10. นิมิต (1)

ดอกบัวสีขาวเพียงดอกเดียวเบ่งบานกลางสระน้ำ ทั้งที่บริเวณโดยรอบมิได้มีสิ่งใดอยู่เลย สองขาเรียวก้าวเข้าไปยืนที่ขอบสระ ยื่นคอดูภายในสระจนทั่ว เพื่อสำรวจหาปลา

หากว่าได้ปลากลับไปให้ท่านยายและอาหมิงคงจะดีไม่น้อย

เพียงแค่คิดเช่นนั้น ก็มีฝูงปลาหลายสิบตัวแหวกว่ายในสระสีมรกต! ทั้งที่ก่อนหน้านี้ลี่มี่มองไม่เห็นปลาแม้แต่ตัวเดียว ฝูงปลามากมายปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เด็กสาวตกใจจนพลาดพลั้งเหยียบไปบนโขดหิน ที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ

“ว๊าย!” ร่างบางซวนเซ ร่วงลงในสระน้ำจนเปียกปอนไปหมดทั้งตัว

ตุ้ม!!!

“ฮื่อ ลี่มี่นะลี่มี่ มิระวังเอาเสียเลย” ปากเล็กบ่นให้กับความมิระมัดระวังของตนเอง ยังดีที่ของในตะกร้าสานนั้นเปียกน้ำได้ มิเสียหาย มิเช่นนั้นนางคงต้องทุบศีรษะตนเองสักทีสองที

ลี่มี่นำตะกร้าออกจากหลังและยกไปไว้ริมสระน้ำ แต่ยังไม่ทันที่นางจะขึ้นจากสระ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าอย่างไรนางก็เปียกไปทั้งตัวแล้ว ขอไปดูดอกบัวกลางสระให้หายแคลงใจเสียหน่อย ด้วยสงสัยว่าเหตุใดจึงมีดอกบัวเพียงดอกเดียวที่ขึ้นกลางน้ำ ทั้งยังมิเห็นกอบัวเลยสักกอเดียว

ร่างระหงที่แต่งกายและรวบผมราวกับชายหนุ่ม กำลังแหวกว่ายไปบริเวณกลางสระ ชะโงกหน้าเข้าไปสำรวจดอกบัวเพียงดอกเดียวนี้อย่างถี่ถ้วน พลางใช้มือโอบอุ้มฐานบัวด้วยความทะนุถนอม แต่เพียงแค่สัมผัสกับฐานดอก กลีบสีขาวนวลของดอกบัวก็ร่วงโรยลงบนผืนน้ำจนหมด

“อ๊ะ ขะ ข้ายังมิได้ทำอันใดเลยนะ” ตากลมเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ นางเพียงแค่สัมผัสเบาๆ เท่านั้น มิได้ออกแรงเลยแม้แต่น้อย

ลี่มี่หันรีหันขวางก่อนรีบหันหลังกลับ ราวกับกำลังหนีความผิด แต่ทว่ายังมิทันได้ออกตัวว่ายกลับฝั่ง เท้าเล็กก็สัมผัสได้ถึงเครือเถาใต้น้ำ ที่เกี่ยวพันเข้ากับข้อเท้าทั้งสอง แม้จะพยายามสลัดและดึงยื้ออย่างไร ก็ไม่มีท่าทีว่าเครือเถาเหล่านั้นจะหลุดออกไป ทั้งยังรู้สึกเหมือนถูกดึงให้จมลงในน้ำเรื่อยๆ

“อ๊ะ”

ร่างบางเริ่มจมดิ่งลงไปในน้ำตามแรงดึงรั้ง ดวงตาทั้งสองลืมขึ้นภายในน้ำสีเขียวมรกต แต่ไม่ว่าจะมองไปทางใดก็มีเห็นเพียงสีเขียวทึบ

แสงสว่างเดียวที่มีอยู่ตอนนี้คงจะเป็นกลีบบัวสีขาวที่ล่องลอยเข้ามาอยู่ตรงหน้าของนาง กลีบสีนวลลอยเข้ามาใกล้ใบหน้าของลี่มี่เรื่อยๆ จนแตะลงบนหน้าผากมน และนั่น…เป็นเวลาเดียวกับที่เด็กสาวเริ่มขาดอากาศหายใจ ปากเล็กเผยอออก ราวกับต้องการสูดอากาศเข้าเต็มปอด ทว่ากลับเป็นน้ำที่ผ่านเข้ามาทั้งทางปากและจมูก นางรู้สึกแสบร้อนไปทั่วทั้งโพรงจมูก

“อึกอัก! อึก!”

