LOGINShare
ศาสตราจารย์มาร์ติน
Last Updated:
2025-06-19 20:13:21แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องเข้ามาในรถที่กำลังแล่นไปตามถนนในลอนดอน เมรี่นั่งพิงเบาะด้วยใบหน้าซีดเผือด ต้นแขนของเธอยังคงปวดแปลบจากบาดแผลมีดของมิสเตอร์คลาร์ก เอดิสันได้ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว แต่เมรี่รู้ว่าเธอต้องการการรักษาที่เหมาะสมกว่านี้
"ไหวไหมเมรี่?" อเล็กซานเดอร์ถามด้วยความเป็นห่วง "ไหวค่ะพี่" เมรี่ตอบพยายามยิ้ม "แค่เจ็บนิดหน่อย" เฟรเดอริคกุมมือเมรี่ไว้แน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "เราจะไปที่หอจดหมายเหตุเลยใช่ไหมคะคุณเอดิสัน?" "ใช่ครับ" เอดิสันตอบ "เราต้องไปที่นั่นให้เร็วที่สุด ก่อนที่พวก 'เงาแห่งลอนดอน' จะตามรอยเราเจออีกครั้ง" พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหอจดหมายเหตุแห่งชาติ อาคารเก่าแก่ที่ดูเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ เมรี่รู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่แห่งนี้ ที่ซึ่งความลับนับไม่ถ้วนถูกเก็บรักษาไว้ "คุณเอดิสันคะ เราจะเข้าไปได้อย่างไรคะ?" เมรี่ถาม "หอจดหมายเหตุเป็นสถานที่สาธารณะครับ" เอดิสันตอบ "แต่ส่วนที่เราต้องการเข้าไปน่าจะเป็นส่วนที่ต้องได้รับอนุญาตพิเศษ" พวกเขาเดินเข้าไปในหอจดหมายเหตุ บรรยากาศภายในเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระดาษพลิกไปมาและเสียงผู้คนกระซิบกระซาบ เอดิสันตรงเข้าไปสอบถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ เขาพยายามขออนุญาตเข้าไปในส่วนของ เอกสารลับ "ขอโทษค่ะ ท่านสุภาพบุรุษ" พนักงานตอบ "เอกสารส่วนนั้นต้องได้รับการอนุมัติจากผู้จัดการเท่านั้นค่ะ" "ถ้าอย่างนั้น ผมขอพบผู้จัดการได้ไหมครับ?" เอดิสันถาม พนักงานมองเอดิสันด้วยความสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า "ผู้จัดการกำลังติดประชุมค่ะ ไม่สามารถพบได้ในตอนนี้" เมรี่รู้ว่าพวกเขาไม่มีเวลามากนัก เธอหันไปมองอเล็กซานเดอร์และเฟรเดอริค พวกเขาพยักหน้าให้เธอ เมรี่รู้ว่าพวกเขาจะต้องหาทางเข้าไปในส่วนเอกสารลับให้ได้ "คุณเอดิสันคะ" เมรี่กระซิบ "คุณพอจะมีวิธีอื่นไหมคะ?" เอดิสันยิ้มเล็กน้อย "ผมคิดว่าผมพอจะรู้จักใครบางคนที่สามารถช่วยเราได้ครับ" เขาพาพวกเขาเดินไปยังอีกฟากหนึ่งของห้องสมุด แล้วหยุดอยู่หน้าโต๊ะของชายชราคนหนึ่งที่กำลังง่วนอยู่กับการอ่านเอกสารเก่าๆ ชายชราคนนั้นสวมแว่นตาหนาเตอะ และมีหนวดเครายาวสีขาว "ศาสตราจารย์มาร์ติน?" เอดิสันเรียก ชายชราเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ "เอดิสัน! ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่เลยนะ! แล้วนี่ใครกัน?" "สวัสดีครับศาสตราจารย์" เอดิสันกล่าว "ผมพาแขกพิเศษมาครับ พวกเขาคือมิสเมรี่ มิสเตอร์เฟรเดอริค และมิสเตอร์อเล็กซานเดอร์ แบล็ควู้ดครับ" ศาสตราจารย์มาร์ตินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินนามสกุล "แบล็ควู้ดอย่างนั้นหรือ! โอ้! ลูกๆ ของโรเบิร์ต แบล็ควู้ดอย่างนั้นหรือ!" "ใช่ครับ" อเล็กซานเดอร์ตอบ "คุณพ่อของพวกเราเคยเป็นเพื่อนของคุณใช่ไหมครับ?" "แน่นอนสิ!" ศาสตราจารย์มาร์ตินกล่าว "โรเบิร์ตเป็นเพื่อนสนิทของผมเลยล่ะ! พวกหนูมาที่นี่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?" เมรี่ตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ศาสตราจารย์มาร์ตินฟัง ตั้งแต่การหายตัวไปของเฟรเดอริค ไปจนถึงการเปิดโปง 'เงาแห่งลอนดอน' และการตามหารหัสลับ ศาสตราจารย์มาร์ตินฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นเรื่อยๆ " 'เงาแห่งลอนดอน' อย่างนั้นหรือ!" ศาสตราจารย์มาร์ตินพึมพำ "ผมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับองค์กรนี้มาบ้าง แต่ไม่คิดว่ามันจะมีอยู่จริง!" "แล้วรหัสลับนี้ล่ะครับศาสตราจารย์" เอดิสันยื่นรหัสลับชิ้นที่สองให้ศาสตราจารย์มาร์ติน "มันบอกว่า 'ที่ที่อดีตถูกเก็บรักษา' และ 'ความลับถูกเปิดเผย' เราคิดว่ามันน่าจะอยู่ที่นี่ครับ" ศาสตราจารย์มาร์ตินรับรหัสลับมาพิจารณาอย่างละเอียด "อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็น ห้องเก็บเอกสารลับส่วนบุคคล แล้วล่ะ" "เราพยายามขออนุญาตแล้ว แต่พนักงานไม่ยอมให้เข้าไปครับ" เมรี่กล่าว ศาสตราจารย์มาร์ตินยิ้ม "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนู ฉันมีอำนาจพอที่จะพาพวกหนูเข้าไปได้"
Latest chapter
เมรี่ยอดนักสืบหญิง หาทางออก
พวกเขาวิ่งออกจากห้องเก็บเอกสารลับ โดยมีศาสตราจารย์มาร์ตินช่วยเปิดทางให้ เสียงฝีเท้าของคนร้ายดังไล่ตามมาติดๆ เมรี่รู้สึกเจ็บปวดที่ต้นแขน แต่เธอก็ต้องวิ่งต่อไปเพื่อชีวิตและเพื่อความลับที่พวกเขาเพิ่งค้นพบ"ไปทางนี้ครับ!" เอดิสันตะโกน เขาพาพวกเขาเลี้ยวเข้าสู่ทางเดินแคบๆ ที่ทอดยาวไปในความมืดเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด กระสุนกระทบกับผนังใกล้ๆ พวกเขา เมรี่รู้สึกถึงลมร้อนจากกระสุนที่เฉียดผ่านศีรษะไป"พวกมันมากันเยอะมากเลยนะคะ!" เมรี่หอบหายใจ"เราต้องหาทางออก!" เฟรเดอริคกล่าวพวกเขาพยายามวิ่งไปตามทางเดินที่ซับซ้อนราวกับเขาวงกต เสียงฝีเท้าของคนร้ายดังไล่ตามมาไม่ห่าง อเล็กซานเดอร์พยายามคุ้มกันเมรี่และเฟรเดอริค"มีทางขึ้นตรงนั้นครับ!" เอดิสันชี้ไปที่บันไดเหล็กเก่าๆ ที่ทอดยาวขึ้นไปสู่แสงสลัวๆพวกเขารีบปีนบันไดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เมรี่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ต้นแขน แต่เธอก็พยายามกัดฟันปีนต่อไปเมื่อขึ้นมาถึงด้านบน พวกเขาก็พบว่าตัวเองมาโผล่ในห้องเก็บของเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยลังไม้และอุปกรณ์ที่ถูกทิ้งร้าง มันเป็นส่วนหนึ่งของหอจดหมายเหตุที่ไม่มีใครรู้จัก"เราปลอดภัยแล
เมรี่ยอดนักสืบหญิง ห้องลับใต้ดิน
ศาสตราจารย์มาร์ตินนำเมรี่และคณะเดินไปยังส่วนที่ลับที่สุดของหอจดหมายเหตุ พวกเขาเดินลงบันไดวนที่ทอดยาวลงไปใต้ดิน กลิ่นเก่าของกระดาษและฝุ่นคละคลุ้งในอากาศ"ที่นี่คือที่เก็บเอกสารลับส่วนบุคคลของบุคคลสำคัญในอดีตจ้ะ" ศาสตราจารย์มาร์ตินกล่าว "รวมถึงเอกสารของพวก องค์กรลับ ด้วย"พวกเขาเดินผ่านชั้นวางเอกสารที่สูงเสียดเพดาน เอกสารนับล้านชิ้นถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ แต่ก็ดูเหมือนเขาวงกตที่ไม่มีที่สิ้นสุด"เราจะหารหัสลับเจอได้อย่างไรคะ?" เมรี่ถาม"รหัสลับบอกว่า 'ที่ที่ความลับถูกเปิดเผย' " ศาสตราจารย์มาร์ตินกล่าว "นั่นน่าจะหมายถึงเอกสารที่เกี่ยวข้องกับ 'เงาแห่งลอนดอน' โดยตรง"เอดิสันหยิบรหัสลับชิ้นที่สองออกมาพิจารณาอีกครั้ง "รหัสลับนี้ไม่ได้ระบุชื่อเอกสารโดยตรงครับ แต่มันมีสัญลักษณ์บางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็น ตราประทับของตระกูลแบล็ควู้ด"เมรี่ อเล็กซานเดอร์ และเฟรเดอริคมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ"เป็นไปได้อย่างไรคะ?" เมรี่ถาม "คุณพ่อของพวกเราเกี่ยวข้องกับ 'เงาแห่งลอนดอน' ด้วยหรือคะ!""ไม่หรอกจ้ะหนู" ศาสตราจารย์มาร์ตินกล่าว "คุณพ่อของพวกหนูเป็นนักสืบที่ต่อส
