Ep5

“พี่พูดแบบนี้ไม่กลัวผมทำอะไรพี่บ้างเหรอ?” ถึงแม้เขาจะอายุน้อยกว่าแต่ถ้าตัดเรื่องอายุไปเรย์ก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มีแค่อายุกับความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่แค่นั้น ต่างจากเขาในอายุสิบแปดที่ส่วนสูงก็ไปถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบกว่าแล้วแค่ใช้แรงเพียงนิดหน่อยแม่เสือสาวตรงหน้าก็คงดิ้นไม่หลุดหรอก

“ก็ต้องดูก่อนว่านายจะทำอะไร หากฆ่าก็คงกลัวแต่หากจับกดบนเตียงก็คงไม่…”

“พี่หื่น”

“ฉันเปล่าหื่น ปะ” ตอบพลางลุกขึ้นยกกล่องผลไม้ที่เหลือไปแช่ในตู้เย็นตามเดิมแล้วเอ่ยชวนกัญชา

“ปะ ไปไหนครับ?”

“ไปนอนไง ไหนอยากนอนไปในห้องสิ”

“ผมขอผ้าห่มผืนหนึ่ง ผมนอนตรงนี้ได้ครับ?”

“ไปนอนในห้องสิ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกฉันจะทำงาน” บอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ได้ปิดประตู กัญชาจึงนั่งชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์เดินตามเรย์เข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่

ภายในห้องนอนที่โทนการแต่งห้องไปทางมินิมอลดูสบายตาดีเพราะโทนสีทุกอย่างจะออกไปทางครีมกับน้ำตาลอ่อน ตรงกลางของห้องมีเตียงขนาดสองถึงสามคนนอนตั้งอยู่

ปลายเตียงมีโซฟากับโต๊ะทำงานตัวเล็กกับโน้ตบุ๊คและหากยืนอยู่ปลายเตียงแล้วด้านซ้ายเดินตรงไปจะเป็นห้องน้ำ ส่วนด้านขวาเป็นประตูบานเลื่อนที่เป็นกระจกใสแต่ตอนนี้ม่านปิดอยู่และสามารถเปิดออกไปยืนรับลมที่ระเบียงได้

“ประตูนี้คือไปในห้องแต่งตัวใช่มั้ยครับ?” ร่างสูงเดินไปยืนที่หน้าประตูก่อนจะถึงห้องน้ำ เรย์จึงพยักหน้ารับแล้วก็หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ส่วนกัญชาเขาก็เดินมานั่งบนโซฟาที่ติดกับผนังหลังห้อง

“อยากนอนก็ขึ้นไปนอนสิ”

“อืม นอนตรงนี้ก็ได้ครับ”

“ที่นอนมี ขึ้นไปนอนไป” เรย์หันมามองหน้าเขาแล้วบอกด้วยน้ำเสียงที่เป็นคำสั่ง กัญชาจึงยอมลุกขึ้นยืนแล้วถือโทรศัพท์ไปวางบนโต๊ะทำงานของเรย์

“ชาร์ตแบตให้ผมหน่อยครับ” จากนั้นเขาก็เดินไปล้มตัวนอนและหลับไปในเวลาไม่กี่นาที ส่วนเรย์เธอก็เปิดลิ้นชักหยิบสายชาร์จแบตออกมาชาร์จโทรศัพท์ให้กัญชาก่อนจะนั่งทำงานของตัวเองไป

เวลา 22:34 น.

ตอนนี้เรย์กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ในห้องห้องแต่งตัวหลังจากอาบน้ำเพิ่งเสร็จ ส่วนกัญชานั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเธอจึงต้องมาแต่งหน้าแต่งตัวรอแล้วค่อยไปปลุกเขาตอนใกล้จะไปทีเดียว

ชุดที่เธอเลือกใส่ไปคืนนี้ก็เป็นชุดสบายๆ อย่างเสื้อสายเดี่ยวสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นคู่กับรองเท้าผ้าใบ ผมยาวสีดำสนิทถูกปล่อยยาวลงมากลางหลังส่วนใบหน้าก็แต่งพอให้มีสีสันเล็กน้อย

ใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวไปเกือบชั่วโมงก็เสร็จ เรย์จึงหยิบรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ออกมาจากในตู้เก็บแล้วถือออกมาวางหน้าประตูห้อง จากนั้นก็เดินไปนั่งบนที่นอนแล้วเอื้อมมือไปแตะแก้มของกัญชาเบาๆ

“กัญตื่นได้แล้ว”

“อืม จะไปแล้วเหรอครับ?” กัญชาลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยถามทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิทแต่สักพักเขาก็ลืมตาพร้อมกับขยี้มันเบาๆ เรย์จึงพยักหน้าให้แล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะออกมาพร้อมกับเสื้อยืดสีดำกับกางเกงสแลคสีดำและรองเท้าผ้าใบจากนั้นก็วางพวกมันลงบนที่นอน

