บทที่แปด

ว่านลี่ถิงคุยงานในห้องทำงานกับพี่สาวซูเมิ่งหลันเกือบหนึ่งชั่วยามเต็มๆเลยทีเดียวทั้งสองต่างพอใจกับผลตอบแทนกันทั้งสองฝ่าย แต่ที่ซูเมิ่งหลันตกใจนั้นคือว่านลี่ถิงคือหญิงสาวในข่าวลือในเมืองหลวงมาหลายปี เรื่องที่นางตามหึงหวงคู่หมั้นอย่างท่านแม่ทัพเผิงเย่ห่าว เมื่อเกือบสิบวันกว่าๆนั้นยังลือดังกันไปทั่วเมืองหลวงอยู่เลย

แต่ที่นางเห็นเด็กสาวที่ตกเป็นข่าวลือนั้นกับไม่เหมือนที่ได้ฟังจากทั้งคุณหนูที่มาซื้อชุดในร้านขายผ้าของนางเลยนำมาคุยกันแทบจะทุกวัน ทำให้ซูเมิ่งหลันแปลกใจกับนิสัยกิริยามารยาทที่ได้คุยกันกับว่านลี่ถิงในห้องทำงานของนางนั้น มีแต่ความจริงจังตอนที่นำเสนอผลงานแล้วยังขี่เล่นพูดคุยด้วยความสดใสตามวัยอีกด้วย   

นี้คงจะเป็นข่าวลือมั่วๆอย่างแน่นอนใครจะเป็นอย่างไรนางไม่สนเพราะตอนนี้นางได้คนวาดแบบที่เก่งกาจขนาดนี้เอาไว้ต่อไปร้านขายผ้าที่มารดาต่อสู้ทำมาตลอดเวลาหลายปีคงด้งมากกว่านี้  โดยที่ทางญาติพี่น้องฝั่งบิดาไม่ชอบมารดาของนางเพราะค้าขายอีกทั้งยังสนับสนุนบิดาไม่ได้ถึงขั้นตัดยื่นคำขาดให้บิดาหย่าขาดจากมารดาของนาง พอบิดาไม่ยอมท่านปู่ท่านย่าจึงให้ตัดออกจากตระกูลเพราะอับอายที่มีลูกสะใภ้ยึดอาชีพค้าขาย

แต่บิดาที่รักมารดามากนั้นยอมให้ตัดบิดามารดาตัดขาดเพราะตอนอยู่ในจวนร่วมกันกับปู่ย่า นางกับมารดาจะโดนทำร้ายมาโดยตลอด จนบิดานั้นสงสารภรรยากับลูกที่โดนมารดาของตนใช้เยี่ยงทาสทำงานทุกอย่าง

พอตัวของเขาไปทำงานในประตูเมืองเป็นขุนนางตรวจคนเข้าเมืองแค่หัวหน้าเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น พอออกจากจวนใหญ่ท่านแม่ที่มีสินเดิมจากท่านยายจึงมาบุกเบิกทำร้านผ้าตามที่ท่านยายเคยทำมาก่อน นางจึงทำร่วมกันกับมารดามานานหลายสิบปีล้มลุกคลุกคานมาไม่น้อยกว่าจะมีวันนี้ต้องใช้เวลานับสิบปี

จนตัวนางไม่มีคนมาสู่ขอเพราะเป็นสาวเทื่อที่มีข่าวลือว่านางกับมารดานั้นเป็นคนอกตัญญูจากทางญาติบิดาพูดจาใส่ร้ายจนไม่มีคนกล้ามาสู่ขอและเลยการดูตัวมาหลายครั้งแล้วนั้นเอง

แต่ไม่ใช้สำหรับซูเมิ่งหลันที่ต้องการตอบแทนบุญคุณบิดามารดาไปตลอดนางก็ยอมเพราะท่านพ่อนั้นไม่ยอมมีภรรยารองทำให้ท่านย่าโกรธมาก   และหาว่ามารดาของนางนั้นไม่สามารถมีบุตรชายให้สืบสกูลได้นั้นเองดีที่ท่านพ่อรักท่านแม่มากจนยอมผิดใจกับทางท่านย่า

