Mag-log inShare
9. เด็กอกตัญญู (3)
Huling Na-update:
2025-06-23 20:37:21“แล้วข้าต้องแสดงออกเช่นนางหรือเจ้าคะ”
“มิต้องทำเช่นนั้น เพียงแต่ยายอยากให้เจ้ารู้ว่าเวลาใดควรอ่อน เวลาใดควรแข็ง เวลาใดควรแสร้ง เวลาใดควรซื่อตรง หากเจอผู้ที่จริงใจ เราย่อมต้องจริงใจต่อเขา แต่หากว่าเขาไม่ เราก็ไม่ เท่านั้นเอง” เหมาไป่พบเจอผู้คนมาหลายรูปแบบ วิธีรับมือคือตัวเราเองต้องปรับตัวให้ทัน อย่างเจียวมี่มารดาของลี่มี่ นางเป็นคนแข็ง พูดตรง ผู้คนจึงมักมองว่านางปากร้าย มิน่าคบ ต่างกับชุนเจียงที่ทั้งพูดจาไพเราะ อ่อนโยน
“ข้าจะพยายามเจ้าค่ะท่านยาย”
“หลานยายต้องทำได้แน่ สำคัญอย่าได้ละเลยตัวตนของตนเองเล่า อีกอย่าง ยายรู้ว่าการสูญเสียนั้นเจ็บปวดเพียงใด ยามนี้เจ้าคงอยากเข้มแข็งเป็นที่พึ่งของยายและน้อง แต่ยายยังอยากเห็นมี่เอ๋อร์ที่สดใส ช่างพูดช่างถาม อย่าได้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินไปเลย ผ่อนคลายเสียบ้าง”
“เอ่อ…ท่านยายมิได้ว่าข้าพูดมากใช่หรือไม่เจ้าคะ” ปากเล็กเบะยื่นออกมาอย่างน่าเอ็นดู
“ฮ่าๆ มิได้ว่า” ท่าทีเช่นนี้แหละที่เหมาไป่อยากเห็น
เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ ข่าวลือของลี่มี่ก็เบาบางลง ยังมีบางคนที่มองมาทางนางด้วยสายตาไม่ชอบใจ แต่ก็มีหลายคนที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดและพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือนาง โดยเฉพาะครอบครัวผู้ใหญ่บ้านที่มักจะให้กวนอู๋ท่งมาบอกนางเสมอว่ามีงานปักให้ทำ แต่เพราะอีกไม่กี่เดือนจะเข้าเหมันตฤดูแล้ว ลี่มี่จึงปฏิเสธไป นางเลือกที่จะเข้าป่าไปเก็บพืชพรรณและทำกับดักสัตว์ เพื่อหาวัตถุดิบมากักตุนไว้ ยิ่งเข้าใกล้ช่วงเหมันตฤดูเท่าใด วัตถุดิบในการปรุงอาหารยิ่งหาซื้อยาก เนื่องด้วยแต่ละครอบครัวก็เลือกที่จะเก็บไว้กิน ในช่วงหิมะตกที่ไม่สามารถออกไปหาวัตถุดิบได้เสียมากกว่า
“พี่มี่เอ๋อร์จะเข้าไปในป่าหยือขอยับ น้องไปด้วยได้หยือไม่” เด็กชายวัยสี่หนาวเห็นพี่สาวแต่งกายรัดกุม เกล้าผมขึ้นอย่างชายหนุ่ม จึงรู้ได้ทันทีว่าพี่สาวจะต้องเข้าป่าเป็นแน่ เพราะท่านยายเอ่ยว่าในป่าอันตรายสำหรับสตรี ท่านยายจึงให้พี่มี่เอ๋อร์แต่งกายเป็นชายยามเข้าป่า
“อย่าเลย วันนี้พี่ว่าจะเข้าไปลึกสักหน่อย เจ้าอยู่กับท่านยายที่นี่เถิด แล้วพี่จะนำผลไม้มาให้เจ้า” ได้ยินพี่สาวเอ่ยเช่นนั้นเด็กชายก็คอตก แต่ก็มิรบเร้าอันใดทำเพียงตอบรับและส่งอาหารให้พี่สาวเท่านั้น
“ขอยับ”
“อย่าได้เศร้าโศกไปเลย เอาไว้คราวหน้าพี่จะพาเจ้าไปเก็บผลไม้ด้วย ดีหรือไม่”
“จริงนะขอยับ”
“จริงสิ พี่เคยหลอกเจ้าหรือ”
