บทที่ 11 เดินตลาด🌾

ณ วัดบ้าน

บรรยากาศในวัดยามสายคึกคักด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของผู้คนที่มาช่วยกันเตรียมงานบุญ พลที่ในตอนนี้ตนกำลังจัดผังร้านค้าขายของในตลาดชุมชนอย่างขะมักเขม้น ข้างกายมีแพทที่ช่วยถือกระดาษจดและแผนผังร้าน พลพยายามโฟกัสงานตรงหน้า แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับภาพที่เห็นอยู่ไกลๆ

เข้มเองที่กำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอดูอ่อนหวาน สวยในแบบที่พลรู้สึกว่าตัวเองไม่มีวันเทียบได้ เสียงหัวเราะของทั้งสองดังแว่วมาไกล เสียงที่เข้มใช้พูดกับเธอฟังดูนุ่มนวลจนหัวใจของพลถูกบีบรัดแน่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"เขามาคืนดีกันเด้นั้น เบิ่งบักเข้มดู่ยิ้มขนาดนั้น" (เขามาคืนดีนะนั่น ดูสิไอ้เข้มขยันยิ้มขนาดนี้) เสียงซุบซิบของชาวบ้านที่ยืนช่วยพลจัดตลาดดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนพอให้พลได้ยิน

"คุณพล ผู้หญิงคนนั้นชื่อดาว เป็นคนรักเก่าของเข้ม เขาว่ากันว่าตอนนั้นเข้มรักมากนะ แทบจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ" แพตที่ยืนอยู่ข้างๆ พลก็พูดขึ้นเมื่อเธอเห็นพลยืนนิ่ง เอาแต่จ้องมองไปที่ทั้งสอง

พลยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนมีบางอย่างทิ่มแทงหัวใจ น้ำหนักของคำพูดเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เขาพยายามปั้นหน้ายิ้ม แต่กลับกลายเป็นยิ้มที่ฝืนเกินจะซ่อนความรู้สึกได้

"คุณพล?" แพทเอ่ยเรียกเมื่อเห็นพลที่นิ่งผิดปกติไป เธอจึ้งถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอก็มองออกว่าพลรู้สึกอย่างไรกับเข้ม เธอเองก็ไม่ค่อยชอบใจนักที่ดาวกลับมา

"คุณพลโอเคไหม?"

"อืมๆ ...ผมโอเค"

พลตอบสั้นๆ แต่ทว่าแววตากลับสั่นไหว พลเขาหันกลับไปมองอีกครั้ง เห็นเข้มเอื้อมมือไปจับแขนของดาวเบาๆ ท่าทางที่ดูใกล้ชิดจนพลต้องเบือนหน้าหนี ความอึดอัดในอกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาคลอเบ้า

"แพท เดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พลพูดเสียงแผ่วก่อนจะรีบเดินออกไป เขาตรงไปที่หลังโบสถ์ ที่เงียบสงบและไกลพอที่จะซ่อนตัวเองจากสายตาของผู้คน พลเดินตรงมายังบึงน้ำหลังโบสถ์พลางมองเงาตัวเองในน้ำ พลนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ริมสระ น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่ได้อยากร้องไห้ แต่ความเจ็บปวดในอกมันหนักจนเกินที่จะรับไหว

"นี่เราคิดอะไรอยู่... คนอย่างเราจะไปสู้เขาได้ยังไง..."

พลคิดในใจ ซ้ำๆ จนความเศร้าเข้ามาท่วมท้น พลเองเขารู้สึกเหมือนเป็นคนที่ไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ เขาเป็นเพียงส่วนเกินที่ไม่มีใครต้องการ เมื่อเขานึกถึงภาพที่เห็นเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ มันไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นดูดี ผิวของเธอยังออร่าและดูเป็นคุณหนูสุดๆ แทบจะเรียกได้ว่าแทบจะแทบเทียมกับเขาเลยก็ว่าได้ แต่ทว่าเป็นเพราะสายตาของเข้มที่มองเธอ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่พลไม่เคยได้รับมาก่อน

เสียงก้าวเท้าดังขึ้นเบาๆ ใกล้เข้ามา พลเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะพบว่าเป็นเข้มที่เดินเข้ามาหา ซึ้งแววตานั้นของเข้มเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"พล เป็นอะไรหรือเปล่า?" เข้มถามขึ้นเสียงอ่อน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

"เปล่าครับ ผมสบายดี" พลพยายามปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ปิดบังไม่พ้นสายตาของเข้ม

