บทที่13

ปึก! 

"โอ๊ย! นี่เธอ" สุดท้ายเธอก็ทนความเอาแต่ใจของคนนิสัยไม่ดีไม่ไหว กระแทกส้นรองเท้าลงบนรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โตเต็มแรงและผละตัววิ่งหนีออกมาได้ ก่อนจะปรับสีหน้าและท่าทางของตัวเองไม่ให้มีพิรุธจนเพื่อนจับสังเกตได้ โดยไม่รู้ตัว​เลยว่าริมฝีปากแดงสวยเปลี่ยนเป็นบวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด

"ไปกัน"

"เดี๋ยว ปากแกไปโดนอะไรมา ฝัน" ทำไมหูตาไวอย่างนี้นะ

"คือ ฉันแพ้หอยเม่นหน่ะ"

"ไปหาหมอก่อนมั้ย" ฉันซาบซึ้งในความเป็นห่วงของเพื่อนอยู่หรอก แต่พาฉันหนีไปจากสายตาคมเหมือนมีดที่มองมาตอนนี้ก่อนจะได้มั้ย...แองจี้

"ไม่เป็นไร กลับไปกินยาแก้แพ้เดี๋ยวก็หาย"

"อืม"

เธอเดินเข้าไปเกาะแขนเพื่อนราวกับเป็นเกาะกำบังที่ดีที่สุดในเวลานี้ จนแองจี้ทำหน้างงหันมามองอย่างสงสัย นางแบบสาวเลยต้องรีบดึงแขนพาเดินออกมาที่ลานจอดรถอ้างว่าอยากจะกลับไปกินยานอน

"เฮ้อ ถึงห้องสักที" 

ฉันทิ้งตัวลงนอนแผ่หลากลางที่นอนสีขาว ค่อยๆ หลับตาลงพยายามลบภาพวุ่นวายที่คอยวิ่งเข้ามาในหัวรบกวนจิตใจจนรู้สึกเหนื่อย วาดฝันเหนื่อยมาก...เพราะคนนิสัยไม่ดีคนเดียวเลย

พรึ่บ! 

"..." ทำไมอยู่ๆ ฉันถึงรู้สึกเหมือนถูกผีอำเลยละ อุตส่าห์​เลือกซื้อคอนโด​สร้างใหม่แล้วนะ ต้องไม่มีผีสิ หรือว่า จะไม่ใช่ผี

ตากลมโตค่อยๆ เปิดขึ้นทีละน้อยก่อนจะปรับโฟกัสมองคนตรงหน้าที่นอนทาบทับลงมาทั้งตัวจนใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน 

ไม่ใช่ผีที่ไหน เจ้ากรรมนายเวรของวาดฝันเอง...

'My Sister'

(เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์)​

"ฮัลโหล พี่ฟิล์ม​ถึงห้องยังคะ" มือหนาหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง​ยีนส์​ด้านหลังมาวางข้างๆ กดเปิดลำโพงรับสายน้องสาว โดยที่สายตายังคงมองหน้าคนชอบยั่วโมโหไม่วางตา

"ถึงแล้ว" หลังจากพาหมูอ้วนไปกินมื้อกลางวันจนอิ่ม ผมก็พาเธอไปส่งที่บ้านเพราะป๊ากับมามี๊บ่นคิดถึงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนไม่ไหว

ก่อนจะตีรถขับกลับมาที่คอนโด คอนโดของเด็กแสบ

"พรุ่งนี้คุณป๊าคุณมี๊นัดทานข้าวนะ ห้ามลืมเด็ดขาด" 

"ไม่ลืมค่ะ"

"โอเค บ๊ายบาย" 

รอจนโฟกัสวางสายลง แขนแกร่งสองข้างท้าวยันกับที่นอนยกตัวขึ้นเล็กน้อยเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้หายใจ จะได้มีแรงเคลียร์​เรื่องของวันนี้กันยาวๆ 

"ส่วนของฉันเคลียร์​แล้ว" 

"เธอเคลียร์​ในส่วนของเธอมา" 

"ไม่มีอะไรจะเคลียร์" 

"ฝัน พูดให้รู้เรื่อง" ผมพยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุด 