“เคย พี่มี่เอ๋อร์หลอกน้องว่าน้องอ้วนแล้วน่าเอ็นดู” หน้าง้ำของน้องชาย ทำให้ลี่มี่หัวเราะออกมาเสียงดัง มือบางยกขึ้นลูบศีรษะน้อยของน้องชาย พลางเก็บอาหารใส่ตะกร้าสานที่แบกไว้บนหลัง แล้วจึงออกเดินทางขึ้นเขาทันที
เริ่มแรกลี่มี่ขึ้นเขามากับท่านยายทุกครั้ง นางเรียนรู้วิธีการและจดจำเส้นทางต่างๆ อย่างแม่นยำ ทั้งยังจดบันทึกเส้นทาง ทำเป็นแผนที่เดินป่า เมื่อลี่มี่เริ่มคุ้นชิน นางจึงให้ท่านยายพักผ่อนที่เรือนแทน
ขาเล็กก้าวเดินไปเรื่อยๆ ตามทางที่ตนเองเคยมา พบเจอสิ่งใดที่สามารถจะใช้เป็นวัตถุดิบปรุงอาหารได้ นางก็รีบเก็บใส่ตะกร้า แต่ช่วงนี้ผู้คนเข้าป่ากันเป็นจำนวนมาก ทำให้พืชพรรณและผลไม้ที่อยู่บริเวณป่าเขตนอกถูกเก็บไปจนหมด ลี่มี่จึงต้องเดินเข้าไปลึกพอสมควร แม้นางจะทำเครื่องหมายเอาไว้บนต้นไม้ ป้องกันการหลงป่า แต่ด้วยความที่นางมิชินเส้นทางป่าเขตใน ทำให้ต้องเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ
หลงทางเสียแล้ว ทำอย่างไรดี…
มองไปทางใดก็มีแต่ต้นไม้สูงใหญ่ที่เหมือนกันไปหมด แววตากังวลกวาดมองหาเครื่องหมายที่ตนเองทำไว้ แต่กลับไม่พบเลยสักอัน จิตใจของเด็กสาวเริ่มสั่นไหวด้วยความกลัว ลี่มี่หลับตา ยกมือประสานกันไว้ที่อก พลางนึกภาวนาอยู่ในใจ
ท่านพ่อท่านแม่ช่วยมี่เอ๋อร์ด้วยเถิด ช่วยดลใจให้มี่เอ๋อร์เลือกที่ทางถูกต้องด้วยเถิด
เมื่อลืมตาขึ้น นางก็เดินตรงไปในทางที่นางรู้สึกว่าจะเป็นทางออก มือบางใช้ไม้ขีดไปตามต้นไม้ที่เดินผ่าน ครานี้นางทำเครื่องหมายถี่ขึ้น เดินไปเพียงสิบก้าวลี่มี่ก็ทำเครื่องหมายไว้ที่ต้นไม้ทันที
แต่เมื่อเดินไปเรื่อยๆ แทนที่จะพบกับทางออกไปยังหมู่บ้าน นางกลับมาหยุดอยู่ริมสระน้ำสีเขียวมรกต ขนาดกว้างใหญ่พอให้คนลงไปว่ายเล่นได้ ตากลมโตมองสำรวจบริเวณรอบๆ มิพบสิ่งมีชีวิตอยู่เลยแม้แต่น้อย ภายในน้ำมิมีปลาแหวกว่ายทั้งที่น้ำใสสะอาด สิ่งเดียวที่โดดเด่นสะดุดตาของนางตอนนี้คือ ดอกบัวที่เบ่งบานอยู่กลางน้ำเพียงดอกเดียว
Pinakabagong kabanata
แม่หมอแห่งซูโจว 12. ต้องทำอย่างไร
“ข้าต้องขอบใจเจ้ามากนะลี่มี่ หากมิได้เจ้าเอ่ยเตือนในวันนั้น ข้าคงต้องตายเป็นผีเฝ้าป่าไปเสียแล้ว” กวนอู๋ท่งเอ่ยขอบใจลี่มี่ยาวเหยียด ด้วยเพราะเมื่อวานที่อู๋ท่งขึ้นเขาไปเก็บเผือกมัน มีงูพิษตัวใหญ่เท่าแขน พุ่งเข้ามากัดน่องของเขา ดีที่เขาพันผ้าไว้ที่น่องตามที่ลี่มี่บอก จึงช่วยให้รอดพ้นมาได้“ขอบใจเจ้ามาก นี่เป็นของฝากจากครอบครัวข้า เจ้ารับไว้เถิด” ท่านลุงกวนผู้ใหญ่บ้าน ยกตะกร้าที่เต็มไปด้วยเนื้อหมู เนื้อไก่ กุ้ง และปลามาวางตรงหน้าสามยายหลาน“หากข้าช่วยได้ ข้าก็ยินดี แต่ข้ามิรับของหรอกเจ้าค่ะ”“รับไว้เถิดมี่เอ๋อร์ พวกข้าเต็มใจยิ่งนัก