“ถ้าไม่อาบน้ำอีกก็ไปแต่งตัวชุดนี้”

“พี่เตรียมพร้อมขนาดนี้จริงๆ หรือว่าชุดของแฟนพี่ครับ?” กัญชาจับชุดพวกนั้นขึ้นมาดูแล้วเอ่ยถามหญิงสาวจรงหน้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเป็นของที่เธอเตรียมไว้อย่างที่เคยบอกหรือว่ามันเป็นของคนอื่นกันแน่

“ป้ายยังไม่ได้แกะออกเลย”

“พี่อาจจะซื้อมาให้แฟนพี่”

“ฉันไม่มีแฟน”

“ผมไม่ค่อยอยากเชื่อคำพูดพี่แล้วสิ

“เชื่อเถอะ” พูดจบเรย์ก็หยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วสะพายมันไว้กอนจะเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบทั้งของกัญชาและของเธอออกไปรอที่ด้านนอก ส่วนกัญชาเขาก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ได้อาบน้ำเพราะเพิ่งอาบไปไม่กี่ชั่วโมงไงก็เลยขี้เกียจอาบอีก

“พี่ครับเสร็จแล้วครับ” เสียงของกัญชาเอ่ยบอกเรย์ที่ยืนอยู่หน้าตู้เย็นกำลังกินผลไม้ในกล่องอยู่ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดโอเวอร์ไซรส์ตัวสีดำกับกางเกงสแลคสีดำคู่กับรองเท้าผ้าใบ ผมถูกเซ็ตไว้ด้วยน้ำเปล่าใบหน้าคมปะแป้งมาเล็กน้อย

“หล่อ” คำเดียวสั้นๆ ออกมาจากปากเรย์ เธอถือกล่องผลไม้ไปเทพวกมันใส่ถุงร้อนถุงเล็กแล้วก็ใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าของกัญชาแล้วยื่นกระเป๋าให้เขาถือเพื่อที่ตัวเธอจะได้สวมรองเท้า

“นายขับรถเป็นไหม?” แล้วเอ่ยถามต่อหลังจากสวมใส่รองเท้าเสร็จแล้ว

“เป็นครับ”

“ขับนะ” แล้วก็ยัดกุญแจรถให้กัญชาก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไปกัญชาจึงออกไปยืนข้างเธอที่หน้าห้องจากนั้นเรย์ก็ล็อคห้องแล้วพากันลงไปยังที่จอดรถที่มีกัญชาเป็นคนขับ

“ผับไหนเหรอครับ?” เขาเอ่ยถามหญิงสาวข้างกายที่ตอนนี้เอาถุงผลไม้ออกมาจากกระเป๋าสะพายและนั่งกินมันอยู่

“เล่ามาดิผับ รู้จักไหม?”

“รู้จักครับ ผ่านบ่อย…พี่เรย์พี่กินเก่งมากเลยนะครับ” และทนไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวคนตัวเล็กที่ผลไม้ทั้งส้ม แตงโมองุ่นและแอปเปิลเกือบเต็มกล่องนั้นถูกเธอกินมันเกือบหมดจากที่ห้องและเพราะมันคงจะเหลือน้อยคุณเรย์เธอเลยเทมันใส่ถุงร้อนเอามากินในรถด้วยแบบนี้

“ผลไม้มีประโยชน์”

“พี่หิวก็พูดมาเถอะครับ”

“อืม”

“แล้วมีใครมาบ้างเหรอครับ?”

“เพื่อนกับน้องฉัน”

“เมจิเหรอครับ เรียนโรงเรียนเดียวกับผมนี่นา..แต่ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกเพราะเธอเป็นเด็กห้องหนึ่ง”

“อ่อ…” จากนั้นภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เรย์ยังคงนั่งกินผลไม้ในถุงจนหมดแล้วก็นั่งมองวิวตามทางไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็มาถึงผับ เธอจึงเดินนำกัญชาลงไปคุยกับการ์ดด้านหน้าไม่กี่ประโยคก็เดินกลับมาดึงมือของกัญชาพาเข้าไปด้านในผับ

“พี่ครับ ผมว่าผมออกไปดีกว่า…” กัญชาโน้มใบหน้าลงไปกระซิบบอกเรย์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาเหมือนกำลังมองหาโต๊ะที่เพื่อนของเธอมาจองไว้

“ตามมา” เรย์ไม่สนใจประโยคของกัญชาตามเดิม เธอดึงมือหนาให้เดินตามตัวเองไปยังมุมของร้านและก็เห็นว่ามีเพื่อนๆ ของเรย์นั่งอยู่