๕ กลืนน้ำลาย

ปัง!

หลี่เจิ้งเฉินวางจอกสุรากระแทกลงโต๊ะอย่างแรงด้วยความขุ่นเคือง สายตาคมกริบเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ห้วงความคิดของเขาวนเวียนกลับไปกลับมาไม่พ้นจากดวงตาคู่งามที่แข็งกร้าวคล้ายกลับว่าไม่อาจลืมเลือน

มุมปากหนาแค่นเสียงเยาะ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าจอกสุราอีกครั้งทว่า…ไหสุราในมือนั้นกลับถูกอีกฝ่ายช่วงชิงไปอย่างรวดเร็ว

ฟึ่บ!

“!!!” หลี่เจิ้งเฉินขมวดคิ้วทันควัน สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

โจวตงหยางเลิกคิ้วขึ้นอย่างเชื่องช้าราวกับตั้งใจ เขาถือไหสุราไว้ในมือแน่นไม่ยอมคืนให้ พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ท่าทางวันนี่หลี่อ๋องคงมีเรื่องทำให้กลัดกลุ้มใจไม่น้อย…ทะเลาะกับพระชายามาหรืออย่างไรกัน”

ก่อนหน้านี้เขากำลังเอนกายนอนชมการร่ายรำของเหล่าสตรีงามอย่างสบายอารมณ์ ทว่าคาดไม่ถึงว่าจะมีพ่อบ้านเข้ามาแจ้งว่าหลี่อ๋องมาเยือนถึงที่จวน…!?

เดิมทีเดียวโจวตงหยางคิดว่าคงมีราชการด่วนหรือเรื่องสำคัญใดๆ ทว่ามิใช่...หลี่เจิ้งเฉินกลับมานั่งดื่มสุราไหแล้วไหเล่าราวกับอารมณ์มาจากจวนเสียมากกว่า

สายตาคมกริบของเขาเหลือบมองสหายตรงหน้าราวกับรอฟังคำตอบ

“…” หลี่เจิ้งเฉินสูดลมหายใจแรงด้วยความหงุดหงิด แต่กลับไม่ยอมเอ่ยอันใดออกมา

โจวตงหยางยักไหล่พลางค่อยๆ รินสุราลงจอกก่อนจะกล่าวออกมาตรงๆ ด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ “เมื่อวานเจ้าก็เพิ่งเข้าหอไม่ใช่หรือ…ไฉนวันนี้ถึงได้ทำหน้าเหมือนจะเข่นฆ่าผู้คนทั้งเมืองเสียแล้วเล่า”

แม้ว่าเขาไม่เคยพบแม่นางไป๋ แต่กลับได้ยินหลี่เจิ้งเฉินเอ่ยถึงนางอยู่บ่อยครั้งเสียจนเกือบจะฝันเห็นหน้านางไปแล้ว

บุรุษผู้นี้ปรารถนาแม่นางไป๋ถึงเพียงนั้น...แล้วเหตุใด เพียงวันเดียวหลังเข้าหอกลับต้องมาเมามายหงุดหงิดเช่นนี้กัน?

หลี่เจิ้งเฉินนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “มิใช่นาง…”

ถ้อยคำพูดสั้นๆ ห้วนๆ ที่กล่าวออกมาเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน?

โจวตงหยางกำลังยกจอกสุราขึ้นจิบชะงักไปทันที เขาเงยหน้าขึ้นพลางหรี่สายตาลงจ้องเขม็งราวกับเฝ้ารอคำตอบที่เป็นความจริง “หมายความว่าอย่างไร…ข้าไม่เข้าใจ”

หลี่เจิ้งเฉินหัวเราะในลำคอคล้ายเย้ยหยันตนเอง สายตาคมกริบแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าวชั่วขณะ น้ำเสียงทุ้มกัดฟันกรอดกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “นางมิใช่ไป๋เหยียนหลัน”

!!!

โจวตงหยางขมวดคิ้วแน่นขึ้นทันที “เช่นนั้นสตรีผู้นั้นที่เจ้าร่วมหอลงโรงด้วยคือผู้ใดกันเล่า!”

เขาเกรงว่าบุรุษผู้นี่คงดื่มสุราไปหลายไหจนเมามายและสติเลอะเลือนไปแล้วกระมัง

เหอะ! นางมิใช่สตรีผู้นั้นแล้วจะเป็นใครกันได้

โจงตงหยางส่ายหัวไปอย่างเอือมระอา “เอาเถอะ! ลืมดื่มให้นี้ให้หมดแล้วกลับไปพิสูจน์เอาเองเถอะว่านางใช่ภรรยาที่แท้จริงของเจ้าหรือไม่”

ราวกับว่ามีสายฟ้าที่ฟาดลงกลางจวน เหล่าสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างสะดุ้งเฮือกตกใจกันทั้งสิ้น ไม่ว่าผู้ใดต่างก็ค่อยๆ หันไปมองทางต้นเสียงด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ห…หลี่อ๋อง”