ข้าจะตายอยู่ที่นี่มิได้ อย่างไรก็มิยอม!

แขนขาเรียวพยายามตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำ ในศีรษะเล็กเฝ้าแต่คิดถึงใบหน้าของท่านยายและน้องชาย แต่แล้วความพยายามของลี่มี่กลับมิเป็นผล สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด เริ่มจางหายไปพร้อมกับร่างที่จมดิ่งลงไปในสระมรกต

เฮือก!!!

ลี่มี่สูดอากาศเข้าเต็มอกราวกับขาดสิ่งที่โหยหา ความรู้สึกเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง เมื่อมองไปรอบๆ จึงพบว่าตนเองนั้นนอนหงายหน้าลอยอยู่กลางสระมรกต ร่างบางจึงรีบใช้แรงทั้งหมดที่มีแหวกว่ายขึ้นฝั่งด้วยความรวดเร็ว

แต่เมื่อขึ้นฝั่งมาได้และสติที่หล่นหายไปก็เริ่มกลับมาจนครบ เด็กสาวมองสำรวจร่างกายตนเองก็พบว่าทั้งอาภรณ์และผมเผ้าของนางนั้น ถูกเปลี่ยนเป็นชุดสตรีสีเขียวอ่อน มีเครื่องทองประดับอยู่บนลำคอขาว มวยผมที่นางเกล้าออกมาจากเรือนถูกแกะออก สยายยาวอย่างงดงาม

“อันใดกัน เหตุใดข้าจึงแต่งกายเช่นนี้” ลี่มี่มองไปรอบๆ ก็มิพบผู้ใดที่จะสามารถเปลี่ยนอาภรณ์ให้นางได้

หรือจะเป็นภูตผีปีศาจ…ไม่นะ ฮื่ออออ

เมื่อนึกได้ดังนั้นเด็กสาวก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา ร่างบางสั่นเทา หันรีหันขวาง ขณะแขนเล็กรีบสะพายตะกร้าสานขึ้นหลัง ก่อนจะสาวเท้าออกจากบริเวณนั้น แต่ก็มิวายหันกลับไปมองสระมรกตนั้นอีกครั้ง

และก็ต้องตกใจ…เมื่อยังเห็นดอกบัวดอกเดิมเบ่งบานอยู่กลางน้ำเช่นเคย แต่เด็กสาวคงมิทันสังเกตว่า มีกลีบของดอกบัวหลุดหายไปหนึ่งกลีบ

“ท่านยาย อาหมิง แฮก! ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” ลี่มี่รีบวิ่งออกจากป่าด้วยความตื่นตระหนก จนมิอาจจดจำได้ว่าตนเองออกมาจากป่าได้อย่างไร เมื่อมาถึงหน้าเรือนก็ร้องเรียกหาท่านยายและน้องชายทันที ทั้งที่ตนเองยังเหนื่อยหอบอยู่ไม่น้อย

“กลับมาแล้ว- เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า!!!” เหมาไป่ที่เห็นท่าทีร้อนรนและเหนื่อยหอบ รวมถึงการแต่งกายที่ผิดแปลกของหลานสาวก็รีบเข้ามาพยุงลี่มี่เข้าเรือนทันที

“พี่มี่เอ๋อร์เป็นอันใดขอยับ โอ๊ะ! ตาท่าน ตาของท่าน” ลี่หมิงที่ได้ยินว่าพี่สาวกลับมาแล้วก็รีบวิ่งมารับ เขาเข้าไปกอดพี่สาวเหมือนทุกครั้ง แต่ครานี้เมื่อมองไปที่ใบหน้าของพี่สาวกลับรู้สึกว่ามีสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิม

ดวงตาของพี่มี่เอ๋อร์เป็น…สีเขียว