ตอนที่ 1 ตัวฉันอีกคน

ตอนที่ 1 ตัวฉันอีกคน

เซียวหรงผิง

ตื่นขึ้นมาด้วยอาการเหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนอย่างรุนแรง จนทำให้เธอรู้สึกเวียนศีรษะอยากจะอาเจียนออกมา และยังมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเพิ่มเข้ามาอีกด้วย

หรงผิง

อาเจียนอย่างหนัก ทั้งที่ไม่มีอะไรออกมาเลย และยังมองเห็นภาพการใช้ชีวิตของใครบางคนที่เธอไม่รู้จัก... ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าตัวเธอนั้นตายไปแล้ว แต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนที่ตายแล้วจะยังมีความรู้สึก เจ็บปวดและทรมานเหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว...

หรงผิงดิ้นรนเอาตัวรอดในโลกที่มีแต่ความแห้งแล้ง โลกที่มนุษย์ต่างต้องการอาหาร โลกที่มีฝูงผีดิบอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง เธอสามารถอยู่รอดมาได้หลายปี

จนมนุษย์เริ่มมีวิวัฒนาการ ร่างกายของคนที่เหลือรอดเริ่มมีการปรับเปลี่ยน หรือที่ทุกคนเข้าใจว่ามันคือพรสวรรค์หรือพลังวิเศษในการเอาตัวรอด ทุกคนจะมีพลังแตกต่างกัน แล้วแต่ว่าร่างกายจะปรับเปลี่ยนเป็นแบบไหน

ซึ่งเธอก็ได้รับพลังวิเศษนี้ด้วยเช่นกัน และด้วยพลังที่ได้รับนี้ จึงทำให้เธอตกเป็นเป้าหมายของคนอีกหลายกลุ่ม เพราะเธอได้รับมิติที่สามารถเข้าไปอยู่อาศัยและหลบซ่อนในนั้นได้ และในมิติยังมีที่ดินที่อุดมสมบูรณ์ แค่มีเมล็ดพันธุ์เพียงเม็ดเดียวก็สามารถปลูกพืชชนิดนั้นได้จำนวนมาก

ผลผลิตในมิติฟาร์มจะเติบโตอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอมีอาหารสำหรับกลุ่มของตัวเอง ซึ่งกลุ่มที่เธออาศัยอยู่มีแต่ญาติ ๆ เพียงเท่านั้น เมื่อมีมิติฟาร์ม กลุ่มของเธอก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนออกไปหาอาหารเหมือนแต่ก่อน แค่ตามหาเมล็ดพันธุ์พืชที่ตัวเองต้องการเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

ในมิติฟาร์มไม่ได้มีแค่พื้นดินที่อุดมสมบูรณ์ ยังมีแหล่งน้ำสะอาดที่สามารถนำมาดื่มกินได้ด้วย เธอมีพร้อมทุกอย่าง สามารถอยู่รอดได้โดยที่ไม่ต้องดิ้นรน แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะสิ่งที่เธอมีทำให้เธอตายเร็วขึ้น คนหลายกลุ่มต้องการตัวเธอ และคนที่เธอเชื่อใจกลับเป็นคนกระจายข่าวว่าเธอได้รับมิติฟาร์มที่สามารถผลิตอาหารได้มากมาย

จากความลับที่รู้เพียงญาติหรือก็คือกลุ่มของตัวเอง กลับกลายเป็นรู้จนทั่ว สำหรับเธอแล้วฝูงผีดิบไม่น่ากลัวเท่ากับมนุษย์ที่อิจฉาอยากได้อยากดี จากที่วิ่งหนีผีดิบเพื่อเอาตัวรอด กลับกลายเป็นวิ่งหนีมนุษย์ที่ต้องการตัวเธอไว้ใช้ประโยชน์

และแน่นอนว่าเธอตายด้วยน้ำมือมนุษย์...

เพียงแค่ว่า... หากไม่ได้ครอบครอง... ก็จงกำจัดทิ้งไปเสีย...