“ทำไมมานั่งคนเดียวตรงนี้?” พลรีบหันกลับไปมองเงาในน้ำ พร้อมกับตอบไปโดยที่ไม่หันมามองหน้าของคนที่พึ่งเดินเข้ามาเลย

“แค่อยากพักครับ”

แต่พลกลับรู้สึกถึงระยะห่างที่เหมือนลึกกว่าครั้งไหนๆ เข้มเอื้อมมือมาจับมือของพล แต่พลกลับดึงมือออกอย่างไม่มีเหตุผล เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เขาก็ได้ยินแพตพูดว่าผู้หญิงที่มาหาเข้มคือคนที่ทิ้งเข้มไป แต่ก็ดูเหมือนว่าเข้มก็ยังมีใจให้เธอยู่ พลเองก็จะเป็นฝ่ายที่ยอมถอยออกห่าง

“พลเห็นหมดแล้วใช่ไหม ดาวกลับมา...”

คำพูดนั้นเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของพล เขาก้มหน้าลง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาเงียบๆ ก่อนที่พลจะถามขึ้นเพื่อเช็คความมั่นใจว่าเข้มยังมีใจให้ดาวอยู่หรือไม่

“พี่เข้มยังรักเขาอยู่ใช่ไหมครับ” เข้มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจหนักและพูดขึ้น

“พี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร”

คำตอบของเข้มเหมือนตอกย้ำให้พลรู้ว่าเขาไม่มีวันแทนที่ใครในหัวใจของเข้มได้ พลลุกขึ้นยืนก้มศีรษะให้เข้ม ก่อนที่ตนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ถ้าพี่เข้มสับสนขนาดนี้ พลขอกลับไปทำงานต่อนะครับ พอดีจะไปช่วยผู้ใหญ่จัดเตรียมของในวันพรุ่งนี้ด้วย” พลกล่าวพร้อมกับจะเอี้ยวตัวเดินกลับ เข้มเองก็ลุกขึ้นตามพร้อมกับจับมือของพลไว้แน่น

“อย่าทำแบบนี้สิพล พี่แค่อยากให้เวลาตัวเองได้คิด”

พลผละมือออกจากเข้มพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งให้เข้มยืนมองตามด้วยความเจ็บปวดในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน ราวกับหัวใจที่ถูกฉีกออกเป็นสองส่วน

ช่วงสายของงานบุญบ้าน หมู่บ้านก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและรอยยิ้มของชาวบ้านที่พลอยทำงานกันอย่างแข็งขัน และพลก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาตั้งใจช่วยทุกคน ทั้งยกน้ำ แจกของ และจัดพื้นที่ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส แต่ลึกๆ แล้วเขากลับไม่มีความสุขเลย ขิมที่เฝ้ามองพลอยู่จากมุมหนึ่งในวัดก็รู้ดีว่า รอยยิ้มนั้นเป็นเพียงหน้ากากที่ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง ในช่วงที่พลกำลังยืนแจกน้ำให้ชาวบ้าน ดาวเดินเข้ามาหาเงียบๆ เธอส่งยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"เธอเป็นอะไรกับพี่เข้ม?" เสียงสวยพูดขึ้น พร้อมกับสายตาคมของเธอที่มองพลตาเขม็งเพราะเธอก็พอดูออกว่าคนตรงหน้ามีใจให้กับแฟนเก่าของเธออย่างเข้ม แต่ทว่าพลเองก็หันมามองด้วยสายตานิ่งๆ แต่ยังคงยิ้มบางๆ ให้ตามมารยาท

"ผมแค่คนที่มาอยู่ชั่วคราวครับ อีกไม่นานก็จะไปจากที่นี่" ดาวมองพลด้วยสายตาจับผิด ดาวเองเธอก็ไม่ยอมและพยามเค้นคำตอบจากอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ

"งั้นเหรอ?แต่ทำไมดูเหมือนเธอพยายามจะเข้ามาอยู่ในชีวิตพี่เข้ม ดูเหมือนจะสนิทกันดีนิ?"