หากเจ้ามิรับไว้ข้าคงรู้สึกติดค้างในใจไปชั่วชีวิต” ท่านป้ากวนเอ่ยเสริมพลางหยิบขนมที่นางทำเองมายื่นให้ลี่หมิง เด็กชายเหลือบมองไปทางท่านยายและพี่สาวราวกับต้องการขออนุญาต เมื่อเห็นว่าทั้งสองมิได้เอ่ยห้าม จึงส่งมือเล็กๆ ไปถือขนมไว้“ขอบพระคุณขอยับ”“เช่นนั้น ข้าก็ขอรับไว้ ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” อยู่พูดคุยกันได้ไม่นาน ครอบครัวผู้ใหญ่บ้านก็ขอตัวกลับเรือนไป จึงเหลือเพียงสามคนยายหลานที่นั่งอยู่ที่เดิม“ยสดียิ่ง อื้มมม” ลี่หมิงนำขนมเข้าปากคำแล้วคำเล่า ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่เรือ
แม่หมอแห่งซูโจว 11. นิมิต (2)
“ให้ยายดูสิ” เหมาไป่จ้องมองไปที่นัยน์ตาของหลายสาวก็พบว่าเป็นดั่งที่หลานชายตัวน้อยเอ่ย มิเพียงเท่านั้นหน้าผากมนของหลานสาวยังมีรอยคล้ายปานรูปดอกบัวติดอยู่ปาน…ปานสีเงินอย่างนั้นหรือ!!?“…” ลี่มี่ที่ยังวิตกกับเรื่องที่เกิดขึ้น จึงมิได้สบตาผู้ใด ปล่อยให้เหมาไป่และลี่หมิงมองสำรวจจนทั่ว“เกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าเล่าให้ยายกับน้องฟังเถิด” เรื่องราวที่ได้ฟังจากปากหลานสาวทำให้เหมาไป่แทบมิอยากเชื่อว่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง“ท่านยาย…” สายตาที่ล่องลอยของลี่มี่ทำให้เหมาไป่ต้องรีบเข้าไปกอดปลอบหลานนอกไส้“ดีเหลือเกินที่เจ้ามิบาดเจ็บที่ใด คราวหลังอย่าได้เข้าไปในป่าลึกเช่นนั้นอีกเล่า เข้าใจหรือไม่”“เจ้าค่ะ”“โอ๋ๆ นะขอยับ” มือเล็กป้อมยกขึ้นลูบใบหน้าพี่สาวเบาๆ ลี่มี่อดเอ็นดูกับท่าทีของน้องชายมิได้ จึงกอบกุมเอามือเล็กมาจุมพิต พร้อมกับสบสายตาเข้ากับดวงตาน้อยๆ ทั้งสองที่จดจ้องมาที่นัยน์ตาของนางด้วยแววตาที่หลงใหลและทันใดนั้น…“วันนี้เจ้ากินกุ้งแม่น้ำย่างอย่างนั้นหรือ”“เอ๋? มิได้กินขอยับ น้องกินผัดผัก”“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ายายย่างกุ้งให้พวกเจ้ากินในมื้อเย็น หรือว่ากลิ่นมันติดกายยายมาอย่างนั้นหรือ ฮ่าๆ”“มิ
แม่หมอแห่งซูโจว 10. นิมิต (1)
ดอกบัวสีขาวเพียงดอกเดียวเบ่งบานกลางสระน้ำ ทั้งที่บริเวณโดยรอบมิได้มีสิ่งใดอยู่เลย สองขาเรียวก้าวเข้าไปยืนที่ขอบสระ ยื่นคอดูภายในสระจนทั่ว เพื่อสำรวจหาปลาหากว่าได้ปลากลับไปให้ท่านยายและอาหมิงคงจะดีไม่น้อยเพียงแค่คิดเช่นนั้น ก็มีฝูงปลาหลายสิบตัวแหวกว่ายในสระสีมรกต! ทั้งที่ก่อนหน้านี้ลี่มี่มองไม่เห็นปลาแม้แต่ตัวเดียว ฝูงปลามากมายปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เด็กสาวตกใจจนพลาดพลั้งเหยียบไปบนโขดหิน ที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ“ว๊าย!” ร่างบางซวนเซ ร่วงลงในสระน้ำจนเปียกปอนไปหมดทั้งตัวตุ้ม!!!