออุ่นล้วงเข้าไปที่หน้าท้องเนียนแต่ผอมบาง ลูบมืออุ่นไปบนหน้าท้อง ซูจ๋ายถอนหายใจยาว“ซีหยวน อือคุณคุณคือฉันให้คุณไปทำอะไรแบบนี้ข้างนอกนั่นได้โดยที่ไม่ต้องห่วงฉันเพราะฉันรู้ดีว่าฉัน ช่วยอะไ
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย แพ้ท้อง
เช้าวันต่อมา แดดยามสายสาดผ่านม่านผ้าสีอ่อนในห้องพักของเหรินเหมย กลิ่นขิงและสมุนไพรอ่อนๆ ลอยคลุ้ง แต่ก็ไม่อาจกลบอาการคลื่นไส้ที่พัดโหมขึ้นในอกเธอได้เลย“อึก…”เหรินเหมยเอามืออุดปาก รีบลุกจากเตียงเพื่อวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่ทันทีที่ขยับตัวกลับโงนเงน มือคว้าหาอะไรไม่ทันก็เซจะล้มลงแขนแข็งแรงคู่หนึ่งคว้าร่างของเธอไว้ได้ทัน เฉิงซีหยวนที่เข้ามาทันเวลาพอดี“เหรินเหมย” เสียงคุ้นเคยเปล่งออกมาพร้อมใบหน้าที่ปรากฏขึ้นใกล้ๆ ใบหน้าเธอใบหน้าหล่อเข้มกับขมวดคิ้วเข้าหากันนึกโมโหเสี่ยวจี้กับเสี่ยวหยูที่ปล่อยให้เหรินเหมยอยู่ในห้องเพียงลำพังเฉิงซีหยวนกอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขน มืออีกข้างรองใต้แผ่นหลัง กันไม่ให้เธอล้มกระแทก“ทำไมไม่เรียกใครในเมื่อแพ้ท้องขนาดนี้ แล้วรู้ว่าอาการแบบนี้ยังจะฝืนลุกอีกทำไม”เขาตวาดเสียงต่ำ แต่น้ำเสียงนั้นกลับไม่แข็งนัก แฝงด้วยความตื่นตระหนกและ…ห่วงใย“ฉันแค่…ไม่อยากรบกวนค่ะเสี่ยวจี้กับเสี่ยวหยูเพิ่งจะยกจานอาหารไปเก็บ ไม่นึกว่าจะ….” เหรินเหมยเอ่ยเสียงอ่อน หายใจถี่ ใบหน้าเริ่มซีดเฉิงซีหยวนประคองเธอขึ้นนั่งบนโซฟา แล้วหันไปเรียกเสี่ยวจี้ดังๆ“เสี่ยวจี้ๆ” เสี่ยวจี้วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่น
อุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย ตอนพิเศษฟินฟิน
ฉากประทับใจครั้งแรก ใกล้กันเกินกว่าจะไม่หวั่นไหวเสียงเบรกของรถดังเอี๊ยดกะทันหันในขณะที่เหรินเหมยยังไม่ทันตั้งหลัก ร่างของเธอเซถลาไปด้านหน้าเพราะแรงกระชาก เธอหลับตาแน่นตามสัญชาตญาณ แต่ทันใดนั้น...แขนแข็งแรงข้างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาโอบรัดรอบเอวของเธอแน่น เสี้ยววินาทีนั้นเองที่ร่างของเธอปลิวเข้าหาอกของเฉิงซีหยวน“ระวัง” เสียงทุ้มต่ำดุดันดังขึ้นเหนือศีรษะเหรินเหมยลืมตาโพลง ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายใจของเขาอุ่นๆ พาดผ่านแก้มขาวนวล ดวงตาคมเข้มจ้องลึกเข้ามาในนัยน์ตาของเธออย่างไม่ตั้งใจ แต่กลับเหมือนจะมองทะลุทุกความรู้สึก ริมฝีปากเกือบจะเหยียดยิ้มแต่นิ่งเสีย“ฉัน…” เสียงของเหรินเหมยแทบไม่ออกมา เธอตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นถี่รัวจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมาจากอกเฉิงซีหยวนเองก็รู้สึกบางอย่างแปลกไป ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอยู่ใกล้จนเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายเธอ เสี้ยววินาทีนั้น เขาไม่อาจละสายตาจากดวงตากลมโตที่กำลังเบิกกว้างของเธอได้เลย“ขอโทษนะ” เขาพูดพลางค่อยๆ ผ่อนแรงจากเอวเธอ แต่ยังไม่ได้ผละตัวออกเหรินเหมยกลืนน้ำลายเงียบๆ ขณะที่ฝ่ามือของเขายังคงสัมผัสรอบเอวบาง เธอรู้สึก
あなたも気に入るかもしれません
ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2
ไห่ถาง13.9K ビューพราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.0K ビューภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก
ซ่งจิ้น36.8K ビューนางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก37.5K ビューคืนรัก ลิขิตหัวใจ
พิมพ์ธนภัส / เวณิตา24134 ビューรักได้ไหมสาวข้างห้อง
เกศิณีแอดมินสกั้ง237 ビューพ่อของลูกเป็นซุป' ตาร์
ดวงดาวบนหาดทราย117 ビューวันไนท์สแตนด์สุดฮอตกับพ่อหนุ่มบาร์โฮสตัวท๊อป
ยัยแม่มดแสนน่ารัก112 ビュー
