ตอนที่ 2 มารดาเปลี่ยนไป

ตอนที่ 2 มารดาเปลี่ยนไป

หรงผิงใช้เวลาในการตั้งสตินานหลายชั่วโมง

ก่อนจะลุกขึ้นสำรวจบ้านซึ่งเป็นบ้านปูนชั้นเดียว มีสองห้องนอน หนึ่งห้องส้วม หนึ่งห้องอาบน้ำ หนึ่งห้องครัว และหนึ่งห้องโถง จากที่รับรู้ ถือว่าบ้านหลังนี้ดีกว่าบ้านหลังอื่น ๆ ในหมู่บ้านเสียอีก

คนส่วนใหญ่ค่อนข้างยากจนจึงสร้างบ้านด้วยดิน มีการทำงานตามหน่วยคอมมูน ทำงานรับจ้าง และทำงานโรงงาน หรงผิงไม่แน่ใจว่ายุคนี้มันเป็นยุคไหน เพราะโลกที่เธอจากมาไม่ได้มียุคสมัยแบบนี้ หรือหากจะมีก็น่าจะย้อนยุคและผ่านมานานแล้วจนเธอไม่รู้

ยังดีที่เธอมีความทรงจำของร่างเดิม ยังพอที่จะปรับตัวได้บ้าง ไม่อย่างนั้นอาจทำให้ลำบากมากกว่านี้แน่ ๆ หรงผิงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านที่ดูดีกว่าบ้านคนอื่น แต่กลับรกจนไม่รู้จะรกอย่างไรแล้ว

"เสื้อผ้าของตัวเองยังดูดี แต่ลูกกลับใส่เสื้อผ้าขาด ๆ " หรงผิงบ่นพึมพำเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิม

หรงผิงตัดสินใจจัดการสิ่งของทุกอย่างที่อยู่ในห้อง จัดทุกอย่าง และแยกเสื้อผ้าทั้งหมดออกมา เพราะจากที่ดูแล้วมันต้องซักใหม่ทั้งหมด หรงผิงเก็บของ ทำความสะอาดบ้านไปด้วย พลางนึกถึงร่างเดิมว่าร้ายขนาดไหน ขนาดไม่สบายหลับไปสามวันยังไม่มีใครมาดูดำดูดี

คงร้ายขั้นสุด!! ญาติพี่น้องหรือคนรู้จักก็ไม่มาหา!!

"พี่ใหญ่ แม่เป็นอะไรมากไหม... แม่ทำงานบ้านเอง" ซือหงที่แอบดูแม่ทำงานบ้านหันมามองพี่ชายอย่างสงสัย เพราะปกติต้องเป็นพวกเธอที่ทำ ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้กินข้าว!!

"พี่ใหญ่ เราต้องไปทำงาน ไม่อย่างนั้นเราจะไม่ได้กินข้าว!! " เมื่อนึกขึ้นได้ก็เริ่มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ รีบดึงพี่ชายออกไปห้ามไม่ให้แม่ทำงาน

"มะ แม่ หนูทำเอง" ซือหงรีบวิ่งออกไปบอกแม่ พร้อมทั้งก้มหน้าเม้มปากแน่น กลัวว่าจะมีอะไรลอยมาหรืออาจโดนแม่ตบได้

"กินอิ่มแล้วเหรอ" หรงผิงถามเจ้าตัวเล็กที่ยืนเกร็งอย่างเห็นได้ชัด

หรงผิงรู้ว่าทำไมเด็กน้อยถึงมีอาการแบบนี้ เพราะยัยแม่ตัวร้ายโยนของใส่ ไม่ก็ตบจนล้มกลิ้ง มีอะไรอยู่ในมือก็ฟาดทันที เท่านั้นยังไม่พอ หากไม่ทำงานก็ไม่ให้กินข้าว ยังดีที่เด็กทั้งสองคนนี้แอบไปบ้านย่าเพื่อขอข้าวกินบ่อย ๆ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้กินอะไรเลย

"อันนี้จะซักเหรอครับ" จือหมิงชี้ไปที่กองผ้า แล้วก็นึกท้อแท้ว่าต้องขนไปซักมากมายขนาดนี้ และตอนนี้อากาศก็เย็น ซักผ้าแต่ละครั้งมือแตกและเจ็บมากอีกด้วย

"เอาไว้อย่างนี้แหละ แม่จะทำเอง" วันนี้เธอรับรู้เรื่องราวชวนหดหู่หลายอย่างเหลือเกิน พอเห็นเด็กแฝดก็มีแต่ภาพที่ถูกทำร้าย

หากเธอไม่รับรู้ความทรงจำจริง ๆ ของร่างเดิม คงคิดว่าเด็กทั้งสองคนนี้ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่นี่เธอรับรู้ทั้งหมด มันเลยทำให้เศร้าใจและหดหู่กับสิ่งที่แม่แท้ ๆ กระทำกับลูกทั้งสองคน

"แต่ว่า... " ซือหงกลัวไม่ได้กินข้าวเย็น แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป

"นั่งรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อน" หรงผิงบอกลูกก่อนจะเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แล้วเอากุญแจที่พกติดตัวเปิดตู้ออกมา เธอสายตากวาดมองสิ่งของที่อยู่ในตู้ ก่อนจะหยิบนมมอลต์และหยิบข้าวสารกับไข่ไก่ออกมาวางไว้

"อาหง… อาหมิง... เข้ามาหาแม่หน่อย" หรงผิงเรียกเด็กแฝดทั้งสอง

"ช่วยแม่ถือของพวกนี้เข้าไปในครัว" หรงผิงส่งของต่าง ๆ ที่อยู่ในตู้ให้สองแฝดถือเข้าครัว เธอรู้ดีว่าร่างเดิมเก็บซ่อนไว้กินคนเดียว แต่เธอจะไม่ทำแบบร่างเดิมเป็นอันขาด

เธอจะเอาของพวกนี้มาทำอาหารให้เด็กแฝดได้กิน หากให้ถามว่ามีความรู้สึกรักสองคนนี้ไหม เธอก็ตอบได้ทันทีว่าไม่ได้รัก ความรู้สึกของเธอนั้นยังเหมือนเดิม ยังเป็นหรงผิงที่มาจากวันสิ้นโลก แต่ที่ทำแบบนี้เพราะเธอเห็นใจเด็กทั้งสองคน

หากใครมาเห็น มารับรู้อย่างที่เธอรับรู้... เชื่อเถอะว่าต้องทำแบบเดียวกันกับเธออย่างแน่นอน...