ทุกวันนี้นางยังอยู่ในจวนที่ไม่ได้ใหญ่มากกับบิดามารดาที่เป็นจวนเก่าของท่านตาท่านยาย แต่บางครั้งก็นอนที่ร้านขายผ้าเช่นเดียวกันท่านพ่อเป็นเพียงหัวหน้าทหารตรวจการของคนเข้าเมืองไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตอะไรนั้นเอง แต่บิดาของนางขยันซื่อสัตย์ต่อหน้าที่จึงได้ขั้นเป็นหัวหน้าของชุดตรวจคนเข้าเมือง

"วันนี้ให้พี่สาวเลี้ยงข้าวน้องสาวว่านลี่ถิงสักมื้อจะได้ไหมเพื่อการค้าที่ดียิ่งๆขึ้นไปของเราสองคนกับกิจการที่รุ่งเรืองของพี่สาวคนนี้"   ซูเมิ่งหลันชวนสาวน้อยตรงหน้าไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันเพราะจะถึงมื้อเที่ยงแล้วนั้นเอง หลังจากที่คุยงานเสร็จและจบลงด้วยดี

"ได้สิเจ้าคะพี่สาวซูเมิ่งว่าแต่พี่สาวยังไม่แต่งานจริงๆหรือเจ้าคะ"  ว่านลี่ถิงถามพี่สาวคนสวยที่จิตใจดีตรงหน้าเพื่อความมั่นใจเพราะพี่ชายของนางนั้นอายุที่ยี่สิบหกปีนั้นก็ยังไม่มีคนรัก ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่ได้บังคับสักเท่าไรเพราะพี่ใหญ่นั้นต้องอยู่ชายแดนกับท่านพ่อมาตลอดจนทำให้ไม่สนใจสาวที่ไหนสักคนมาให้ท่านแม่ได้ไปสู่ขอ นางจะลองชวนพี่ชายมาพบหน้าพี่สาวซูเมิ่งดูสักวันว่านลี่ถิงคิดในใจคนเดียวเท่านั้นผูกด้ายแดงให้พี่ใหญ่กับพี่สาวซูเมิ่งดีไหมนะอิอิ

"ใครเขาจะมาสนใจสาวเทื่ออย่างพี่ละอีกทั้งยังไม่ได้ร่ำรวยมากมายเหมือนคุณหนูในเมืองหลวงนี้ สาวน้อยทีเจ้าละพี่สาวได้ยินข่าวลือมาไม่น้อยเลยนี้นาว่าบุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ขี้หึงไล่ตบตีคุณหนูฟางเจี้ยนผิงไปทุกที่ถ้าพบหน้ากันแต่พี่สาวเห็นในวันนี้มันต่างจากข่าวลือนั้นจริงไหมละน้องสาวว่านลี่ถิง"   ซเมิ่งหลันเองก็เย้าแหย่สาวน้อยตรงหน้านางด้วยเช่นเดียวกัน

"ที่จริงข่าวนั้นมันก็มีส่วนจริงละเจ้าค่ะแต่พอข้าได้รับบาดเจ็บครั้งล่าสุดเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งในสระบัวของงานเลี้ยงเมื่อสิบวันก่อน ทำให้ข้าคิดได้ว่าข้านั้นช่างทำตัวไร้ประโยชน์เสียจริงสิบวันที่ข้านอนพักในจวนจนเบื่อข้าจึงหัดวาดรูปตามความฝันของตัวเองลองดูเจ้าค่ะพี่สาวซู ช่างเถอะพวกเราไปกันเถอะเดี๋ยวจะไม่มีที่นั่ง ที่เหลาอาหารนี้คนเยอะทุกวันนี้เจ้าคะเดินไม่ถึงครึ่งเค่อก็ถึงแล้วละเจ้าค่ะพี่สาวซูเมิ่ง"   ว่านลี่ถิงเดินไปตอบคำถามไปด้วยแบบสบายๆ

"เช่นนั้นหรือดีเหมือนกันอดีตก็คืออดีตเรามาทำสิ่งที่เราชอบและฝันให้ดีต่อๆกันไปกันดีกว่าเนาะ"   ซูเมิ่งหลันพูดต่อหลังจากที่ได้ฟังเรื่องของสาวน้อยสาวตรงหน้านางถูกชะตากับว่านลี่ถิงคนนี้เสียแล้วสิ

