ช่วงนี้เธอมีหน้าที่แค่ให้นมลูกชายเท่านั้น ส่วนเรื่องเลี้ยงเขานั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่สามีไป เธอจึงมีเวลามาจัดการงานบ้าน และงีบหลับบ้างในช่วงกลางวัน ลูกชายเธอกินนมเป็นเวลามากขึ้น จากที่เมื่อก่อนตื่นมากินทุก ๆ 2-3 ชั่วโมงในช่วงกลางคืน ตอนนี้เขากินนมเพียงสองรอบคือช่วงหัวค่ำก่อนนอน ช่วงประมาณเที่ยงคืนและกินอีกทีคือประมาณ 05.00 น.
“ไปเถอะ เดี๋ยวแม่ดูหลานๆ เอง” แม่เฒ่าหยางนั่งคุยเล่นกับหลานชายและหลานสาวโบกมือให้ลูกสะใภ้
“อาสะใภ้ไม่ต้องห่วงค่ะ เจินเจินจะดูแลน้องหนิงหลงเอง” เจินเจินยืนยันให้มั่นใจอีกเสียงว่าไม่ต้องห่วงเธอจะดูแลน้องชายหลงเอง
“แล้วฉันจะรีบกลับมาค่ะ ขอบใจเจินเจินมากนะจ๊ะ”
หลี่เล่อเยียนปั่นจักรยานไปยังร้านที่เสี่ยวฮวาทำงาน ไม่ลืมนำเต้าหู้ที่เธอทำไปฝากด้วย เมื่อมาถึงหน้าร้านเธอจอดจักรยานในที่จอดไม่ต้องกลัวหาย เพราะในสมัยนี้ไม่มีใครกล้าอุกอาจเพียงนั้น หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่งคือ คนที่จะมีจักรยานได้จะต้องเป็นคนมีฐานะดีระดับหนึ่งเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะพี่” หลี่เล่อเยียนเดินไปหาเสี่ยวฮว
หยางหมิงเฉิงปั่นมาจนถึงร้านช่างไม้ จากนั้นก็เอาแบบให้ช่างดูว่าพอจะทำได้หรือไม่ ในส่วนของอ่างลูกชายเขานั้นไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่จะยากก็ตรงของภรรยาเขานี่สิ เพราะมันค่อนข้างใหญ่พอสมควรเลยล่ะ“ก็พอจะทำให้ได้ครับท่าน เพียงแต่ว่าอาจจะต้องใช้เวลาหน่อย เพราะต้องสั่งไม้ใหญ่เข้ามาครับซึ่งค่อนข้างหายากครับท่าน” หยางหมิงเฉิงเข้าใจความหมายของช่างไม้ทันที
หยางหมิงเฉิงรับคำสั่งจากภรรยาในการหาช่างทำอ่างอาบน้ำตามแบบที่เธอวาดให้ มันไม่ได้ต่างอะไรมากไปจากอ่างอาบน้ำเด็กทั่วไปเพียงแต่มีรูระบายน้ำออกเพิ่มเข้ามาเท่านั้น และดูเหมือนว่าจะมีที่ไว้สำหรับพิงคอด้วย ภรรยาของเขานี้ช่างคิดเสียจริง“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ ไม่ได้เจอพี่นานเลยนะคะ” หยางเซินซินตื่นเช้ามาดักรอเจอพี่ชาย
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเก็บไว้ให้อาหลง เงินพวกนี้ฉันจะแยกไว้ต่างหาก ไม่เอามาเข้ากองกลางอย่างแน่นอน ต่อไปเธอก็ต้องจ่ายค่าแรงให้ฉันด้วยนะ” แม่เฒ่าหยางยิ้มดีใจ เธอจะเก็บเงินนี้ไว้ให้หลานชาย“ตกลงค่ะหลี่เล่อเยียนยิ้มรับ” บทสนทนาจบลงแค่นั้นแล้วจากนั้นเล่อเยียนตัดเย็บชุดให้ลูกชายเธอต่อ
ปลายเดือนมิถุนายน อากาศร้อนอบอ้าวมากกว่าเดิม หลี่เล่อเยียนนึกถึงอ่างจากุชชี่จากโรงแรมที่เธอเคยไปพัก หากได้แช่น้ำในนั้นคงจะมีความสุขมากทีเดียว ที่บ้านมีอ่างสำหรับอาบน้ำให้กับลูกชายของเธอ แต่มันมีขนาดเล็กมากตอนนี้เธอรู้สึกว่าลูกชายจะตัวโตมากเกินไปเสียแล้ว เพราะเธออุ้มเขาแทบจะไม่ไหว แม้แต่พ่อของเขาเองก็ตามหลี่เล่อเยียนมีนัดส่งสบู่เช่นเคย รอบนี้เธอได้เงินที่เหลือมาอีก 4500 หยวน รวมกับครั้ง
“ผมไม่ค่อยหิวครับ” หยางหมิงเฉิงยิ้มบาง ๆ ให้ภรรยา เพราะตอนนี้เธอแสดงสีหน้าดูไม่ดีออกมาอย่างชัดเจน“แม่หนิงหลงไปพักเถอะ สีหน้าดูไม่สู้ดีเลย วันนี้เธอปั่นจักรายานตากแดดทั้งวันน่าจะเพลียแดดน่ะ” แม่เฒ่าหยางเห็นลูกสะใภ้เหนื่อยมาทั้งวัน เธอวิ่งวุ่นซื้อของสำหรับสินค้าตัวใหม่ และเธอก็ทำมันออกมาได้ดี แม้แต่ตัวของแม่เฒ่าหยางเองก็ยังชอบที่ทาปากที่ลูกสะใภ้ทำให้ สีของมันสวยมาก พอทาที่ปากก็ทำให้ปากดูชุ่มชื่นไม่แห้งแตกอีกด
หลี่เล่อเยียนเดินผ่านน้องชายไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้หยางหมิงเฉิงยืนยิ้มอยู่คนเดียว เขากวักมือเรียกหลี่หานให้เดินไปใกล้ๆ พร้อมทั้งยักคิ้วโชว์ความเหนือกว่าให้น้องชายได้เห็น“พี่ก็รู้ผมยืนอยู่ตรงนี้ ยังจะพูดแบบนั้นอีกนะครับ” หลี่หานอดตำหนิพี่เขยไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กแล้วไม่คิดว่าเขาจะอายบ้างเลยหรืออย่างไรกัน