"อ๋อ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมแค่มาอยู่ชั่วคลาว และอีกไม่นานก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว" ดาวเธอได้ฟังอย่างนั้นก็ถึงกับแสยะยิ้มออกมา

"งั้นก็ดี เพราะเธอไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก เพราะไม่ว่าเธอจะพยายามยังไง พี่เข้มก็เป็นของฉัน แม้ว่าเราจะเคยห่างกัน แต่ฉันจะเอาพี่เข้มกลับมาเข้าใจไหม?" พลนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับปั้นหน้ายิ้มใส่

"ผมไม่เคยคิดจะแย่งใครจากใครนะครับ คุณพูดแบบนี้ เหมือนคุณกำลังจะกล่าวหาว่าผมจะแย่งคนรักของคุณนะครับ" ดาวเธอได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะเยาะขึ้น พร้อมกับจ้องที่ใบหน้าของพลด้วยสายตาแข็ง

"ที่เธอพูดแบบนี้ แต่เธอคิดจะจับพี่เข้มไว้ใช่ไหม?อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ฉันเคยอยู่ที่นี่มาก่อน และฉันจะกลับมาเอาสิ่งที่เป็นของฉันคืน"

ช่วงเย็นที่ริมบ่อน้ำของวัด

หลังจากการเตรียมงานบุญจบลง พลเลือกที่จะแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวที่ริมบ่อน้ำอีกครั้ง เขานั่งมองเงาของตัวเองในผืนน้ำ ความรู้สึกที่เขากดเก็บไว้ตั้งแต่เช้ากลับเข้ามาท่วมท้นอีกครั้ง น้ำตาที่เขาพยายามกลั้นเอาไว้ก็เริ่มคลอ เสียงจิ้งหรีดและลมเย็นที่พัดผ่านเหมือนกำลังปลอบประโลมเขาเบาๆ

แต่แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น พลเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเข้มเดินตรงเข้ามา เข้มยิ้มให้อย่างอบอุ่นและเดินเข้าไปใกล้ แต่ก่อนที่เข้มจะทันพูดอะไร ดาวก็ตามมาทันที

"พี่เข้ม!" ดาวพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับเดินเข้ามาขวางเข้ม ดาวมองพลด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่เธอจะปรี่ตรงเข้าไปหาเรื่องด้วยความหึงหวง

"นี่ไง ไหนว่าไม่คิดจะเอาของใครไง แม้...ถึงกลับนัดพี่เข้มมาที่นี่เชียว?" ดาวเธอพลางพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าของพลอย่างมีน้ำโห

"ดาว..." เข้มเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงต่ำลง แต่ดาวเองเธอกลับไม่สนใจ เธอยังคงมองพลอย่างเอาเรื่อง

"พี่เข้มรู้ไหม คนกรุงคนนี้มันพยายามจะจับพี่ไว้ ทั้งที่มันไม่มีอะไรเหมาะกับพี่เลย มันไม่คู่ควรกับพี่เลยสักนิด!" ดาวตะโกนอย่างเดือดดาล พลเองก็ลุกขึ้นยืนตรงและพยายามสงบใจไม่ให้ตนฟิวขาด

"ผมไม่ได้ตั้งใจจะแย่งใครไปจากใครนะครับ" พลเขายังยืนยันคำตอบเดิม พร้อมกับสายตาที่มองสู้ดาวกลับ

"อย่ามาพูดดี! แกไม่ใช่คนที่นี่ แกไม่มีทางเข้าใจอะไรเกี่ยวกับชีวิตที่นี่ อย่าคิดว่ารอยยิ้มหวานๆ กับความขยันจะทำให้เธอได้ทุกอย่างที่ต้องการ!"

"ดาว พอได้แล้ว!" เข้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สายตาของเขาจ้องดาวอย่างผิดหวัง

"พี่เข้มทำไมพี่ถึงปกป้องมัน! พี่จะเลือกมันแทนดาวเหรอ?ทั้งที่ดาวเคยเป็นคนของพี่นะพี่เข้ม!" เข้มถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดออกมาอย่างเด็ดขาด

"ดาว...เธอเป็นคนที่เดินออกจากชีวิตพี่ไปเอง เธอไม่เคยสนใจว่าตอนนั้นพี่จะรู้สึกยังไง แล้วตอนนี้เธอจะกลับมาเพียงเพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ในสิ่งที่เธอทิ้งไปงั้นเหรอ?"

