1

" ทำไมต้องเป็นหนู " เสียงของหญิงสาวรูปร่างค่อนไปทางผอมแต่ไม่ถึงกับว่าผอมจนเห็นแต่หนังหุ้มกระดูก เอื้อนเอ่ยออกไปถามชายวัยกลางคนตรงหน้าท่ามกลางวงล้อมของใครหลายๆ คนที่ หลี่เล่อเยียนเองก็ไม่รู้จัก

" เพราะพี่ใหญ่ใกล้จะเรียนจบแล้ว ส่วนน้องเล็กก็ยังเรียนไม่จบ มีแค่ลูกที่จบมัธยมปลาย เรียนเพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิง ทำเพื่อครอบครัวของเรา ลูกทำได้หรือไม่ " ชายวัยกลางคนที่พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นบิดาของหญิงสาวคนนี้

" พ่อ แต่หนูกลัว ฮือๆ พ่ออย่าส่งหนูไปเลยนะ ฮือๆ "

04.30 น.

" เฮือก..... ฝันแบบนี้อีกแล้วหรือเนี่ย เฮ้อ..." หลี่เล่อเยียน หญิงสาววัย 25 ปี เด็กกำพร้าที่เติบโตมาจากการเลี้ยงดูของยายเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้เหลือเพียงเธอคนเดียวที่ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ เพราะยายของเธอจากไปได้ 5 ปีแล้ว

" ทำไมถึงได้ฝันอะไรแบบนี้ซ้ำ ๆ นะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ หรือว่าจะอ่านนิยายแนวนี้เยอะไป " หลี่เล่อเยียนได้แต่บ่นคนเดียว เพราะไม่ใช่แค่เพิ่งเกิด แต่เธอฝันถึงเด็กสาวคนนั้นเกือบเดือนหนึ่งเต็มๆ แล้ว

วันนี้เป็นอีกวันที่ชีวิตจะต้องดำเนินต่อไป แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คงจะเป็นสภาพของหลี่เล่อเยียนที่เหมือนซอมบี้เข้าไปทุกวัน เธอนอนดึกตื่นเช้านั่นคือเวลา 04.30 น.ทุกวันมาเกือบเดือนแล้ว และอีกสิ่งที่เพิ่มมาจนผิดสังเกตนั่นก็คือ...

" มาได้ยังไงกันนะ " ปานแดงตรงนิ้วโป้งขวามือของหลี่เล่อเยียน แต่หลังจากที่เธอเอามือไปสัมผัส ภาพที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น นี่มันความฝันหรือความจริงกันล่ะเนี่ย ในใจเธอเชื่อไปเกินครึ่งว่าคือความจริง เพราะเธออ่านนิยายจำพวกมิติเยอะมาก ใครจะคิดว่าเธอจะมีมัน พื้นที่โล่งภายในห้องห้องหนึ่ง กะด้วยสายตาน่าจะประมาณ 200 ตารางเมตร เพราะมันค่อนข้างกว้างมาก ถ้าเป็นมิติจริง ๆ ก็ต้องสามารถนำของเข้าไปได้สินะ

" เริ่มจากอะไร แล้วจะเอาเข้าไปยังไง " หลี่เล่อเยียนครุ่นคิดกับตัวเอง

เธอเริ่มจากนำเอากาแฟที่เธอพึ่งจะชงตอนเช้ามาลองดูก่อน แต่ปัญหาต่อจากนี้คือจะนำมันเข้าไปยังไง

" ถ้าตามนิยายคือแค่แตะก็เอาเข้าไปได้สินะ " หลังจากคิดได้เธอจึงนำแก้วกาแฟร้อนๆ มาแตะที่ปานแดงของเธอ

" โอ๊ย ร้อน....ฮือ ๆ " ทำยังไงดีล่ะ ทำไมในนิยายมันถึงเข้าไปได้ง่ายดายนัก หลังจากที่ลองทำอยู่หลายครั้ง เธอก็ได้คำตอบว่า เธอจะต้องนำปานแดงไปแตะยังสิ่งของ แล้วอนุญาตให้มันเข้าไป ถึงจะทำได้ กว่าจะทำได้มือเธอก็แดงเพราะความร้อนของกาแฟไปเสียแล้ว