ร่างสูงสง่าของหลี่เจิ้งเฉินปรากฏอยู่ตรงหน้าเรือนบรรพชล ภายใต้แสงโคมยามค่ำที่ส่องริบหรี่ ท่าทีของเขาแม้ดูโงนเงนเล็กน้อยจากฤทธิ์สุราแต่แววตากลับยังคมกริบ เยียบเย็นและกดดันจนเหล่าสาวใช้ไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตาเสียด้วยซ้ำ

หลี่เจิ้งเฉินเดินตรงเข้ามาทีละก้าว…ทีละก้าว กลิ่นสุราเจืออยู่ในอากาศคละคลุ้งกับโทสะที่เดือดดาลอยู่ในอก

“ผู้ใดสั่งหรือ…” น้ำเสียงเรียบของหลี่เจิ้งเฉินเอ่ยออกมาแต่เย็นยะเยือกจนสาวใช้หลายคนแทบทรุดเข่าลงไปกับพื้น

แม่บ้านผู้อาวุโสฝืนสูดลมหายใจเข้าแรงๆ ก่อนก้าวออกมายืนประจันหน้ากับผู้เป็นนาย แม้จะรู้สึกหวาดกลัวหากแต่ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความกังวลต่อพระชายาทั้งสิ้น

ยามนี้…นางย่อมรู้ดีว่าหลี่อ๋องจะเดือดดาลแค่ไหน

“หม่อมฉันเองเพคะ…ที่เป็นคนสั่ง” นางยืนเหยียดหลังตรง มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อแน่นด้วยความประหม่า หลุบสายตาต่ำลงด้วยความนอบน้อม

“หึ! บังอาจ” หลี่เจิ้งเฉินแค่นเสียง ร่างสูงของเขาเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าแม่บ้านเพียงหนึ่งช่วงแขนเท่านั้น น้ำเสียงทุ้มกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“นางอยู่ในนั้นเพราะสมควรอยู่ หากนางไม่มีความผิดอันใดมีหรือ…ข้าจะจัดการอย่างไร้เหตุผล!”

“ทว่า…หม่อมฉัน เพียงแค่เป็นห่วงพระชายาเท่านั้นเพคะ”

แม่บ้านยังคงกล่าวออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทว่าดวงตากลับฉายแววกังวลอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของผู้เป็นนายในยามนี้ทั้งโมโห โกรธเกรี้ยว ขุ่นเคืองและยังเมามายอยู่ไม่น้อย เกรงว่าไม่ว่าจะเอ่ยสิ่งใดออกไปก็ยากที่คนเมาจะรับฟัง

“คิดว่า…ข้าอยากขังนางนักหรือ” หลี่เจิ้งเฉินเลิกคิ้วถาม

เขาพลางแค่นเสียงหัวเราะเยาะเล็กน้อยพลางสูดลมหายใจเฮือกใหญ่คล้ายตั้งสติ จากนั้นจึงเดินตรงไปยังประตูเรือนบรรพชลก่อนจะมือไขกรอนอย่างไม่รีรอ

น้ำเสียงทุ้มกล่าวอย่างไร้เยื่อใย “ข้าจะไปดูให้เห็นกับตาว่านางสิ้นใจตายไปแล้วหรือไม่!”

“หลี่เจิ้งเฉิน…” น้ำเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาราวกับหมดแรง

ไป๋ซูเหยานั่งขดอยู่ข้างผนัง ใบหน้าคนงามซีดเซียวอิดโรยจากความเหนื่อยล้า ความหิวโหยและความหวาดหวั่นที่กัดกินหัวใจทีละน้อย

นางปรายสายตาไปมองก่อนจะสบเข้ากับดวงตาคมกริบ

ภายในเรือนทั้งมืดมิด ทั้งมีกลิ่นอับไร้แม้แต่ช่องทางให้แสงรอดผ่านหน้าต่าง มีเพียงแสงจากตะวันยามอัสดงที่ลอดผ่านรูเล็กๆ บนหลังคาเท่านั้น…

บรรยากาศทั้งเย็นเยียบและเงียบงัน

ไป๋ซูเหยาพยายามข่มตาให้นอนหลับไปครั้งแล้วครั้งเพื่อให้เวลาผ่านไปเร็วขึ้น หากแต่เสียงท้องร้องและกลิ่นธูปแผ่วๆ จากป้ายวิญญาณบนโต๊ะไม้ที่ท้ายห้องกลับทำให้รู้สึกวังเวงจนแทบจะขาดใจ

ทว่าในความเงียบสงัดนั้น กลับเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้นจากหน้าประตู พร้อมกันเสียงพูดคุยโวยวายราวกับมีผู้ใดทะเลาะกันอยู่ด้านหน้าจนนางสะดุ้งนอนไม่หลับ

เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ ราวกับมีผู้ใดพยายามจะงัดกลอนเหล็ก

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้างด้วยความตกใจปนประหลาดใจทันที หัวใจของนางเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง ไปซูเหยาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นพรวดเดินไปเบื้องหน้าทันที

หลี่เจิ้งเฉิน…เขากลับมาแล้ว

“…”