เวลาน้องสาวผมดื้อ ผมก็ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหรือต้องพูดอธิบายอะไรให้มากให้มายขนาดนี้ ยิ่งกับผู้หญิงคนอื่นยิ่งแล้วใหญ่ไม่เคยมีคำว่า 'ง้อ'​ เกิดขึ้นเลยสักครั้ง แต่กับวาดฝัน...ครั้งนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมรู้สึกร้อนรนขนาดนี้

"ไม่สนิท อย่ามาเรียกชื่อ" นับ 1 หายใจเข้า นับ 2 หายใจออก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ 

"เอากันเกือบทุกวัน ไม่สนิท?" ใจเย็นไว้ไอ้ฟิล์ม เย็นกว่านี้

"อย่ามาพูดแบบนี้นะ"

"โอเค ฉันไม่พูด เธออธิบายมา" แกล้งยอม ยอมไปก่อน

"จิ๊ เพื่อน"

"เชื่อได้?" 

"แล้วแต่"​ ครั้งนี้จะยอมเชื่อเธอสักครั้ง 

ถึงแม้ว่าต่างคนต่างแสดงความบริสุทธิ์ใจ​กันแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยังคงไม่ยอมหันมามองหน้า ทำใจแกร่งกระตุกรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยสักนิด ตาคมไล่มองใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวอยู่อย่างนั้น ก่อนจะหยุดมองริมฝีปากอวบอิ่มที่ดูบวมเจ่อเห็นรอยฟันจางๆ จากการกระทำของเขา วันหลังเขาจะต้องใจเย็นกว่านี้

จุ๊บ

"เจ็บมั้ย" ผมกดจูบริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา เบาเหมือนขนนกสัมผัส

จุ๊บ

"นี่ ไม่เจ็บแล้ว" หึ สุดท้ายก็สบตากัน ถึงจะดูหงุดหงิดไปหน่อย ก็ไม่เป็นไร

"ลุก จะนอน"

"ก็นอนสิ"

สองมือเล็กพยายามผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง แต่ไม้ซีกจะงัดไม้ซุงได้อย่างไรกัน

นอกจากเขาจะไม่ลุกออกไปจากตัวเธอแล้ว ยังรวบตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอดพลิกร่างของเขาและเธอสลับตำแหน่งกัน 

ให้เธอนอนบนตัวเขา ให้เขาเป็นที่นอนให้เธอ...

"กาลครั้งหนึ่ง มีลูกหมูสามตัว" 

เสียงทุ้มแต่ฟังแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่น เกริ่นนิทานที่เขาเคยเล่ากล่อมน้องนอนเมื่อตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เขาเอามากล่อมเธอ พร้อมกับมือหนาลูบแผ่นหลังเล็กเบาเบาราวกับอยากให้เธอนอนจริงๆ

"ไม่ใช่เด็กนะ" 

"รู้ เต็มมือขนาดนั้น"

"นี่" 

"ชู​่ว..."

"ลูกหมูตัวที่หนึ่ง..."

เขาไม่ปล่อยให้เธอเถียงต่อให้ทะเลาะกันอีก เริ่มเล่านิทานเรื่องเก่งของเขาให้เธอฟังต่อทำเสียงเล็กเสียงน้อยบ้างก็ทำเสียงดุร้ายเหมือนหมาป่าจนเธอเคลิ้มไปกับนิทานของเขา

ไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว เขากล่อมเธอหรือเพราะเธอกล่อมเขากันแน่ ในตอนที่เข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็นคนสองคนยังคงนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ ลืมเรื่องราวที่ทะเลาะกันเมื่อหลายชั่วโมงก่อนจนหมดสิ้นราวกับเป็นเพียงแค่ความฝัน

"อื้อ ฝันจะนอน"

"หึ" 

ผมลืมตาตื่นมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ดูน่ารักเหมือนเด็กจนผมต้องเลื่อนมือหาโทรศัพท์​มาแอบถ่ายภาพเธอเก็บไว้ ค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไรผมไม่ให้บังหน้าใสๆ จนได้มุม แต่ยังคงไม่เบาพอทำให้เธอรู้สึกตัวทำปากยู่บ่นอุบอิบอย่างงัวเงียขยับเข้ามาซบอกแกร่งหาความอบอุ่นอีกครั้ง

"หึ ขี้เซา"

จุ๊บ

 

 

 

#พี่ฟิล์ม​อันตรายต่อใจเกินไป

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ สบายๆ นะคะ