บทที่18

หลังจากทีมงานเตรียมความพร้อมด้านนอกเรียบร้อยแล้ว ก็ส่งสัญญาณผ่านเลขาไอ้ติณให้ผมกับเพื่อนเดินออกไป แน่นอนว่าใครบางคนที่อยู่ห้องข้างๆ ก็กำลังเปิดประตูออกมาเหมือนกัน และที่ทำให้ผมหัวร้อนขึ้นมาจนแทบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ก็เพราะชุดเดรสหนังเงาๆ สีดำที่มันรัดคนตัวเล็กซะจนผมหายใจไม่ออกสายก็เส้นเล็กไหนจะก้อนกลมๆ ที่โผล่พ้นขึ้นมาให้เห็นอีก เดินทีซิปแทบจะปริอยู่แล้ว

"ร้อนหรอวะ"

"อืม" ไอ้ติณถามเพราะเห็นหน้าบึ้งตึงของผม จนทีมงานไม่กล้าเข้ามาใกล้

"โทษทีหว่ะ กูขอสามรูปสวยๆ พอ" เพื่อนถึงกับตบไหล่ผมเบาเบาให้ผมใจเย็น และหันไปบรีฟทีมงานให้รีบถ่ายให้เสร็จ พร้อมกับให้เลขาเอาร่มมากางและพัดลมมาเป่าให้ผม

"อืม"

เพื่อให้งานของเพื่อนราบรื่น ผมพยายามปรับอารมณ์และสีหน้าเป็นปกติที่สุด เดินไปยืนรอที่รถสีเมทัลลิครอร่างบางที่กำลังเดินตามมาฟังบรีฟจากทีมงานอีกครั้ง

"น้องฝันขา พี่ขอพริกสิบเม็ดเลยนะคะ"

"ได้ค่ะ"

'อะไรคือพริกสิบเม็ดวะ' คำถามที่เกิดขึ้นในหัวถูกตอบเป็นท่าโพสต์โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว คนที่ทำให้ผมหงุดหงิดก็จัดแจงจัดท่าทางให้ผมยืนพิงกระโปรงรถก้าวเข้ามายืนตรงหน้า โพสต์ท่าเหมือนกำลังถอดแจ๊คเก็ตหนังของผมแล้วหันไปมองจิกกล้อง 

"เดี๋ยวชุดก็ปริ" คำพูดของผมทำเธอหันมาจ้องตาเขม่น เปิดโอกาสให้ผมคว้าเอวเล็กเข้ามาใกล้เป็นรูปที่เรายืนหันข้างวางหน้าผากแตะกันจนจมูกของผมเฉียดแก้มนุ่มๆ ของเธอ และจมูกของเธอเฉียดแก้มหอมๆ ของผม

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ลุง" เธอกัดฟันพูดกับผมเบาเบาให้ได้ยินกันสองคน แต่ยังคงฉีกยิ้มหันมองกล้องให้ได้ภาพสวยๆ

"มืออาชีพหน่อยครับน้องฝัน" เพราะไม่อยากให้รูปที่ออกมาเห็นก้อนกลมๆ ที่มันล้นจนเกินไป ผมเลยดึงเธอเข้ามากอดพร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปให้ กลิ่นหอมๆ ทำผมหายหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย 

"ไอ้ฟิล์ม กูขอรูปตีโค้งสวยๆ รูปนึงดิ" บอสใหญ่ถึงขนาดวิ่งเข้ามาบรีฟด้วยตัวเอง

"ไหนมึงบอกสามรูป"

"มึงพึ่งถ่ายไปสองรูป" ผมเห็นตากล้องกดชัตเตอร์​รัวๆ ไอ้ติณบอกสองรูป! 

"เออๆ เร็วๆ กูร้อน" สงสารนางแบบมากกว่าเดี๋ยวผิวจะหมอง 

แล้วผมก็เดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ ให้เธอเดินมาหย่อนสะโพกลงเบาะหนัง เป็นอีกหนึ่งรูปที่ถูกพรีเซ็นต์ออกมาได้ดี ต้องชมตากล้องที่เลือกมุมถ่ายจนได้รูปสวยๆ 

"ร้อนป่ะ" พอเราอยู่ด้วยกันสองคน ผมเลยเอ่ยถามคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง

"นิดหน่อย" 

"ไปงานเลี้ยง เปลี่ยนชุดด้วยนะ" เพราะเจ้าของงานเอ่ยปากชวนทุกคนไปงานเลี้ยง 'Thank you Party' ขอบคุณทีมงานที่เหนื่อยกันมาทั้งวัน

"ไม่เปลี่ยน ฉันชอบชุดนี้"​

เอี๊ยด...! 

และไอ้ติณก็ได้รูปตีโค้งสวยสมใจ เพราะคำตอบของเธอทำให้ผมหัวร้อนอีกครั้ง 

ถ้าเธอไม่ยอมเปลี่ยน ผมก็จะทำให้ชุดนี้ขาดเอง ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปสำหรับผม 

"นี่ลุง เข้ามาทำไมเนี่ย" 

เขาถือโอกาสที่ผู้จัดการส่วนตัวของเธอไปคุยเรื่องเช็คกับเลขาของเพื่อน เปิดประตูเข้าห้องแต่งตัวของเธออย่างถือวิาสะและกดล็อคอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำอยู่ในสายตาเพื่อนที่เดินตามหลังมาเพื่อจะคุยกับเขา

"จะไปชุดนี้?" 

"ชุดนี้แหละ" 

"แน่ใจว่าไม่เปลี่ยน?"

