บทที่ 12 ง้อ🌾

"ขอโทษ...พี่ทำให้พลเสียใจใช่ไหม?" เสียงของเข้มแผ่วเบาแต่สั่นไหว ราวกับทุกคำที่พูดออกมาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขามองใบหน้าของพลที่หม่นหมองก่อนที่อีกฝ่ายจะหันหน้าหนี แววตาที่สั่นระริกซึ่งเข้มแอบเห็นทำให้ใจของเขายิ่งบีบรัด

"เปล่าครับ ผมไม่ได้เสียใจ" พลตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา ดวงตาของเขาไม่ยอมสบกับเข้มเลยสักนิด

"คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?คุณดาวล่ะ?ไม่กลับไปหาเขาเหรอครับ?"

คำถามที่เสียดแทงเหมือนมีดบาดทำให้เข้มรู้สึกเหมือนหัวใจถูกเหยียบย่ำซ้ำไปซ้ำมา เมื่อคพพูดที่ดูห่างเหินจากปากของคนตรงหน้าพูดขึ้น เขาก้มหน้าลงข่มความเจ็บนั้น ก่อนจะเงยขึ้นพร้อมคำพูดที่พรั่งพรูออกมา

"พล...พี่มันโง่เอง พี่ไม่เคยลืมดาว แต่พอพี่มาคิดดู...พี่ก็ไม่อยากเสียพลไป" น้ำเสียงของเข้มแตกพร่าราวกับคนกำลังจะแตกสลาย คำพูดนั้นทำให้พลนิ่งไปชั่วครู่ น้ำตาของเขาเริ่มไหลลงมาอย่างเงียบงัน เขาหันกลับมาจ้องเข้มตรงๆ น้ำตาเอ่อคลอขอบตาก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้เข้มเหมือนถูกกระชากลมหายใจ

"ผมว่าพี่กลับไปหาดาวเถอะครับ มันดึกแล้ว ป่านนี้เขาคงคิดถึงพี่มากแน่ๆ อีกอย่าง...ผมจะเข้านอนแล้ว ฝันดีนะครับ"

"พล! เดี๋ยวสิ! พล!"

เข้มร้องเรียกชื่อพลอย่างร้อนรน แต่พลไม่หยุดฝีเท้า เขาก้าวขึ้นบันไดเถียงนาอย่างมั่นคงราวกับคนที่ตัดสินใจแล้ว และพลเขาไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง เข้มได้แต่มองแผ่นหลังของคนที่เดินหายเข้าไปในตัวเถียงนา ความเงียบงันโอบล้อมเขาอีกครั้ง

เข้มยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะถอนหายใจยาว เขาไม่ได้กลับ แต่เลือกที่จะปักหลักนอนที่แคร่หน้าเถียงนา เข้มก่อกองไฟเล็กๆ ไว้ให้ความอบอุ่นไล่ยุงและแมลง และนั่งเฝ้ามองแสงไฟพลิ้วไหวอยู่ทั้งคืน รอจนกระทั่งรุ่งเช้า เขาหวังเพียงว่าพลจะยอมให้โอกาสเขาอีกครั้ง

รุ่งเช้าที่วัด

เข้มยืนอยู่มุมหนึ่งของลานวัด สายตาของเขาจับจ้องไปที่พลซึ่งกำลังช่วยเด็กๆ ผูกริบบิ้นสีสันสดใสประดับซุ้ม รอยยิ้มของพลที่เคยสดใสทำให้หัวใจของเข้มพองโต ตอนนี้กลับดูจางลง เหมือนแสงของดวงอาทิตย์ที่ถูกบดบังด้วยเมฆหม่น เข้มถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเจ็บในอกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่เสียงเรียกจากด้านหลังจะดึงเขาออกจากความคิด

"พี่เข้ม"

เสียงของดาวดังขึ้น เธอเดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่แววตาแฝงความเฉียบคม เข้มหันไปมองเธอพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย

"ดาว พี่ขอโทษนะที่เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน พี่ไปเฝ้านาที่เถียงนา" เข้มพูดเสียงเบา แววตาดูเหนื่อยล้า ดาวหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าเหมือนไม่ถือสา แต่สีหน้าของเธอกลับเรียบนิ่งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพลก็นอนอยู่ที่นาด้วย

