11. นิมิต (2)

“ให้ยายดูสิ” เหมาไป่จ้องมองไปที่นัยน์ตาของหลายสาวก็พบว่าเป็นดั่งที่หลานชายตัวน้อยเอ่ย มิเพียงเท่านั้นหน้าผากมนของหลานสาวยังมีรอยคล้ายปานรูปดอกบัวติดอยู่

ปาน…ปานสีเงินอย่างนั้นหรือ!!?

“…” ลี่มี่ที่ยังวิตกกับเรื่องที่เกิดขึ้น จึงมิได้สบตาผู้ใด ปล่อยให้เหมาไป่และลี่หมิงมองสำรวจจนทั่ว

“เกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าเล่าให้ยายกับน้องฟังเถิด” เรื่องราวที่ได้ฟังจากปากหลานสาวทำให้เหมาไป่แทบมิอยากเชื่อว่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง

“ท่านยาย…” สายตาที่ล่องลอยของลี่มี่ทำให้เหมาไป่ต้องรีบเข้าไปกอดปลอบหลานนอกไส้

“ดีเหลือเกินที่เจ้ามิบาดเจ็บที่ใด คราวหลังอย่าได้เข้าไปในป่าลึกเช่นนั้นอีกเล่า เข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

“โอ๋ๆ นะขอยับ” มือเล็กป้อมยกขึ้นลูบใบหน้าพี่สาวเบาๆ ลี่มี่อดเอ็นดูกับท่าทีของน้องชายมิได้ จึงกอบกุมเอามือเล็กมาจุมพิต พร้อมกับสบสายตาเข้ากับดวงตาน้อยๆ ทั้งสองที่จดจ้องมาที่นัยน์ตาของนางด้วยแววตาที่หลงใหล

และทันใดนั้น…

“วันนี้เจ้ากินกุ้งแม่น้ำย่างอย่างนั้นหรือ”

“เอ๋? มิได้กินขอยับ น้องกินผัดผัก”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ายายย่างกุ้งให้พวกเจ้ากินในมื้อเย็น หรือว่ากลิ่นมันติดกายยายมาอย่างนั้นหรือ ฮ่าๆ”

“มิได้เจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่เห็นอาหมิงกิน-” ลี่มี่ชะงักนิ่งไป นางเห็นอาหมิงกินกุ้งย่างตัวโตอย่างเอร็ดอร่อย

เห็นงั้นหรือ เห็นได้อย่างไรกัน!!!

“มี่เอ๋อร์ เป็นอันใดไป” เหมาไป่เห็นว่าหลานสาวนิ่งไป ก็ดึงมือบางมากอบกุมไว้ พลางบีบเคล้นเบาๆ ให้ลี่มี่ได้สติ นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองไปที่ดวงตาของผู้เป็นยาย พลางเอ่ยสิ่งที่นางกำลังเกิดขึ้นกับนางให้ผู้เป็นยายได้ฟัง

“ท่านยาย เมื่อครู่ข้า- ข้าเห็นว่าอาหมิงนั่งทานกุ้งเจ้าค่ะ และตอนนี้ก็เห็นว่า…ท่านยายไปที่หลุมศพของบุตรชายท่าน ทั้งยังเอ่ยต่อหน้าหลุมศพว่าตอนนี้ท่านมิเหงาอีกต่อไปแล้ว” ลี่มี่มิรู้เลยว่าเหตุใดภาพเหตุการณ์เหล่านี้ถึงหลั่งไหลเข้ามาในศีรษะของนาง ทั้งยังเห็นและได้ยินเหตุการณ์ชัดเจนเป็นฉากๆ ราวกับว่านางได้เข้าไปยืนอยู่ในสถานการณ์นั้นด้วย

“วันพรุ่งเป็นวันเกิดของอาซาง ยายจะไปที่หลุมศพจริงๆ นี่เจ้า…” แววตาของยายหลานเต็มไปด้วยความสงสัยและงุนงง สิ่งที่ลี่มี่เอ่ยออกมาล้วนเป็นสิ่งที่จะเกิดจริง…ในกาลข้างหน้า

“ทะ ท่านยาย ข้ากลัวเจ้าค่ะ อยู่ๆ ทั้งภาพทั้งเสียงต่างก็ปรากฏขึ้นมา”

“เจ้าเห็นกาลข้างหน้าหรือ มีนิมิตอย่างนั้นหรือ”

“ขะ ข้ามิรู้เจ้าค่ะ”

“ทั้งเรื่องที่อาหมิงกินกุ้งย่าง ทั้งเรื่องที่เจ้าเห็นยายไปที่หลุมศพ ล้วนเป็นเรื่องที่ยังมิเกิดขึ้นทั้งสิ้น” สิ่งที่ท่านยายเอ่ยทำให้ลี่มี่ยิ่งคิดหนัก

เกิดสิ่งใดขึ้นกับตัวนางกันแน่

สีหน้ากังวลของลี่มี่ ทำให้ผู้เป็นยายและน้องชายต่างวิตกไปด้วย

“อย่าได้วิตกไปเลย อาจเป็นเพราะเจ้าตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่แน่ว่าหากเจ้านอนพักสักชั่วยามอาจจะดีขึ้น” ลี่มี่ได้ยินท่านยายว่าดังนั้น ก็รีบไปอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนอาภรณ์ และนอนหลับพักผ่อนไปกว่าชั่วยาม