จากนั้นสองสาวก็เดินออกมาจากในห้องว่านลี่ถิงเห็นพี่สาวซิงซิงนั่งรอนางที่หน้าห้องทำงานของพี่สาวซูเมิ่งด้วยความเป็นห่วงตนพร้อมห่อผ้า จึงยิ้มให้สาวใช้ก่อนจะพยักหน้าให้สาวใช้แล้วเดินออกจากร้านขายผ้าของพี่สาวซูเมิ่งไปด้วยกันและมีสาวใช้ของทั้งสองสาวเดินตามหลังไปเงียบๆ   หลังจากพี่สาวซูเมิ่งนั้นสั่งคนงานในร้านขายผ้าเสร็จจากนั้นว่านลี่ถิงจึงเดินคุยกันไปกับพี่สาวซูเมิ่งอย่างถูกคอกัน

แต่ก่อนที่กำลังจะเดินถึงเหลาอาหารที่ผู้คนกำลังเดินกันจนเต็มท้องถนนกับมีรถม้าที่วิ่งมาด้วยความเร็วอีกทั้งเสียงผู้คนแตกตื่นวิ่งหนีตายกันจนทำให้ว่านลี่ถิงเองยังตกใจในตอนนี้รถม้าวิ่งมาด้วยความเร็วรวมถึง 

 โอ้!!!!แม่เจ้าเด็กหญิงที่หลุดจากมือของมารดากลิ้งไปตรงกลางถนนพอดี ผู้คนต่างกรีดร้องด้วยความตกใจและเสียงตื่นตกใจของมารดาเด็กคนนั้นกรีดร้องเสียงหลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าชั่ววินาทีแห่งความเป็นความตาย

ว่านลี่ถิงมองเห็นนางตัดสินใจวิ่งไปอุ้มเอาเด็กน้อยกลิ้งออกไปจากถนนด้วยความรวดเร็ว

แต่นางก็กลิ้งๆหลุนๆไปจนชนอีกขอบของถนนด้วยเช่นเดียวกันเสียงสาวใช้ของนางกรีดร้องด้วยความตกใจ

"คุณหนูเจ้าค่ะระวัง!!"

โครม!

ว่านลี่ถิงซัดมีดบินของนางที่ฝึกจนชำนาญนาญในภพเก่าใส่รถม้า ในเมื่อรู้ว่าคนเดินเต็มถนนยังกล้าดีนำรถม้าวิ่งมาด้วยความเร็วอีกทั้งยังจะฆ่าเด็กบริสุทธิ์คนหนึ่งอย่างไม่รู้อิโหน่อิเน่ นางสกัดขาม้าเจ้าปัญหาให้หยุดจนมันหยุดด้วยเช่นเดียวกันดีไม่ตัดคอไอ้คนบังคับม้ามันคงเป็นแค่บ่าวไอ้ตัวต้นเหตุคงอยู่ในรถม้านั้นต่างห่างละนางคิดในใจด้วยความโกรธเช่นเดียวกัน   เสียงที่ได้ยินคือม้าสะดุดชะงักม้าสะบัดตัวคนในรถม้าจึงกระเด็นออกมาด้านนอกเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบปีเห็นจะได้กลิ้งหลุนออกมาชนกับขอบถนนเช่นเดียวกันพร้อมกับเสียงตะคอกด่าคนที่ขวางทางรถม้าของตัวเองอย่างหัวเสีย

"ใครมันบังอาจหยุดรถม้าของข้าผู้นี้!" เขามองมาที่เด็กในอ้อมกอดของแม่เด็กที่วิ่งมาอุ้มเอาลูกจากว่านลี่ถิงไปกอดด้วยความตกใจแต่เด็กน้อยตกใจร้องให้เสียงดัง

"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนูที่ช่วยบุตรสาวของข้าจากการถูดรถม้าเหยียบในครั้งนี้" นางก้มหัวขอบคุณซ้ำๆนางเป็นลูกสะใภ้ของจวนเสนาบดีที่พาลูกออกมาซื้อของที่ตลาดด้วยจนเกือบเสียลูกน้อยไปถ้าไม่ได้เด็กสาวตรงคนนี้ที่ใจกล้าช่วยชีวิตลูกของนางเอาไว้ทันอย่างเฉียดฉิว

 

เรื่องนี้มีอีบุ๊คแล้วนะคะเชิญแวะไปตำอ่านกันยาวๆได้เลยค่ะที่Meb