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เข้ม ดาวจะมาบอกว่าปีนี้ดาวคงไม่ได้อยู่งานบุญด้วยนะคะ บอสเรียกตัวด่วน ดาวต้องกลับไปที่กรุงเทพ"

"ดาวจะกลับไปเลยหรือเปล่า?" เข้มถามเสียงนิ่ง

"ค่ะ งานด่วน ดาวต้องจัดการหลายอย่าง แต่พี่เข้มคะ ระหว่างที่ดาวไม่อยู่ ดูแลตัวเองดีๆ ไว้เจอกันใหม่นะคะ ดาวรักและคิดถึงพี่เสมอ"

"อืม" เข้มตอบสั้นๆ น้ำเสียงเหมือนตัดบท สายตาของเขากลับไปมองที่พลอีกครั้ง ไม่สนใจสีหน้าของดาวที่พยายามยิ้มเหมือนไม่มีอะไร ดาวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หาเรื่อง

"แล้วคนเมืองกรุงที่ชื่อพลนั่นล่ะคะ พี่เข้มยังไปยุ่งกับเขาอีกเหรอ?"

คำพูดนั้นทำให้เข้มตวัดสายตากลับมามองดาวทันที สีหน้าของเขาแข็งกร้าวขึ้น

"ดาว...พี่ขอเตือน อย่ามายุ่งกับพล"

"ได้ค่ะ ดาวจะไม่ยุ่ง แต่ถ้ากลับมาอีกครั้งแล้วยังเห็นเขาอยู่ ดาวจะไม่ปล่อยไว้แน่" น้ำเสียงของดาวเริ่มแข็งขึ้นจนชัดเจน ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับออกไปจากลานวัด ทิ้งคำพูดคมกริบไว้เบื้องหลัง

เข้มมองตามแผ่นหลังของเธอไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็กลับมาจับจ้องไปที่พลอีกครั้ง เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาต้องทำสิ่งใด เข้มสูดลมหายใจลึก ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องง้อพลให้สำเร็จ แม้ต้องแลกด้วยอะไร เขาก็ยอม!

พลยังคงตั้งใจช่วยชาวบ้านจัดซุ้มสอยดาว มือเรียวถือถังตะกร้าซึ่งเต็มไปด้วยของรางวัล เขาวางของลงเรียงอย่างเป็นระเบียบ สายตาจับจ้องงานตรงหน้าอย่างมุ่งมั่น แต่ทุกครั้งที่เหลือบเห็นเข้มยืนอยู่ไม่ไกล พลกลับรีบเบือนหน้าหนี ทำทีเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

"พี่พลๆ!"

เสียงเด็กๆ เรียกชื่อเขาดังขึ้น พลหันมายิ้มกว้าง ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยเด็กๆ ผูกซุ้มและจัดของรางวัลอย่างขะมักเขม้น และความกระตือรือร้นนั้นดูเหมือนเป็นกำแพงที่เขาสร้างขึ้นเพื่อไม่ต้องสนใจคนที่ยืนมองเขาอยู่จากที่ไกลๆ

เข้มที่ยืนเฝ้าดูอยู่นาน รวบรวมความกล้า สูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้พล ขณะที่อีกฝ่ายกำลังจัดของ เข้มเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความพยายาม

"พล..."

เสียงเรียกนั้นเบาพอให้ได้ยินในระยะใกล้ แต่ดูเหมือนพลจะทำเป็นไม่ได้ยิน พลเขายังคงทำงานของเขาต่อ ใบหน้าหวานฉายแววเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง เข้มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก่อนจะตัดสินใจเรียกอีกครั้ง

"พล!"คราวนี้ พลวางตะกร้าลง หันมามองพร้อมกับเดินตรงมาหา สายตาของเขาเรียบนิ่งและเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย

"ครับ มีอะไรรึเปล่า?"

"พี่อยากคุยกับพลหน่อย...ได้ไหมครับ?"