แทนที่จะเก็บเธอไว้ เพราะเธอคือแหล่งผลิตอาหารชั้นดี แต่พวกเขากลับคิดว่ากำจัดทิ้งไปดีกว่าให้ตกไปอยู่กับกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง แล้วกลุ่มที่ได้ตัวเธอไปครองจะสามารถต่อรองและกดขี่กลุ่มอื่นได้ ถึงไม่มีเธอ พวกเขาก็เอาตัวรอดมาได้ตั้งนาน และบางกลุ่มสามารถปลูกพืชเลี้ยงสัตว์ได้ ถึงจะได้ผลผลิตไม่มากก็ตาม ด้วยเหตุนี้เธอเลยถูกกำจัดทิ้ง...

หลังจากอาเจียนจนหมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว หรงผิงก็คิดทบทวนความทรงจำเดิมของตัวเอง ก่อนจะกะพริบตาเพื่อปรับให้รับกับแสงจ้าที่สาดส่องเข้ามา

ตอนนี้เธอเริ่มรับรู้ถึงความทรงจำอีกสายหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่ความทรงจำของเธอเลย มันคือความทรงจำของแม่ใจร้ายคนหนึ่ง ซึ่งไม่เข้าใจว่าตัวเองรับรู้เกี่ยวกับเรื่องราวของแม่ตัวร้ายคนนี้ได้อย่างไร

เพล้ง!! เสียงชามหล่นกระแทกพื้น จนทำให้หรงผิงหันไปมองอย่างสงสัย

"หนะ หนู... ไม่ได้เอาของแม่ไปนะ อันนี้ย่าให้มา" เสียงเล็กรีบบอกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ 

"ของย่าจริง ๆ ครับ"

หรงผิงขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย เธอจำเด็กสองคนนี้ได้จากความทรงจำของแม่ตัวร้าย ทั้งสองเป็นฝาแฝดชายหญิง

เด็กผู้ชายชื่อ เฉินจือหมิง เด็กผู้หญิงชื่อ เฉินซือหง

ทั้งสองมีอายุ 5 ปี

เดี๋ยวนะ!! หากจำไม่ผิด เธอกับแม่ตัวร้ายมีชื่อเหมือนกัน!! แล้วก่อนหน้านั้นเจ้าตัวเล็กก็เรียกเธอว่าแม่!!

"แม่เป็นอะไรไหม" ซือหงกระซิบถามพี่ชายและแอบมองแม่ที่ยังคงนั่งเงียบ ไม่ดุด่าที่เธอทำชามหล่นเสียงดัง

"แม่เพิ่งฟื้นจากไข้" จือหมิงช่วยน้องสาวเก็บแป้งจี่จากพื้นแล้วรีบดันน้องสาวให้ออกไปให้ห่างจากแม่

"เดี๋ยวก่อน!! " หรงผิงเรียกเจ้าตัวเล็กให้หยุดก่อน เพราะเธอต้องการตรวจสอบอะไรบางอย่าง

"แม่อย่าตีน้องเล็กเลย หากจะตีให้ตีผมแทน" จือหมิงเอาตัวเองบังร่างเล็กของน้องสาว ถึงจะกลัว แต่เขาไม่อยากให้น้องสาวโดนตีอีกแล้ว

"ไม่ได้ตี แค่อยากถามว่าแม่หลับไปนานแค่ไหน" หรงผิงหลับตาลงช้า ๆ เธอเห็นภาพความทรงจำที่แม่ตัวร้ายคนนี้ตบตีลูกอย่างโหดร้าย ที่สำคัญเด็กทั้งสองเป็นลูกแท้ ๆ ยังจะกล้าทำอีก!!

"3 วัน" จือหมิงเป็นคนตอบ และยังไม่กล้ากระดุกกระดิกไปไหนทั้งนั้น

"กินข้าวหรือยัง" หรงผิงมองเด็กแฝดที่ผอมแห้ง ยิ่งทำให้หดหู่ใจมากกว่าเดิมเสียอีก

"ย่าให้แป้งจี่มาแล้วค่ะ" ซือหงค่อย ๆ โผล่หน้ามาตอบแล้วแอบมองแม่อย่างกลัว ๆ 

"อืม ไปกินเถอะ" ตอนนี้เธออยากตั้งสติและทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่กำลังใจในตอนนี้

ผ่านวันสิ้นโลก ผ่านฝูงผีดิบ ผ่านการได้รับพลังวิเศษ ผ่านหลายสิ่งหลายอย่างมาแล้ว คิดว่าการตายคือจุดจบ แต่เท่าที่รับรู้และสัมผัสได้ มันไม่ใช่จุดจบ!!