เมื่อตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าตนเองสดชื่นขึ้น จึงมาช่วยท่านยายเตรียมอาหารมื้อเย็น และภาพที่ปรากฏตรงหน้าของลี่มี่ตอนนี้ก็เป็นภาพที่น้องชายกินกุ้งย่างอย่างเอร็ดอร่อย เช่นเดียวกับที่นางเห็นก่อนหน้า

กว่าสองวันที่ลี่มี่พักอยู่ในเรือน ภาพนิมิตมิเกิดขึ้นอีกเลย คล้ายกับว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าที่นางเห็นภาพนิมิตมิเคยเกิดขึ้นมาก่อน ลี่มี่เองก็มิได้ใส่ใจกับเรื่องนั้นมากนัก เพราะช่วงนี้นางวุ่นวายอยู่กับการถนอมอาหารไว้กิน ทั้งยังต้องหาเงินมาซื้ออาภรณ์ใส่ในฤดูหนาว วันนี้ลี่มี่จึงตัดสินใจจะไปตกกุ้งมาขาย ไม่แน่ว่าผู้คนอาจจะสนใจซื้อไปกิน แม้ว่าหมู่บ้านของนางจะติดกับแม่น้ำ แต่ชาวบ้านหลายคนก็มิมีความสามารถในการตกกุ้ง

ระหว่างที่เดินไปที่แม่น้ำ ลี่มี่ก็พยายามหลบเลี่ยงคนสกุลชุนให้มากที่สุด เพราะวันนี้นางคร้านที่จะต่อปากต่อคำกับคนพวกนั้น ตั้งแต่มาอยู่ที่เรือนสกุลเหมาก็มีหลายคราที่สองแม่ลูกมักพูดเหน็บแนมนางต่อหน้าผู้คนมากมาย และอย่างที่รู้ๆ กันว่านางจะมิยอมอีกต่อไป จึงได้โต้เถียงไปหลายคำ จนบางทีก็ทำให้นางเสียการเสียงาน และเสียเวลาไปมากทีเดียว

เด็กสาวเดินมาถึงแม่น้ำก็พบเข้ากับกวนอู๋ท่ง ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะมาหาปลาที่แม่น้ำ ลี่มี่จึงเดินเข้าไปทักทายเล็กน้อย

“คำนับท่านพี่อู๋ท่งเจ้าค่ะ”

“ลี่มี่เองหรือ มิเห็นหน้าคร่าตาหลายวัน”

“ข้าช่วยท่านยายดองผักไว้กินช่วงฤดูหนาวเจ้าค่ะ จึงมิได้ออกไปที่ใด” ลี่มี่เดินเข้าไปหาอู๋ท่ง แต่กลับมิทันระวังเหยียบดินโคลนจนเกือบล้มหน้าคะมำ ยังดีที่อู๋ท่งเข้ามาช่วยประคองไว้ได้ทัน

“เป็นอันใดหรือไม่…ลี่มี่” ร่างใหญ่เอ่ยถาม ทั้งที่ยังจดจ้องอยู่ที่นัยน์ตาสีสวย

เฮือก!ภาพของชายหนุ่มตรงหน้า กำลังขุดหาเผือกมันปรากฏขึ้นในศีรษะของลี่มี่ แต่เมื่อขุดไปได้ไม่นาน สัตว์เลื้อยคลานมีพิษที่อยู่บริเวณนั้น ก็เลื้อยเข้ามาฉกที่น่องของชายหนุ่ม ฉึก!!!

“ลี่มี่ ลี่มี่”

“เจ้าค่ะ ทะ ท่านจะขึ้นเขาเมื่อใดหรือเจ้าคะ”

“เอ่อ ข้าจะขึ้นเขาในอีกสามวันข้างหน้า มีอันใดหรือ หรือว่าเจ้าอยากจะไปด้วย” ชายหนุ่มพยุงเด็กสาวให้นั่งลงบนพื้นดินข้างตลิ่ง

“ระวังงูเงี้ยวเขี้ยวขอไว้บ้างนะเจ้าคะ หากจะให้ดีพี่อู๋ท่งพันผ้าที่น่องทั้งสองหนาๆ เลยนะเจ้าคะ หนาที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยนะเจ้าคะ”

“เอ่อ เจ้า-”

“พี่อู๋ท่งรับปากข้าก่อนเจ้าค่ะ ว่าจะทำตามที่ข้าบอก”

“ได้ๆ พี่จะทำตามที่เจ้าว่า” สีหน้าตื่นตระหนกของเด็กสาวทำให้ชายหนุ่มต้องรีบพยักหน้าตอบรับ

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวลาก่อน” ลี่มี่เอ่ยเพียงเท่านั้นก็รีบกลับเรือนด้วยท่าทีร้อนรน หลงลืมไปเสียสิ้นว่าตนเองมาที่แม่น้ำเพื่อสิ่งใด ร่างบางเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ที่ท่านยายเอ่ยว่านางเห็นนิมิตกาลข้างหน้านั้นเป็นจริง

ทำอย่างไรดี หากไปหาท่านหมอ…ท่านจะรักษาได้หรือไม่