“ฮื่อ ลี่มี่นะลี่มี่ มิระวังเอาเสียเลย” ปากเล็กบ่นให้กับความมิระมัดระวังของตนเอง ยังดีที่ของในตะกร้าสานนั้นเปียกน้ำได้ มิเสียหาย มิเช่นนั้นนางคงต้องทุบศีรษะตนเองสักทีสองทีลี่มี่นำตะกร้าออกจากหลังและยกไปไว้ริมสระน้ำ แต่ยังไม่ทันที่นางจะขึ้นจากสระ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าอย่างไรนางก็เปียกไปทั้งตัวแล้ว ขอไปดูดอกบัวกลางสระให้หายแคลงใจเสียหน่อย ด้วยสงสัยว่าเหตุใดจึงมีดอกบัวเพียงดอกเดียวที่ขึ้นกลางน้ำ ทั้งยังมิเห็นกอบัวเลยสักกอเดียวร่างระหงที่แต่งกายและรวบผมราวกับชายหนุ่ม กำลังแหวกว่ายไปบริเวณกลางสระ ชะโงกหน้าเข้าไป
แม่หมอแห่งซูโจว 9. เด็กอกตัญญู (3)
“แล้วข้าต้องแสดงออกเช่นนางหรือเจ้าคะ”“มิต้องทำเช่นนั้น เพียงแต่ยายอยากให้เจ้ารู้ว่าเวลาใดควรอ่อน เวลาใดควรแข็ง เวลาใดควรแสร้ง เวลาใดควรซื่อตรง หากเจอผู้ที่จริงใจ เราย่อมต้องจริงใจต่อเขา แต่หากว่าเขาไม่ เราก็ไม่ เท่านั้นเอง” เหมาไป่พบเจอผู้คนมาหลายรูปแบบ วิธีรับมือคือตัวเราเองต้องปรับตัวให้ทัน อย่างเจียวมี่มารดาของลี่มี่ นางเป็นคนแข็ง พูดตรง ผู้คนจึงมักมองว่านางปากร้าย มิน่าคบ ต่างกับชุนเจียงที่ทั้งพูดจาไพเราะ อ่อนโยน“ข้าจะพยายามเจ้าค่ะท่านยาย”“หลานยายต้องทำได้แน่ สำคัญอย่าได้ละเลยตัวตนของตนเองเล่า อีกอย่าง ยายรู้ว่าการสูญเสียนั้นเจ็บปวดเพียงใด ยามนี้เจ้าคงอยากเข้มแข็งเป็นที่พึ่งของยายและน้อง แต่ยายยังอยากเห็นมี่เอ๋อร์ที่สดใส ช่างพูดช่างถาม อย่าได้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินไปเลย ผ่อนคลายเสียบ้าง”“เอ่อ…ท่านยายมิได้ว่าข้าพูดมากใช่หรือไม่เจ้าคะ” ปากเล็กเบะยื่นออกมาอย่างน่าเอ็นดู“ฮ่าๆ มิได้ว่า” ท่าทีเช่นนี้แหละที่เหมาไป่อยากเห็นเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ ข่าวลือของลี่มี่ก็เบาบางลง ยังมีบางคนที่มองมาทางนางด้วยสายตาไม่ชอบใจ แต่ก็มีหลายคนที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดและพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือน
แม่หมอแห่งซูโจว 8. เด็กอกตัญญู (2)
“ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ท่านเอ่ยมานั้น หมายถึงข้าใช่หรือไม่” ลี่มี่หน้าตึง เดินตรงไปหากลุ่มคนที่นินทานางอยู่ ลี่มี่ตั้งใจจะไปเอ่ยเล่าความจริงที่เกิดขึ้นให้สตรีเหล่านั้นได้ฟัง แล้วให้พวกนางพิจารณากันเอง แต่หญิงเหล่านั้นกลับเอ่ยวาจาก่อกวน“ข้าได้เอ่ยนามเจ้าหรือ” สีหน้ายียวนจากคนเหล่านั้น ทำให้ลี่มี่อดไม่ได้ที่จะตอบกลับไป นางมิได้ขอข้าวผู้ใดกินอีกต่อไปแล้ว จากนี้นางมิจำเป็นต้องยอมอ่อนให้ผู้ใด ดีมาย่อมดีตอบ แต่หากว่ามาร้ายก็เตรียมใจเอาไว้ได้เลย ว่าลี่มี่ผู้นี้จะมิอยู่เฉย“หึ! กล้านินทาผู้อื่น แต่มิกล้ารับผิด ทำตนเช่นคนขลาดเขลา หวาดกลัวกระทั่งเด็ก น่าสมเพชเสียจริง”“นี่เจ้ากล้าเอ่ยว่าผู้ใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร!” กลุ่มสตรีที่ยืนพูดคุยกันอยู่ถึงกลับตกใจที่ตนเองถูกเด็กสาวว่ากล่าวต่อหน้าต่อตา“ข้าได้เอ่ยนามพวกท่านหรือ…เช่นนั้นจะร้อนรนไปไย” ลี่มี่เอ่ยถามตาใส เมื่อเห็นว่าสตรีเหล่านั้นตกใจ หน้าเสียจนหลงลืมแม้กระทั่งวิธีพูด ร่างบางจึงมิใส่ใจ เดินตรงไปที่เรือนผู้ใหญ่บ้านทันที โดยที่มิรู้เลยว่าการกระทำของตนนั้น ยิ่งทำให้ข่าวลือความอกตัญญูของลี่มี่ถูกเล่าลือยิ่งขึ้นไปอีก ว่านอกจากจะอกตัญญูทำร้ายคนในครอบครัวแ
แม่หมอแห่งซูโจว 7. เด็กอกตัญญู (1)
“เป็นอย่างไร รสดีหรือไม่” เหมาไป่เอ่ยถามหลานสาวและหลายชาย หลังจากตักอาหารให้ทั้งสองได้ลองทาน เช้าวันนี้เหมาไป่เข้าครัวทำอาหารให้หลานๆ ใบหน้าเหี่ยวย่นมองไปที่หลานทั้งสองด้วยสายตาที่คาดหวัง“ดีขอยับ ดีที่สุด”“รสดีมากเจ้าค่ะท่านยาย” ลี่มี่ยกยิ้มขึ้นมาเต็มใบหน้า ไม่ต่างจากลี่หมิงที่บัดนี้ตักข้าวเข้าปากอย่างสุขใจ อาหารที่ท่านยายทำมิได้เลิศรสราวกับนั่งกินในเหลาอาหาร แต่ทว่ากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความใส่ใจและรักใคร่“เช่นนั้นก็กินให้มาก ประเดี๋ยวยายจะออกไปหาของป่าบนเขา วันนี้พวกเจ้าทั้งสองก็พักอยู่ที่เรือนเถิด” แม้เหมาไป่จะมีอายุมากแล้ว แต่นางมิมีบุตรคอยเลี้ยงดู ทั้งร่างกายยังแข็งแรงพอจะขึ้นเขาได้ นางจึงอาศัยการเก็บของป่ามาเลี้ยงปากท้อง“ท่านยายมิต้องเข้าป่าแล้วเจ้าค่ะ ท่านอายุมากแล้ว ข้ากลัวว่าท่านจะเป็นลมล้มพับไป”“ยายพอมีกำลัง เจ้าอย่าได้เป็นห่วงเลย”“มิห่วงมิได้เจ้าค่ะ พวกเรามีท่านยายเพียงคนเดียวนะเจ้าคะ ต่อจากนี้มี่เอ๋อร์ผู้นี้จะเป็นคนหาเงินมาใช้จ่ายในครอบครัวเองเจ้าค่ะ ท่านยายอย่าได้กังวลไป”“แต่-” เหมาไป่เข้าใจความห่วงใยของหลานสาว แต่จะให้นางปล่อยหลานสาวหาเงินทอง เพื่อเลี้ยงปากท้องของคน
Maaari mong magustuhan
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว63.7K viewsแต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม109.1K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน666.5K viewsทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกทอดทิ้ง
เทียนสื่อ8.7K viewsฮองเฮาจอมซุ่มซ่ามของเจิ้น
Yuyueyuan89 viewsรอยลิขิตภพนิรมิต
ลันลาบายหมายเลขแปด70 viewsฮูหยินนางโลมของท่านแม่ทัพ
มาดามเฟอร์ / กษิรา / เหว่ยเล่อซาน108 viewsสามีชาวสวนของข้าน่ารักยิ่ง
องค์หญิงโนเนม1.6K views