ในคืนวันหนึ่ง ที่หลี่เล่อเยียนเข้านอน เธอได้ฝันถึงยายผู้ที่ล่วงลับซึ่งตั้งแต่ยายของหลี่เล่อเยียนจากไป เธอไม่เคยฝันถึงยายอีกเลย

" จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ให้เหมือนกับที่หลานรอคอยมาตลอด จงมีความสุข " หม่าซันช่าย บอกหลานรัก ผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจด้วยรอยยิ้ม

" ยายจ๋า มารับหลานแล้วหรือ หนูคิดถึงยายเหลือเกินค่ะ " หลี่เล่อเยียนตอบกลับผู้เป็นยายเสียงสั่น

" เล่อเยียนของยายเป็นเด็กดี จงใช้ชีวิตให้อยู่ดีมีสุข ยายมาอวยพรเด็กดีของยาย " หม่าซันช่าย มองดูหลานสาวด้วยความรักและเอ็นดูเป็นที่สุด

" ยายจ๋า ยายสบายดีไหม หนูสัญญาจะใช้ชีวิตให้อยู่ดี มีแต่ความสุข ขอยายอย่าได้มีห่วง" หลี่เล่อเยียนรับปากผู้เป็นยายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

" เวลาของหลานในโลกนี้ ใกล้จะหมดลงแล้ว จงเตรียมตัวให้พร้อม อย่าได้เป็นห่วงสิ่งใดในโลกนี้อีก ขอหลานจงอย่าได้อาวรณ์สิ่งใด ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตั้งอยู่และดับไป จงจำคำของยายเอาไว้ " พูดจบร่างของหม่าซันช่าย ก็ได้สลายหายไปเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า

หลังจากความฝันในยามเช้าก่อนรุ่งสางของวันนี้ หลี่เล่อเยียนก็ได้สำรวจทรัพย์สินของตัวเองในทันที เธอทำงานหาเลี้ยงตัวเองและยายตั้งแต่อายุ 15 เธอหาเงินได้จำนวนมาก แต่ส่วนใหญ่หมดไปกับการใช้รักษายายอันเป็นที่รักและสำหรับการเรียน

เมื่อยายของเธอเสีย หลี่เล่อเยียนจึงไม่มีความจำเป็นใด ๆ ในการใช้เงินมากมายนัก เธอไม่รอช้า รีบเข้าไปในแอพริเคชั่นการเงินเพื่อเช็คยอดเงินคงเหลือและบัญชีเงินฝากที่เธอแยกเอาไว้ต่างหาก

หลี่เล่อเยียนเชื่อเต็มสิบส่วนว่าคือเรื่องจริง หากเกิดอะไรขึ้น เธอควรจะต้องเตรียมตัว เพราะสถานที่ที่เธอฝันถึงนั้น ช่างกันดารเหลือเกินน่าจะย้อนไปเกือบ 60 ปีเห็นจะได้ หลังจากดูยอดเงินในบัญชีที่มีอยู่หนึ่งแสนสองหมื่นหยวน เธอเริ่มทำการจดรายการอาหาร รวมไปถึงของใช้ปัจจัยต่าง ๆ ในการดำรงชีวิต โชคดีของเธอที่ตัวเองชอบอ่านนิยายทำนองนี้เธอจึงไม่ตื่นตระหนกจนเกินไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเราจะต้องใช้ชีวิตให้อยู่ดีมีสุขตามที่ยายบอกไว้

" มีอะไรที่จะต้องเตรียมบ้างนะ อย่างแรกเลยก็น่าจะเป็นข้าวขาว ข้าวหักท่อน แป้งอเนกประสงค์ แป้งข้าวโพด แป้งสาลี เครื่องปรุงต่าง ๆ เกลือ น้ำตาลคงต้องเอาไปมากหน่อย .....อะไรอีกนะ ใช่แล้วของใช้ล่ะ สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ยาสระผม ครีมบำรุงผิวต่าง ๆ รวมไปถึงยาทั่วไปที่พอจะซื้อได้บ้าง อา..เกือบลืมไปเลยผ้าอนามัย ไม่สิยาคุมต้องพกไปด้วยหากไปจริง ๆ ต้องเตรียมพร้อมทุกอย่าง " หลังจากนั้นรายการที่หลี่เล่อเยียนก็ยาวไปประมาณ  2 หน้ากระดาษ ช่วยไม่ได้ มันคือสิ่งจำเป็น