นางร้าย : 5

“อิงเหยามีอีกวิธีที่จะช่วยน้องหญิงฟื้นทันกราบไหว้ฟ้าดินกับพระองค์เพคะ”

“วิธีอะไร”

“หม่อมฉันเคยได้ยินจากท่านตาว่ามียาชนิดหนึ่งสามารถช่วยให้คนตายฟื้นได้ เรียกว่า ยาชุบชีวิต”

“ชิงเอ๋อร์ยังไม่ตาย!”

น้ำเสียงนั้นบ่งบอกว่าเขาเคืองรั่วอิงเหยามากที่กล่าวหาว่าว่าที่พระชายาของตนเป็นคนตายไปแล้ว

“เพราะน้องหญิงยังไม่ตายถึงใช้ยานี้ได้เพคะ”

ตกลงว่าเป็นยาของคนตายหรือคนเป็นกันแน่

“องค์ชายใหญ่เคยเห็นคนตายฟื้นคืนชีวิตได้หรือเพคะ”

หลัวอี้เฟิงคิดและตอบในใจว่าไม่เคยได้ยินข่าวลือใดเกี่ยวกับคนตายแล้วฟื้นเพราะยาวิเศษมาก่อน

“นั่นเพราะยานั้นตั้งชื่อสวยหรูเพื่อให้คนคิดว่าคือยาวิเศษของเหล่าเทพเซียน แต่ความจริงเป็นเพียงยาที่ช่วยให้คนหลับใหลจากผงเจ็ดราตรีฟื้นเท่านั้น”

“เจ้ามียานั่นหรือไม่”

รั่วอิงเหยารีบส่ายหน้าไปมาช้า ๆ พร้อมเอ่ย

“ยานั่น…หม่อมฉันไม่มีเพคะ”

หลัวอี้เฟิงถึงกับเข่าอ่อน เขาถูกนางหลอกให้เสวนาตั้งนานสองนานแต่กลับไร้ประโยชน์ใด ๆ ริมฝีปากหนาเตรียมเรียกองค์รักษ์ข้างกายมานำนางไปสำเร็จโทษ หากไม่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นต่อ

“แต่หม่อมฉันรู้ว่าต้องหายานั้นมาจากที่ใดเพคะ”

ดวงตาคมเข้มตวัดมองรั่วอิงเหยาราวจะฉีกนางเป็นชิ้น ๆ หากยังกล้าโกหกเขาต่อ

“ที่ใด”

เสียงถามแสนห้วนไม่สะทกสะท้านวิญญาณของนักเขียนมือทองที่ใส่รายละเอียดยานี้เอาไว้ตั้งนานแล้วหรอก

“ยานี้อยู่ที่ตลาดมืดหนานเหอเพคะ”

ที่ชื่อตลาดมืดหนานเหอเพราะว่าสถานที่แห่งนั้นอยู่กึ่งกลางระหว่างเขตเมืองหนานโจว กับ เมืองเหอโจว เขตของสถานที่เสรีที่อำนาจทหารเข้าไม่ถึง

“ข้าจะส่งคนไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”

“ช้าก่อนเพคะ”

หลัวอี้เฟิงกำลังจะเรียกองครักษ์ตู้ชิงหลางเข้ามาสั่งการกลับถูกรั่วอิงเหยาขัดไว้

“เหตุใดเจ้าถึงรั้งข้าไว้”

“ยานี้มีทั้งจริงและปลอม หากให้คนอื่นไปเกรงว่าอาจถูกหลอกได้”

“เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร”

หลัวอี้เฟิงเริ่มหงุดหงิด นั่นก็ทำไม่ได้ นี่ก็ถูกรั้งเอาไว้อีก

“หม่อมฉันจะเดินทางไปที่นั่นเองเพคะ”

“เจ้าเนี่ยนะ?”

หลัวอี้เฟิงมองรั่วอิงเหยาอย่างสบประมาท นางขี่ม้าไม่เป็น เหินกระบี่ก็ไม่ได้ จะไปสถานที่ไกลหลายร้อยลี้นั้นในเวลาจำกัดได้เช่นไร

“หม่อมฉันมีองครักษ์เหยียนอยู่ทั้งคน เหตุใดจะไม่ได้เพคะ”

องครักษ์เหยียน เหยียนตู้ เป็นองรักษ์ของมารดานาง เหยียนตู้สนิทกับรั่วอิงเหยามาตั้งแต่เด็กเพราะทั้งคู่ห่างกันแค่สามหนาวและถูกเลี้ยงดูมาจากเรือนท่านตาของนาง ปีนี้เหยียนตู้อายุยี่สิบเอ็ดหากแต่ยังไม่ออกเรือน ส่วนรั่วอิงเหยาจะสิบแปดหนาวในอีกสองเดือนข้างหน้า หากรั่วอิงเหยาอยากเรียกใช้เขามีหรือองครักษ์หนุ่มผู้นี้จะไม่ยินดีเป็นมือเป็นเท้าให้นาง

“เจ้าจะเดินทางเมื่อใด”

ช่างใจดำไม่ห่วงไม่ว่า อย่างน้อยก็ควรถามไถ่เรื่องความปลอดภัยของนางสักหน่อย

“พวกเราจะออกเดินทางยามฉื่อเพคะ”

การเดินทางจากเมืองหลวงเฟิงโจวไปยังตลาดมืดนั้นใช้เวลาเดินทางด้วยม้าเร็วอย่างหยุดพักน้อยที่สุดก็หนึ่งวันครึ่ง รั่วอิงเหยาจึงต้องเร่งเดินทางตั้งแต่กลางดึกเพื่อจะได้ไปกลับทันงานอภิเสกสมรสในอีกห้าวันข้างหน้า

“ข้าจะเขียนจดหมายผ่านทางให้เจ้าและเงินจำนวนหนึ่งในการเดินทางทางรวมถึงม้าเร็วที่ดีที่สุดที่พวกเจ้าเลือกใช้ได้ทุกโรงพักม้า”

‘ป๋าจริง ๆ นางอยากลองใช้เงินในยุคโบราณมานานแล้วเหมือนกัน’

“ขอบพระทัยเพคะ”

ตอนนี้รั่วอิงเหยาสามารถเก็บชีวิตนเองไว้ได้แล้วครึ่งหนึ่ง รอเพียงนางได้ยานั้นมาช่วยรั่วเชียนชิงให้ฟื้นและเข้าพิธีอภิเษกสมรสได้สำเร็จ

ไม่แน่...

นางอาจจะกลับโลกที่นางจากมาได้