คำลงท้ายที่แปลกไปจากเดิม ทำให้พลหยุดชะงักไปเล็กน้อย สายตาเขามีแววประหลาดใจวูบหนึ่ง แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว พลไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรเพิ่มเติม เขากลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำงานเหมือนเดิม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะครับ ตอนนี้ผมยุ่งอยู่"

คำตอบนั้นเหมือนคมมีดบาดหัวใจเข้ม แต่เขาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เพียงแค่มองแผ่นหลังของพลที่เดินกลับไปช่วยเด็กๆ เข้มยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองอย่างยอมแพ้ เขาเลือกที่จะเดินออกมาเงียบๆ ไม่อยากทำให้อีกฝ่ายรำคาญไปมากกว่านี้

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหวั่นไหวและคำถามที่ไม่มีคำตอบว่าจะต้องทำอย่างไร เพื่อให้พลหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

ตอนเย็น

ยามเย็นที่เถียงนาถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศเงียบสงบ เสียงลมพัดผ่านทุ่งนาแทรกซึมเข้ามาใต้ชายคา พลนั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ ใบหน้าที่เคยสดใสเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักและความรู้สึกอัดแน่นในใจ

ไม่นานเสียงมอเตอร์ไซค์ก็ดังแว่วขึ้นจากระยะไกล พลแอบถอนหายใจเมื่อรู้ว่าใครมา ไม่นานเข้มก็มาถึง เข้มเขาในชุดลำลองเรียบง่าย สีหน้าดูจริงจังและแฝงความรู้สึกผิดที่ชัดเจน เข้มเขาก้าวเดินมาหาพลอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“พล... พี่ขอโทษ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น เขาค่อยๆ นั่งลงข้างๆ พล

“อ้ายเข้มจะมาทำไมครับ? ผมเหนื่อย... ผมอยากพัก” พลตอบกลับโดยไม่หันไปมอง แต่ทว่าเข้มเองเขาก็ไม่ยอมแพ้ เขาขยับเข้าใกล้ขึ้นอีกนิด พร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าเดิม เพราะเขาก็รู้สึกว่าคำเรียกของคนตรงหน้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“พี่รู้ว่าพลโกรธ และพี่เองก็ทำผิดจริงๆ แต่ขอให้พี่อธิบายได้ไหม”

พลยังคงเงียบ ใบหน้าหันออกไปมองทุ่งนากว่างที่สายลมพัดไปมา ทิ้งช่วงให้ความเงียบครอบงำอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชาขึ้นด้วยความเหนื่อยล้า

“อธิบายมา ผมฟังอยู่ ถ้าไม่พูดก็กลับ....ผมอยากพัก”

เข้มสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมความกล้า พร้อมกับกุมมือของพลแน่น แต่พลเองเขาก็ดึงกลับ เข้มเองก็ไม่เซ้าซี้มากก่อนที่ตนจะเอ่ยปากขึ้น

“พี่มันโง่เอง... พี่มองย้อนกลับไปหาอดีตที่ไม่มีวันหวนกลับมามากเกินไป จนพี่มองไม่เห็นว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดที่คอยอยู่ข้างพี่มาตลอด นั่นคือพล... ต่อจากนี้พี่สัญญาจะไม่มีใครสำคัญกับพี่เท่าพลอีกแล้ว”

คำพูดของเข้มดึงความรู้สึกในใจพลออกมา น้ำตาเอ่อขึ้นในดวงตาเล็กๆ พลหันกลับมามองชายตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจ เข้มจับมือเล็กๆ ของพลแน่น พลเขาก็รีบดึงมือออกอย่างรวดเร็ว แต่เสียงหัวใจที่เต้นแรงและแววตาที่เริ่มไหวระริกก็ปิดไม่มิด

“พูดดีไปก็เท่านั้นครับ ผมไม่เชื่อ”

เข้มไม่ยอมแพ้ เขารีบลุกขึ้น คว้ากะละมังใบเล็กและตักน้ำจากโอ่งในห้องมาวางไว้ตรงหน้าพล เขาไม่คิดจะใช้วิธีนี้ แต่ในเวลานี้เขาก็จำเป็นต้องทำแล้ว เพราะเขาจำคำพูดของแม่ได้ว่าอยากขอโทษใคร อยากขอขมาใคร ให้เอาน้ำมาล้างเท้าพร้อมกับนำมาพรมที่ศีรษะ เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจไม่ให้ทำผิดพลาดอีก

“พี่จะล้างเท้าให้พล... เป็นการขอโทษ!”

