Share

บทที่ 7 [1]

Author: Pam18
last update Last Updated: 2025-05-20 15:12:22

[ วันเกิดแสนพิเศษ ]

---------------------

ในที่สุดก็วันศุกร์เสียที!!

สุขสันต์วันเกิดนะสิบบบบ

ฉันนอนหลับตาอยู่บนเตียงแม้จะรู้ว่าเช้าแล้วแต่ก็ยังไม่อยากตื่น เป็นอันต้องหลุดขำออกมาเมื่อไรหนวดสัมผัสกับพวงแก้ม ค่อย ๆลืมตาขึ้นมองก็พบว่ารอบเตียงมีทุกคนยืนล้อมอยู่ ข้างกันคือพี่รองที่กำลังไล่จุ๊บไปทั่วหน้า

"โอ๊ย ทำไมไม่โกนหนวดเนี่ย"

"เดี๋ยวไม่เท่"

"อื้อ! ไม่เอา ออกไป ๆ"

ดันพี่รองออกแล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง ไม่ว่าจะวันเกิดใครเราก็ทำแบบนี้ค่ะ คือมารวมตัวอยู่ในห้องเพื่ออวยพรรับเช้าวันใหม่

"อะไรวะ! จะได้ของขวัญไหมเนี่ย ดูทำตัว"

"โกนหนวดแล้วจะให้หอม"

"ไม่เอาโว้ย ฟอด! ฟอด!"

"โอ๊ย! มันเจ็บ~ แม่ดูพี่รองทำดิ"

ชอบทำตัวเถื่อน ๆ ออกแนวรุงรังนิด ๆ สกปรกหน่อย ๆ ฉันไม่เคยเห็นสถาปนิกคนไหนปล่อยตัวเท่าพี่รองมาก่อน จะดูดีเฉพาะตอนที่นัดคุยงานกับลูกค้าเท่านั้นแหละ ช่วงนี้ทำงานอยู่บ้านก็จะประมาณนี้

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะคนเล็ก" คนโตผลักพี่รองออกให้พ้นทางแล้วลงมานั่งข้าง ๆ กอดหอมมอบความรักเต็มที่ วันนี้แก้มฉันคงได้ช้ำแน่ ๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะลูก แข็งแรง ๆ แล้วก็มีความสุขมาก ๆ มีอะไรบอกพ่อได้ทุกเรื่อง" พูดจบก็ก้มมาจุ๊บหน้า
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 19 [2]

    [ ฝากตัว ]-------------------หลับไปนานเหมือนกัน มหาสมุทรตื่นขึ้นมาก็เกือบเย็นแล้ว ไม่รู้สิบลุกออกจากเก้าอี้บ้างหรือเปล่า ตอนนี้เธอยังจดจ่ออยู่กับการลงแสงและสีของการ์ตูนที่เธอวาด ไม่แปลกใจทำไมถึงไม่ชอบออกไปไหนมันคืองานที่เธอชอบทำมากที่สุด และทำได้เรื่อย ๆ ทั้งวันไม่มีเบื่อ มหาสมุทรเองก็เพิ่งรู้ว่าเธอวาดรูปเก่งขนาดนี้ แถมการ์ตูนของเธอยังเป็นที่นิยมขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยลายเส้นที่สวยมากภึงมากที่สุด ใครไม่เห็นด้วยก็ช่างเพราะเขาจะอวยแฟนตัวเองให้ถึงที่สุดขยับลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้า พอได้พักผ่อนเต็มที่ก็สดชื่นขึ้น หยิบโทรศัพท์มือถือมาเช็คข้อความจากผู้ช่วย ส่งรูปถ่ายกองงานเอกสารมาให้ดู แล้วแบบนี้จะให้เขามีเวลานอนได้อย่างไร มีงานให้เคลียร์ทุกวัน ส่วนใหญ่เป็นงานจาก Class S ส่วน Company ของเขาตอนนี้อยู่ตัวมีลูกน้องช่วยดูอีกแรงนอกจากข้อความจากผู้ช่วยแล้วก็ยังมีข้อความจากกลุ่มแชทเพื่อน และที่ส่งมาเยอะมากเลยก็คือข้อความจากเพทาย ไล่สายตาอ่านพบว่าเธอพิมพ์มาถามเรื่องผู้หญิงที่รับสายโทรศัพท์ ต่อว่าเรื่องการทรยศและนอกใจ ไม่รักเธอจริง และอีกหลายประโยคที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ"สิบ" เอ่ยเรียก

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 19 [1]