"แน่ใจ"

คนตัวเล็กยืนกอดอกสะบัดหน้าไปอีกข้าง สีหน้าและท่าทางดื้อดึงทำเขามันเขี้ยวจนเดินเข้าไปฟาดก้นกลมงอนเต็มแรง ทำเธอสะดุ้งจนตัวโหยงหันมาถลึงตาใส่เตรียมจะอ้าปากต่อว่ากัน

"อ๊ะ อื้ออ" แต่ยังช้ากว่าผมที่โน้มตัวลงไปปิดปากเธอด้วยปากของผม ทำเธอส่งเสียงประท้วง คงจะกลัวว่าใครเข้ามาเห็น

ผมทำโทษเด็กดื้ออยู่หลายนาทีจนมือเล็กทุบอกแกร่งขออากาศหายใจ ผมเลยจำใจผละตัวออกเดินไปหยิบชุดเมื่อเช้าที่เธอใส่มาบนราวสแตนเลสมาให้คนหน้าหงิกหน้างอตอนนี้

"อะ เปลี่ยน ใส่ชุดนี้" เธอเหมาะกับชุดจั๊มสูทน่ารักๆ แบบนี้มากกว่า 

"..." 

"ฝัน เปลี่ยน พี่ไม่ชอบชุดนี้ที่ฝันใส่" ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะทำให้มันขาด แต่ความกลัวเธอโกรธมันมีมากกว่าเลยพยายามพูดอย่างใจเย็น

"..."

"พี่หวง" และเป็นผมที่เผลอหลุดพูดความรู้สึกที่มันร้อนรนอยู่ตอนนี้ เพราะอยากให้เธอยอมกัน 

"หรือจะให้เปลี่ยนให้" ผมเลิกคิ้วถามอย่างยียวน อยากเปลี่ยนให้เหมือนกันนะ

"ไม่ต้องยุ่ง" 

สุดท้ายเธอก็ยอมรับเสื้อผ้าในมือของผมเข้าไปเปลี่ยนในห้องลองชุดชั่วคราว ส่วนผมก็ยืนนวดขมับตัวเองคลายอาการปวดหัว

นี่แค่เรื่องเสื้อผ้ายังทำผมเหนื่อยได้ขนาดนี้...

"ไปรถใคร"

"ขับรถมา ลืมหรอ"

"แก่แล้วก็แบบนี้แหละ" พลาดไม่ได้เลยกู! 

"เจอกันที่ร้าน"

ฟอด

คนตัวโตขโมยหอมแก้วคนเล็กฟอดใหญ่พอให้หายมันเขี้ยว ก่อนจะรีบเดินจ่ำออกไปจากห้องพักคนน้อง ปล่อยให้เธอยืนหน้าแดงลูบแก้มตัวเองเบาเบาอยู่คนเดียว

แกร๊ก! 

"นานนะ" ไอ้ติณนั่งกดมือถือรออยู่ในห้องแต่งตัวอยู่ก่อน

"..."

"มึงจะไปรถกู หรือจะไปขับรถให้เขา"

"กูขับรถมาครับ" ไอ้เพื่อนเวรนี่มันรู้ แต่อยากพูดกวนตีนผมเท่านั้นแหละ

ผมเลิกสนใจแล้วหันมาถอดเสื้อออกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์ตัวโปรดที่ใส่มา และแยกย้ายไปรถใครรถมันเดินทางไปที่ร้าน 

รู้อย่างงี้...เมื่อเช้าให้เธอมารถคันเดียวกันเลยก็ดี ไม่น่าอยากเซอร์ไพร์ส​เลยไอ้ฟิล์มเอ้ย

บังเอิญ​ผมขับรถตามหลังเธอมา เพราะเป็นห่วงกลัวจะไปผิดร้าน เลยทำให้เข้ามาในร้านเป็นคนสุดท้าย เหลือเพียงที่นั่งข้างเธอที่ว่างสำหรับผม เหมือนทุกคนจงใจเว้นที่ตรงนี้ไว้ให้ 

แน่นอนว่าผู้ชมอย่างไอ้ติณรู้ ถึงได้ยกมุมปากอย่างยียวนส่งมาให้ ผมว่าผมกลับไปเป่าหูน้องสาวผมสักหน่อยน่าจะดี หมันไส้ไอ้เพื่อนเวรนี่

เกร๊ง! 

"เดี๋ยวก็เมา" คนตัวโตก้มไปกระซิบข้างหูตัวเล็กเบาๆ 

"แก้วเดียวเอง" ยังจะเถียง

"เธอเติมสามรอบแล้ว"

"คิกคิก" ชัดเลย เมาชัว! 

"คุณแพทมายังไงนะครับ" ผมหันไปถามผู้จัดการส่วนตัวของเธอที่นั่งประคองตัวเล็กไม่ให้เอนไปเอียงมา

"แพทขับรถมาค่ะ"

"ผมขอไปส่งน้องฝันนะครับ ให้ขับรถกลับเองคงไม่ดี" 

"อะ เอ่อ คือ..." คุณแพทมีสีหน้าลังเลไม่น้อย แต่จะให้เธอเป็นคนไปส่ง เธอก็มึนไม่ต่างกัน เกิดเจอด่านขึ้นมา มีหวังตายคู่แน่! 

"ไม่เป็นไรครับคุณแพท เพื่อนผมไว้ใจได้ เดี๋ยวผมให้เลขาอีกคนที่เป็นผู้หญิงนั่งไปเป็นเพื่อนก็ได้ครับ" คำพูดยาวเหยียดออกมาจากบอสใหญ่ช่วยเป็นแบล็คอัพที่ดีให้กับผม

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

"ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าถึงแล้วรบกวนถ่ายรูปส่งมาให้แพทดูด้วยนะคะ"

"ครับ"

 

 

 

#พี่หวง ไรท์เขิน🤭

#อ่านเพลินๆ สบายๆ ฟินๆกันเหมือนเดิมนะคะ