บทที่1...บาดแผล | ปาลิดา

หนึ่งเดือนมาแล้ว...ที่เธอได้สวมแบบฟอร์มสีขาวอันงดงามของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ‘MHD medical center’ ได้เป็นพยาบาลตามที่ฝันใฝ ได้ช่วยเหลือผู้อื่นอย่างที่ใจปรารถนา และได้เป็น ‘นางฟ้า’ ของเด็กน้อยมากมายนับไม่ถ้วน

ปาลิดาในวัย 23 ปี กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวที่สวยสะพรั่งดั่งดอกไม้งามกลางแสงอรุณ มีหัวใจที่อบอุ่นอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาสุกสกาวสดใสคู่นั้นมีความกล้าหาญซ่อนอยู่ แต่หากมองให้ลึกลงไปในส่วนเสี้ยวของแววตา ก็จะพบว่า มันเจือจางด้วยความเศร้าอย่างแผ่วบาง...

“พอใส่ชุดนี้แล้วสวยขึ้นนะเนี่ย” เธอมองตัวเองในกระจกด้วยความภาคภูมิใจ ชุดพยาบาลทำให้เธอดูสวยกว่าเดิมหลายเท่า ริมฝีปากอิ่มสีพีชส่งให้ใบหน้ารูปไข่ไร้เครื่องสำอางดูเซ็กซี่แบบไม่ได้ตั้งใจ ผมดำยาวสลวยถูกรวบเก็บอย่างดีภายใต้หมวกพยาบาล เผยให้เห็นต้นคอระหงขาวสะอาด ดูสง่า ดุจนางพญา

“เรานี่สวยจัง แต่...ใครจะรู้ล่ะ” ว่าเธอไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่ทุกคนคิด ความงามของเธอนั้นมีตำหนิ มีบาดแผลที่ลบไม่ออกซ่อนอยู่ บาดแผลที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอทุกครั้งเมื่อนึกถึง...

ย้อนไปเมื่อ 16 ปีก่อน ตอนที่เธออายุได้ 7 ขวบ มารดาได้พาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยงที่พัทยา เจ็ดวันที่อยู่ที่นั่นมันเหมือนนรกสำหรับเธอ เด็กน้อยถูกพ่อเลี้ยงพยายามล่วงละเมิดทางเพศด้วยการกอดจูบลวนลาม เด็กน้อยบอกมารดาแต่กลับโดนทุบตีอย่างหนักหนาสาหัส พ่อเลี้ยงลงโทษเด็กขี้ฟ้องด้วยการจุดไฟแช็คเผาอวัยวะเพศของเธอจนทำให้เกิดความเสียหาย มารดาพาเธอส่งโรงพยาบาล แจ้งว่าเป็นอุบัติเหตุแล้วก็ทิ้งเธอไว้ที่นั่น

ตอนนั้น...หากไม่ได้พยาบาลใจดีคนหนึ่งช่วยอุปการะเธอไว้ เธอก็คงไม่มีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ บางทีเธออาจจะตายไปแล้วก็ได้

พยาบาลคนนั้นยอมรับเธอเป็นลูกบุญธรรม พาเธอย้ายจากชลบุรีเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันในห้องเช่าเล็ก ๆ และงานใหม่ที่โรงพยาบาลเอกชนที่ทันสมัยที่สุดในกรุงเทพฯ

“ขอบคุณนะคะแม่ปู แก้วจะไม่ทำให้แม่ปูผิดหวังแน่นอนค่ะ แก้วจะตอบแทนบุญคุณที่แม่ปูและโรงพยาบาลนี้ให้ชีวิตใหม่กับแก้ว แก้วจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ได้รับโอกาสดี ๆ ค่ะ”

การที่เธอมาเป็นพยาบาล ก็เพราะมีแม่บุญธรรมเป็นแรงบันดาลใจ เธอเลือกเรียนสาขาเกี่ยวกับเด็ก เพราะอยากจะช่วยเหลือเด็กที่ได้รับความเจ็บปวด อยากเป็นมือที่อบอุ่นช่วยเช็ดน้ำตาให้พวกเขาเหล่านั้น เหมือนที่เธอเคยได้รับมาก่อน

“ถ้าแม่รู้ว่าเราโตมามีชีวิตที่ดี แม่จะรู้สึกยังไงนะ แม่จะคิดถึงเราบ้างรึเปล่า” เธออดคิดถึงแม่บังเกิดเกล้าไม่ได้ แม่ที่รักผัวมากกว่าเลือดเนื้อเชื้อไขตนเอง แม่ที่เกลียดชังลูกตัวเองเพราะหน้าลูกดันไปเหมือนพ่อ...วิศวกรชาวญี่ปุ่นซึ่งมีภรรยาอยู่แล้ว พ่อที่ไม่อาจรับเธอเป็นลูกได้ ดังนั้น ลูกที่เกิดจากความผิดพลาดอย่างเธอจึงกลายเป็นแค่...เนื้อร้ายของชีวิตแม่

‘นังยูมิ! แกไม่น่าเกิดมาเลย!’

“เอาล่ะ! ไปทำงานเถอะปาลิดา และจงจำเอาไว้ว่าเธอไม่ใช่ยูมิคนเดิมอีกแล้ว เธอไม่ใช่เด็กคนนั้น”

เด็กลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นที่ถูกทำร้ายอย่างทารุณจากคนในครอบครัว เด็กหญิงแก้มแดงที่ตายไปจากโลกใบนี้มานานแล้ว ตอนนี้มีเพียงผู้หญิงที่ชื่อปาลิดา...ปาลิดาซึ่งมีความหมายว่า...ผู้ที่ถูกคุ้มครองรักษาจากภัยใด ๆ