หรือมันคือจุดเริ่มต้นใหม่ แต่ไม่คิดว่าการมาเริ่มต้นใหม่ของเธอจะมาอยู่กับยัยแม่ใจร้ายคนนี้ได้  

"ยัยแม่ตัวร้ายแบบเธอสมควรตายแล้วล่ะ เพราะหากอยู่ต่อ ไม่รู้ว่าเธอจะสร้างบาดแผลทางใจให้เด็กสองคนนั้นอีกมากเท่าไร เธอคิดว่าตัวเองลำบาก แต่เธอรู้ไหมว่าที่ที่ฉันจากมา ลำบากกว่าที่เธอเป็นอยู่หลายเท่า" หรงผิงหลับตาลงนึกถึงสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดให้เจ้าของร่างเดิมได้รับรู้

เธอไม่สงสารว่าเด็กทั้งสองจะขาดแม่ เพราะจากที่ได้รับรู้จากความทรงจำ...

"มีแม่แบบนี้ อย่ามีเลยจะดีกว่า!! "

"หากเธอคือตัวฉันอีกคน... และหากฉันมาเป็นตัวเธอแล้ว ถึงฉันไม่เคยเป็นแม่คน ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน แต่ฉันมั่นใจว่าตัวเองไม่ลงมือทุบตีเด็กน้อยตาดำ ๆ อย่างแน่นอน และจะไม่ยอมให้เด็กทั้งสองอดอยาก ทั้งที่ตัวเองมีกินอย่างสบาย อย่าได้กลับมาทำร้ายเด็กที่บริสุทธิ์อีกต่อไปเลย" หรงผิงหวังว่าทุกคำพูดของเธอจะส่งไปถึงอีกคน

ไม่ใช่ว่าเธออยากจะอยู่ในร่างนี้ จนไม่อยากให้ยัยแม่ตัวร้ายกลับมา หากเลือกได้ขอไปเกิดใหม่ หรือหากให้ไปอยู่ในร่างของคนอื่นจริง ๆ ขออยู่ในร่างคนที่ไม่โหดร้ายแบบนี้ยังจะดีกว่า

ยัยแม่ตัวร้ายคนนี้ลงมือทุบตีลูกเพียงเพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจจากสามี เพื่อให้สามีกลับมาหา ทำร้ายลูกเพียงเพื่อต้องการให้สามีรัก ปล่อยให้ลูกอดมื้อกินมื้อทั้งที่ตัวเองมีกินครบสามมื้อ และยังมีอีกหลายอย่างที่บ่งบอกถึงความใจร้ายของคนคนนี้

หรงผิงมั่นใจว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของมารดาตัวร้าย เพราะความรู้สึกทั้งหมดชัดเจนมาก หากให้เธอมาอยู่แล้ว อย่าเอานังตัวร้ายกลับมาก็แล้วกัน แต่หากจะให้เธอจากไป ก็ขอให้คนที่ดีที่เหมาะจะเป็นแม่ของเด็กมาอยู่แทน

อย่าให้แม่ตัวจริงกลับมาเลย เพราะจากเด็กดี ๆ อาจกลายเป็นอย่างอื่นที่เราไม่อาจคาดคิดได้ หากคนเราถูกกระทำอย่างโหดร้ายตั้งแต่เด็ก จากเด็กจิตใจดี ๆ ก็อาจบิดเบี้ยวได้ เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย

หากส่งเธอมาแล้วก็อย่าให้แม่จริง ๆ กลับมา ส่งไปอยู่ในโลกที่เธอจากมาก็ได้ จะได้รู้ถึงรสชาติแห่งความลำบาก... ว่าความลำบากที่แท้จริงเป็นเช่นไร...