หลายวันต่อมา
เป็นอีกครั้งที่ในหัวของเขมกรเกิดความคิดที่ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ นัยน์ตาทรงกลมทอดมองพระเอกเรื่องอาทิตย์ครองจันทร์ที่นั่งหน้าอมทุกข์อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ มือขาวข้างถนัดของเขมกรเท้าค้างส่วนอีกข้างจับช้อนคนกาแฟร้อนในแก้วอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงกับคนตรงหน้า
เพราะสถานการณ์ในตอนนี้เขมกรกำลังทำภารกิจมาเป็นที่ปรึกษาปัญหาชีวิตของไอ้พระเอกของเรื่อง ที่มันทะเลาะกับน้องนายเอกเรื่องเดิม ๆ อีกแล้ว นั้นก็คือไม่เรื่องที่มันไม่ค่อยใส่ใจไม่ค่อยมีเวลาให้หรือไม่ก็เรื่องที่มันเนื้อหอมหว่านเสน่ห์ไปทั่วทำให้สาวน้อยสาวใหญ่และหนุ่ม ๆ หลงเต็มไปหมด
"กูจะทำยังไงดีวะข้าวตัง กูกับน้องทะเลาะกันเรื่องเดิม ๆ อีกแล้ววะ ช่วงนี้กูแม่งโคตรเหนื่อยเลย เหนื่อยเรื่องแข่งรถไม่พอกูต้องมาเหนื่อยกับความงี่เง่าของน้องมันอีก"
อาทิตย์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับบ่นออกมาด้วยใบ
เขมกรหลังจากจบบทสนทนาเรื่องที่อาทิตย์ขอทริคจีบสาวกับผม วันนี้ทั้งวันผมก็มัววุ่นอยู่กับการตามถ่ายภาพนักแข่งของทีมJT และเน้นถ่ายภาพของอาทิตย์เป็นส่วนใหญ่ตามที่ผู้ว่าจ้างบรีฟมา ก็อย่างว่าแหละช่วงนี้นักแข่งเบอร์21อย่างนายอาทิตย์กำลังมาแรง พวกเหล่าสปอนเซอร์ต่างก็ต้องอยากได้ภาพของอาทิตย์ไปโฆษณาเป็นธรรมดา และแน่นอนว่าการแข่งชิงแชมป์ในวันนี้นักแข่งหมายเลข21อย่างอาทิตย์ก็ยังคงเข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่งเช่นเคย"พี่ถ่ายชอตที่ผมเข้าเส้นชัยทันไหม"น้ำเสียงร่าเริงของอาทิตย์เอ่ยถามผมขึ้นในทันทีที่สาวเท้ามาหยุดยืนถอดหมวกกันน็อกออกตรงหน้าผมที่ยืนอยู่โซนคนดูไม่ไกลจากสนามแข่งมากนักนัยน์ตาของผมละจากกล้องหันไปจ้องมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของอาทิตย์ ก่อนที่ผมจะคลี่ยิ้มบางตอบกลับพร้อมพยักหน้ารับเบา ๆ มือก็พลันหันภาพในกล้องที่เป็นรูปจังหวะเข้าเส้นชัยให้เด็กตัวสูงมันดูและไม่ลืมพูดอวดมันไปด้วย"อืมถ่ายทันดิ ฝีมือช่างภาพมื
2วันต่อมาเขมกรหลังจากวันก่อนที่ผมเค้นถามไอ้ระบบอเดลจนรู้ว่าในตอนนี้ระบบของอเดลได้พัง ทำให้คาเฟ่ของเจ้าตัวที่เดิมทีคนทั่วไปไม่สามารถมองเห็นได้และมักจะวาปไปในที่ต่าง ๆ ตามโชคชะตาลิขิต เป็นต้องหยุดนิ่งมาโผล่อยู่บนโลกเพราะพลังของอเดลนั้นรวนด้วยเจ้าตัวนั้นฝืนทำผิดกฎของโลกระบบเพื่อที่จะไม่ลงโทษผมเพราะเหตุนี้เลยทำให้ผมรับรู้ความจริงและได้ลดความโกรธเคืองภายในใจที่มีต่อไอ้คุณระบบอเดลลงครึ่งหนึ่ง ถึงแม้ที่ผ่านมาตอนอยู่ในนิยายจะทำผมไว้แสบมากก็เถอะ แต่ก็ถือว่ายังมีความดีอยู่บ้างเพราะฉะนั้นจะพยายามไม่เอาคืนหนักมากก็แล้วกัน"คุณเขมกรที่เป็นตากล้องมาถ่ายเก็บภาพทีมแข่งของJTใช่ไหมครับ"เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นด้านหลังของผม กระชากให้ผมหลุดจากห้วงความคิดหันไปมองยังต้นเสียง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับเบา ๆ
ณ คาเฟ่อาทิตย์ครองจันทร์เวลา20:00นาทีเขมกรเวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วในที่สุดผมที่ได้เครื่องดื่มของตัวเอง ก็เดินกลับห้องพักไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและกินข้าวอะไรเสร็จสรรพ นอนเล่นมือถือฆ่าเวลารอได้ไม่นาน ก็ใกล้ถึงเวลาปิดของร้านคาเฟ่ผมก็ได้หวนกลับมายืนอยู่หน้าร้านคาเฟ่ในเวลา2ทุ่มพอดีเป๊ะผมเอื้อมมือไปผลักบานประตูอันคุ้นเคยด้วยหัวใจเต้นระส่ำ เพราะในหัวดันหวนนึกกลับไปในตอนที่ตัวเองโดนดูดเข้าไปในนิยาย อ่าาตื่นเต้นชะมัดเลยว่ะ....ถ้าเกิดว่าตัวของผมโดนดูดเข้าไปในนิยายอีกครั้งมันจะเป็นอย่างไรนะ ธีโอจะยังจำเขาได้อยู่หรือเปล่า หรือว่าตัวของผมอาจจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งทว่าความคิดมากมายเหล่านั้นเป็นต้องหยุดลง เมื่อผมดันประตูออกกว้างแล้ว ทุกอย่างก็ยังคงปกติดีไม่มีลำแสงสีขาวพวยพุ่งเข้าหาตัวผมเหมือนในตอนแรกแม้แต่น้อย ผมแ
เขมกร"คาเฟ่อาทิตย์ครองจันทร์ยินดีต้อนรับคุณลูกค้าทั้ง2ท่านครับ""เห้ย!ไอ้คุณเหี้ยระบบ"นี่มันเรื่องบ้างอะไรเนี่ย!!!คำถามนี้ดังเข้ามาในหัวของผมทันทีเมื่อหันไปเห็นโฉมหน้าเจ้าของเสียงที่เอ่ยต้อนรับลูกค้าอย่างพวกผม ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตกใจเพราะผมจำได้ดีว่าไอ้คนที่มันยืนฉีกยิ้มกว้างมาให้ผมตอนนี้คือไอ้คุณเหี้ยระบบที่ผมคอยด่ามันเช้าเย็นตอนติดอยู่ในนิยาย ถึงแม้ว่าในตอนที่มันจะส่งผมกลับมาโลกความเป็นจริงผมจะไม่เห็นใบหน้าเต็ม ๆ และเห็นรูปร่างที่แท้จริงของมันเพียงแค่แป๊บเดียว แต่ผมก็จำได้ลักษณะของไอ้หมอนี้ฝังใจเลยล่ะก็ตอนอยู่ในนิยายมันเล่นผมไว้เยอะแถมสีผมสีตายังสีม่วงโดดเด่นขนาดนั้นมิหนำซ้ำยังเหมือนไม่ใช่ผมที่ย้อมอีกและตาก็เหมือนไม่ได้ใส่คอนแทกต์เลนส์เปลี่ยนสีตาอีก โดดเด่
มือหนาสั่นเทาเอื้อมไปหยิบแหวนเงินบนทรายละเอียดมากำไว้ในมือ กอบกุมแหวนเอาไว้แน่นก้มหน้าซุกลงกับเข่าตัวเองปล่อยหยาดน้ำตาแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างเจ็บปวด"ฮึก เขม....อึกพี่เขม ฮื่อออออ พี่เขมครับ ฮึก"หัวใจบีบรัดแน่นเสียงสะอึกสะอื้นและหยาดน้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด ทิ้งตัวลงนอนร้องไห้คุดคู้บนพื้นทรายเอื้อมมือไปดึงเสื้อสูทที่อยู่ไม่ไกลมากอดไว้ หลับตาพยายามสูดดมกลิ่นของพี่ให้ได้มากที่สุด โดยภายในมือก็ยังกำแหวนที่สวมให้พี่ไม่ถึงหนึ่งนาทีดีด้วยซ้ำเอาไว้ไม่ห่างตัวต่อไปนี้ธีโอที่เปรียบตัวเองเสมือนท้องฟ้าจะสุกสกาวสว่างไสวได้อย่างไรกัน หากไร้ทิวากรผู้เป็นความรักของเขาอย่างเขมกร"ทะ...ที...คุณทีตื่นสิ คุณทีได้ยินพี่ไหม คุณทีนายตื่นสิ"น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยเรียกพร้อมกับฝ่ามือขาวเอื้อมไปเขย่าปลุกนายแบบหนุ่มตัวสูงด้วยสีหน้าเป็นเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อเห็นว่า
เท้าขาวเปลือยเปล่าย่างก้าวสัมผัสกับพื้นทรายละเอียดอย่างเชื่องช้า เสียงระลอกคลื่นสาดซัดกระแทกเข้าชายฝั่งและสายลมของทะเลที่พัดผ่านร่างกายให้เย็น เขมกรเงยหน้าหลับตาสูดหายใจรับกลิ่นอายของทะเลในยามค่ำคืนปล่อยสมองให้ปลอดโปร่งขับไล่ความนึกคิดทั้งหลายให้พ้นสมองในยามนี้เขมกรไม่อยากจะคิดอะไรให้รกสมองไปมากกว่านี้อีกแล้ว เขาอยากจะใช้เวลาที่เหลือต่อจากนี้คิดถึงแค่เรื่องของชายตัวสูงที่เดินตามหลังเขามาอย่าง ๆ เงียบก็เท่านั้น หลังจากเขมกรขอคิดแค่เรื่องของธีโอและใช้เวลาที่เหลืออันน้อยอยู่กับแค่คนคนนี้ก็อย่างที่เคยให้สัญญาไว้วันนี้ว่าเวลาที่เหลือหลังจากนี้เขมจะยกมันให้พระรองคนที่เขารักคนนี้ทั้งหมด เขมจะอยู่กับนายพระรองคนนี้และคิดเพียงเรื่องของเขาคนนี้จนวินาทีสุดท้าย ก่อนที่เขาจะโดนส่งกลับไปยังโลกความเป็นจริงเมื่อเดินห่างผู้คนมาได้ไกลพอสมควรเขมกรก็ทรุดตัวนั่งลงบนทรายหาดจัดการวางเสื้อสูทและรองเท้าหนังที่ถอดถือเอาไว้ในมือในตอนแรกวางไว้ด้านข้างตัว ส่วนทีปกรเองเม