เมรี่ยอดนักสืบหญิง ศาสตราจารย์มาร์ติน
แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องเข้ามาในรถที่กำลังแล่นไปตามถนนในลอนดอน เมรี่นั่งพิงเบาะด้วยใบหน้าซีดเผือด ต้นแขนของเธอยังคงปวดแปลบจากบาดแผลมีดของมิสเตอร์คลาร์ก เอดิสันได้ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว แต่เมรี่รู้ว่าเธอต้องการการรักษาที่เหมาะสมกว่านี้"ไหวไหมเมรี่?" อเล็กซานเดอร์ถามด้วยความเป็นห่วง"ไหวค่ะพี่" เมรี่ตอบพยายามยิ้ม "แค่เจ็บนิดหน่อย"เฟรเดอริคกุมมือเมรี่ไว้แน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "เราจะไปที่หอจดหมายเหตุเลยใช่ไหมคะคุณเอดิสัน?""ใช่ครับ" เอดิสันตอบ "เราต้องไปที่นั่นให้เร็วที่สุด ก่อนที่พวก 'เงาแห่งลอนดอน' จะตามรอยเราเจออีกครั้ง"พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหอจดหมายเหตุแห่งชาติ อาคารเก่าแก่ที่ดูเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ เมรี่รู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่แห่งนี้ ที่ซึ่งความลับนับไม่ถ้วนถูกเก็บรักษาไว้"คุณเอดิสันคะ เราจะเข้าไปได้อย่างไรคะ?" เมรี่ถาม"หอจดหมายเหตุเป็นสถานที่สาธารณะครับ" เอดิสันตอบ "แต่ส่วนที่เราต้องการเข้าไปน่าจะเป็นส่วนที่ต้องได้รับอนุญาตพิเศษ"พวกเขาเดินเข้าไปในหอจดหมายเหตุ บรรยากาศภายในเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระดาษพลิกไปมาและเสียงผู้คนกระซิบกระซา
เมรี่ยอดนักสืบหญิง ความเจ็บปวดและเบาะแส
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรุนแรง เสียงหมัดกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่วหอนาฬิกา อเล็กซานเดอร์ใช้ทักษะการต่อสู้ที่เหนือกว่าในการรับมือกับมิสเตอร์คลาร์ก แต่มิสเตอร์คลาร์กก็แข็งแกร่งและว่องไวไม่แพ้กันในขณะเดียวกัน เฟรเดอริคก็กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากกับลูกสมุนอีกคน แม้ร่างกายของเขาจะเริ่มฟื้นตัวแล้ว แต่เขาก็ยังไม่แข็งแรงเต็มที่นัก ลูกสมุนคนนั้นใช้จังหวะที่เฟรเดอริคพลาดท่า ถีบเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง เฟรเดอริคล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด"พี่เฟรเดอริค!" เมรี่ร้องเรียกด้วยความตกใจ เธอวิ่งเข้าไปหาพี่ชายทันทีลูกสมุนคนนั้นฉวยโอกาสที่จะซ้ำเติมเฟรเดอริค แต่เอดิสันก็พุ่งเข้ามาขวางไว้ เขาจัดการกับลูกสมุนคนนั้นได้อย่างรวดเร็ว"พี่เฟรเดอริคเป็นอะไรไหมคะ!" เมรี่ถามด้วยความเป็นห่วง เธอช่วยประคองพี่ชายขึ้นมาเฟรเดอริคกัดฟันด้วยความเจ็บปวด "ไม่เป็นไรเมรี่ แค่จุกนิดหน่อยเท่านั้น"ในขณะที่มิสเตอร์คลาร์กกำลังต่อสู้กับอเล็กซานเดอร์อย่างดุเดือด เขาก็เหลือบไปเห็นเมรี่และเฟรเดอริค เขายิ้มเหยียด แล้วโยนมีดสั้นเล่มเล็กๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว มีดเล่มนั้นพุ่งตรงไปยังเมรี่!"เมรี่! ระวัง!" เ