ดาวชะงักเธอพูดอะไรไม่ออก ขณะที่พลยืนอยู่เงียบๆ เขาหันหลังและเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เข้มและดาวคุยกันต่อไป แต่ทว่าไม่นานเสียงของเข้มก็พูดขึ้น

"พล! เดี๋ยวก่อน!" พลหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้หันกลับมา น้ำตาใสก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่พลจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา ขึ้นพร้อมกับพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

"อ้ายเข้ม...ผมขออยู่คนเดียวสักพักนะครับ ถือว่าเป็นคำขอจากแขกเถอะนะครับ"

เมื่อพลพูดจบพลก็เดินจากไป ทิ้งให้เข้มยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับดาวเธอที่ใช้มารยาหญิงในการต้อนเข้มให้อยู่หมัด เธอรู้ดีว่าเข้มก็ยังไม่ลืมเธอ

ตอนเย็น

ความเงียบของเถียงนาในยามค่ำคืนถูกทำลายด้วยเสียงลมพัดเอื่อยๆ พลนั่งกอดเข่าอยู่บนแคร่ไม้หน้าเถียงนา น้ำตาที่พยายามกดกลั้นมาตลอดวันไหลอาบแก้ม ราวกับจะพังทลายออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่อัดแน่นในอก

เขาไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้มาก่อน แต่ทว่าภาพความสุขของเข้มกับดาวยังคงติดตา ทุกครั้งที่พลพยายามหันหลังให้กับความรู้สึกเหล่านั้น มันกลับยิ่งทิ่มแทงเขาเข้าอย่างจัง แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาก็ไม่ได้มีสถานะอะไรกับอีกฝ่าย

ไม่นานท่ามความเงียบของท้องทุ่ง เสียงฝีเท้าก็สะท้อนขึ้นมา พลหันขวับน้ำตาในตายังไม่ทันแห้งสนิท เข้มยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับดาวที่ตามมาติดๆ ใบหน้าของดาวเต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจ

“นี่แกหนีมาที่นี่ทำไม?” ดาวถามพลด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“อย่าบอกนะว่าเสียใจที่เห็นฉันอยู่กับพี่เข้มกำลังจะกลับมารักกัน เธอคิดจริงๆ เหรอว่าเธอจะเข้ามาแทนที่ฉันได้?” พลเงียบไป ไม่ตอบอะไร เขาก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความเหนื่อยหน่ายว่าทั้งสองจะตามเขามาทำไม

“ดาว พอเถอะ” เข้มพูดขึ้น สีหน้าของเขาไม่สบายใจนัก แต่ยังคงปล่อยให้ดาวพูดต่อ

“พี่เข้ม อย่าห้ามดาวสิคะ! ดาวแค่พูดความจริง คนอย่างมันไม่มีวันอยู่ที่นี่ได้หรอก! ไม่ว่าจะพยายามทำดีแค่ไหน เขาก็เป็นแค่คนเมืองกรุงที่หลงทางมาเท่านั้น!” คำพูดของดาวเหมือนน้ำหนักที่กดทับพลจนจมลึกกว่าเดิม พลเองเขายิ้มบางๆ ให้ดาว แม้ว่าในใจจะเจ็บจนแทบทนไม่ไหว

“คุณพูดถูกครับ ผมมันก็แค่คนเมืองกรุงที่หลงทาง แต่ผมไม่ได้พยายามแทนที่ใคร เพราะผมไม่เคยคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก” ดาวยิ้มเยาะอย่างพึงพอใจ เธอหันไปมองเข้มอย่างอ้อนๆ แต่เข้มกลับนิ่ง สีหน้าของเขามีความลังเล

“พล…” เข้มเอ่ยชื่อพลด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง

“อ้ายเข้ม” พลพูดขัดขึ้นก่อน ก่อนที่เข้มจะทันได้พูดอะไรต่อ

“ผมขออยู่คนเดียวได้ไหมครับ ผมเหนื่อยมาทั้งวัน อยากพัก กลับไปเถอะนะ ถือว่าเป็นคำขอจากแขกที่มาขอพักอาศัยเถอะนะครับ” เข้มอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเงียบ เขามองพลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันอยู่ในสมอง แต่เขาก็เลือกที่จะถอยออกไปพร้อมกับดาว

ระหว่างทางที่ขี่รถกลับบ้าน ดาวยังคงพูดไม่หยุด เธอพยายามเรียกร้องความสนใจจากเข้ม ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ แต่ครั้งนี้เข้มกลับนิ่งเงียบไป เข้มในตอนนี้เขาอยากจะเขาไปกอดไปขอโทษ เข้าเข้าใจตัวเองแล้วว่าหัวใจของเขาอยู่กับพลทั้งหมด