“พี่เข้ม! ทำอะไรของพี่!?”

“ถ้าพี่ทำแบบนี้ยังไม่ได้ใจพล พี่จะอยู่ตรงนี้จนกว่าพลจะยอมพี่ดีๆ ”

เข้มพูดหนักแน่น น้ำเสียงจริงจังจนพลใจอ่อน แต่ทว่าพลเขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่ให้อภัยใครง่ายๆ ก่อนที่พลจะพูดออกไปเสียงแข็งใส่คนตรงหน้าด้วยความเหลืออด

“พี่เข้มลุกขึ้นเถอะครับ ผมไม่ได้อยากให้พี่มาลำบากแบบนี้ ผมแค่มาอยู่ที่หมู่บ้านพี่ และเถียงนานี้ก็เป็นของพี่ พี่เป็นเจ้าของ พี่ไม่ควรมาทำแบบนี้กับผมนะครับ มันดูเหมือนพี่เหยียดหยามตัวเอง และอีกไม่นานผมก็ต้องไปเพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม ผมรอให้โปรเจกต์ที่ผมตั้งใจทำให้เสร็จก่อน เมื่อถึงเวลานั้นผมจะไปเอง พี่จะไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้”

พลพูดพร้อมน้ำตาคลอ แต่ยังคงหันหน้าหนี แต่เมื่อเข้มได้ยินว่าคนตรงหน้าจะหนี ก็ทำเอาเข้มเจ็บจี๊ดขึ้นที่กลางหัวใจอย่างกับมีคนเอื้อมมาบีบหัวใจของเขาเน้นๆ ด้วยความหมั่นใส้

“ถ้าพลยังโกรธพี่ พี่จะยอมทำทุกอย่าง จนกว่าพลจะยอมให้อภัย แต่ขออย่างเดียวอย่าไปได้ไหมพล”

พลเงียบไปอีกครั้ง เขาหันมามองเข้มด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป เพราะเขารู้ว่าสักวันเขาก็ต้องกลับไปในที่ของตนเพราะเขายังมีหน้าที่ ที่จะรับช่วงต่อของการเป็นCEOของบริษัทป๊ากับม๊าของตนอีก ถึงแม้ในใจเขาจะโหยหาอีกฝ่ายก็ตาม

“ผมไม่ได้โกรธพี่เข้ม... ผมแค่เสียใจที่พี่เข้มมองไม่เห็นค่าของผม ผมตามจีบตามพูดคุยตามอ้อน แต่พอดาวเข้ามา ผมก็รู้ตัวดีว่าผมกำลังจะไปแย่งของคนอื่นเขา”

“พี่เห็นแล้ว... ส่วนดาวพี่จะไม่ไปยุ้งเกี่ยวพี่มีแต่พลคนเดี๋ยวจริงๆ นะ ยกโทษให้พี่เถอะนะครับ” เข้มพูดอย่างจริงจังพร้อมกับน้ำเสียงที่อ้อนขึ้น พลยังไม่ตอบเขาในทันทีแต่เมื่อได้เห็นสายตาที่มุ่งมั่นของเข้ม เขาก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งๆ

“ก็ได้ครับ... แต่พี่ต้องทำตัวให้ดีขึ้นกว่านี้นะครับ” พลพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ในใจก็ยังไม่อยากให้อภัย แต่ทว่าเข้มเองยิ้มกว้างรีบคว้าตัวพลมากอดแน่น

“พี่จะทำให้ดีที่สุดเลยครับ!”

“พี่เข้ม...ปล่อยได้แล้ว”

แม้จะให้อภัยแล้ว แต่พลก็ยังรู้สึกน้อยใจอยู่ไม่น้อย แถมเขายังคิดหนักว่าถ้าดาวรู้เข้าเขาคงมีปัญหากับเธออีกแน่ พลได้แต่หวังว่าจะไม่ได้เจอเธอในวันพรุ่งนี้