เมรี่ยอดนักสืบหญิง เงา
รุ่งเช้าอันหนาวเหน็บของลอนดอน เมฆหนาทึบปกคลุมท้องฟ้า เมรี่ เฟรเดอริค อเล็กซานเดอร์ และเอดิสัน ยืนอยู่บนสะพานเวสต์มินสเตอร์ มองไปยังหอนาฬิกาบิ๊กเบนที่สูงตระหง่าน เสียงระฆังบ่งบอกเวลาเจ็ดโมงเช้าดังแว่วมาตามลม หอจดหมายเหตุแห่งชาติอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก แต่เอดิสันเชื่อว่าบิ๊กเบนคือจุดเริ่มต้น"รหัสลับบอกว่า 'ที่ที่เวลาหยุดนิ่ง' " เอดิสันกล่าว "นั่นน่าจะหมายถึงบิ๊กเบนครับ""แล้ว 'ประวัติศาสตร์ถูกจารึก' ล่ะคะ?" เมรี่ถาม"นั่นน่าจะหมายถึงหอจดหมายเหตุ" อเล็กซานเดอร์ตอบ "แต่เราจะเริ่มต้นจากบิ๊กเบนก่อน เพราะมันน่าจะเป็นจุดที่สังเกตได้ง่ายที่สุด"เฟรเดอริคพยักหน้า สีหน้าของเขายังคงซีดเซียวเล็กน้อย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "เราต้องระวังให้ดี พวกมันน่าจะรู้แล้วว่าเรากำลังตามหารหัสลับพวกนี้อยู่""ใช่ครับ" เอดิสันเสริม "และผมคิดว่า มิสเตอร์คลาร์ก จะต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน"พวกเขาค่อยๆ เดินตรงไปยังหอนาฬิกาบิ๊กเบน ท่ามกลางผู้คนที่เริ่มออกมาใช้ชีวิตประจำวัน เมรี่สอดส่องสายตาไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง เธอรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่กำลังจับจ้องมาที่พวกเขากับดักบน
เมรี่ยอดนักสืบหญิง การไล่ล่าในโรงละคร
"พวกแกตามเรามาได้อย่างไร!" อเล็กซานเดอร์ถาม"พวกเรามีดวงตาและหูอยู่ทุกที่ครับมิสเตอร์แบล็ควู้ด" มิสเตอร์คลาร์กตอบ "พวกเราเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของพวกคุณมาตั้งแต่ต้นแล้ว""ส่งรหัสลับมาให้เราซะ!" ชายอีกคนหนึ่งกล่าว น้ำเสียงแข็งกร้าว"ไม่มีทางหรอก!" เฟรเดอริคตอบ เขาจับม้วนกระดาษไว้แน่น"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเสียใจนะ" มิสเตอร์คลาร์กกล่าว เขาให้สัญญาณกับลูกสมุนลูกสมุนทั้งสองพุ่งเข้าใส่เมรี่และคณะทันที การต่อสู้เกิดขึ้นอย่างฉับพลันในโรงละครที่เต็มไปด้วยผู้คน เสียงต่อยตีและเสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นระงม แขกคนอื่นๆ ที่กำลังนั่งชมการแสดงต่างลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนกเอดิสันจัดการกับลูกสมุนคนหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว ส่วนอเล็กซานเดอร์และเฟรเดอริคก็เข้าจัดการกับอีกคนหนึ่ง เมรี่ฉวยโอกาสวิ่งตรงไปที่เวที"เราต้องหนีไปจากที่นี่!" เมรี่ตะโกนพวกเขาปีนขึ้นไปบนเวที ท่ามกลางความตกตะลึงของนักแสดงและผู้ชม การแสดงหยุดชะงักลง นักแสดงหญิงคนหนึ่งกรีดร้องออกมา"จับพวกมันไว้!" มิสเตอร์คลาร์กตะโกนไล่ตามมาติดๆพวกเขาวิ่งเข้าไปในส่วนหลังเวที ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ประกอบฉ
You may also like
คลั่งรักเมียแต่ง
ชะนีติดมันส์38.6K viewsเรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++
C38.7K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ19.7K viewsสุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ
กิตติรวิชญ์63.2K viewsหนี้รักวิศวะโหด
Re-match I รีแมทช์477 viewsก็คิดว่าจะรัก
อัญธิญาน์91 viewsปลัดที่รัก/ตำรวจที่รัก
ยัยแม่มดแสนน่ารัก393 viewsสายสวาท One Night Stand
Poinsettia86 views