หลี่เจิ้งเฉินคล้ายจะอ้าปากกล่าวบางสิ่ง หากแต่ต้องกลืนถ้อยคำนั้นกลับลงไปทันควัน เมื่อสายตาสบเข้ากับดวงตาคู่งามของนางที่เต็มไปด้วยความเหม่อลอย หม่นหมองและดูคล้ายหวาดกลัวอย่างไม่อาจปิดบัง

จู่ๆ หัวใจของเขากลับถูกบีบรัดแน่นคล้ายหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ…ความรู้สึกปั่นป่วนเช่นนี้ ยากจะอธิบายเป็นถ้อยคำพูดได้

เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้ทีละก้าว ทีละน้อย ช้าเสียจนน่าขัน ราวกับกลัวว่าสตรีเบื้องหน้าจะพังทลายหายไปกับอากาศ

ไป๋ซูเหยาเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าคนงามซีดเผือดสั่นไหวเล็กน้อย นางพยายามอดกลั้นอารมณ์ที่ตีวนอยู่ในอกแทบปะทุออกมาเสียให้ได้ แต่ในที่สุด น้ำเสียงแผ่วเบาก็เล็ดลอดจากริมฝีปากนุ่มนวลนั้น “คนใจร้าย”

ไม่รู้เพราะเหตุใด เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำกลับกระแทกลงกลางอกของหลี่เจิ้งเฉินอย่างรุนแรงจนจุก

เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปอย่างงั้นหรือ…!?

หลี่เจิ้งเฉินยังคงยืนมองสตรีตรงหน้า ด้วยสายตาลุ่มลึกและหาได้กล่าวอันใดออกมาแม้แต่สักครึ่งคำอีก

ไฉนเลยนางจะไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้มาก่อน…!?

นางเคย…และเคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

คราแรกเพียงแค่หนาวเหน็บราวกับถูกทอดทิ้งให้ตาย

ครั้งที่สองกลับรู้สึกเพียงไม่คุ้นเคย

ครั้งที่สามกลับกลายเป็นเรื่องชาชินไปเสียแล้ว

และในคราที่สี่…นางเพียงหวังว่าจะตายไปเสียให้พ้น

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งของไป๋ซูเหยาคล้ายคลื่นทะเลสาบที่ถูกกลั่นแสงจันทร์ หยาดน้ำตาคลออยู่เต็มขอบแต่ไม่ยินยอมให้ไหลออกมา

“เจ้าคิดว่าข้า…ใจร้ายถึงเพียงงั้นหรือ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของ หลี่เจิ้งเฉินแผ่วเบา หากแต่สั่นไหวเล็กน้อย

ไป๋ซูเหยายังคงจ้องสบตาบุรุษตรงหน้าอย่างแข็งกร้าวและไม่ลดละ นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นระริก “ใช่…ท่านมันใจร้ายทั้งเอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังใคร…ข้าเกลียดท่านหลี่เจิ้งเฉิน”

นางหาได้กลัวอันใดอีกแล้ว…แม้แต่ความตาย

หากเขาโมโหโกรธเกรี้ยวนางถึงเพียงนั้น…เช่นนั้นก็เอาเถอะ ลงมือสังหารนางเสียที

“…” เมื่อได้ยินถ้อยคำนั้นออกจากปากของนาง หลี่เจิ้งเฉินพลันกำมือแน่นอย่างไม่ทันตัว

ทันทีที่กล่าวประโยคนั้นจบ ไป๋ซูเหยาเบือนหน้าหันหนีไปทันทีคล้ายไม่อยากเห็นแม้เงาของบุรุษตรงหน้าอีก ดวงตาคู่งามพร่ามัวด้วยม่านน้ำตาที่คลออยู่ขอบตาคล้ายจะพรั่งพรูแต่กลับถูกกลั้นเอาไว้เช่นเคย

ภายในอกของนางพลุ่งพล่านไปด้วยอารมณ์มากมาย ท่วมท้นราวคลื่นซัดสาดความกลัว ความเกลียด ความผิดหวังและความเจ็บที่ไม่อาจระบายออกมา

ไป๋ซูเหยียนกำมือแน่นจิกเล็บลงฝ่ามือ ลมหายใจเริ่มติดขัด

นางผิดอันใดหรือ…เพียงแค่ไป๋เหยียนหลันหายตัวไปกลับกลายเป็นความผิดของนางแล้วอย่างงั้นรึ

เหตุใดเขาถึงได้โกรธราวกับนางไปฆ่าผู้ใดตาย

หลี่เจิ้งเฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างสูงสง่านิ่งงั้นราวกับรูปปั้นสลักในเงามืด สายตาคมกริบจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่อาจละไปได้แม้ชั่วขณะ

ทว่าจู่ๆ ร่างบอบบางของนางกลับสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะทรุดตัวลงช้าๆ ราวกับดอกไม้ที่ร่วงหล่นเมื่อสายลมพัดผ่าน

!!!

“ไป๋ซูเหยา!” หลี่เจิ้งเฉินพลันพุ่งเข้าประคองร่างของนางแทบไม่ทัน แขนแกร่งโอบรัดร่างบอบบางเอาไว้แน่นในอ้อมแขน