การทำอาหารง่าย ๆ เป็นอะไรที่เธอถนัดอยู่แล้ว ตอนที่ในวันสิ้นโลก ทุกอย่างต้องทำอย่างรวดเร็ว จะชักช้าไม่ได้เด็ดขาด ต้องระวังทั้งคนและระวังฝูงผีดิบอีกด้วย เพราะเหตุนี้ข้าวต้มไข่ง่าย ๆ พร้อมกับนมมอลต์คนละแก้วจึงเสร็จเรียบร้อยในเวลาอันรวดเร็ว

เด็กแฝดต่างมองหน้ากันและหันไปมองแม่ที่กำลังทำอาหาร กลิ่นที่ลอยมาทำให้ต้องสูดกลิ่นความหอมของข้าวต้มไข่เข้าไปเยอะ ๆ ได้แต่คิดว่า หากได้สักครึ่งชามมาแบ่งกันกินสองคนก็ยังดี

"กินได้เลย" หรงผิงวางข้าวต้มให้คนละชามและนมคนละแก้ว

"กินได้เหรอครับ" จือหมิงทำใจถามออกไป หวังว่าชามที่อยู่ในมือแม่จะไม่กระแทกหน้ากลับมาก็พอ

"กินได้ ตอนนี้กินเท่านี้ก่อน ตอนเย็นค่อยกินอีกรอบ" หรงผิงบอกก่อนจะเดินออกไปข้างนอก เพราะหากเธอยังอยู่คงไม่มีใครกล้ากินอย่างแน่นอน

"พี่ใหญ่... แม่เปลี่ยนไป" ซือหงกระซิบบอกพี่ชายเสียงเบาทันทีที่แม่ออกไป

"อย่ากิน ไม่รู้ว่าแม่ใส่อะไรในนี้ไหม จำที่ย่าบอกได้ไหม" ถึงข้าวต้มจะน่ากิน นมมอลต์จะหอมแค่ไหนก็ทำได้แค่กลืนน้ำลายลงคอเพียงเท่านั้น

ย่าเคยบอกว่าแม่เป็นคนที่ใจร้ายมาก ๆ หากให้กินอะไรง่าย ๆ อย่ากินเป็นอันขาด เพราะอาจถูกวางยาได้ และวันนี้เขากับน้องสาวยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่แม่กลับทำข้าวต้มและยังมีนมให้กินอีกด้วย

"แต่มันหอมมาก" ซือหงกลืนน้ำลายดังเอื้อกแล้วมองข้าวต้มกับนมด้วยสายตาละห้อย

หรงผิงได้ยินในสิ่งที่ทั้งสองพูดคุยกัน เธอไม่โกรธเลย... ดีใจด้วยซ้ำที่เด็กทั้งสองเชื่อฟังย่า เพราะไม่รู้ว่ายัยแม่ตัวร้ายมันจะเป็นบ้าขึ้นมาตอนไหนบ้าง สอนแบบนั้นถูกแล้ว เธอเข้าใจดีเลยแหละ

"แม่ไม่ได้ใส่ยาอะไรทั้งนั้น" หรงผิงเดินเข้ามามองสองแฝดที่ก้มหน้าไม่กล้ามองสบตา

หรงผิงเลยเดินเข้าไปหยิบช้อนแล้วค่อย ๆ ตักข้าวต้มชิมทั้งสองชาม เพื่อให้เด็กแฝดรู้ว่าเธอก็กินข้าวต้มชามนี้เหมือนกัน ก่อนจะยกนมมอลต์ขึ้นจิบทีละแก้วจนครบสองแก้วเพื่อยืนยันอีกครั้ง

"เชื่อหรือยัง แม่ยังกล้ากินของในชามเลย หากแม่ใส่ยาลงไปคงไม่กล้ากิน พากันกินได้แล้ว จะได้มาช่วยแม่ทำงานบ้าน" หรงผิงบอกก่อนจะออกไป และแน่นอนว่าหลังจากที่เธอพิสูจน์แล้ว ทั้งสองก็รีบกินข้าวต้มกับนมทันที

"แม่เปลี่ยนไป" ซือหงกินไปด้วย บอกให้พี่ชายรับรู้ไปด้วย

"ตาของแม่สวย ไม่น่ากลัวเหมือนแต่ก่อน" เธอจำได้ดี แต่ก่อนตาแม่จะดุมากกว่านี้

"อือ... รีบกิน จะได้ไปช่วยแม่ทำงาน" จือหมิงก็คิดเหมือนกันกับน้องสาว

แม่ไม่พูดเสียงดัง แม่ค่อย ๆ พูด หากแม่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ก็คงจะดีมาก ๆ เขาชอบที่แม่ใจดีแบบนี้มากกว่าแม่ที่ใจร้าย ชอบทุบตีเขากับน้องสาว เขาไม่อยากได้แม่แบบนั้นอีกแล้ว...