    [ ฝากตัว ]--------------------เดินลงบันไดไปเรื่อย ๆ ได้ยินเสียงพูดคุยไม่ขาดสายดังมาจากทางห้องครัว เช้าแรกของการปิดเทอมครึกครื้นเสียจริง เมื่อคืนฉันกลับถึงบ้านประมาณสี่ทุ่ม บ้านเปิดไฟสว่างโร่ พ่อกับแม่นั่งดูทีวีรอฉัน เป็นห่วงตามประสานั่นแหละ พอเห็นลูกสาวกลับบ้านอย่างปลอดภัยก็พากันขึ้นนอน"มอนิ่งทุกคนนนน คุยอะไรกันเสียงดังขึ้นไปถึงข้างบนเลย" ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่ได้แปรง ลุกจากเตียงลงมาทั้งอย่างนี้เพราะไม่ต้องตื่นเช้าไปเรียน แต่ใครจะไปรู้ว่าเช้าขนาดนี้จะมีแขกมาบ้าน ฉันยิ้มค้างมองแขกที่ว่านั่งยิ้มแป้นแล้นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน"โอ๊ยตายลูกสาวบ้านนี้ อายแฟนบ้างสิลูก" แม่เดินมาลูบหน้าลูบตาจัดผมเผ้าให้อย่างเอ็นดูแต่เอ๊ะ... เดี๋ยวนะ"แฟนเหรอคะ""อ้าว! สรุปไม่ใช่เหรอ ก็พี่เขาบอกเองเลยนะว่ากำลังคบกับลูกอยู่ ยังไงกันแน่"พี่เขา?ฉันหันมองมหาสมุทรซึ่งนั่งอยู่ข้างพ่อ ท่าทางของท่านอดีตอาจารย์แลดูพอใจเป็นอย่างมาก ทั้งที่ตอนงานวันเกิดยังกอดคอกับพวกลูกชายตั้งกลุ่มแอนตี้ผู้ชายที่เข้ามาจีบลูกสาวอยู่เลย แปลกมากเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมหาสมุทรส่งยิ้มทักทายมาให้ เมื่อคืนเจ

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 18 [2]

    [ เลือกสักทาง ]------------------"จุ๊บ! จุ๊บ! ฟอด ฟอด""โอ๊ย พอแล้วน่า""ผมคิดถึงเธอ""โกหกตกนรกนะสมุทร""ผมไม่ชอบโกหกอยู่แล้ว"ฉันแยกยิ้มอย่างเฉยชาพร้อมขยับลงจากตักหลังจากถูกมหาสมุทรจับฟัดจนยับยุ่งไปหมดทั้งผมเผ้าแล้วก็เสื้อผ้า ขยับมานั่งข้าง ๆ ต่างฝ่ายต่างเงียบ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ดุเดือดพอสมควร พอสติกลับมาเกิดอาการไม่อยากมองหน้า รู้สึกผิดกับผู้หญิงคนนั้น..."ไม่ได้กำลังมีความสุขกับรักแรกอยู่หรอกเหรอคะ ตกลงจะเอายังไงกันแน่ บอกก่อนนะนี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่สิบจะมาเจอเธอ"พรึ่บ!สิ้นสุดประโยคมหาสมุทรหันมากอดฉัน ซุกหน้าเข้ากับซอกคอ กระชับกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ปล่อยให้ความเงียบงันทำงานจนเริ่มอึดอัด"ผมคิดว่าผมรักเพทายมากจนยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ"ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดมันออกมา ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นชื่อเพทายสินะ ชื่อเข้ากับใบหน้าสวยงามนั่นมาก ๆ เลย"แต่พอได้เจอกันอีกครั้งกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เพเองก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดเรื่องความรัก ขณะเดียวกันผมกลับคิดถึง

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 18 [1]

    [ เลือกสักทาง ]------------------คนรวยปิดผับเลี้ยง ฉันรู้นะว่าที่นี่เลโอเพื่อนของมหาสมุทรเป็นเจ้าของ สปายจูงมือฉันตั้งแต่ทางเข้าขึ้นมายังชั้นสอง โต๊ะของพวกเราไม่ได้มีแค่พวกเรา ยังมีเลโอ รอน แล้วก็จิณณ์นั่งอยู่ด้วย"หวัดดีทุกคน" สปายทักทายส่วนฉันโบกมือและยิ้มให้ทุกคน"สิบมานั่งนี่ครับ"ยังไม่ทันจะได้เอ่ยพูดคุยกับใครจิณณ์ก็พูดขึ้นพลางตบเบาะว่างข้างตัวเอง ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างรู้ทันรวมถึงฉันด้วย ...แต่ก็ไม่ติดนะ ยักไหล่แล้วเดินไปนั่งข้างเขา"เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานสบายดีนะ""สบายดี จิณณ์ก็สบายดีนะ""สบายดี ๆ""แหม ชัดเจนไปหรือเปล่าจ๊ะจิณณ์" แกรนด์กลอกตาไปหนึ่งที เรียกเสียงขำขันเพราะทุกคนคิดเหมือนกัน"ผมชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้วนะเผื่อไม่รู้" "ชิ! น่าหมั่นไส้เนาะ""เพื่อนกันน่า"ฉันให้คำตอบจิณณ์ไปอย่างชัดเจนแล้ว เขาเองก็รู้ดีระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่อยากวนเวียนรอบวงโคจรของมหาสมุทรอีกแล้ว แหนะ! พูดแบบนี้เดี๋ยวก็เข้าอีหรอบเดิมอีก แต่คงไม่แล้วแหละตอนนี้คนรัก