“พี่เข้ม เป็นอะไรไปคะ?ทำไมพี่ถึงเงียบ” ดาวถามพร้อมส่งสายตาออดอ้อน เข้มเองก่อนที่จะหยุดรถแล้วหันไปมองดาว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัด

“ดาว พอเถอะ”

“พออะไรคะ?” ดาวถามเสียงสูง ราวกับไม่เข้าใจ

“สิ่งที่เธอพูดกับพลมันไม่ใช่สิ่งที่พี่อยากฟังเลยสักนิด” น้ำเสียงของเข้มแฝงความผิดหวัง พร้อมกับจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

“พี่เข้ม! แต่มันเป็นคนนอกนะ! พี่จะมาปกป้องเขาทำไม ก็ในเมื่อดาวคือคนที่พี่รักสุดหัวใจไม่ใช่เหรอ!”

“ใช่ เธอคือคนรัก แต่เป็นคนรักเก่า” เข้มพูดเน้นย้ำคำๆ นั้นจนดาวเองก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมา

“และที่สำคัญ…เธอเป็นคนที่เลือกเดินออกไปเอง” ดาวเธอเองก็ถึงกับอ้าปากค้าง เธอไม่เคยคาดคิดว่าเข้มจะพูดเช่นนี้ เข้มมองเธอกลับด้วยสายตาที่เย็นชา

เถียงนา

แสงจันทร์ยังคงสาดส่อง พลนั่งกอดเข่าอยู่นานจนความเหนื่อยล้าทำให้เขาเอนกายนอนบนแคร่ไม้ เขาหลับตาลง พร้อมกับตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาควรอยู่ต่อหรือควรปล่อยทุกอย่างไว้ข้างหลัง และกลับไปที่กรุงเทพ…แต่ในหัวใจเขายังเฝ้าหวังว่าเข้มจะหันมามองเขาสักครั้ง ไม่ใช่ในฐานะใครอื่น แต่เป็นคนที่พร้อมจะยืนเคียงข้างตลอดไป เพราะหัวใจดวงนี้พลได้มอบให้เข้มตั้งแต่ที่ได้เจอแล้ว

ยามดึกที่เงียบสงัด ดาวหลับสนิทอยู่ในห้องของขิมแต่เข้มเองกลับนอนไม่หลับ ภาพของพลที่คอยยิ้มหวาน คอยช่วยชาวบ้าน และภาพที่อ้อนตนเมื่ออยู่ที่ตลาด และภาพทุกคืนที่เขาได้นอนกอดอีกฝ่าย ความคิดถึงตอนนี้มันหนักอึ้งอยู่ในอก ก่อนที่เข้มจะใช้แขนอีกข้างก่ายขึ้นหน้าผากขึ้น

“แมนอีหยังน้อ...” (อะไรก็ไม่รู้) เข้มพึมพำกับตัวเองอย่างสับสน ก่อนจะคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ตรงออกไปโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังจะทำอะไร ความคิดในตอนนี้ที่ตีกันยุ่งเหยิง แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจก็บิดคันเร่งมุ่งหน้าไปยังเถียงนา

เมื่อออกมายังตัวหมู่บ้านลมเย็นก็พัดปะทะหน้าเข้มตลอดทาง ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรกับพล แต่ความรู้สึกที่มันแน่นในอกกลับทำให้เขาไม่สามารถนิ่งเฉยได้ ภาพน้ำตาในดวงตาของพลยังวนเวียนอยู่ในหัว มันทำให้เขารู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เมื่อมาถึง เข้มดับเครื่องยนต์แล้วเดินเข้าไปใกล้แคร่ไม้ ร่างเล็กของพลนอนหลับสนิทอยู่ตรงนั้น ใบหน้าที่เคยสดใสแต่ตอนนี้มันกลับหม่นหมอง น้ำตาเปื้อนแก้มเล็กที่ยังไม่แห้งสนิท ความเหนื่อยล้าที่ฉายชัดทำให้หัวใจของเข้มบีบรัดอย่างเจ็บปวด

เข้ามเขานั่งลงข้างๆ พล พร้อมกับค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน สัมผัสแผ่วเบานั้นก็ทำให้พลสะดุ้งตื่น ดวงตาแดงก่ำค่อยๆ เปิดขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ

“คุณ”

เข้มเจ็บแสบปรี๊ดในหัวใจเมื่อศัพท์ที่พลเอ่ยขึ้นมันดูห่างเหิน และสายตาแววตาที่มองมาทางตนอย่างกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน