Ep4

“ไม่ค่ะ อืม…ก็อยากไปแต่ไม่มีเพื่อน” ตอบด้วยรอยยิ้มหวานๆ “หนูไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนหนูเคยบอกแล้ว” มีแค่เพื่อนร่วมห้องเพื่อนที่ร่วมกันทำงานกลุ่มแต่ไม่ได้มีเพื่อนสนิท ถ้าถามว่าทำไม…ก็เธอเป็นเด็กห้องคิงเป็นเด็กห้องหนึ่งที่เรียนไม่ได้เรื่องที่สุดไง

เลยมักจะโดนว่า ว่าได้เข้ามาอยู่ในห้องหนึ่งเพราะพ่อแม่มาขอครูให้ทั้งที่เธอสอบผ่านเข้ามาได้ด้วยดวงล้วนๆ และถึงแม้จะขอครูย้ายแต่ก็ไม่ได้จึงต้องยอมทนอยู่มาจนปีนี้ปีสุดท้ายแล้วและชินกับการที่ไม่มีเพื่อนแล้ว

“แล้วเวลาอยู่ที่โรงเรียนก็ไม่มีเลยเหรอ ทำงานกลุ่มล่ะ งานคู่ล่ะ?”

“มีค่ะก็แค่ทำงาน ซึ่งพวกนั้นไม่ให้หนูทำหรอกบอกว่าเดี๋ยวงานออกมาไม่ดีแต่โชคดีที่ยังเอาชื่อหนูใส่ด้วยทุกครั้งเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร”

“เสียใจไหม?”

“ที่เพื่อนไม่คบเหรอคะ?”

“อืม”

“ก็มีบ้าง แต่ก็ชินแล้วค่ะอีกอย่างตอนนี้ก็มีพี่เป็นคู่หมั้นแล้วคิดว่าคงไม่เหงาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” เธอถูกพ่อแม่ทาบทามให้หมั้นกับภูเขาเมื่อตอนอายุสิบสอง นับตั้งแต่นั้นมาเธอจึงท่องมาตลอดว่าเขาคือว่าที่คู่หมั้นและพยายามเข้าหาเขาแต่เขาไม่ชอบผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าหลายๆ ครั้งเขาถึงเมิน

จนมาช่วงอายุสิบหกเขาเริ่มเว้นช่องว่างเพื่อให้เธอได้เข้าหาจนมาถึงเมื่อเดือนก่อนที่ได้หมั้นกันจริงๆ และตอนนี้เขาก็มีพื้นที่ให้เธอได้เข้ามาวิ่งเล่นวุ่นวายแล้วก็เลยรู้สึกไม่เหงาเหมือนเมื่อก่อนแถมเธอยังมีความสุขที่ได้มานั่งมองหน้าเขาแบบนี้อีกด้วย

“อืม กลับบ้านเลยมั้ยเดี๋ยวไปส่ง”

“พี่เรย์ทักมาบอกว่าคืนนี้พี่ฟ้าชวนมาผับพี่”

“แล้ว?”

“หนูก็อยากเที่ยวผับบ้าง พี่คะ…คืนนี้พี่พาหนูมาเที่ยวนะ” จากที่นั่งมองหน้าเขาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม เมจิก็ขยับไปนั่งข้างภูเขาแล้วเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

ถึงแม้จะหมั้นกันมาได้หนึ่งเดือนแล้วคิดว่าคงมีสิทธิ์ในการทำอะไรหลายๆ อย่างได้บ้าง อย่างเช่นเข้าผับในอายุสิบแปดได้ในฐานะคู่หมั้นเจ้าของผับ แต่เปล่าเลยเขาห้ามเธอเข้าชนิดที่สั่งการ์ดหรือคนคุมหน้าผับเลยล่ะว่าห้ามให้เธอเข้า หนักกว่าตอนที่ยังไม่หมั้นกันอีกเพราะตอนนั้นเธอมักจะพาเพื่อนต่างโรงเรียนแอบเข้ามา

“ในผับคนเยอะ”

“ก็พี่มากับหนูด้วยไงคะ พี่ภูคะ นะๆ ให้หนูมานะพี่ก็มาด้วย”

“มากับพี่สองคน?”

“ก็ไปนั่งกับพวกพี่เรย์ไงคะ พี่ทอฟ้ากับพี่นัตตี้ก็ต้องมาอยู่แล้ว”

“ประมาณตีหนึ่งเดี๋ยวพามา” ภูเขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่คนตัวเล็กกับส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาจนเขาต้องก้มลงมามองเธอพร้อมกับถามว่า “ทำไม” ก็ไม่ทำไมหรอกแค่มันเป็นเวลาที่เธอกำลังฝันดีเชียวล่ะ

“เวลานั้นเวลานอนหนูนะ แล้วเวลาที่เหลือพี่จะไปไหน?”

“มาผับก็ต้องเวลานั้น”

“แล้วเวลาที่เหลือพี่จะไปไหน?” ถามย้ำในประโยคที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

“จะรู้ไปทำไม?”

“ก็อยากรู้…บอกไม่ได้เหรอคะ?”

“ไม่ได้ เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าวแล้วพาไปส่งบ้านนะ” บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม แต่ร่างเล็กกลับส่ายหน้าให้ เธอลุกขึ้นยืนแล้วก็หยิบกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโซฟาตัวที่เธอนอนขึ้นมาสะพายไว้ก่อนจะเดินออกไปแบบเงียบๆ

“เฮ้ออ!” ภูเขาก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้ววิ่งตามคนตัวเล็กออกไป

@KonDo KunRay

“อื้ม อร่อยจัง…” เสียงหวานของเรย์เอ่ยขึ้นหลังจากจัดการกับสุกี้ที่กัญชาทำให้จนหมดชามแล้ว มือบางจึงเอื้อมไปหยิบแก้วขึ้นมากระดกดื่มแล้วจ้องชายหนุ่มตรงหน้าที่ยังคงนั่งกินไปด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขกับการกิน

“คืนนี้ฉันจะไปผับ นายอยากไปไหม?”

“ผับเหรอ อืม…ผมไม่เคยเข้าผับเลย แต่รู้มาว่าเขาให้คนที่อายุยี่สิบขึ้นไปไม่ใช่เหรอครับ?”

“แล้วอยากเข้าไหมล่ะเดี๋ยวพาเข้า เพื่อนฉันเป็นเจ้าของผับ”

“ไม่ดีกว่าครับ ตอนพี่จะไปผับรบกวนไปส่งผมที่บ้านได้ไหม?” กัญชาถามแล้วก็จัดการกับสุกี้อีกนิดเดียวจนหมด จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองเรย์ที่นั่งมองเขาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งอีกเช่นเคย

เธอไม่ตอบเพียงแต่ลุกขึ้นยืนยกชามของตัวเองและเดินมายกชามของเขาเดินเข้าไปล้างในครัว จากนั้นก็เปิดหาผลไม้จากในตู้เย็นที่ปอกใส่กล่องไว้แล้วเอามาวางบนโต๊ะตัวเล็กด้านหน้าโซฟา

“ถ้าพี่ไม่ไปส่ง ผมกลับเองก็ได้ครับ”

“นายไม่อยากไปผับเหรอ?”

“พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้าไปโรงเรียนนะครับ”

“นั่นสินะ…” เรย์เอื้อมมือไปหยิบส้อมขึ้นมาจิ้มแตงโมเพื่อกินแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอย่างไม่คิดตอแยชายหนุ่มเพราะกลัวว่าจะโดนรำคาญ ต่างจากกัญชาที่รอให้เธอตื๊ออีกสักครั้งเพื่อจะได้รู้ว่าเธออยากให้เขาไปจริงๆ ไม่ใช่ว่าให้ไปเพราะเขาไม่เคยไปจากนั้นก็ทิ้งให้เขายืนเอ๋ออยู่กลางผับ

“ถ้าผมไปพี่จะปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแล้วพี่ไปสนุกกับเพื่อนพี่หรือเปล่า?” สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถาม

“เพื่อนฉันเป็นคนชวนไป”

“อ่อ”

“แต่ถ้านายไปด้วยฉันไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวหรอก” ว่าพลางวางโทรศัพท์ลงแล้วแต่อีกมือก็ยังคงนั่งกินผลไม้ในกล่องอยู่

“ถ้างั้นผมไปก็ได้ครับ ผมอยากลองเข้าผับ”

“อืม ประมาณห้าทุ่มแหละ”

“แต่นี่เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง…เราจะทำอะไรดีครับ?”

“นายอยากทำอะไรล่ะ?” ครั้งนี้เรย์วางส้อมลงแล้วหยิบขวดมาเทน้ำเปล่าใส่แก้วก่อนจะกระดกดื่มแล้ววางแก้วลงพร้อมกับเลิ่กคิ้วมองชายหนุ่มตรงหน้า ประโยคที่เขาถามว่าเราจะทำอะไรดีบอกเลยว่าสมองเธอคิดดีไม่ได้สักนิด

“ผมไม่ได้หมายความเหมือนในสิ่งที่พี่คิดนะครับ”

“นายรู้ด้วยเหรอว่าฉันคิดอะไร?”

“ผมเดา ฝนหยุดแล้วบรรยากาศก็เย็นผมอยากนอนครับ”

“นอนอย่างเดียวเหรอ?” ร่างบางยังคงจี้คำถามไปในทางเรื่องบนเตียงใส่เด็กหนุ่มตรงหน้าที่นั่งเม้มปากตัวเองแน่น นอกจากความนิ่งก็ยังมีความเจ้าเล่ห์เจ้าเหลี่ยมนิดๆ อีกด้วย หึ!