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 17 [2]

    [ มันจบแล้วล่ะ ]------------------พรึ่บ!"โอ๊ย!""อึก!""อั้ก'""เฮ้ย! มันเรื่องอะไรกัน"ทันทีที่ร่างสามร่างถูกโยนลงบนพื้น ตำรวจและผู้คนในสถานีตำรวจต่างพากันตื่นตกใจกับภาพที่เห็น พวกเขาเอาตัวคนร้ายที่ฆ่าสองศพทั้งยังทารุณกรรมและกังขังหน่วงเหนี่ยวมารับโทษตามกฎหมาย พร้อมปาหลักฐานใส่หน้าตำรวจอย่างไม่เกรงกลัว รวมถึงมอบตัวในฐานะคนร้ายที่ได้ฆ่าลูกสาวนักการเมืองพวกเขาคือครอบครัวประกอบด้วยพ่อกับพี่น้องของคนตายร่วมมือกันแก้แค้นโดยยอมรับผลที่จะตามมาไว้อยู่แล้วหลังจากนั้นก็กลายเป็นข่าวใหญ่อีกครั้ง นักข่าว ชาวบ้าน คนเกี่ยวข้องต่างแห่กันมายังสถานีตำรวจและตามไปยังโรงพยาบาลที่สามคนร้ายถูกส่งไปรักษาตัว สถาพร่างกายไม่มีส่วนไหนไม่เป็นแผล หายใจโรยรินอาการร่อแร่ ขณะเดียวกันพวกพ่อที่เป็นถึงผู้บัญชาการและลูกน้องก็ถูกตั้งข้อหาและถูกตั้งกรรมการสอบด้วยความเป็นข่าวใหญ่ช็อกประเทศ ทุกภาคส่วนจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี การดำเนินงานเลยรวดเร็วจนได้ข้อสรุปภายในสามวัน คดีฆาตกรรมต่อเนื่องจึงสามารถปิดจบได้สำเร็จ แน่นอนว่าเรื่องนี้ดังไปทั่วโลกในเวลาต่อมา เพราะจุดเริ่มต้นมาจากการเกลียดชังชนชั้นต่ำกว่าซึ่งผู้คนมากมา

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 17 [1]

    [ มันจบแล้วล่ะ ]-------------------"เฮ้อ!!!""โอ้โห! โอ้โห! ถอนหายใจอะไรขนาดนั้น"พรึ่บ!"เหนื่อยจังพี่รอง""หยุดเป็นอาทิตย์เอาอะไรมาเหนื่อยมิทราบ"สวัสดีเช้าวันอาทิตย์ที่หม่นหมองนิด ๆ ตามอารมณ์และความรู้สึก ฉันเดินห่อเหี่ยวเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นพี่รองนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟาเลยตรงดิ่งไปนอนทับซะเลยพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านนะคะ พากันออกตระเวนทำบุญกับชาวแก๊ง เย็น ๆ นู่นแหละถึงจะกลับ จึงเหลือฉันกับพี่รองอยู่กันแค่สองคนนอนอยู่บนตัวคนตัวใหญ่กว่า ปล่อยใจให้ล่องลอย ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เพราะก่อนหน้าที่จะลงมาฉันตัดสินใจส่งรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้นไปให้มหาสมุทร พร้อมสถานที่ที่เธอทำงาน เขาอ่านแต่ไม่ตอบ ป่านนี้ก็คงมุ่งหน้าไปหาเธอแล้วล่ะมั้ง"เฮ้อ~""เป็นอะไรนะเรา ดูไม่สดใสเลย""อกหักอะดิ""หืม? จากไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะนะ""ช่ายยย แต่ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก เขาชัดเจนมาตั้งแต่แรก เป็นน้องเองที่ดันรู้สึก ทั้งที่ตั้งมั่นแล้วนะว่าจะไม่ถลำลึก...สุดท้ายก็กลับไปชอบอีกจนได้""เลยมานอนหงอยเหงาซบอกพี่""ก็เหนื่อยใจตัวเองนี่นา""เห็นมะ โสดอะดีจะตาย""นั่นสิ ไม่ต้องคิดอะไรด้วย"แล้วก็พากันเงียบ..."อ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status